Το σχέδιο του Θεού

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τον αποχαιρέτισα. Έτρεξαν από τα μάτια του δύο σταγόνες δάκρυα. Είχα, μέσα μου, μία αίσθηση ότι ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα. Άρχισα να κάνω μία αστραπιαία αναδρομή στην πορεία της Ορθοδοξίας, στο χώρο της Μαύρης Hπείρου.

Ήταν από τους πρώτους μαθητές της Πατριαρχικής Σχολής. Μάλιστα, ίσως κι ο πρώτος Ορθόδοξος από τη χώρα του, την Τανζανία. Όταν έμαθε ότι επρόκειτο ν’ ανοίξει η πρώτη Ορθόδοξη Ιερατική Σχολή δεν έχασε χρόνο. Κυριολεκτικά έτρεξε από τη μακρινή Μπουκόμπα. Ενθυμούμαι πως μπήκε στο γραφείο των Αγίων Αναργύρων, τότε, που στην αρχή, μέναμε εκεί και προετοιμάζαμε τους χώρους στη Ριρούτα, για να κατοικήσουμε (ρεύμα, ηλεκτρικό, νερό κ.τ.λ). Δύσκολες μέρες για το ξεκίνημα. Ώρες, νύκτες και μέρες. Πλάθαμε και δημιουργούσαμε. Εκείνος μου διηγόταν τους κόπους, τις θυσίες, την επιμονή και την απόφαση των ανθρώπων της φυλής του για το φύτευμα της Ορθοδοξίας εκεί. Δεν ήταν εύκολες μέρες. Χωρίς χρήματα, χωρίς υποδομή. Όλα στα χέρια του Θεού. Εκείνος ήταν αποφασισμένος και έτοιμος για το νέο ξεκίνημα. Πόθος βαθύς, ζήλος χριστοκεντρικός. Αγώνας ενάντια στον πειρασμό, που ήταν έτοιμος να δημιουργήσει νέφος αμφιβολίας και φόβου. Ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να διαλυθεί. Το ξεκίνημα είναι, πάντα, η πιο ευαίσθητη και εύπλαστη αναφορά.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Κένυας κ. Μακάριος
με τους ιεροσπουδαστές της Ορθοδόξου
Πατριαρχικής Εκκλησιαστικής Σχολής
«Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄»

Η προετοιμασία, γι’ αυτό το ξεκίνημα, ήταν δύσκολη. Μου διηγήθηκε τους κόπους του. Άνοιξε την καρδιά του να μου εξομολογηθεί πως έβλεπε το μέλλον της Ορθοδοξίας στη χώρα του. Θα ήταν ο πρώτος ιερωμένος, λόγω των αναγκών και των απαιτήσεων των καιρών. Μόνος και αβοήθητος. Κλεισμένος, εκεί, στα βάθη της Αφρικής, προγραμμάτιζε. Στόχος του: Να εδραιωθεί η Ορθοδοξία. Να φυτευθεί, μέσα στις καρδιές και τη ζωή των ανθρώπων. Η προσευχή ήταν το καλύτερο όπλο του. Η συνεχής επαφή του με το Χριστό, Βασιλέα και Κυβερνήτη του ουρανού και της γης ήταν η πηγή της έμπνευσης και της προγραμματισμένης εκστρατείας του – ειρηνικής και σωτήριας που θα έφερνε γλυκούς καρπούς, γιατί ήταν ειλικρινής και ολοκληρωτική. Πάλεψε αθόρυβα, αλλά, με δημιουργικό πνεύμα, στερέωσε και έδωσε ζωή αληθινή και το φως της Αναστάσεως του Κυρίου έλαμψε, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Πέρασαν, φυσικά, τα χρόνια. Ήλθε εδώ στη Σχολή μας. Πήρε τα πρώτα μαθήματα, για τη νέα αυτή αποστολή του. Λόγω των απαιτήσεων των καιρών, έπρεπε να βιασθεί να επιστρέψει στη χώρα του, για την εργασία που τον ανέμενε. Χειροτονήθηκε ιερέας. Απέκτησε δεκατρία παιδιά. Έφτιαξε μία ξεχωριστή Εκκλησία, στο σπίτι του. Όλα μιλούσαν για το Θεό. Ξεκινούσαν, από το πρωί, με το σταυρό του Κυρίου και κυλούσε έτσι η μέρα τους, μέσα στον πλούτο της χάριτος και της αγάπης του Θεού. Φρτιάχτηκε ένα καλό προζύμι, για τη διηνεκή και διαρκή παρουσία και ευλογία στις ψυχές των ανθρώπων που ζούσαν, μία αναμορφωμένη και μεταμορφωμένη ζωή, μέσα στο πλούσιο φως.

Όταν τον αποχαιρετούσα, το ήξερα ότι δεν θα τον έβλεπα ξανά, παρόλο που ήταν νεώτερός μου. Αυτό ήταν, έφυγε. Το ίδιο συμβαίνει με όλους μας. Ερχόμαστε και φεύγουμε, αφήνοντας πίσω μας τους σπόρους της δράσης και των αγώνων μας.

Ομαδικές βαπτίσεις στην Κένυα

Τί έγινε στη συνέχεια; Πώς ο Θεός δουλεύει και πώς πλάθει μέσα, από τη μεγάλη ευσπλαχνία του, για τη συνέχεια του θείου έργου Του!...
Πέρασαν από τη Σχολή τρία από τα παιδιά του. Όπως είδαμε, τους είχε προετοιμάσει κατάλληλα για το έργο που εκείνος άρχισε και έπρεπε, τώρα, να το συνεχίσουν αυτοί. Ιδιαίτερα ο τελευταίος που φοιτά τώρα και, σύντομα, τελειώνει. Όταν τους έβλεπα όλους, χαιρόμουν. Θυμόμουν τον πατέρα τους. Έβλεπα τις ομοιότητές τους στην εμφάνιση, στους τρόπους, στο περπάτημα ακόμα και στο χαμόγελό τους. Ήταν μία γλυκύτατη στιγμή της ζωής μου. Όλα είχαν τη θέση τους, στην κατάλληλη ώρα και εποχή, με φανερό το χέρι του Θεού. Αυτός, τελικά, κατευθύνει και διευθύνει τα πάντα. Έχει τον πρώτο και κύριο λόγο σε όλα.

Αναλογίζομαι τους κόπους και τα σχέδια του πατέρα τους, μαθητή μου. Πόσους κόπους, πόσα δάκρυα, πόσα όνειρα θα έκανε, χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος τι θα ακολουθήσει στην πορεία της ζωής του.

Ομαδικές βαπτίσεις στην Κένυα

Λοιπόν, εκείνη η τελευταία συνάντηση με τον πατέρα τους ήταν σημαδιακή. Ένας αποχαιρετισμός που έκλεινε το σενάριο μιας ζωής μα που, στο τέλος, άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο, για την πορεία των άλλων.

Ιδιαίτερα του τελευταίου. Αυτού που ακόμα κληρονόμησε, από τον πατέρα του, το ταλέντο της μουσικής και της ωραίας φωνής, αλλά και της αποφασιστικότητας να αφιερώνει τον εαυτό του στην υπηρεσία των άλλων, σ’ αυτή, την ίδια περιοχή, που ξεκίνησε ο πατέρας του. Μία ζωή από τη ζωή του πατέρα του, του πρώτου Ορθοδόξου Ιερέα, εκείνου που, εκεί που βρίσκεται, θα προσεύχεται και θα χαίρεται ταυτόχρονα, ότι το έργο του το συνεχίζει, επάξια, ο τελευταίος υιός του, έτσι, όπως τον δίδαξε και τον αγάπησε.

Το παιδί αυτό, κληρονομώντας όλες τις αρετές και όλα τα χαρίσματα του πατέρα του, υπόσχεται μία λαμπρή σταδιοδρομία ενός φλογερού εργάτη του Ευαγγελίου, αφοσιωμένου στο έργο της Επαγγελίας. Ήδη, φορτωμένος με τις εμπειρίες που απέκτησε στο διάστημα της τριετούς φοιτήσεώς του στην Πατριαρχική μας Σχολή και η πρακτική εξάσκηση στα θέματα τελετουργικής και ομιλητικής, επιβεβαιώνουν ότι, ο μικρός αυτός, ο τελευταίος στην οικογένεια, θα μπορέσει να κρατήσει, άσβεστη, τη φλόγα του Ευαγγελικού λόγου, στις ψυχές των ανθρώπων που αγωνιούν να γνωρίσουν το Χριστό και την Ορθοδοξία. Ο ζήλος ο θερμός και η βαθειά του πίστη, το νεαρό της ηλικίας του, η παρακαταθήκη που του άφησε ο πατέρας του, θα τον συνοδεύουν σ’ αυτή τη μεγάλη και ιστορική πορεία που θα διανύσει στο υπόλοιπο της ζωής του. Έτσι, δημιουργείται η ζύμη και προετοιμάζει το έδαφος, για να στερεωθεί, να φυτευθεί και να βλαστήσει το δέντρο της Ορθοδοξίας, σ’ αυτή τη γωνιά της Αφρικανικής ηπείρου.

Απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κένυας κ. Μακαρίου “Μαρτυρίες ζωής”, τόμ. 3

iersyn.gr/news82.php