Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΜΕΤΑ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ
Δι᾽ αὐτὸ ἀδυνατεῖ ἢ ἀρνεῖται νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν Ἑλληνικὴν Ἱστορίαν καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Μὲ τὴν γραμμήν της ἐργάζεται διὰ τὸ πολυφυλετικὸν κράτος, τὰς πολλὰς θρησκείας – αἱρέσεις – παραθρησκείας – ψευδοθρησκείας. Ἀνάγκη νὰ ἐγκαταλείψη τὴν ἐπικίνδυνον αὐτὴν γραμμή
ΤΟΣΟΝ ἡ Πολιτεία ὅσον καὶ ἰδιωτικὰ Μ.Μ.Ε. μὲ τὴν βοήθειαν διανοουμένων–καθηγητῶν Πανεπιστημίων ἔχουν ἐξαπολύσει τὴν μεγαλυτέραν ἐπίθεσιν ἐναντίον τῶν μαθημάτων τῆς ἱστορίας καὶ τῶν θρησκευτικῶν. Τὸ Βυζάντιον δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὸν Ἑλληνισμὸν καὶ τὴν ἱστορίαν του. Ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 περιέχεται εἰς τέσσερας σελίδας, ὅταν κατὰ τὸ παρελθὸν περιήχετο εἰς ὁλόκληρον βιβλίον. Ἰδιωτικὸν ΜΜΕ καθυβρίζει τοὺς ἀγωνιστὰς τοῦ 1821, τοὺς διασύρει καὶ μᾶς λέγει ὅτι ἀνοήτως οἱ Ἔλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες ἐξηγέρθησαν, διότι ἔζων καλὰ ἐπὶ Τουρκοκρατίας. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὰ σχολεῖα διὰ νὰ λάβη τὴν θέσιν του ἡ θρησκειολογία. Ἔχομεν δηλαδὴ βιαίαν ἀποκοπὴν τῶν Ἑλληνοπαίδων
ἀπὸ τὴν ἱστορίαν των καὶ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῆς Πίστεώς των. Πάντα ταῦτα συντελοῦνται ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τῆς κομματοκρατίας, τῆς πολιτικῆς καὶ πολιτειακῆς ἡγεσίας. Τὴν ἰδίαν στιγμὴν Ἀμερικανικὰ ἱδρύματα ξαναγράφουν τὴν ἱστορίαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, διὰ νὰ τὴν διδαχθοῦν οἱ Βαλκανικοὶ λαοὶ ἄνευ τῶν στοιχείων ἐκείνων, τὰ ὁποῖα ἀναδεικνύουν τὴν Ἑλληνικότητά του.
Ἐλάχιστοι ἐκ τῶν διανοουμένων διαμαρτύρονται δι᾽ ὅλα τὰ προαναφερόμενα. Οὔτε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, οὔτε οἱ ἐνασχολούμενοι μὲ τὴν ἱστορίαν, οὔτε οἱ καθηγηταὶ Πανεπιστημίου, οὔτε οἱ θεολόγοι, οὔτε οἱ Ἐπίσκοποι. Αἱ φωτειναὶ ἐξαιρέσεις ἐλάχισται. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ εἶχε ὑψώσει λάβαρα ἀντιστάσεως διὰ τὴν ὑπεράσπισιν τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σιωπᾶ ἐνόχως, εἰς τὸ σύνολόν τὴν Ἑλληνικὴν κοινωνίαν ὑπερασπιζομένη τὰς ἡρωϊκὰς ἱστορικὰς σελίδας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰς ὁλόκληρον τὴν Ἱστορίαν.
Μὲ τὴν σιωπήν της ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία διαγράφει τὰς ὀρθοδόξους ἡρωϊκὰς σελίδας της. Διαγράφει τὰς στρατιὰς τοῦ Βελισσαρίου καὶ τοῦ Ἡρακλείου. Διαγράφει τὴν ἱστορίαν:
• Τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ Βυζαντίου ἀπέκρουσαν τοὺς Ἄραβας, ἔσωσαν τὴν Εὐρώπην ἀπὸ ἐξισλαμισμὸν καὶ ἔψαλον ὡς νικητήριόν των ἆσμα τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον.
• Τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Ἀκριτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ τρία καὶ πλέον ἔτη ἐπολέμων συνεχῶς τοὺς Φράγκους ἀπὸ τὰ δυτικὰ καὶ τοὺς Τούρκους ἀπὸ τὴν Ἀνατολήν.
• Τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων συμπολεμιστῶν του, τῶν κλεφτῶν, τῶν ἡρώων, τῶν ἀδιακόπων ἐπαναστάσεων κατὰ τῆς Τουρκοκρατίας, τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, τῶν Μακεδονομάχων, τῶν πολεμιστῶν τοῦ 1912–13, τῶν ἐκστρατευσάντων στὴν Μικρὰν Ἀσίαν, τῶν ἡρώων τοῦ Ἔπους 1940–1941, τοὺς ὁποίους κατηύθυνεν ἡ Παναγία, τῶν ἡρώων τῆς ΕΟΚΑ.
