Στις 12 Δεκεμβρίου 1994 και ώρα 06 35 πρωινή, ο Σεβαστιανός, Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως , Πωγωνιανής και Κονίτσης, υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Βορείου Ηπείρου, έκαμψε τα σύνορα του Κόσμου τούτου και μετέστη στο φωτεινό στερέωμα του ουρανού, περνώντας ταυτόχρονα στη δικαιοδοσία της Ιστορίας.
Με το πέρας της επιγείου βιοτής του, έκλεισε ο κύκλος μιας ζωής, που αναλώθηκε ανύστακτα στη διάδοση του Ευαγγελίου, που διατέθηκε ανυπόκριτα στη χριστιανική καλλιέργεια ψυχών και χαρακτήρων, που «δαπανήθηκε» απλόχερα στην ανακούφιση του πόνου και της πτωχείας του πλησίον, μιας ζωής αφιερωμένης-ψυχή τε και σώματι- στην Εκκλησία και το ΄Εθνος.
H ακτινοβόλος πνευματική του δράση αρχίζει από τα Ιωάννινα, με το διορισμό του ως ιεροκήρυκος της Μητροπόλεως. Εργάζεται με ζήλο και αυταπάρνηση σε όλους τους τομείς της πνευματικής διακονίας και κατευθύνει το κατηχητικό έργο. Περιοδεύει τα δυσπρόσιτα χωριά της επαρχίας. Δυναμώνει τους λιπόψυχους, κατακτά τους δύσπιστους, αγκαλιάζει την άλκιμη ηπειρωτική νεότητα.
Μητροπολίτης Κονίτσης από το 1967, ανέδειξε την ακριτική αυτή κωμόπολη σε προπύργιο του σύγχρονου Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, αγωνιζόμενος με σθένος και αταλάντευτη συνέπεια για τα δίκαια του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Στον ενθρονιστήριο λόγο του διαμηνύει με συγκίνηση «Κατά την στιγμήν αυτήν, καθ’ ήν το πρώτον ανέρχομαι εις τον θρόνον τούτον, στρέφεται ο νους μου προς τους αλυτρώτους αδελφούς της Βορείου Ηπείρου, τους στενάζοντας υπό τον ζυγόν της πικράς δουλείας, δια να τους διαβεβαιώσωμεν, ότι όχι μόνον αι προσευχαί μας θα τους συνοδεύουν καθημερινώς, αλλά και πάν το δυνατόν θα πράξωμεν, όπως λυτρωθούν των δεσμών της δουλείας και επανέλθουν εις τους κόλπους της Μητρός Ελλάδος».
Ο Σεβαστιανός γίνεται ο διαπρύσιος κήρυκας των 25.000 Βορειοηπειρωτών φυλακισμένων, των 100.000 εκτοπισμένων, εκείνων που έφυγαν από τη ζωή αλειτούργητοι και ακήδευτοι, αλλά και εκείνων που έπεσαν στο συρματόπλεγμα της σκλαβιάς, με μια σφαίρα στο καθάριο μέτωπο της θυσίας, στην εναγώνια προσπάθεια να αναπνεύσουν αγέρα Ελευθερίας.
- Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τον αστείρευτο και πύρινο λόγο του, στις εκατοντάδες ομιλίες που εξεφώνησε ανά την Ελλάδα, αφυπνίζοντας συνειδήσεις και μεταφέροντας παντού, το δράμα και το κλάμα, όπως έλεγε, των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τις ιερές μυσταγωγίες στα Τριήμερα πένθους και προσευχής για τη Βόρειο Ήπειρο, που διοργάνωνε κάθε Φεβρουάριο, κατά την επέτειο του Αυτονομιακού Αγώνα των Βορειοηπειρωτών, στην Κόνιτσα, με πάνδημη τη συμμετοχή κλήρου και λαού;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς το αναστάσιμο μήνυμα «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος Ανέστη» που εξέπεμπε κάθε Πάσχα, από τα ακροσύνορα, για να μπορέσουν οι υπόδουλοι αδελφοί μας να ακούσουν καμπάνα λυτρωτική και να γευτούν, έστω και για λίγο την ευλογία του χαρμόσυνου μηνύματος της Νίκης του Θεανθρώπου επί του θανάτου?
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τις αγρυπνίες του Δεκαπενταύγουστου στην επιμεθόριο του Μολυβδοσκεπάστου, που θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα των αδελφών μας;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς την παρησσία και την καθαρότητα των εθνικών του θέσεων για το Βορειοηπειρωτικό, όταν τις εξέθετε στους διεθνείς οργανισμούς, διατρέχοντας όλο τον Κόσμο;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τη γλυκύτητα της παρουσίας του, την ιλαρότητα στο βλέμμα, το βάθος των πνευματικών του νουθεσιών, το υψιπετές αγωνιστικό του φρόνημα, αλλά και την θερμουργό πνοή του, που συνήγειρε τη νεολαία της ΣΦΕΒΑ, δικό του δημιούργημα, σε αγώνα ανυποχώρητο για τη Βόρειο Ήπειρο;
Και τέλος, πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς την αφειδώλευτη αγάπη του για τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας, που έβρισκε την έκφραση της, στην πνευματική και υλική τους στήριξη, στην παρηγορία των φυγάδων, στην περίθαλψη των αναξιοπαθούντων, στην παραμυθία των καταδιωγμένων, στη φιλοξενία παιδιών , στη σύσταση φροντιστηρίων Ελληνικής γλώσσας στο Βορειοηπειρωτικό χώρο, στην ενίσχυση της χειμαζόμενης τοπικής Εκκλησίας με κληρικούς, για να ξαναζωντανέψουν οι γκρεμισμένοι ναοί.
Μετά το πανευρωπαϊκό γκρέμισμα των τειχών και την πτώση των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, ο Σεβαστιανός, πρώτος από όλους και μπροστά από τις εξελίξεις, διαγιγνώσκει εγκαίρως τον κίνδυνο που συνεπάγεται για τη Βόρειο Ήπειρο η πληθυσμιακή αιμορραγία από τα ζωτικά παραγωγικά της κύτταρα και αγωνίζεται ασθενής πλέον στο σώμα , με πάντα ακμαίος στην ψυχή, για την ενότητα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, για την παραμονή του στις πατρογονικές εστίες, για την κατοχύρωση του αναφαίρετου ανθρώπινου δικαιώματος των αδελφών μας να ζουν ως ελεύθεροι άνθρωποι, πέφτοντας κυριολεκτικά στις επάλξεις του πνευματικού και εθνικού αγώνα.
Η απέρριτη και ταπεινή διαθήκη του δεν έχει τίποτε το κοινό με τις συνήθεις διαθήκες, που καταγράφουν υλικά αγαθά για τους επιγενόμενους. Σ’ αυτό το συγκλονιστικό, μες’ την απλότητά του κείμενο αποτυπώνεται η πτωχεία, η ταπεινότητα, η μέχρι την υστάτη ώρα αγάπη για τους Βορειοηπειρώτες, η εσωτερική του αγία επιθυμία για το έλεος του Θεού.
Στα χρόνια που πέρασαν μέχρι σήμερα, πολύ νερό έτρεξε στο ποτάμι της Ιστορίας .Οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας ανεζήτησαν μαζικά ψωμί και ελευθερία στην Ελεύθερη Ελληνική Πατρίδα και η μαρτυρική Βόρειος Ήπειρος, απειλείται με πλήρη εθνική συρρίκνωση που δυστυχώς συνιστά πάγια στόχευση, όλων εκείνων που έχουν συμφέρον για την εξάλειψη του Ελληνικού στοιχείου, από μία γη ανέκαθεν Ελληνική!
Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας τιμούμε τις θυσίες σας. Τιμούμε τις θυσίες των πατέρων και των αδελφών σας. Τιμούμε το αίμα, τα μαρτύρια, τις φυλακίσεις, και τις εξορίες. Τιμούμε τους εμπτυσμούς και τα ραπίσματα που υπέστητε κατά τη διάρκεια της μακραίωνης δουλείας σας.
Στο όνομα του Σεβαστιανού, που τόσο σας αγάπησε , μα και στο όνομα της δικής σας αναμφισβήτητης αγάπης για την ιδιαίτερή σας Πατρίδα, σας απευθύνουμε λόγους καρδιάς για ενότητα και αγώνα, μέχρι την αυγή της Ελληνικής Ελευθερίας.
Ο ΠΑΣΥΒΑ και η ΣΦΕΒΑ, που γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν και αγωνίστηκαν κάτω από τη σκέπη του ράσου που έγινε σημαία, δηλώνουμε στον αγώνα αυτό παρόντες και αδελφωμένοι με πολλούς άλλους τίμιους Ελλαδίτες, Βορειοηπειρώτες, Κυπρίους αδελφούς, πιστοί στις παρακαταθήκες του αοιδίμου Αρχηγού μας.
Από το μέλλον φθάνει σε όλους εμάς, καθάρια και ζωντανή, κρυστάλλινη και ανόθευτη η φωνή του Σεβαστιανού, που σημαίνει σάλπισμα ηχηρό και μήνυμα επίκαιρο». « Σεις που είστε χορτασμένοι, θυμηθείτε εκείνους που μένουν νηστικοί, σεις που έχετε Πατρίδα, μην ξεχνάτε τα αδέλφια σας που τη χάνουν, όσοι θέλετε να λέγεστε Έλληνες, σταθείτε επιτέλους σαν Έλληνες»
Aς ακούσουμε αυτή τη φωνή, στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται το Έθνος και η Πατρίδα!
Αιωνία του η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου