Τό μάθημα τών θρησκευτικών δέχεται τελευταίως στη χώρα μας σφοδρή πολεμική, Αμφισβητείται ή άξια του. Υποτιμάται ο ρόλος του στή διαπαιδαγώγηση τών νέων και ζητείται ή κατάργηση ή ή αντικατάσταση του μέ μιά άχρωμη θρησκειολογία. Ή πολεμική αυτή κατά του μαθήματος δέν εκφράζει βέβαια τή βούληση του ελληνικού λαού.
Ό λαός θεωρεί τό μάθημα απαραίτητο γιά τήν αγωγή τών νέων καί απαιτεί νά διδάσκεται στά σχολεία, όπως δείχνουν οι σχετικές σφυγμομετρήσεις τής κοινής γνώμης. Τά Θρησκευτικά είναι μάθημα ζωής αγωγή ψυχής. Ώς έκ τούτου αποτελεί εθνική αναγκαιότητα. Οι λόγοι πού τήν επιβάλλουν είναι προφανείς:
1. O γενικός σκοπός τής αγωγής πού είναι ό συνεχής εξανθρωπισμός του ανθρώπου. Ή ανάπτυξη τών δεξιοτήτων τών μαθητών γιά ν' ασκήσουν κάποιο επάγγελμα, αποτελεί τό δευτερογενή. Θά λέγαμε, σκοπό τής αγωγής. Ορθώς παρατηρήθηκε πώς «ή λύση του προβλήματος τής «επιβίωσης» δέν σημαίνει καί λύση του μείζονος προβλήματος τής ζωής». "Οπως τονίζει ό Σολζενίτσιν: «Τό νόημα της ζωής μας δέν έγκειται στήν αναζήτηση τής υλικής επιτυχίας, άλλά στήν τάση τής ψυχής γιά μιά άξια πνευματική ανάπτυξη...». Τά Θρησκευτικά είναι «ένα κεφάλαιον πολύτιμον διά τήν άγωγήν» τό όποιο «ελάχιστα έχει αξιοποιηθεί ή μάλλον δέν έχει ακόμη αξιοποιηθεί».
2.Τή διδασκαλία τών θρησκευτικών στά σχολεία επιβάλλει ή θρησκευτικότητα του ανθρώπου. Ή ανάγκη του δηλαδή νά θρησκεύει. Ή εθνική αγωγή πρέπει νά στοχεύει στήν ανάπτυξη όλου του ψυχοσωματικού κόσμου του ανθρώπου καί όχι μόνο ορισμένων λειτουργιών του. Ο Κων. Γεωργούλης παρατηρεί πώς «Ή παραμέληση της θρησκευτικής αγωγής είναι σφάλμα πού θά έχει επιζήμια επακόλουθα».
Καί τήν αλήθεια αυτή επιβεβαιώνει σήμερα ή καταστρεπτική δράση τών επικίνδυνων αιρέσεων καί πσραθρησκευτικών οργανώσεων,, οί σατανιστικές λατρείες, τά εγκλήματα τών σατανιστών κ.ά. "Οπως τονίζει ό καθηγητής τής Γλωσσολογίας καί τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Μπαμπινιώτης όλα αυτά προέκυψαν όταν τό σχολείο απεκδύθηκε σέ μεγάλο βαθμό τόν καθαρώς παιδαγωγικό σκοπό του.
Ό Νίκος Μουζέλης, καθηγητής τής Κοινωνιολογίας στή London Schoo! of Economics επισημαίνει πώς τά θρησκευτικά πρέπει νά είναι υποχρεωτικά ακόμη καί γι' αυτούς πού δέν πιστεύουν. «Ή ιδέα, λέει, πώς γιά τούς Έλληνες πού δέν πιστεύουν, τό μάθημα θά πρέπει νά είναι προαιρετικό, είναι τόσο απαράδεκτη, όσο ή αντίληψη πώς οί μαθητές μέ αναρχικά πολιτικά φρονήματα, επειδή δέν πιστεύουν στήν κρατική εξουσία, δεν θά πρέπει νά υποχρεούνται νά μελετήσουν τή συγκρότηση καί εξέλιξη του ελληνικού κράτους-έθνους...».
Παντού οι νέοι διδάσκονται την πίστη των πατέρων τους. Κατά τόν Η. von Hentig «Ή γενική μόρφωση ακόμη καί ενός άθεου στον κόσμο μας, δέν μπορεί νά είναι γενική», εάν, δέν περιλαμβάνει τή θρησκεία».
3. Ή διδασκαλία τών Θρησκευτικών είναι εθνικό αίτημα λόγω τών αρνητικών ερεθισμάτων πού δέχονται οί νέοι. Σήμερα προβάλλει μέ θράσος τό πολύμορφο κοινωνικό κακό. Τό βεβαιώνουν οί στατιστικές καί ή εγκληματολογία.
Αντί λοιπόν νά δαπανούμε τεράστια ποσά γιά τήν ανέγερση καί λειτουργία ιδρυμάτων γιά τή θεραπεία τών ποικίλων νόσων, είναι προτιμότερο νά ενεργούμε προληπτικά μέ τό νά διαπαιδαγωγούμε ήθικοθρησκευτικά τούς νέους. Είναι εύστοχη στό σημείο αυτό ή επισήμανση πού έκανε στίς αρχές Νοεμβρίου του 1977 ό τέως Κανκελλάριος τής Γερμανίας Helmut Kohl πώς «τό μάθημα τών θρησκευτικών δέν αποτελεί προνόμιο πού έχουν οί Εκκλησίες στή Γερμανία, άλλά «αναγκαίαν κρατικήν ύπόθεσιν».
4. Η διδασκαλία τών θρησκευτικών στά σχολεία αποτελεί εθνική αναγκαιότητα καί γιά τό λόγο ότι προσφέρει ατούς νέους τόν άφθαστο πνευματικό πλούτο τής Αγίας Γραφής. Η Ανία Γραφή χαρακτηρίστηκε επιτυχώς ό βασιλιάς τών βιβλίων τόσο γιά τή λογοτεχνική της δύναμη, όσο καί γιά τήν ανακαινιστική καί μεταμορφωτική της ικανότητα.
Τήν αξία τής Αγίας Γραφής βεβαιώνουν σήμερα οι Ρώσοι, πού σκοπεύουν νά διδάσκονται οί πρωτοετείς φοιτητές της Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Αρμονόσοφ τής Μόσχας ατό μάθημα τής Αρχαίας Λογοτεχνίας την Παλαιά Διαθήκη καί στό μάθημα τής Μεσαιωνικής Λογοτεχνίας τήν Καινή Διαθήκη. Τήν ανάγκη διδασκαλίας τής Βίβλου βεβαιώνει καί ό κορυφαίος σήμερα Ιταλός διανοούμενος Ουμπέρτο Έκο.
5.Τό μάθημα τών θρησκευτικών αποτελεί εθνική αναγκαιότητα γιατί διδάσκει στους νέους τήν τέχνη και τόν πολιτισμό πού αναπτύχθηκε στό γεωγραφικό μας χώρο υπό τήν έμπνευση τής Αγίας Γραφής καί τής ορθόδοξης πίστης καί Εκκλησίας. "Οπως παρατηρεί ό καθηγητής καί τέως Κοσμήτορας τής Θεολογικής Σχολής Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός, τά θρησκευτικά είναι «κλειδί ερμηνευτικής προσέγγισης τού πολιτισμού μας».
6.Η διδασκαλία του μαθήματος τών θρησκευτικών στά σχολεία, αποτελεί απαίτηση καί δικαίωμα τών πολιτών, άλλά καί συνταγματική επιταγή. Την επιτάσσει τό άρθρο 16. παραγρ. 2 του Συντάγματος πού ορίζει ότι η εθνική μας παιδεία αποσκοπεί καί στήν ανάπτυξη τής θρησκευτικής συνείδησης τών μαθητών. Αυτή όμως δέ μπορεί νά επιτευχθεί, παρά μέ τή διδασκαλία του μαθήματος τών θρησκευτικών. Αυτό δέχεται καί ή νομολογία (αποφάσεις Σ.τ.Ε. α) 3356/1995 καί 2176/1998).
7.Ταυτότητα και χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών. Οί πολέμιοι τής διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στά σχολεία ζητούν να απόβαλλει τό μάθημα τό θεολογικό του χαρακτήρα καί νά γίνει θρησκειολογικό. Έτσι όμως ποιά ανάπτυξη τής θρησκευτικής συνείδησης τών μαθητών μπορεί νά επιτευχθεί; Ορθώς παρατηρεί ό καθηγητής καί τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Μπαμπινιώτης πώς «Άν δέν κινηθείς ... μέ αναφορά σέ συγκεκριμένη θρησκεία, δέν μπορείς νά επιτύχεις ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης τών Ελλήνων ώς Ορθοδόξων χριστιανών μέσα στό σχολείο ...».
Αξιοπρόσεκτη είναι και ή τοποθέτηση του καθηγητή τής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάριου Μπέγζου. Τονίζει πώς «Τό μάθημα τών Θρησκευτικών είναι Θεολογικό καί δέν είναι θρησκειολογικό. Περιεχόμενο του είναι ή ενημέρωση του νέου ανθρώπου στήν ορθόδοξη παράδοση του τόπου του σήμερα ...». Ή θρησκειολογία, συνεχίζει «Παραμένει πάντοτε δευτερεύουσα σέ σύγκριση μέ τήν ορθόδοξη Θεολογία».
Τά θρησκευτικά είναι τό μάθημα της εθνικής μας παιδείας πού συγκροτεί καί διαμορφώνει τήν ανθρώπινη προσωπικότητα. Τή στηρίζει ψυχοσωματικά καί τή μεταμορφώνει.. Γι' αυτό. αντί νά ζητούμε τήν κατάργηση του, πρέπει «νά εξασφαλίσουμε τρόπους δραστικής ενίσχυσης του τόσο άπό πλευράς διδασκαλίας, όσο καί κατάλληλης υποστήριξης» του.
Άλλωστε, αν τά καταργήσουμε, μέ τι θά τά αντικαταστήσουμε; Μήπως νομίζουν οί πολέμιοι τών θρησκευτικών πώς θά υπάρξει πρόοδος, άν συμβεί κι έδώ ό,τι συνέβη στή Γαλλία τό 1872; Νά ξέρουν ότι «πρός δέντρα λακτίζουν».
Καί νά καταλάβουν, πώς, άν ποτέ μπορέσουν νά κάνουν πράξη τά σχέδια τους, οί ίδιοι θ' αναφωνήσουν πρώτοι τό ακροτελεύτιο άρθρο του Συμβόλου τής Πίστεως. Καί θά ζητήσουν νά τά ξεθάψουν καί νά τα επαναφέρουν αμέσως, γιά νά σωθούν οί νέοι καί ό πολύπαθος τόπος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου