Εξυπηρετεί πολιτικές και διπλωματικές σκοπιμότητες ο οικουμενισμός

Καιρός είναι οι εκφραστές του να αποτινάξουν το ένδυμα της ιδιοτέλειας που συνειδητά φορούν και να αγκαλιάσουν την ανιδιοτέλεια της Ορθοδοξίας!

Του Διονύση Μακρή, Θεολόγου-Δημοσιογράφου

Μπορεί θεωρητικά να απορρίπτεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία η λεγόμενη θεολογία των κλάδων, η οποία υποστηρίζει ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες και κατ' επέκταση θρησκείες κατέχουν μέρος και όχι το σύνολο της αληθείας της πίστεως αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ότι πολλοί Ιεράρχες αλλά και θεολόγοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας την αποδέχονται. Και αυτή η έκπτωση εκ της αληθούς πίστεως γίνεται μέσα στο πλαίσιο της λεγομένης οικουμενικής κινήσεως προκειμένου να δοθεί στην κίνηση αυτή η απαραίτητη οντότητα κοσμικού κύρους που θα συμβάλει στην ένωση των Χριστιανών η και των θρησκειών (βλ. Μασωνία). Γι' αυτό άλλωστε το κυρίαρχο στοιχείο του λεγομένου οικουμενισμού είναι η νοσηρή ανοχή υπό την έννοια βέβαιας της ανακωχής στα όσα αφορούν τις δογματικές διαφορές.

Η εκ του πονηρού φυσικά αυτή ανοχή, η οποία υποκρύπτει σαφέστατες ιδιοτελείς καταστάσεις, όπως λ.χ. παρασκηνιακές διπλωματικές συμφωνίες παντός φύσεως, απόκρυψη ηθικών σκανδάλων, προπαγάνδα πολιτικής και άλλες γκαιμπελικής μορφής μεθόδους, αποβλέπει στην αποδοχή από τους λαούς και στην περίπτωση μας το ορθόδοξο χριστιανικό πλήρωμα των αιρετικών. Αποδοχή που εκκλησιαστικά μεταφράζεται ως κοινωνία προσώπων, δίχως προηγουμένως να υπάρξει η αναγκαία και άνευ όρων αποδοχή των Ορθοδόξων αληθειών περί της τριαδικής θεότητας, η οποία αποτελεί και βασική προϋπόθεση βάσει των ιερών κανόνων της εν Χριστώ ενώσεως. Γι' αυτό άλλωστε παρατηρείται από τους θιασώτες του νοσηρού αυτού οικουμενισμού μία συνειδητή υποβάθμιση της κατηχήσεως των πιστών...

Ως εκ τούτου λοιπόν η ανάπτυξη του οικουμενισμού στις ποικίλες αυτού μορφές του (βλ. Θεολογικός Διάλογος με το Βατικανό, Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, Ευρωπαϊκό φόρουμ Εκκλησιών, Διαθρησκειακές συναντήσεις ψευτο-καταλλαγής και ειρήνης κ. α.) δεν έχει ως στόχο την αλήθεια που θα οδηγήσει στη σωτηρία του ανθρώπου αλλά κυρίως εκπληρώνει πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες.

Σε ότι αφορά τώρα τα πρόσωπα κληρικούς και λαϊκούς που εμπλέκονται στις οικουμενικές κινήσεις εκείνο που θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει είναι ότι βασίζονται στη φαρισαϊκή λογική που θέλει να "διυλίζεται ο κώνωψ και να καταπίνεται η κάμηλος"... Κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο μάλιστα έχουν τον άκρατο εγωκεντρισμό, ο οποίος στην ουσία τους εγκλωβίζει σε ημιμάθεια, αφού τους στερεί τη δυνατότητα να προσεγγίσουν την τριαδική θεότητα. Αυτή δυστυχώς η ημιμάθεια εκδηλώνεται με κάθε μορφή εκκοσμίκευσης, η οποία μπορεί να παρουσιάζεται ως προβολή απόκρυψης συναισθημάτων κατωτερότητας, ως ιδιοτέλεια που αναλίσκεται και ολοκληρώνεται μέσα από μία ανούσια στην κυριολεξία διεθνή ψευτο- αναγνώριση...

Το δυστύχημα ωστόσο είναι ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες που ακολουθούν αυτή τη νοσηρή μορφή του οικουμενισμού αν και γνωρίζουν ότι σφάλουν και παραβιάζουν θεμελιώδεις αλήθειες της Ορθόδοξης πίστης εν τούτοις υποκύπτουν και υποικλίνονται εξ αιτίας του φόβου της απομόνωσης από κορβανάδες κυρίως της αλλοδαπής. Ένας επιπλέον λόγος είναι και ο κίνδυνος πολιτικής η κοσμικής απόρριψης, που είθισται να συνδέεται με απώλεια κάθε μορφής εξουσίας, με ότι αυτό φυσικά συνεπάγεται.

Έτσι, εκ των πραγμάτων ο νοσηρός οικουμενισμός που παρατηρείται δημιουργεί κλίμα υποτέλειας σε εξουσίες και άνομα κέντρα που στην ουσία πολεμούν τον τριαδικό Θεό και εξυπηρετούν τον Βεελζεβούλ. Γιατί πως για παράδειγμα μπορείς να συνδιαλέγεσαι και να συμπροσεύχεσαι μ' αυτούς που αποδέχονται την ανωμαλία (Βλ. κιναιδισμό η ομοφυλοφιλία) ως μέρος της πίστης τους; Πως μπορείς να συνδιαλέγεσαι με την ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη προσέγγιση αυτής με το εωσφορικό τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, η οποία φυσικά στο παρασκήνιο κρύβει συμφωνίες και ανταλλάγματα που απορρίπτονται από τον ουρανό; Πως καλοί μου Ιεράρχες μπορείτε να ανέχεσθαι τη διπροσωπία του Βατικανού και την υποκριτική στάση που διατηρεί στο ζήτημα της ουνίας; Πως, πως, πως...

Στο ίδιο πλαίσιο τοποθετούνται ακόμη και οι συμπροσευχές, οι επίσημες επισκέψεις σκοπιμότητας θρησκευτικών ηγετών, όπως η επικείμενη του Πάπα στην Σερβία και η επιδιωκόμενη στη Μόσχα κ.ο.κ. Ακόμη και συναντήσεις, όπως αυτή των εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε. που πραγματοποιήθηκε στις 15 Μαρτίου στην Αγία Νάπα της Κύπρου εξυπηρετούν τα ανωτέρω περιγραφόμενα και δεικνύουν εμφανώς τον εκκοσμικευμένο μανδύα που επιλέγουν να φορούν και να φέρουν αντί του μαρτυρικού, δυστυχείς στην πράξη εκκλησιαστικοί σύγχρονοι άνδρες...

Το παρήγορο , ωστόσο είναι ότι έστω και υπό συνθήκες τεχνητής ειρωνείας και χλευασμού και ενίοτε εκκλησιαστικής απομόνωσης που προκαλούν ως ανάχωμα προστασίας τους οι εκφραστές του νοσηρού οικουμενισμού ακούγονται ολοένα και περισσότερο υγιείς φωνές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Φωνές ανιδιοτελείς Ιεραρχών που αναδεικνύουν τις ασφαλιστικές εκείνες δικλείδες προστασίας των ιερών κανόνων που θέσπισαν άγια ορθόδοξα χέρια! Δικλείδες που οδηγούν με ασφάλεια στην αγιότητα όχι στη θεωρία και στους βαρύγδουπους τίτλους ισχύος αλλά στην πράξη και στην ουσία.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό ένας εκ των Ιεραρχών αυτών ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εξ αφορμής των απαραδέκτων αποφάσεων που ελήφθησαν στη συνάντηση του Π.Σ.Ε. στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας ζήτησε την αποχώρηση της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. "Παρίσταται αδήριτος η ανάγκη της αμέσου αποχωρήσεως από τον εσμό αυτόν των αιρέσεων και του διαμονιώδους συγκρητισμού του ΠΣΕ διότι ουδεμία Ορθόδοξος μαρτυρία κατατίθεται και γίνεται δεκτή ως αποδεικνύεται εκ του ανωτέρω κειμένου", άναφέρεται σε σχτικό ανακοινωθέν που εξέδωσε.

Σύμφωνα με πληροφορίες κατάφερε με τις εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις του στην πρώτη συνεδρίαση της 12μελους Ιεράς Συνόδου, τον Μάρτιο, να προκαλέσει έντονες συζητήσεις για το ενδεχόμενο συνέχισης της συμμετοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος στους απαράδεκτους αυτούς διάλογους σκοπιμότητας.

Ωστόσο, την επομένη που κλήθηκαν και τα μέλη της επιτροπής διορθοδόξων και διαχριστιανικών σχέσεων να συμμετάσχουν στη συζήτηση το κλίμα μετατράπηκε ολοσχερώς λόγω κυρίως του υπολογισμού των πολιτικών και εκκλησιαστικών επιπτώσεων που θα είχε μία διακοπή της σχέσης της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Π.Σ.Ε.

Εκτός βέβαια του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ και η στεντόρεια φωνή του πολιού Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ έρχεται να αναταράξει το θεολογικό λήθαργο της αγνωσίας που προκαλεί το συνεχές φλερτ με την εκκοσμίκευση. «Αυτή η παναίρεσις του Οικουμενισμού δρα σήμερα ανενόχλητα και εις τον Ορθόδοξο χώρο, αφού Ορθόδοξοι Επίσκοποι παραθεωρούντες το ακοινώνητον των Ορθοδόξων με τους ακοινώνητους, κατά τους Ιερούς Κανόνας, ετερόδοξους και αιρετικούς συμπροσεύχονται ενίοτε εν ώρα Θείας Λειτουργίας, ενδεδυμένοι τα αρχιερατικά των άμφια», είπε στο κήρυγμά του την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Συντάκτης: Διονύσης Μακρής

«Στύλος Ορθοδοξίας» Μάρτιος 2011