Ἀπόλυτη ἀνάγκη συνεργασίας ἑνώσεων καί συνδέσμων Ἑλλήνων ὀρθοδόξων θεολόγων
Γράφει ο κ. Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.Πρός τί οἱ περισσότερες τῆς μιᾶς ἑνώσεις καί σύνδεσμοι Ἑλλήνων ὀρθοδόξων θεολόγων; Δέν θά πιστεύσουμε βεβαίως, ὅτι ἱδρύθηκαν λόγῳ φιλαρχίας μερικῶν οἱ ὁποῖοι κινοῦνται τάχα μέ τή λογική: «γιατί πρόεδρος ἐσύ κι ὄχι ἐγώ;» Τέτοια λογική δέν θά χαρακτήριζε θεολόγους καί θά ἀπεμάκρυνε τά μέλη ἑνώσεως ἤ συνδέσμου τά ὁποῖα θά εἶχαν τήν ἀτυχία νά διαπιστώσουν, ὅτι τούς διοικεῖ τέτοιο διοικητικό συμβούλιο. Τέτοιο διοικητικό συμβούλιο θά ἔμενε ὁλομόναχο.
Φυσικά καί δέν θά ὑπάρξουν σύλλογοι θεολόγων οἱ ὁποῖοι θά τρέφουν τήν ψευδαίσθηση, ὅτι ἄν παρεκκλίνουν ἀπό τήν ὀρθοδοξία καί παρουσιάσουν κάποιες ὑποχωρήσεις ὡς «δεῖγμα καλῆς θελήσεως» θά παύσουν οἱ πολέμιοι τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας νά τήν πολεμοῦν.
Γνωρίζουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅτι τέτοιες ὑποχωρήσεις θά ἀποτελέσουν ἀφ΄ ἑνός νόθευση τῆς ὀρθόδοξης πίστεως καί ἀφ΄ ἑτέρου θά χαρίσουν μία νίκη στούς ἐχθρούς της, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν θά παύσουν νά τήν πολεμοῦν, ὅπως δέν ἔχουν παύσει κατά τά τελευταῖα πενήντα χρόνια στό σύγχρονο ἑλληνικό κράτος, ἀλλά καί παγκοσμίως ἀπό τήν πρώτη στιγμή κατά τήν ὁποία αὐτή γεννήθηκε. Θά συνεχίσουν νά μηχανεύονται νέους τρόπους πολέμου, ὅλο καί πιό ἀνέντιμους, καί θά ἰκανοποιοῦνται μέ ὁποιαδήποτε, ἔστω καί μικρή, ὑποχώρηση, χαιρόμενοι ἐπειδή κατόρθωσαν νά φθείρουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία καί κατά συνέπεια νά παραπλανήσουν τά χριστιανόπαιδα ἔστω καί ἐλάχιστα. Τέτοιες ὑποχωρήσεις θά διχάσουν τούς θεολόγους σέ ἀγωνιστές καί ἐνδοτικούς, πράγμα τό ὁποῖο δέν πρέπει νά συμβεῖ. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι πρέπει νά εἶναι ἀγωνιστές κατά τό ἀποστολικό πρότυπο ἀγωνιζόμενοι «τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Α΄ Τιμ. 6,12).Πιστεύουμε, ὅτι κανένας σύλλογος καί κανένας, ἔστω καί ἕνας θεολόγος, δέν θά ὑπάρξει, ὁ ὁποῖος θά θέλει νά δημιουργήσει ἐσωτερικό μέτωπο, συμμαχώντας μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του, ἀποβλέποντας ἔτσι σέ ἀξιώματα καί πάσης φύσεως ἀνταμοιβές. Ἐλπίζουμε, καί ὅπως λέγει ὁ λαός μας ἡ «ἐλπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», ὅτι δέν θά ὑπάρξουν Ἕλληνες ὀρθόδοξοι θεολόγοι οἱ ὁποῖοι θά διαγράψουν τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί τό μυστικό σῶμα αὐτοῦ τήν Ἐκκλησία καί θά ἐπιμένουν μάλιστα νά λέγονται καί θεολόγοι. Μέ τέτοια νοοτροπία θά μετέτρεπαν ἑαυτούς σέ ὁτιδήποτε ἄλλο καί θά ἔπαυαν νά εἶναι θεολόγοι.
Δέν ἐξετάζουμε βεβαίως τό ἐνδεχόμενο νά ὑπάρξει τέτοιου εἴδους ὀρθόδοξος κληρικός ὁποιουδήποτε βαθμοῦ, τίτλου ἤ θέσεως. Τέτοιου εἴδους ὑποψία θά ἦταν βλασφημία ἀπό μέρους μας. Οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι κληρικοί γνωρίζουν πολύ καλά, ὅτι ὁποιαδήποτε νόθευση τῆς πίστεως ἤ τῆς παιδείας μέ τήν ὁποία ἡ πίστη ἀρρήκτως συνδέεται, θά ἔχει ὡς βέβαιο ἐπακόλουθο τήν θεία δίκη, τήν συνοδική ποινή τῆς καθαιρέσεως ἤ τῆς ἐκπτώσεως ἀπό ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, καί τήν καταδίκη ἐν τέλει ἀπό τήν ἱστορία.
Κανένας λοιπόν θεολόγος, λαϊκός ἤ κληρικός, δέν θά παρασυρθεῖ ἀπό κηρύγματα ψευδοῦς προοδευτισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ὁδηγεῖ στήν πρόοδο ἀλλά στήν προδοσία. Διότι ὅποιος ἐπιδιώκει πρόοδο δέν τό διατυμπανίζει, ἐργάζεται ἀθόρυβα, χωρίς διάθεση καταστροφῆς ὁποιασδήποτε πατροπαράδοτης ἀξίας, χωρίς διάθεση αὐτοπροβολῆς ἤ προσωπικοῦ κέρδους.Οὔτε εἶναι δυνατόν νά πιστεύσουμε, ὅτι παρεισέφρυσαν μεταξύ τῶν θεολόγων κομματικές διαφορές καί ἀντιπαραθέσεις, οἱ ὁποῖες θά γίνονταν αἰτία ἱδρύσεως πολυαρίθμων ἑνώσεων καί συνδέσμων. Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), ἡ παλαιότερη καί πολυπληθέστερη ἕνωση θεολόγων τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἀπό τό 1951, ἔτος ἱδρύσεώς της, δώσει τό καλό παράδειγμα τῆς ἀκομμάτιστης ἑνώσεως, τό ὁποῖο πιστεύουμε ὅτι ἀκολουθοῦν καί οἱ λοιπές ἑνώσεις καί σύνδεσμοι θεολόγων.
Πρός τί λοιπόν ἡ ὕπαρξη περισσοτέρων τῆς μιᾶς ἑνώσεων καί συνδέσμων θεολόγων; Πιστεύουμε, ὅτι τό γεγονός ὀφείλεται ἀφ΄ ἑνός στίς μεγάλες ἀποστάσεις οἱ ὁποῖες χωρίζουν διάφορες ὁμάδες συναδέλφων, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἀγωνισθοῦν καί νά προσφέρουν. Ἀφ΄ ἑτέρου ὑποπτευόμεθα, ὅτι πιστεύουν κάποιοι ὅτι ἡ δική τους τακτική ἀγῶνος θά εἶναι ἡ πλέον ἀποτελεσματική, γι΄ αὐτό καί ἱδρύουν νέους συλλόγους θεολόγων.
Ὅσον ἀφορᾶ στό πρῶτο ζήτημα, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε, ὅτι ἡ ἐποχή μας προσφέρει ἀνεξάντλητα μέσα τηλεπικοινωνιῶν, τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν νά λύσουν τό πρόβλημα τῶν χιλιομετρικῶν ἀποστάσεων. Ἀπαιτεῖται ὅμως ἐνημέρωση, ἐκπαίδευση καί ἄσκηση στή χρήση τῶν τηλεπικοινωνιακῶν συστημάτων, ὥστε νά ἐκμηδενίζονται οἱ ἀποστάσεις οἱ ὁποῖες ἐμποδίζουν τήν ἐπικοινωνία.
Ὅσον ἀφορᾶ στό δεύτερο ζήτημα, ὁ μοναδικός κανόνας ἀγῶνος πρέπει νά εἶναι ἡ εἰς Χριστόν πίστη καί ἡ ἐν Χριστῷ παιδεία, ἀπό τήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποχωρεῖ κανένας ὁ ὁποῖος θέλει νά λέγεται θεολόγος.
