Ηλίας Μπάκος, Λόγος υπέρ του Ορθοδόξου Χριστιανικού Μαθήματος (1)

ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ (1ο)

Τοῦ κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρ. Θεολογίας–Φιλολόγου

Στό δίλημμα κάποιων, ἐάν τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στην Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση πρέπει νά ἔχει Ὀρθόδοξο θεολογικό χαρακτήρα στην πληρότητά του ὡς πρός τό περιεχόμενό του, καί ἐάν πρέπει να εἶναι «ὑποχρεωτικό» καί ὄχι ἐπιλεγόμενο, δηλαδή νά εἶναι Χριστιανικό, Ὀρθόδοξο γιά ὅλους τούς μαθητές, πού δέν εἶναι ἑτερόδοξοι ἤ ἀλλόθρησκοι, ὅπως ἄλλωστε ἐπιτάσσουν τό Σύνταγμα καί οἱ Νόμοι τοῦ Κράτους, προτάσσονται τά ἀκόλουθα ἱστορικά, κοινωνικά και θεολογικά ἀποδεικτικά ἐπιχειρήματα:

1. Ἐθνικοί λόγοι.

Ἡ ἑλληνόφωνη Ὀρθοδοξία γιά δύο χιλιάδες περίπου χρόνια άπέβη κιβωτός σωτήριος τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων:

α) Ἡ Χριστιανική Πίστη καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας κατεγράφη στήν ἑλληνική γλώσσα, ἡ ὁποία παραμένει ὡς πρωτογενής γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καί κυρίαρχη τῆς ἐξελίξεως καί διατυπώσεως τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία κάθαρε ἀπό μυθικά στοιχεῖα τον πρό τοῦ Εὐαγγελίου ἑλληνισμό και τόν διεφύλαξε μέχρι σήμερον, παρέλαβε σημαῖνον καί σημαινόμενον, ὅσον ἀφορᾶ τόν ὀρθό λόγο, τόν ἐκχριστιάνισε καί τόν ὑπερέβη μέ τή Χάρη, τήν Πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη, στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιά τήν ἀγωγή τοῦ ἀνθρώπου, τον σεβασμό τοῦ προσώπου του, και τήν ὀρθή στάση ζωῆς.

β) Μ᾽ αὐτές καί πολλές ἄλλες ἀξίες μεγαλούργησε τό Βυζάντιο, τό πολυεθνικό, πλήν ὅμως μονοπολιτισμικό καί μονοφωνικό, ἀναχαίτισε τόν ἀσιατικό βαρβαρισμό κατά τήν περίοδο πρό τῆς εἰκονομαχίας καί μετέπειτα, καί λειτούργησαν ὡς ἀνάχωμα προστασίας τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων ἐπί τουρκοκρατίας, και τέλος μ᾽ αὐτές τίς ἀρχές και ἀξίες ἔφερε τήν παλιγγενεσία τοῦ ᾽21 καί δημιούργησε τό νεοελληνικό Κράτος. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς κιβωτός τοῦ Γένους συντηρεῖ γλώσσα, ἱστορία καί πολιτισμό τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.

γ) Ὁ ἑλληνορθόδοξος Χριστιανισμός τῆς διασπορᾶς ἀνά την οἰκουμένη εἶναι ὁ ἰσχυρότερος και γνησιότερος πρεσβευτής τοῦ Ἔθνους. Ἀλλά καί κάθε γνήσιος, ὀρθόδοξος χριστιανός, ἀνεξαρτήτου ἐθνότητος, γίνεται ταυτόχρονα και Ἕλληνας. Εἶναι πολλοί οἱ ἀλλοεθνεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔμαθαν και χειρίζονται καλύτερα τή γλώσσα μας, ἀπό πολλούς τῶν ἑλλήνων, γνωρίζουν καί γράφουν–προβάλλουν τήν ἐθνική μας Ἱστορία, ἐπειδή σπούδασαν στήν Ἑλλάδα την Ὀρθόδοξο θεολογία καί ἔγιναν Ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί Ἕλληνες.

δ) Τά ἱερά ὀρθόδοξα χριστιανικά προσκυνήματα παγκοσμίως εἶναι σταθερά–ἀδιάψευστα σημεῖα ἀναφορᾶς καί τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἑλληνόφωνα ἱερά Μοναστήρια ἀνά τόν κόσμο, Ὀρθόδοξες θεολογικές Σχολές, Ὀρθόδοξες Χριστιανικές ἐνορίες, ἑλληνόφωνες ἤ μή, συνιστοῦν βασικά ἐρείσματα τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ποῖος ὑπεύθυνος Ἕλληνας δέν γνωρίζει τό ἐθνικό ἔργο πού ἐπιτελοῦν τά ἑλληνόφωνα, κυρίως, πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα: Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, καί Ἱεροσολύμων; Ποιός ὑπεύθυνος Ἕλληνας δικαιοῦται νά ἀγνοεῖ τήν εὐεργετική καί πολλάκις ἀποτελεσματική σχέση γιά ποικίλα ἐθνικά θέματα καί τῶν ἄλλων πατριαρχικῶν και αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Κύπρου, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Τσεχίας καί Σλοβακίας; Ἤ τῶν ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο ἐξωτερικό. π.χ. Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας, Εὐρώπης, Κορέας καί ὅλων τῶν παροικιῶν τῆς διασπορᾶς; Ποιός μπορεῖ νά ὑποτιμᾶ τή συμβολή ὅλων αὐτῶν στίς σχέσεις τοῦ ἑλληνισμοῦ μέ ὅλη τήν οἰκουμένη; Ὅλες οἱ προαναφερόμενες Ὀρθόδοξες τοπικές Ἐκκλησίες στέλνουν φοιτητές καί σπουδάζουν Ὀρθόδοξη Θεολογία στις Θεολογικές Σχολές Ἀθηνῶν και Θεσσαλονίκης, οἱ ὁποῖοι μαζί με τήν Ὀρθόδοξη Πίστη προσλαμβάνουν καί τόν ἑλληνικό πολιτισμό, γίνονται καί Ἕλληνες. Προβάλλουν ταυτόχρονα μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας την ἑλληνική γλώσσα, τήν ἐθνική μας ἱστορία, τίς ἐθνικές καί θρησκευτικές ἑορτές μας καί γενικώτερα τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Καί ὅλα αὐτά, χωρίς νά τά ἐπιβάλουν, γίνονται σεβαστά καί ἀποδεκτά κατ᾽ ἀξίαν ὄχι μόνον ἀπό ἑτεροδόξους χριστιανούς, ἀλλά καί ἀπό ἀλλοθρήσκους λαούς. Και τό συμπέρασμα. Πῶς εἶναι δυνατόν στή χώρα, πού ἔχει ὁλόκληρη τήν κληρονομιά τῆς Ὀρθοδοξίας τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν να μή εἶναι Ὀρθόδοξο Χριστιανικό στήν πληρότητά του και νά μη προσφέρεται ἀνεξαιρέτως σέ ὅλα τά ἑλληνόπουλα; Ἀλήθεια, σε ὅλους αὐτούς θά ποῦμε ὅτι δέν διδάσκεται στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Μάθημα καί ὅτι ἀναπληρώνεται μέ Μάθημα Θρησκειολογίας, Πολιτισμοῦ ἤ Ὀρθοδόξου Θρησκειολογίας;

2. Θεσμικοί λόγοι:

Τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ἄρθρα 3 καί 16, ὁ Νόμος 1566/85, ὁ Νόμος 590/77, οἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας 3356/1995 και 2076/1998 καί τό χαρακτήρα τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατά τό περιεχόμενο προσδιορίζουν μέ τήν καλλιέργεια τῆς ἐθνικῆς καί ὀρθοδόξου χριστιανικῆς συνειδήσεως καί τήν ὑποχρεωτικότητα τοῦ μαθήματος προβλέπουν, καθώς καί τίς ἐλάχιστες ὧρες διδασκαλίας –δύο την ἑβδομάδα– καθορίζουν. Φαίνεται ὅμως, ὅτι ἡ ὑπέρβαση τῆς νομοθεσίας δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση γιά ἐκείνους πού ἐπιδιώκουν τήν ἀνατροπή τῶν δεδομένων καί ἀξιώνουν (;) γιά «νέα νομιμοποιητική βάση», προκειμένου νά ἐπιτύχουν τόν σκοπόν τους. Σημειώνεται γιά πολλοστή φορά ὅτι καί ἡ Εὐρωπαϊκή νομοθεσία δέν θίγει καί δέν ἀντιστρατεύεται τήν ἑλληνική νομοθεσία, τήν ἐθνική καί θρησκευτική μας ἰδιαιτερότητα.

Ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος σέ λόγο του στό Παιδαγωγικό τμῆμα Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Πανεπιστημίου Δυτικῆς Μακεδονίας – Φλώρινα 17.9.2005– εἶναι καταλυτικός γιά ὅσους ἐπιχειροῦν ἀλλοτρίωση, περιορισμό ἤ καί κατάργηση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς (βλ. Ἐκκλησία, Ὀκτώβριος 2005, ἀριθμ. 10). Ἡ δέ θέση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σαφέστατα διατυπώνεται στό ὑπ᾽ ἀριθμ. 5080/ 27–11– 2006 Ὑπόμνημά της πρός το Ὑπουργεῖο Παιδείας, μέ σαφή ἀναφορά, τόσο στό χαρακτήρα τοῦ μαθήματος, ὅσο καί στό περιεχόμενο τῶν σχολικῶν βιβλίων–Θρησκευτικῶν καί Φιλολογικῶν μαθημάτων. Ὁμοίως καί ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων διατύπωσε –παράλληλα– τίς θέσεις της σέ Ὑπόμνημά της ἐπίσης πρός το Ὑπουργεῖο Παιδείας, (βλ. ἀριθμ. Πρωτ. 210/10–7–2007). Αὐτές τις Συνταγματικές καί νομικές ἀνατροπές ποιοί τίς σχεδιάζουν και πῶς θά τίς ὑπερβοῦν; Καί γιά ποιο ἀντικειμενικό λόγο; Τό ἐπιχείρημα τῶν ἀλλοδαπῶν μαθητῶν δεν εἶναι ἀρκετό.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 14/1/2011

Θρησκευτικά