Στήν ὑλόφρονη καί κατά τεκμήριο ἀντιπνευματική ἐποχή μας τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἀφήνει ἀδιάφορους τούς πολλούς, ἀνυποψίαστους γιά τήν ἀτίμητη προσφορά τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Κι ὅμως εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού χρειάζεται καί διακαῶς ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή μας. Στήν τόση κακοφωνία τῆς συγχύσεως, πού ξεχύνεται γύρω καί μέσα μας, στό θόρυβο τῶν ντεσιμπέλ, πού ἀμβλύνουν τήν ἀκοή καί ταλαιπωροῦν τό νευρικό μας σύστημα, στήν ἀνασφάλεια καί τήν ἀβεβαιότητα πού ταλανίζει τήν κοινωνία μας, λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας νά ἀφουγκρασθεῖ τούς ψιθυρισμούς τοῦ Πνεύματος· νά αἰσθανθεῖ τή θωπεία του ὡς «αὔρας λεπτῆς»· νά ὀσφρανθεῖ τή θεία εὐωδία του, νά ζωογονηθεῖ ἀπό τό θεῖο «ρεῖθρον ζωῆς» πού αὐτό παρέχει.
Φῶς καί ζωή, Θεός ἀληθινός τό ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού ἔφερε στή ζωή τόν κόσμο. Στούς πρό Χριστοῦ αἰῶνες ζωογονοῦσε τήν ἐλπίδα γιά τή γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ καί τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου. Αὔγαζε τήν προφητική σκέψη. Τότε τό ἅγιο Πνεῦμα προανήγγειλε καί τή δική του «ἐπιδημία» στή γῆ: ὅτι «ὡς μύρον» καί «ὡς δρόσος Ἀερμών» θά χυθεῖ στόν κόσμο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀρχίζοντας ἀπό τή Σιών· «ὅτι ἐκεῖ ἐνετείλατο Κύριος τήν εὐλογίαν, ζωήν ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ψα 132,3).
Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τό τρίτο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος ἔθεσε ἐπίσημα τήν πύρινη σφραγίδα του στό πρόσωπο τῆς ἱστορίας κι ἄλλαξε τό πρόσωπο τοῦ κόσμου, ἀναπλάθοντας τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δροσιά καί τό μύρο τῆς ἀρχαίας Σιών, πού ἀναγγέλθηκαν ὡς τύποι ἀπό τόν προφήτη, ἀποκαλύπτονται τώρα στήν πνευματική τους ὑπόσταση ὡς γνωρίσματα καί χαρίσματα τῆς ἀνασυστημένης οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τήν ἔμπνευση τοῦ Παρακλήτου ἁπλώνεται ἡ δροσιά τῆς ἀγάπης στή φρυγμένη γῆ, ἑνώνονται τά «διεστῶτα», καί τό ἄρωμα τῆς ἁγνότητας ἐκτοπίζει τή δυσωδία τῆς ἀνηθικότητας καί τῆς διαφθορᾶς. Γίνεται «τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία» (Πρξ 4,32). Στήν καινή κτίση τῆς Ἐκκλησίας, φωτισμένος ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα, ὁ ἄνθρωπος ἀνακαλύπτει στόν ἄλλο ὄχι τόν ἀντίπαλο ἤ τόν ἀνταγωνιστή οὔτε ἁπλά τόν συνάνθρωπο ἀλλά τόν ἀδελφό. Ἀδελφώνονται οἱ λαοί καί τά ἔθνη. Διευρύνονται οἱ ὁρίζοντες κι ἀνασαίνει ἡ ἀνθρωπότητα τήν ἁπλωσιά τῆς παγκοσμιότητας, χωρίς νά συνθλίβεται καί νά ἰσοπεδώνεται ἀπό τόν ὁδοστρωτήρα τῆς παγκοσμιοποίησης.
Ο Παράκλητος «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», ἀλλά καί συγκρατεῖ ὅλη τή δημιουργία στό ρυθμό τοῦ θείου θελήματος. Ἀποτρέπει τήν ἀποδιοργάνωση τῆς ἀσυνάρτητης καί ἄχαρης ζωῆς τοῦ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας κόσμου. Ἐμπνέει τούς πιστούς ὄχι μόνο νά ζοῦν στή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί νά διακονοῦν τόν κόσμο μέ ἔργα ἀγάπης καλώντας τον στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ δισχιλιόχρονη ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβαιώνει ὅτι τό ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ δροσιά καί τό ἄρωμα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πλουτίζει τή φτωχή κοινωνία μας, συνδέοντάς την μέ τόν Παράκλητο, τόν «θησαυρό τῶν ἀγαθῶν» καί χορηγό τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.
(Στέργιος Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου