Ιωάννης Τάτσης, Θρησκευτικά από τις πηγές

Θρησκευτικά από τις πηγές

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών αποτελεί και πάλι θέμα συζήτησης μεταξύ των Θεολόγων και όχι μόνο. Όπως είναι γνωστό ετοιμάζονται ήδη νέα προγράμματα σπουδών και νέα βιβλία για τα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου. Στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής πρόσωπα γνωστά για τις απόψεις τους στους θεολογικούς κύκλους προτείνουν ένα «άνοιγμα» του μαθήματος ώστε να εισέλθει σε αυτό αέρας από τη Δύση (Παπισμός – Προτεσταντισμός) και την Ανατολή (Ισλαμισμός - Ιουδαϊσμός – Βουδισμός κλπ). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ακόμη βήμα στην πορεία για αντικατάσταση του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος από ένα μάθημα θρησκειολογίας, κίνηση που βρίσκει αντίθετη τη μεγάλη πλειονότητα των θεολόγων εκπαιδευτικών.

Το μάθημα των Θρησκευτικών μιας ορθόδοξης χώρας, όπως η πατρίδα μας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποκοπεί από τις πηγές της Ορθόδοξης Θεολογίας, την Αγία Γραφή και την πατερική παράδοση.

Στο επίκεντρο του θρησκευτικού μαθήματος πρέπει να υπάρχει η Παλαιά και Καινή Διαθήκη, διδασκόμενη σε απλή γλώσσα και με βάση την ερμηνεία της από τους αγίους Πατέρες. Για παράδειγμα η δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου προσεγγίζεται ορθά μέσα από την μελέτη των πρώτων κεφαλαίων της Γενέσεως και τους ερμηνευτικούς λόγους του Μεγάλου Βασιλείου «Εις την Εξαήμερον». Ομοίως τα θαύματα του Κυρίου διδάσκονται μέσω των ευαγγελικών περικοπών και ερμηνεύονται βάσει της θεολογίας του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Διδασκαλία της Αγίας Γραφής αποκομμένη από την πατερική ερμηνευτική θεολογία νοσεί από προτεσταντική μυωπία που δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου» και τον «Ευαγγελισμό της Μαρίας».

Η εκκλησιαστική ιστορία πρέπει να διδάσκεται μέσα από τα πατερικά έργα. Η καταδίκη των αιρέσεων, οι Οικουμενικές Σύνοδοι, η δράση των αγίων μορφών της Ορθοδοξίας μας περιέχεται μέσα στα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας. Για παράδειγμα ο επικήδειος λόγος που συνέταξε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για τον Μέγα Βασίλειο είναι κείμενο που μόνο του αρκεί για να μάθουν οι μαθητές όχι μόνο τη ζωή του Ουρανοφάντορος αγίου αλλά και τους καρπούς της πνευματικής δράσης των δύο αγίων φίλων και Ιεραρχών.

Τα συναξάρια των Αγίων, οι ύμνοι των ιερών ακολουθιών, οι εικόνες των ναών είναι μέσα άμεσης και ευχάριστης για τους μαθητές μετάδοσης της γνώσης της Ορθόδοξης Θεολογίας.

Ένα σύγχρονο μάθημα Θρησκευτικών οφείλει να περιέχει αναλυτική παρουσίαση της διδασκαλίας και της ασκητικής ζωής των αγίων Γερόντων των τελευταίων χρόνων (π.χ. Γέροντας Παΐσιος, Γέροντας Πορφύριος, Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης κ.α.). Μια ενότητα αφιερωμένη στον μάρτυρα των ημερών μας, άγιο Ευγένιο Ροντιόνωφ μπορεί να διδάξει στους μαθητές ότι το Μαρτύριο συνεχίζει και σήμερα να είναι τρόπος ζωής ή μάλλον αγιασμένο τέλος της επίγειας ζωής πολλών αληθινών Χριστιανών.

Τέλος, η αναφορά στους ετερόδοξους χριστιανούς και τα ξένα θρησκεύματα πρέπει να γίνεται μέσα από την οπτική των αγίων Πατέρων. Δεν είμαστε «ανεκτικότεροι» ούτε αγαπούμε «τον έτερο» αλλόθρησκο ή ετερόδοξο συνάνθρωπό μας περισσότερο από τους αγίους Πατέρες. Οφείλουμε να μην θυσιάζουμε την Αλήθεια του Χριστού στο βωμό πανθρησκειακής ψευτοαγάπης και δήθεν αλληλοκατανόησης. Για παράδειγμα οι Παπικοί είναι αιρετικοί – Λατίνους τους ονομάζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στα έργα του - και όχι «αδελφοί Χριστιανοί», όσο και αν κάποιοι θεολόγοι προσπαθούν να στηρίξουν τις απόψεις τους σε οικουμενιστικές πρακτικές διαχριστιανικών διαλόγων. Όσοι θεολόγοι επιδιώκουν την εκτενέστερη αναφορά του μαθήματος στους Παπικούς και Προτεστάντες δεν πρέπει να λησμονούν ότι οι μαθητές μας μέσω του διαδικτύου και της τηλεόρασης έχουν πλήρη γνώση των σκανδάλων παιδεραστίας υψηλόβαθμων κληρικών του Παπισμού και των γάμων και χειροτονιών ομοφυλοφίλων του Προτεσταντισμού. Αλήθεια, τι θα απαντήσουν οι θεολόγοι αυτοί στο εύλογο ερώτημα αν τα παραπάνω κρούσματα είναι απλές εξαιρέσεις ή αν αποτελούν καρπούς της πλάνης και της διαστροφής του Ευαγγελίου από τους «χριστιανούς της Δύσης»;

Στη σημερινή κοινωνία της σύγχυσης αντιλήψεων και του αποπροσανατολισμού της σκέψης ακόμη και ορθοδόξων θεολόγων το μάθημα των Θρησκευτικών και οι διδάσκοντες αυτό έχουμε ανάγκη διαρκούς αναβαπτισμού στην αγιοπνευματική πατερική διδασκαλία.