Ἡ ἄφωνος διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀποδεχομένη τὴν πλαστογράφησιν τῆς Ἱστορίας, τὸν ἐξοβελισμόν της ἀπὸ τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια, τὸν διασυρμὸν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 εἶναι ὡς νὰ ἀποκηρύσση: τὸν ἥρωα Ἀθανάσιον Διάκον, τὸν Ἐπίσκοπον Σαλώνων Ἠσαΐα, τὸν Παπαφλέσσαν, τὸν Γερμανὸν Καραβαγγέλην, τὸν Χρυσόστομον Σμύρνης, τὸν Χρύσανθον Τραπεζοῦντος – Ἀθηνῶν, τοὺς καλογήρους τοῦ Ἀρκαδίου, τὸν καλόγηρον Σαμουήλ, τὸν Πατριάρχην Σέργιον εἰς τὸ Βυζάντιον, τὴν Ὑπέρμαχον Στρατηγὸν εἰς τὴν Πόλιν κατὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους, τὸν Ἅγιον Δημήτριον, ὁ ὁποῖος προμάχησε διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς Θεσσαλονίκης κ.λπ.
Ἡ σιωπὴ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διὰ τὴν πλαστογράφησιν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας ἰσοδυναμεῖ μὲ ἔγκλημα. Ὀφείλει νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν Ἱστορίαν καὶ ὄχι νὰ ὑποδουλώνεται εἰς τὰς ἐπιταγὰς τῆς Νέα Ἐποχῆς καὶ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ποὺ θέλουν τὴν κοινωνίαν μας ἄνευ Ἱστορίας, κοινῆς θρησκείας, κοινῆς γλώσσης, κοινοῦ τρόπου ζωῆς. Ἕως σήμερον δὲν ἔχει ὁμιλήσει. Ὀφείλει νὰ λάβη θέσιν. Οἱ συγκροτοῦντες τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν δὲν εἶναι ἁπλοὶ Δημόσιοι ὑπάλληλοι μισθοδοτούμενοι ἀπὸ τὸ Κράτος. Εἶναι θρησκευτικοὶ καὶ πνευματικοὶ ταγοὶ καὶ ὑποστηρικταὶ τῆς Ἱστορίας καὶ θεματοφύλακες τῆς πίστεως. Δυστυχῶς διὰ τὸν ἐξοβελισμὸν ἢ διὰ τὴν πλαστογράφησιν τῆς Ἱστορίας καὶ ἰδιαιτέρως ἐκείνης, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τὸ Βυζάντιον, τὴν τουρκοκρατίαν καὶ τὸ 1821 δὲν ἀντιδρᾶ. Ὅπως δὲν ἀντιδρᾶ καὶ εἰς τὴν ἐπιβολὴν τοῦ μαθήματος τῆς θρησκειολογίας. Τί ἀναμένει διὰ νὰ ὁμιλήση καὶ νὰ ταρακουνήση ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι συστηματικῶς ἐργάζονται ἀπὸ τὸ 1977, διὰ τὸν ἀφελληνισμὸν τῆς Χώρας καὶ τὴν δημιουργίαν ἀθρήσκου καὶ ἀγλώσσου κράτους;
Αἱ δυνάμεις τοῦ ἀφελληνισμοῦ καὶ τῆς ἀθεΐας δίδουν τὰ τελικὰ θανάσιμα κτυπήματα εἰς τὴν παιδείαν, διασύρουσαι ὅ,τι ἔχει σχέσιν μὲ τὸ Βυζάντιον καὶ τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 ἀλλὰ καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Αἱ δυνάμεις αὐταὶ ἀπὸ τὸ 1977 «ἐργάζονται» δι᾽ αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν. Κατέστρεψαν τὴν γλῶσσαν, χλευάζουν τοὺς θεσμοὺς τῆς οἰκογενείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἐσυκοφάντησαν τὸ τρίφωτο ἀστέρι: Πατρίς, θρησκεία, οἰκογένεια· ἐνεθάρρυναν τὴν σεξουαλικὴν ἐπανάστασιν καὶ τὴν μετατροπὴν τῆς οἰκογενειακῆς ἑστίας εἰς ξενοδοχεῖον, ἰσοπέδωσαν τὴν παιδείαν καὶ ὠκοδόμησαν μίαν νέαν, κύριον χαρακτηριστικὸν τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἡμιμάθεια καὶ αἱ στρατιαὶ τῶν ἀμαθῶν. Τώρα δίδουν τὰ τελικὰ κτυπήματα, διαστρέβλωσιν τῆς Ἱστορίας τοῦ Βυζαντίου, τὸν διασυρμὸν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 καὶ τῆς ἱστορίας τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 καὶ τὴν ἀποβολὴν ἀπὸ τὰ σχολεῖα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μὲ τὴν σημερινήν του μορφήν, διότι τοῦτο δὲν ὑπηρετεῖ τὴν πολυφυλετικὴν καὶ πολυπολιτισμικὴν Ἑλλάδα.
Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία μὲ ἐξαίρεσιν ἐλαχίστους Μητροπολίτας εἶναι ἀδιάφορος καὶ ἀπαθής. Ὁ πιστὸς λαὸς ἀνέμενεν ἀντίστασιν. Δυστυχῶς τοιαύτην διάθεσιν δὲν ἔχει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἱεραρχῶν. Προφανῶς αἱ δεσμεύσεις ἔναντι τῶν κρατούντων εἶναι μεγάλαι. Πῶς νὰ τολμήσουν νὰ προβάλλουν ἀντιστάσεις, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συμμετεῖχεν εἰς τὸ ὑπουργικὸν συμβούλιον, αἰσθάνεται «μέλος» του καὶ ἐξ εὐγενείας πρὸς τὰ πολιτικὰ πρόσωπα ἀδυνατεῖ νὰ προβάλλη ἀντιστάσεις; Ἐὰν δὲν τὸ ἔχη ἀντιληφθῆ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, «παίζει» ἀνοικτὰ τὸ παιγνίδι τῶν κοσμοεξουσιαστῶν τῆς παγκοσμιοποιήσεως, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν Ἑλληνικὴν Κοινωνίαν ἄνευ ριζῶν κατὰ τὰ πρότυπα τῆς Ἀμερικῆς. Εἰς τὰς κρισίμους στιγμὰς τὰς ὁποίας διερχόμεθα τὸ Κράτος καὶ ἡ κομματοκρατία χρησιμοποιεῖ τὴν Ἐκκλησίαν διὰ φιλανθρωπικοὺς σκοποὺς καί… κοινωνικὴν Ἀλληλεγγύην. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀποδέχεται τὸν ρόλον αὐτόν, ὅταν ὁ ρόλος της εἶνα πρωτίστως σωτηριολογικός – πνευματικός. Ἀποδέχεται τὸν ρόλον τοῦ «Ἐρυθροῦ Σταυροῦ» καὶ εἰσπράτει κολακίας, χωρὶς ὅμως νὰ δύναται νὰ ἐπιβάλλη τὰς θέσεις της εἰς κρίσιμα θέματα. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει ἐπιλέξει τὴν ὁδὸν τῆς σιωπῆς διὰ κρίσιμα ζητήματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ ἱστορία καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ γραμμὴ αὐτὴ εἶναι ἐπικίνδυνος, διατὶ ὁδηγεῖ εἰς τὸν Ἀμερικανικὸν τρόπον ζωῆς, ὁ ὁποῖος καταδικάζει τὸ παρελθόν, τὰς ρίζας καὶ τὴν ἱστορίαν, προσφεύγων εἰς τὴν γελοίαν ὁρολογίαν τοῦ «πίσω» καὶ τοῦ «ἐμπρός». Αὐτὸς θεωρεῖ τὴν φύλαξιν, τὴν προάσπισιν ἢ διεκδίκησιν ἐθνικῶν ἐδαφῶν «ἐθνικισμόν». Αὐτὸς ἀπορρίπτει τὰς «ἀμεταβλήτους καταστάσεις», ὡς εἶναι τὸ ἔθνος καὶ ἡ θρησκεία. Αὐτὸς δίδει ἔμφασιν εἰς τὴν παγκοσμιοποίησιν εἰς βάρος τῶν ἐθνικῶν χαρακτηριστικῶν. Αὐτὸς ἀπαιτεῖ νὰ γίνωμεν ὅπως οἱ ΗΠΑ: πολύχρωμοι, μὲ χιλίας θρησκείας, αἱρέσεις, παραθρησκείας – ψευδοθρησκείας (δηλαδὴ οὐσιαστικῶς ἄθρησκοι), ἄγλωσσοι, ἀδυσώπητοι κυνηγοὶ τῆς ὑλιστικῆς εὐημερίας, ἀπολίτιστοι. Ὁ Ἀμερικανικὸς τρόπος ζωῆς καθορίζει νὰ συμβιώνωμεν ἁρμονικῶς μὲ τὴν ἐγκληματικότητα, τὰ ναρκωτικά, τὰς μαφίας, τὴν ἐκπόρνευσιν, τὴν διαφθοράν, τὴν ἀποβλάκωσιν. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ διαχωρίση τὴν στάσιν της ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας κοσμοεξουσιαστὰς τῆς παγκοσμιοποιήσεως, νὰ ὑψώση λάβαρα ἀντιστάσεως, νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν θέσιν καὶ τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν ἱστορίαν, τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τὴν γλῶσσαν, τὴν παιδείαν, τὸν ἱερὸν ἔντιμον κλῆρον κ.λπ.
Ἂν συνεχίση εἰς τὴν σημερινὴν γραμμὴν τότε, ἂς γνωρίζη, ὅτι θὰ ἔχη ναρκοθετήσει τὴν ἰδίαν τὴν Ἐκκλησίαν.
Γ. ΖΕΡΒΟΣ
«Ορθόδοξος Τύπος»18/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου