ΚΥΡΙΕ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ!
«Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω»
Ήταν πράγματι αξιολύπητος ό παράλυτος της κολυμβήθρας Βηθεσδά, μιας μικρής λίμνης όπου πλήθος ασθενών προσδοκούσαν τη θαυματουργική θεραπεία τους. Κατά διαστήματα άγγελος ανατάραζε τα νερά της λιμνούλας και ό πρώτος άρρωστος πού έπεφτε μέσα της αμέσως μετά την αναταραχή των νερών, γινόταν καλά, από οποιαδήποτε αρρώστια κι αν έπασχε. Και αυτός δεν είχε κανέναν να τον βοηθήσει. Δεν ήταν μόνο ή βαριά ασθένεια πού τον έκανε να υποφέρει 38 ολόκληρα χρόνια, αλλά κυρίως ή μοναξιά. Ή εγκατάλειψη του από τούς συνανθρώπους του. Γι' αυτό και όταν τον πλησίασε ό Κύριος, με πόνο ψυχής εξέθεσε το δράμα του: «Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω», Του είπε. Δεν έχω κάποιον άνθρωπο για να με βοηθήσει.
Αυτό το παράπονο του παραλύτου μάς δίνει την αφορμή σήμερα πρώτον να παρουσιάσουμε το πρόβλημα της μοναξιάς, και δεύτερον να ανακαλύψουμε τρόπους για την υπέρβαση του.
AΠΟΥΣΙA ΑΓΑΠΗΣ
Ό παράλυτος λέει ότι δεν έχει άνθρωπο, ενώ βρισκόταν κατάκοιτος ανάμεσα σε «πλήθος πολύ άσθενούντων» και μάλιστα σε μια δημόσια είσοδο της πόλεως των Ιεροσολύμων. Γιατί; Διότι κανείς από τούς ανθρώπους γύρω του δεν προθυμοποιήθηκε να μείνει κάποιο διάστημα μαζί του για να τον βοηθήσει. Αδιάφοροι και ασυγκίνητοι τον αντίκριζαν οι περαστικοί, ενώ οι άλλοι ασθενείς ενδιαφέρονταν μόνο για το άτομο τους και κανείς δεν του παραχωρούσε τη θέση του, κι ας τον έβλεπαν καθηλωμένο τόσα χρόνια.
Δυστυχώς όμως κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα. Υπάρχουν άνθρωποι πού αν και διαμένουν σε πολυκατοικία, ζουν σαν σε απομόνωση και πεθαίνουν χωρίς κανείς να το πάρει είδηση. Υπάρχουν ασθενείς στα νοσοκομεία τούς όποιους κανείς δεν επισκέπτεται, κι ας πηγαινο έρχονται γύρω τους καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι... Υπάρχουν ακόμη γέροντες ανήμποροι, παιδιά εγκαταλειμμένα, μητέρες αβοήθητες... Όλοι επαναλαμβάνουν με πόνο το «άνθρωπον ούκ έχω» υπογραμμίζοντας τη διαπίστωση ότι ή μοναξιά αποτελεί τραγικό φαινόμενο της εποχής μας. Και είναι στ' αλήθεια τραγικό, στην εποχή με τα τελειότερα μέσα επικοινωνίας, να υπάρχουν άνθρωποι πού να υποφέρουν από τη μοναξιά. Και τελικά ή μοναξιά δεν είναι ή απομόνωση και ή εγκατάλειψη αλλά ή απουσία της αγάπης. Όταν λείπει ή αγάπη, τότε μπορεί να ζεις ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπων κι όμως να νιώθεις μόνος: να μην έχεις κάποιον να εμπιστευθείς, να του ανοίξεις την καρδιά σου, να πεις τον πόνο σου, το πρόβλημα σου...
Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ THΣ MOΝΑΞΙAΣ
Τί μπορούμε όμως να κάνουμε για να ξεπεράσουμε αυτήν την τραγική κατάσταση της μοναξιάς; Υπάρχει διέξοδος; Ναι!
Το γεγονός ότι ό Κύριος συνάντησε τον παράλυτο όταν όλοι οι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει, δίνει θάρρος και ελπίδα σε κάθε άνθρωπο πού βιώνει τη θλίψη της μοναξιάς. Ό Κύριος Ιησούς κανέναν δεν αφήνει έρημο και αβοήθητο. Σ' ένα τροπάριο της σημερινής εορτής ό ιερός υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο να άπαντα στο παράπονο του παραλυτικού: «Διά σε άνθρωπος γέγονα, διά σε σάρκα περιβέβλημαι, και λέγεις άνθρωπον ούκ έχω;». Είναι σαν να μιλά ό Κύριος και στον καθένα από μάς: «Για σένα έγινα άνθρωπος, για σένα πήρα την ανθρώπινη σάρκα, και συ παραπονείσαι ότι δεν έχεις άνθρωπο;...» Πόσο εύκολα όμως ξεχνάμε αυτή τη σπουδαία αλήθεια και βυθιζόμαστε στην απελπισία! Παραπονούμαστε ότι δεν έχουμε κανένα να ενδιαφερθεί για μάς, ενώ έχουμε δίπλα μας όχι απλώς έναν άνθρωπο αλλά τον παντοδύναμο Θεό πού έγινε άνθρωπος για τη δική μας σωτηρία. Από αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, προς εσένα, προς έμενα, προς όλους μας!
Και δεν είναι μόνο άοράτως κοντά μας ό Κύριος, αλλά στέλνει και ανθρώπους δικούς του για να παρηγορούν και να στηρίζουν όσους έχουν ανάγκη. Πόσοι πιστοί χριστιανοί εμπνεόμενοι από τη θεϊκή Αγάπη αναλίσκονται σε έργα διακονίας και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο...! Άλλοι ξενυχτούν κοντά σε ασθενείς πού είναι μόνοι, άλλοι φροντίζουν άστεγους, άλλοι συμπαρίστανται σε αναπήρους, άλλοι... Είναι αδύνατον να περιγράψουμε έστω και ένα μικρό μέρος από τις εκδηλώσεις της αγάπης πού εμπνέει ή τέλεια Αγάπη, ό Κύριος Ιησούς Χριστός!
«Άνθρωπον ούκ έχω»... Ή αγωνιώδης κραυγή του παραλύτου της Βηθεσδά ας γίνει αφορμή να ξυπνήσουμε και με ζήλο να επιδοθούμε στα έργα της αγάπης, ώστε κανείς συνάνθρωπος μας να μη νιώθει πλέον μόνος σ' αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο μας.
«Ο ΣΩΤΗΡ»1/05/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου