Ευάγγελος Στ. Πονηρός, Ανυποχώρητος αγώνας προασπίσεως της ορθοδόξου χριστιανικής παιδείας

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Ευάγγελος Στ. Πονηρός, Δρ. Θ, Μ.Φ.

Α΄. Ὁ ἀπρόκλητος πόλεμοςεἰς βάρος τῶν δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν

Ὁ εἰς βάρος τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας πόλεμος δεν εἶναι καινούργια ἐπινόηση. Κάθε τόσο ἐπανέρχεται μέ νέα προσχήματα, νέες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Μέχρι στιγμῆς δέν ἐπέτυχε τόν σκοπό του, νά ἐξαλείψει την ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα καί νά ζημιώσει τά παιδιά μας. Δέν ἐπέτυχε, διότι ἐπαγρυπνοῦν κληρικοί, θεολόγοι, γονεῖς, μαθητές.

Στίς 13–4–2010 ὁ γράφων κατέθεσε ὑπόμνημα τριανταεπτά σελίδων στήν συνοδική ἐπιτροπή Παιδείας καί Νεότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπισημαίνοντας τους κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν τά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν,τά παιδιά μας, ἀπό τήν ἀπαγόρευση ἤ τήν νόθευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας μέ ἀλλότριες προσμείξεις. Ἀπό τίς ἀρχές Μαΐου τοῦ 2010 μέχρι σήμερα δημοσιεύσαμε τό ὑπόμνημα σέ ἐμπλουτισμένη μορφή, καθώς καί σειρά ἄρθρων σέ πλῆθος ἐντύπων καί ἱστοσελίδων ὑποστηρίζοντας καί ἀποδεικνύοντας τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν γονέων καί μαθητῶν να ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά ἑλληνικά σχολεῖα. Ὀργανώσαμε ραδιοφωνικές ἐκπομπές καί διαλέξεις, ἀνασκευάσαμε πλῆθος ἀνυποστάτων καί προχείρων ἰσχυρισμῶν. Καλέσαμε σε δημόσιο διάλογο ὅσους ἀμφισβητοῦν τό δικαίωμα αὐτό. Παρακολουθοῦμε ἐπισταμένως ὅλα τά σχετικά με τό θέμα δημοσιεύματα.

Τό ἀποτέλεσμα; Κανένας ἀπό ὅσους ἀμφισβητοῦν τά δικαιώματα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν δεν δέχθηκε νά μετάσχει σέ δημόσιο διάλογο καί νά μᾶς ἀντιμετωπίσει. Κανένας δέν ἐπιχείρησε νά ἀνασκευάσει κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο τά δημοσιευμένα ἐπιχειρήματά μας. Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ πολέμιοι τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα. Παρ᾽ ὅλα αὐτά διαπιστώνουμε ὅτι κάποιοι ἐμμένουν, ἐμμένουν μολονότι γνωρίζουν ὅτι δέν ἔχουν δίκαιο. Δέν θά ἐξετάσουμε τί ἀπό τά δύο ἰσχύει ἐδῶ, τό ἀρχαιοελληνικό «οὐ μέ πείσῃς κἄν μέ πείσῃς» ἤ τό ἀρβανίτικο «ἄστε ντοῦε» (δηλ. «ἔτσι θέλω»). Ἁπλῶς προειδοποιοῦμε, ὅτι οὔτε τό ἕνα, οὔτε τό ἄλλο θά δικαιωθοῦν διά τῆς παλαιᾶς καί προσφιλοῦς σέ κάποιους μεθόδου τῶν πολιτικῶν ἐπιρροῶν. Και τοῦτο διότι γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι τόσο ἡ ἐκτελεστική, ὅσο καί ἡ νομοθετική ἐξουσία στή Χώρα μας, πολύ δέ περισσότερο ἡ δικαστική, δέν θά ἤθελαν κατά κανένα τρόπο νά δυσαρεστήσουν τόν ἑλληνικό λαό μαχόμενες τήν πίστη, τήν παράδοση, τήν ἱστορία του.

Β΄. Ἡ «πολυπολιτισμικότητα» πρόσχημα ἀπαγορεύσεως ἤ νοθεύσεως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας

Ἄς παύσουν πιά μερικοί νά πιπιλοῦν τήν ἀνούσια καραμέλα τῆς «πολυπολιτισμικότητας» προσπα-θώντας ἄλλοτε νά ἀπαγορεύσουν πλήρως τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἄλλοτε νά περιορίσουν το δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν γιά ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἄλλοτε δέ νά τήν νοθεύσουν. Ἄς συνειδητοποιήσουν δε μερικές ἁπλές ἀλήθειες:

Ἀνέκαθεν ὁλόκληρη ἡ ὑφήλιος ἦταν «πολυπολιτισμική», ἀλλά ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀνέκαθεν πίστευαν και πιστεύουν ὅτι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία εἶναι πλῆρες ἐφόδιο γιά τά παιδιά τους, τά παιδιά τά ὁποῖα ἔχουν βαπτισθεῖ στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τήν παιδείααὐτή οὐδέποτε διανοήθηκε χριστιανός ὀρθόδοξος, κληρικός, θεολόγος ἤ ἁπλός πιστός νά τήν ἀποποιηθεῖ ἤ νά τήν νοθεύσει, γιατί να τό πράξει τώρα; Ἐπειδή ἡ ὑφήλιος παραμένει «πολυπολιτισμική», ὅπως ἦταν πάντοτε;

Νόθευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας δέν ἐπιτρέπεται στα δημόσια σχολεῖα, ὅπως καί στά ἰδιωτικά, τά ὁποῖα χορηγοῦν ἀπολυτήρια ἰσότιμα μέ τοῦ δημοσίου, διότι αὐτό θά ἔχει ὡς συνέπεια τόν δυσμενῆ ἐπηρεασμό τῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν.

Κανένας δέν ἔχει τό παραμικρό δικαίωμα, μέ τό πρόσχημα τῆς «πολυπολιτισμικότητας» ἤ ὁποιοδήποτε ἄλλο πρόσχημα, νά ἀπαγορεύσει στούς ὀρθοδ. χριστιανούς νά διαπαιδαγωγοῦνται ὡς ὀρθόδ. χριστιανοί μέσα στά δημόσια σχολεῖα, για τά ὁποῖα πληρώνουν οἱ γονεῖς τους φόρους. Τέτοιες ἀπαγορεύσεις ἐπέβαλαν στό παρελθόν διάφορα ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα καί δέν θα περάσουν στήν πατρίδα τῆς δημοκρατίας, στήν δημοκρατική Ἑλλάδα τοῦ 21ου χριστιανικοῦ αἰώνα.

Ἐάν τό περίφημο σύνθημα τῆς «πολυπολιτισμικότητας» συνεπάγεται ὅτι θά καταναγκασθοῦμε, διά τῆς βίας, ἤ μέσῳ ἀδίκων νομοθετημάτων καί κατά παράβαση ὅλων τῶν διεθνῶν κανόνων δικαίου, νά ἀπαρνηθοῦμε τόν δικό μας πολιτισμό, παιδεία, πίστη, τότε, ἄς μᾶς συγχωρήσουν οἱ διαπρύσιοι κήρυκές της, ἀλλά δέν θά συμφωνήσουμε, δέν θα συμπράξουμε, δέν θά συμμορφωθοῦμε. Οἱ «εὐσεβεῖς πόθοι» μερικῶν θά παραμείνουν πόθοι καί δεν θά γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Κανένας χριστιανός κληρικός, θεολόγος, ἤ ἁπλός πιστός δέν θά πέσει στήν θανάσιμη παγίδα, ἡ ὁποία ἔχει ἤδη στηθεῖ: «νοθεῦστε την ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ὥστε νά μή ἀπαγορευθεῖ τελείως». Ἡ νόθευση εἶναι τό ἴδιο ἀντιδημοκρατική ἐνέργεια μέ τήν ἀπαγόρευση, καταλήγει δέ σέ αἱρετική ἐκτροπή για τούς χριστιανούς. Τόσο ἡ ἀπαγόρευση τῆς χριστιανικῆς παιδείας ὅσο καί ἡ νόθευση προσκρούουν στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί στίς διεθνεῖς συμβάσεις, τις ὁποῖες ἔχει ἡ Ἑλλάδα ἐπικυρώσει.

Γ΄. Τό περιβόητο ζήτημα τῶν «ἀπαλλαγῶν»

Γράφτηκαν πολλά τυχαῖα γιά το ζήτημα αὐτό. Ὀφείλουμε ὅμως να τονίσουμε ὅτι δέν ὑφίσταται λόγος ἀπαλλαγῆς τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ μαθητῆ, βαπτισμένου μέ τό βάπτισμα τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν. Και τοῦτο διότι πίστη καί μάθημα ταυτίζονται. Τό μάθημα ἀναπτύσσει την ἤδη ὑπάρχουσα πίστη καί τήν χριστιανική παιδεία, τήν ὁποία ἔχει λάβει τό παιδί ἀπό τήν οἰκογένειά του. Δυστυχῶς ἐπιχειροῦν μερικοί να στρεβλώσουν τήν ἀλήθεια καί να μᾶς πείσουν ὅτι ὁ ὅρος «ὑποχρεωτικό μάθημα» δηλώνει καταναγκασμό εἰς βάρος τοῦ μαθητῆ. Στό σόφισμα αὐτό ἀποπειρῶνται νά βασίσουν τήν περί ἀπαλλαγῶν θεωρία. Ἡ θεωρία ὅμως τυγχάνει παντελῶς ἀνεδαφική, εἶναι ἀδύνατoν νά ἀποτελεῖ καταναγκασμό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα γιά ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ὅσο εἶναι καταναγκασμός γιά τόν Ἕλληνα ἡ ὑποχρεωτική διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, λογοτεχνίας, ἱστορίας, πολιτισμοῦ, ὅσο εἶναι δηλαδή καταναγκασμός ἡ καλλιέργεια τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως σέ ἕνα ἑλληνόπουλο, τόσο θά ἦταν καταναγκασμός καί ἡ καλλιέργεια τῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως σέ ἕνα χριστιανόπουλο μέσῳ τοῦ χριστιανικοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν.

Ἐάν κάποιοι ἐπιμείνουν νά διαδίδουν τέτοιου εἴδους ἰδέες, ὅτι δηλαδή καί οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί πρέπει νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα, ἡ ἐμμονή αὐτή θά σημαίνει πλέον προπαγάνδα καί ψυχολογική πίεση εἰς βάρος ἀνηλίκων. Ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή σειρά ψυχολογικῶν πιέσεων εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας θά ἔχει καί συνέχεια. Τό ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος συνδέει μέ τήν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου τά μαθήματα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν στή θρησκεία, ἀλλά και στήν ἐθνικότητα. Θά ὑποστηριχθεῖ, ὅτι ἐφ΄ ὅσον οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν, θά ἔχουν καί οἱ Ἕλληνες τό γένος δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό ὅσα μαθήματα ἀναπτύσσουν τήν ἑλληνική ἐθνική τους συνείδηση. Αὐτή θά εἶναι ἡ μοιραία συνέχεια αὐτῶν τῶν κωμικοτραγικῶν θεωριῶν, οἱ ὁποῖες διατυπώνονται εἰς βάρος τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδας.

Δ΄. Αἱρετική καί ἀντισυνταγματική τυχόν ἀπόπειρα διαχωρισμοῦ τῆς χριστιανικῆς παιδείας σέ ἐκκλησιαστική καί κρατική

Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία εἶναι καί θά παραμείνει ἑνιαία. Ἐάν κάποιος, ὁμιλοῦμε τελείως ὑποθετικά, εἰσηγηθεῖ διχασμό της σε ἐκκλησιαστική καί κρατική, αὐτόςθά εἰσηγηθεῖ ταυτοχρόνως νέα αἵρεση, αἵρεση τοῦ 21ου χριστιανικοῦ αἰώνα. Ἐάν τό μάθημα παρουσιάζει τήν χριστιανική πίστη μέ ἀποστασιοποιημένο τρόπο, ψευδοεπιστημονικό, βασισμένο σέ νομικά σφάλματα καί βάσει αὐτῶν ἀπορρίπτει ἐν τέλει τήν δισχιλιετῆ ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση, θά ἐνέχει τόν κίνδυνο διασαλεύσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν. Ἔτσι ἀντί νά τήν ἀναπτύσσει, ὅπως τό ἑλληνικό Σύνταγμα ἐπιτάσσει, θα τήν ναρκώνει. Θά εἶναι τόσο ἀντιορθόδοξο ὅσο καί ἀντισυνταγματικό.

