Με τη βοήθεια του Θεού εισήλθαμε και πάλι στην πιο ευλογημένη περίοδο του εκκλησιαστικού έτους,το κατανυκτικό Τριώδιο. Κατά τη διάρκεια αυτού του Τριωδίου, όλα σιγά – σιγά αλλάζουν στην Εκκλησία μας. Τα τροπάρια, οι ύμνοι, οι ακολουθίες, οι Θείες Λειτουργίες, οι νηστείες… Ακόμη και τα εξωτερικά στοιχεία, όπως είναι τα άμφια των ιερέων και τα καλύμματα της Αγ. Τραπέζης, κι αυτά, αποκτούν ένα κατανυκτικό και πένθιμο χρώμα, βοηθητικό και συμβατό με το όλο κλίμα που επικρατεί στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Το νοιώθουμε, ότι κάτι άλλο αρχίζει να επικρατεί στις ψυχές και στους ναούς μας. Κάτι που μας συγκινεί και μας βοηθάει να σκεφτούμε λίγο και τον εαυτό μας…
Βέβαια όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι αποδεκτό από όλους. Ο κόσμος και το κοσμικό πνεύμα και ο συνηθισμένος άνθρωπος συνεχίζει την ίδια περπατησιά του. Όπως έμαθε. Δε θέλει να αλλάξει. Είναι δεμένος με τον εαυτό του και τις συνήθειές του. Κι αν κάνει κάτι διαφορετικό, προς την κατεύθυνση του Θεού, αυτό τις περισσότερες φορές είναι εθιμοτυπικό και επιφανειακό. Δυστυχώς πολλοί από μας τις γιορτές και τις φάσεις του εκκλησιαστικού έτους τις βιώνουμε σαν μια εναλλακτική πρόταση, σαν μια πολιτισμική διάσταση του κοινού μας βίου, όπως και όλες τις άλλες (π.χ. τα καρναβάλια), και όχι σαν ένα προσωπικό και αναγεννητικό γεγονός.
Εκείνο όμως που θέλει ο Θεός, η Εκκλησία μας και η ψυχή μας αυτή την περίοδο δεν είναι ο ταραμάς και ο χαρταετός, τα καρναβάλια και τα σαρακοστιανά… ΄Η μια θρησκευτική συμπεριφορά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, π.χ. λίγη νηστεία, λίγους «Χαιρετισμούς» κλπ, αλλά μια συνολική αλλαγή και αναγέννηση, που θα ξεκινά από το Θεό, θα συνεχίζεται με το Θεό και θα γίνεται για το Θεό, με καρδιακή συμμετοχή, και η οποία θα συνεχισθεί και μετά το Τριώδιο, τότε βεβαίως πιο χαρούμενα και δημιουργικά.
Τώρα λοιπόν η Ορθοδοξία καλεί όλους μας σε μια αυτοκριτική για την μέχρι τώρα πορεία μας, στην αυτογνωσία που θα προκύψει από αυτή, στη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, στη βαθιά μετάνοια μπροστά στο Θεό, όχι σε μια στείρα μεταμέλεια, και κατόπιν σε μια νέα πορεία με αποφασιστικότητα και εδραίωση στη ζωή του Χριστού. Κι όλα αυτά κάτω από το βλέμμα του Χριστού, με τη βοήθεια της θείας χάριτος, όχι μόνοι μας, αλλά με τη καθοδήγηση του πνευματικού μας, γιατί ο δρόμος είναι δύσκολος και ανηφορικός κι έχει παγίδες, ιδίως τη Μ. Τεσσαρακοστή, και πρό πάντων, με το όραμα της προσδοκώμενης Ανάστασης πρό οφθαλμών.
Η Εκκλησία έχει συνολική πρόταση πως θα βγούμε από την «κρίση» της ψυχής μας! Τόλεγε πιο παλιά ένας ευσεβής αοιδός: «Η λύση είναι μία: Μετάνοια, Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία». Πράγματι, το καλύτερο φάρμακο, ο δυνατότερος εξορκισμός, το ισχυρότερο φυλαχτό και η αποτελεσματικότερη ευλογία στη ζωή μας είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού! Δεν είναι απλά μια αλλαγή, μια μετάγγιση, μια βοήθεια. Είναι μια αναγέννηση! Είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος Λυτρωτής μας. Αυτός άλλαξε τον κόσμο. Αυτός, και μόνον Αυτός, με την Αγία Του Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να κάνει και σε μας το θαύμα που ζητεί η ψυχή μας: την ελευθερία, την αλλαγή, τη σωτηρία μας!
1 σχόλιο:
Ενδιαφέρον!
Δημοσίευση σχολίου