Τυχόν ἐμμονή σέ θεωρίες ὅτι πρέπει τάχα νά καταντήσει τό κρατικό μάθημα ἐχθρικό ἤ ἀδιάφορο πρός τήν δισχιλιετῆ κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, θά θεωρηθεῖ βλασφημία κατά τοῦ ἀπ. Παύλου καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἀπό τούς ὁποίους προέρχεται ὁ θεολογικός ὅρος «κατηχεῖν». Θά καταντήσει ἐπίσης, ὅποιος τυχόν ἐμμείνει σέ τέτοιες ἀπαράδεκτες θεωρίες, νά ἀπορρίψει ὁλόκληρη τήν πατερική παράδοση, ἡ ὁποία υἱοθέτησε τόν ὅρο καί καλλιέργησε τό περιεχόμενό του.

Τό γράψαμε καί τό ξαναγράψαμε: ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἡ παρεχόμενη ἀπό τά δημόσια σχολεῖα δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἐχθρική ἤ ἔστω ἀδιάφορη πρός την δισχιλιετῆ κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Κάτι τέτοιο ἀφ΄ ἑνός δέν βασίζεται στην παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας και στήν ἱστορία τῆς νεότερης Ἑλλάδος, ἀφ΄ ἑτέρου δίνει τό δικαίωμα σέ ὅλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό μάθημα αὐτό. Ἐάν δηλαδή τό σχολικό μάθημα καταστεῖ ἐχθρικό ἤ ἀδιάφορο πρός τήν δισχιλιετῆ κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά μείνουμε κυριολεκτικά σε ἄδειες αἴθουσες χωρίς διδακτικό ἔργο.

Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία εἶναι καί θά παραμείνει ἑνιαία. Ἀπόπειρα διχασμοῦ της σέ ἐκκλησιαστική καί κρατική θά ὁμοιάζει μέ το ἑξῆς παρανοϊκό ἐγχείρημα: σάν να ἔχουμε ἕνα ὑγιές δένδρο καί ἀφοῦ τό σχίσουμε στά δύο μέ τό πριόνι, νά ἰσχυριζόμαστε κατόπιν ὅτι δημιουργήσαμε δύο δένδρα. Στήν προκειμένη περίπτωση μέ τίς ὡς ἄνω ἀλχημεῖες θά καταστρέψουμε το ἕνα καί μοναδικό ὑγιές δένδρο, την ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία και συνακολούθως τίς ψυχές τῶν παιδιῶν, οἱ ὁποῖες ἀπό αὐτό τρέφονται.

Ἐάν κάποιος διαβάλλει τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα ὡς «μονοφωνικό», διαβάλλει ταυτοχρόνως ὡς «μονοφωνική» καί την ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, στην ὁποία αὐτό ἀντιστοιχεῖ καί την ὁποία αὐτό ἀναπτύσσει. Διαβάλλοντας τήν πίστη ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά διασαλεύσει τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση τῶν μαθητῶν μας καί θά διαπράξει ἔτσι ἕνα ἀποτρόπαιο ἔγκλημα!

Δέν εἶναι λοιπόν δυνατόν να ἰσχυρισθοῦμε ὅτι θά θεσμοθετήσουμε ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα, τό ὁποῖο θά περιφρονεῖ τήν κατήχηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τέτοιου εἴδους γνώμη δέν θα ἦταν ἁπλῶς σχιζοφρενική, ἀλλά πέρα γιά πέρα αἱρετική καί ἀντίθετη μέ ὁποιοδήποτε ἑλληνικό νόμο ἤ διεθνῆ σύμβαση. Τό σχολικό λοιπόν μάθημα πρέπει καί νά ἀποτελεῖ μέρος τῆς δισχιλιετοῦς κατηχήσεως τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, να ἐμπνέεται ἀπό αὐτήν, νά τήν καλλιεργεῖ καί μέσῳ αὐτῆς νά καλλιεργεῖ τίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν παιδιῶν. Κανένας λοιπόν δέν θά μᾶς ἀναγκάσει, μέ ὁποιεσδήποτε σαθρές θεωρίες, νά διδάξουμε «ἄλλο εὐαγγέλιο». Ἀλλιῶς, ὅποιο μάθημα τό ἀντικαταστήσει, εἶναι καταδικασμένο σέ μαρασμό. Εἶναι ἑπομένως καιρός νά θέσουμε τέρμα στά σαθρά σοφίσματα και στίς οἰκτρές παρεξηγήσεις.

Ε΄. Τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντ/ματος και τό δικαίωμα γιά ὀρθόδοξη παιδεία

Κατάπληξη προξενεῖ τό γεγονός, ὅτι χρησιμοποιήθηκε ἀκόμη καί το 13ο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος ὡς ἐπιχείρημα προκειμένου νά περιορισθεῖ τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν την ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία. Ἀναφέρει τό ἄρθρο αὐτό στήν πρώτη του παράγραφο: «Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη. Ἡ ἀπόλαυση τῶν ἀτομικῶν καί πολιτικῶν δικαιωμάτων δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις κανενός».

Εἶναι φανερό ὅτι τό ἄρθρο αὐτό ὄχι μόνον δέν ἐπιβάλλει τήν μείωση τοῦ δικαιώματος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν την ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, ἀλλά ὅλως ἀντιθέτως ἐνισχύει τό δικαίωμα αὐτό. Διότι πιθανή ἀπαγόρευση ἤ νόθευση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν περιορίζει αὐτομάτως τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀφοῦ αὐτοί δέν θά ἔχουν πλέον τό δικαίωμα νά διαπαιδαγωγοῦνται ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί στά σχολεῖα, γιά τά ὁποῖα πληρώνουν φόρους.

Στ΄. Τό θρήσκευμαστά σχολικά ἀπολυτήρια

Ἀτυχῶς ὑποστηρίχθηκε ὅτι ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἡ ὁποία προβλέπει ἀναγραφή τοῦ θρησκεύματος στά ἀπολυτήρια τοῦ σχολείου ἀντίκειται στίς ἀποφάσεις 2280, 2281, 2282, 2283, 2284, 2285/2001 τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Οἱ ὡς ἄνω ἀποφάσεις εἶναι ταυτόσημες καί ἀφοροῦν σε συγκεκριμένο ζήτημα τῶν τότε ὑπουργείων Δημόσιας Τάξης και Οἰκονομικῶν. Τό συγκεκριμένο αὐτό ζήτημα ἦταν ἡ ἀναγραφή τοῦ θρησκεύματος στά δελτία ἀστυνομικῆς ταυτότητας. Οἱ ἀποφάσεις αὐτές δέν εἶναι δυνατόν νά ἐφαρμοσθοῦν στήν προκειμένη περίπτωση, διότι δέν ἐκδόθηκαν γιά ζητήματα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί κατά κανένα τρόπο δέν ἀναφέρονται σε θέματα ἁρμοδιότητάς του.

Ἐάν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας δεν γνωρίζει τό θρήσκευμα, στό ὁποῖο μετέχει ὁ ἄνθρωπος, τότε εἶναι ἀδύνατο νά παράσχει θρησκευτική παιδεία. Σέ τέτοια περίπτωση παραβιάζεται τό ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος, τό ὁποῖο προβλέπει ὅτι ἡ ἀπό τό κράτος παρεχόμενη παιδεία ὀφείλει νά ἀναπτύσσει τήν θρησκευτική συνείδηση. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἔχει συνείδηση ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός. Ἐάν τοῦ ἀπαγορευθεῖ νά τό δηλώνει, τότε καταπατῶνται βάναυσα τά ἀνθρώπινα δικαιώματά του, διότι τοῦ ἀπα- γορεύεται νά διαπαιδαγωγεῖται σύμφωνα μέ τήν πίστη του.

Ζ΄. Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στήν πρωτοβάθμια ἐκπαίδευση

Ὅ,τι ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει για τήν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση, ἰσχύει καί γιά τήν πρωτοβάθμια. Οἱ ἐκπαιδευτικοί τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαιδεύσεως γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι τυχόν παράλειψη τῆς διδασκαλίας τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν θά ἀποτελοῦσε παραβίαση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τους καί θά συνιστοῦσε ὑπηρεσιακό παράπτωμα.

Παράπτωμα τό ὁποῖο θά εἶχε ὡς ἐπακόλουθο κατ΄ ἀρχήν σειρά καταγγελιῶν ἀπό τούς γονεῖς τῶν παθόντων μαθητῶν καί κατόπιν ὑπηρεσιακές κυρώσεις. Εἴμαστε ἑπομένως βέβαιοι ὅτι πράττουν στό ἀκέραιο τό καθῆκον τους, τόσο ἔναντι τῶν παιδιῶν και τῶν γονέων οἱ ὁποῖοι τούς τά ἐμπιστεύθηκαν, ὅσο καί ἔναντι τῆς πολιτείας ἡ ὁποία τούς ἀνέθεσε το ἀνεκτίμητο ἔργο τῆς διδασκαλίας.

Κανένας Ἕλληνας δάσκαλος δεν θά ἦταν δυνατόν ποτέ νά ζημιώσει τίς ἀθῶες ψυχές τῶν μαθητῶν του λόγῳ ὀκνηρίας ἤ λόγῳ ὁποιασδήποτε προφάσεως.

Η΄. Ἡ ὀρθοδ. χριστιανική παιδεία ἀρνί τοῦ αἰσώπειου μύθου;

Γιά νά γίνει κατανοητό ποιά τακτική δέν πρέπει νά ἐφαρμοσθεῖ ποτέ στήν περίπτωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν, καί πώς ἄν ποτέ ἐφαρμοσθεῖ πρέπει νά τήν ἀποκρούσουμε πάσῃ θυσίᾳ, θά παραθέσουμε σέ νεοελληνική ἀπόδοση τόν ὑπ΄ ἀριθμ. 221 μῦθο τοῦ Αἰσώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ἐπιγραφή “Λύκος καί ἀρήν”, δηλαδή «λύκος καί ἀρνί»:«Ἕνας λύκος εἶδε ἕνα ἀρνί νά πίνει νερό ἀπό κάποιο ποτάμι καί ἀποφάσισε νά βρεῖ κάποια καλή δικαιολογία γιά νά τό κατασπαράξει. Ἔτσι στάθηκε παραπάνω καί τό κατηγοροῦσε, ὅτι θολώνει τό νερό καί δεν τόν ἀφήνει νά πιεῖ. Κι ἐκεῖνο τοῦ ἐξήγησε ὅτι πίνει μόλις ἀκουμπώντας τά χείλη του στό νερό. Εἶδε ὁ λύκος ὅτι ἡ πρόφασή του ἀπέτυχε νά φέρει ἀποτέλεσμα, καί τοῦ εἶπε: “ὅμως πέρυσι ἔβρισες τόν πατέρα μου”. Κι ὅταν τό ἀρνί τοῦ ἀπάντησε ὅτι πέρυσι δέν εἶχε κἄν γεννηθεῖ, τοῦ εἶπε ὁ λύκος: “ἐάν ἐσύ εἶσαι ἱκανό νά ἀποδεικνύεις τό δίκιο σου, αὐτό δέν θά μ᾽ ἐμποδίσει νά σε φάω”. Ὁ μῦθος αὐτός δηλώνει ὅτι ὅσους ἔχουν τήν πρόθεση νά ἀδικήσουν, οὔτε ἡ δίκαιη ἀπολογία εἶναι ἱκανή νά τούς σταματήσει».

Τό δύσμοιρο ἀρνί τοῦ αἰσώπειου μύθου ἀπέδειξε ἐπανειλημμένως τήν ἀθωότητά του στόν λύκο, ἀλλ᾽ ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἐξάντλησε ὅλες τις πιθανές δικαιολογίες, κατέφυγε στήν ὠμή καί ἀπροκάλυπτη βία. Τό δίκαιο αἴτημα τῆς διατηρήσε- ως καί τοῦ ἐμπλουτισμοῦ τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στα ἑλληνικά σχολεῖα τό ἔχουν ἀποδείξει περίτρανα μέ σειρά δημοσιευμάτων ἔγκριτοι θεολόγοι, κληρικοί και λαϊκοί, ἀλλά καί νομικοί διεθνοῦς κύρους, προστατεύεται δέ καί ἀπό τήν ἑλληνική καί διεθνῆ νομοθεσία καί νομολογία. Τυχόν ἀπόφαση ἀπαγορεύσεως, νοθεύσεως ἤ κατά τον ὁποιονδήποτε τρόπο συρρικνώσεως τῶν ἐν λόγῳ μαθημάτων θά σημάνει βίαιη ἐπιβολή ἀδικίας. Θά ἀντιμετωπίσουμε πλέον συνειδητή αὐθαιρεσία, ἡ ὁποία θά ἀποσκοπεῖ σέ ἀπ΄ εὐθείας καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Τέτοιου εἴδους ἐγχειρήματα, θά λάβουν ὡς ἀπάντηση τον ἀνυποχώρητο ἀγώνα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μελῶν τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆςἘκκλησίας Του.

«Ορθόδοξος Τύπος», 11/03/2011