Βάσει αὐτοῦ τοῦ κανόνος πρέπει νά κατανοήσουμε, ὅτι τό ἑλληνικό σύνταγμα καί οἱ διεθνεῖς συμβάσεις δικαιώνουν τήν ὕπαρξη καί τήν συνέχιση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας μέσα στά σχολεῖα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ὁποιοδήποτε ἄλλο μάθημα τήν ἐξοβελίσει θά εἶναι ἀπολύτως παράνομο. Θά ἀποτελέσει παραβίαση τοῦ ἑλληνικοῦ συντάγματος, παραβίαση τῶν ἀποφάσεων 3356/1995 καί 2176/1998 τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, θά ἀποτελέσει παραβίαση τοῦ νόμου 1566/1985, θά ἀποτελέσει παραβίαση τῆς διεθνοῦς Συμβάσεως τῆς Ρώμης τῆς 4ης Νοεμβρίου 1950 «περί προασπίσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν», τήν ὁποία ἔχει ἐπικυρώσει ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία διά τοῦ νόμου 2329/1953 καί διά τοῦ Ν.Δ. 53/1974, θά ἀποτελέσει παραβίαση τῆς συμβάσεως γιά τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ ἡ ὁποία υἱοθετήθηκε ἀπό τήν Γενική Συνέλευση τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν στίς 20-11-1989 καί ἐπικυρώθηκε ἀπό τήν Ἑλληνική Δημοκρατία στίς 2-12-1992. Ἡ ὡς ἄνω νομοθεσία καί νομολογία κατοχυρώνει τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά ἑλληνικά κρατικά σχολεῖα, ἀλλά καί στά ἰδιωτικά σχολεῖα τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν τό κρατικό πρόγραμμα καί χορηγοῦν ἀπολυτήρια ἰσότιμα μέ τά κρατικά. Τυχόν ὁρισμός τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος ὡς προαιρετικοῦ ἤ ἐπιλεγόμενου θά ἦταν ἐπίσης ἀντισυνταγματικός, διότι θά σήμαινε ἀπροθυμία τοῦ κράτους νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἐκ τοῦ Συντάγματος ἀπορρέουσες ὑποχρεώσεις του.
Ὁ κάθε ἐνδιαφερόμενος ἔχει τή δυνατότητα νά συμβουλευθεῖ στήν ἰστοσελίδα τῆς Π.Ε.Θ. www.petheol.gr , στή στήλη ἀνακοινώσεις, στίς ἡμερομηνίες 7-5-2010 καί 30-6-2010 μελέτη μας μέ τίτλο «Τό μέλλον τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα» καί μελέτη μας μέ τίτλο «Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ὑπερβαίνει τεχνητές κρίσεις καί τεχνητά ἀδιέξοδα». Στίς δύο αὐτές μελέτες ἀποδεικνύουμε βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, βάσει τῆς κειμένης νομοθεσίας, βάσει τῆς διδακτικῆς ἐμπειρίας, καί βάσει συνεντεύξεων τίς ὁποῖες εἴχαμε μέ συναδέλφους καθηγητές, θεολόγους καί μή ἀλλά καί μέ γονεῖς καί μαθητές, ὅτι ἡ μόνη βιώσιμη λύση τοῦ τεχνητοῦ, τό τονίζουμε τεχνητοῦ αὐτοῦπροβλήματος εἶναι: ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα γιά ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές, χωρίς νά ἐκδιώκονται οἱ ἑτερόδοξοι καί οἱ ἀλλόθρησκοι, βασιζόμενο σέ ὀρθόδοξα χριστιανικά ἐγχειρίδια μέ πλούσια ὕλη, σέ λιτή καί κατανοητή γλώσσα χωρίς φλυαρίες καί ἐν γένει παιδαγωγικῶς προσεγμένα καί ὄχι πρόχειρα.
Ὁποιοσδήποτε ἄλλος τύπος μαθήματος θά προξενήσει σοβαρές ζημίες καί δέν θά κατορθώσει νά ἐπιλύσει ὅσα προβλήματα, ἀληθινά, τεχνητά ἤ ἁπλῶς φανταστικά, ἐπαγγέλλονται οἱ εἰσηγητές του ὅτι θά λύσει. Τό μάθημα πρέπει καί νά ὀνομάζεται χριστιανικό ὀρθόδοξο καί νά εἶναι, ἀλλιῶς, ἄν δέν ὀνομάζεται καί δέν εἶναι θά ἔχει δικαίωμα νά τό διδάσκει ὁ ὁποιοσδήποτε κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο καί θά ἀποκτήσουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀλλά καί οἱ ὁποιοιδήποτε ἑτερόδοξοι ἤ ἑτερόθρησκοι μαθητές. Ἄν ὀνομάζεται καί δέν εἶναι, ἐπίσης θά ἀποκτήσουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές. Ἄν εἶναι ὀρθόδοξο χριστιανικό χωρίς νά ὀνομάζεται, τότε καί πάλι θά διεκδικηθεῖ ἀπό τόν ὁποιονδήποτε, ἀκόμη καί ἀπό ἱεροδιδασκάλους ἄλλων θρησκειῶν.
Ὅμως οἱ νόμοι, ἄν δέν ἀγωνιζόμαστε, ἄν ἀδρανοῦμε, θά καταντήσουν παιχνίδια στά χέρια παρανόμων. Διότι ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ἰδιοτελεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦσαν νά μετατρέψουν τήν ἀδικία καί τήν αὐθαιρεσία τους σέ νόμο. Γι΄ αὐτό ἀπαιτεῖται ἡ συνεργασία καί ὁ συντονισμός τοῦ ἀγῶνος τῶν ἑνώσεων καί τῶν συνδέσμων τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων θεολόγων.
Ἄν ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀντικατασταθεῖ ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο (π.χ. ἀπό θρησκειολογία ἤ ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ), τότε ὅλοι ὅσοι κατέχουν πτυχίο ὀρθοδόξου θεολογίας θά θεωρηθοῦν παιδαγωγικῶς ἀνεπαρκεῖς καί θά κληθοῦν νά συνεχίσουν τίς σπουδές τους, ὥστε νά κατοχυρώσουν τά ἐργασιακά τους δικαιώματα.
Ὅλες οἱ ἑνώσεις καί οἱ σύνδεσμοι θεολόγων πρέπει νά ἐμποδίσουν τή δημιουργία τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ σχολείου, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπιβολή ἐπιχειρεῖται μέ νομικιστικά καί προπαγανδιστικά τεχνάσματα. Ἡ ἐπιβολή τέτοιου σχολείου θά εἶναι πέρα γιά πέρα ἀντισυνταγματική καί θά συνεπάγεται ἀπαγόρευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας, ἀπαγόρευση τοῦ ἁγιασμοῦ ἐνάρξεως τῶν μαθημάτων, ἀπαγόρευση τῆς πρωινῆς προσευχῆς, ἀπαγόρευση τῆς σχολικῆς ἐξομολογήσεως, ἀπαγόρευση τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ, ἀπαγόρευση ἀναρτήσεως τῆς εἰκόνας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στίς σχολικές αἴθουσες, θά σημάνει ἀπαγόρευση τῶν χριστιανικῶν διακοπῶν τῶν χριστουγέννων, ἀπαγόρευση τῶν χριστιανικῶν διακοπῶν τοῦ πάσχα, ἀπαγόρευση τῶν χριστιανικῶν ἀργιῶν. Ἡ συνένωση ὅλων τῶν θεολόγων καί ἡ στενή συνεργασία μέ τήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ διαρκῆς παρακολούθηση τῆς ἐπικαιρότητας καί διαρκῆς ἐνημέρωση, ὁ διαρκῆς καί ἀνυποχώρητος ἀγώνας θά ἀποσοβήσει τή δημιουργία ἑνός τέτοιου σχολείου.
Δι΄ ὅλων τῶν ἀνωτέρω δέν ἐπιχειρεῖ ὁ γράφων ἐπιβολή τῶν προσωπικῶν του θέσεων ἤ τῶν θέσεων τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), τῆς ὁποίας εἶναι ἐνεργό μέλος. Δέν πρόκειται γιά ζήτημα προσωπικῶν θέσεων καί ἀπόψεων, ἀλλά γιά ἀποτροπή ἑνός ἐπικειμένου κακοῦ. Αὐτό λοιπόν τό ὁποῖο ὁ γράφων ἐπιθυμεῖ μέ πλήρη εἰλικρίνεια εἶναι: συντονισμός καί συνεργασία ὅλων τῶν θεολογικῶν ἑνώσεων καί συνδέσμων πρός ἀποτροπή τοῦ σχεδιαζόμενου εἰς βάρος τῆς παιδείας τῶν χριστιανοπαίδων ἐγκλήματος. Tυχόν διχόνοιες θά ἀποτελέσουν ἀπροσμάχητο ὅπλο στά χέρια τῶν ἐχθρῶν τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἔχει ἡ πεῖρα ἀποδείξει, δέν θά παύσουν ποτέ νά τήν πολεμοῦν.
Γνωρίζουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅτι τέτοιες ὑποχωρήσεις θά ἀποτελέσουν ἀφ΄ ἑνός νόθευση τῆς ὀρθόδοξης πίστεως καί ἀφ΄ ἑτέρου θά χαρίσουν μία νίκη στούς ἐχθρούς της, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν θά παύσουν νά τήν πολεμοῦν, ὅπως δέν ἔχουν παύσει κατά τά τελευταῖα πενήντα χρόνια στό σύγχρονο ἑλληνικό κράτος, ἀλλά καί παγκοσμίως ἀπό τήν πρώτη στιγμή κατά τήν ὁποία αὐτή γεννήθηκε. Θά συνεχίσουν νά μηχανεύονται νέους τρόπους πολέμου, ὅλο καί πιό ἀνέντιμους, καί θά ἰκανοποιοῦνται μέ ὁποιαδήποτε, ἔστω καί μικρή, ὑποχώρηση, χαιρόμενοι ἐπειδή κατόρθωσαν νά φθείρουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία καί κατά συνέπεια νά παραπλανήσουν τά χριστιανόπαιδα ἔστω καί ἐλάχιστα. Τέτοιες ὑποχωρήσεις θά διχάσουν τούς θεολόγους σέ ἀγωνιστές καί ἐνδοτικούς, πράγμα τό ὁποῖο δέν πρέπει νά συμβεῖ. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι πρέπει νά εἶναι ἀγωνιστές κατά τό ἀποστολικό πρότυπο ἀγωνιζόμενοι «τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Α΄ Τιμ. 6,12).Πιστεύουμε, ὅτι κανένας σύλλογος καί κανένας, ἔστω καί ἕνας θεολόγος, δέν θά ὑπάρξει, ὁ ὁποῖος θά θέλει νά δημιουργήσει ἐσωτερικό μέτωπο, συμμαχώντας μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του, ἀποβλέποντας ἔτσι σέ ἀξιώματα καί πάσης φύσεως ἀνταμοιβές. Ἐλπίζουμε, καί ὅπως λέγει ὁ λαός μας ἡ «ἐλπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», ὅτι δέν θά ὑπάρξουν Ἕλληνες ὀρθόδοξοι θεολόγοι οἱ ὁποῖοι θά διαγράψουν τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί τό μυστικό σῶμα αὐτοῦ τήν Ἐκκλησία καί θά ἐπιμένουν μάλιστα νά λέγονται καί θεολόγοι. Μέ τέτοια νοοτροπία θά μετέτρεπαν ἑαυτούς σέ ὁτιδήποτε ἄλλο καί θά ἔπαυαν νά εἶναι θεολόγοι.
Δέν ἐξετάζουμε βεβαίως τό ἐνδεχόμενο νά ὑπάρξει τέτοιου εἴδους ὀρθόδοξος κληρικός ὁποιουδήποτε βαθμοῦ, τίτλου ἤ θέσεως. Τέτοιου εἴδους ὑποψία θά ἦταν βλασφημία ἀπό μέρους μας. Οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι κληρικοί γνωρίζουν πολύ καλά, ὅτι ὁποιαδήποτε νόθευση τῆς πίστεως ἤ τῆς παιδείας μέ τήν ὁποία ἡ πίστη ἀρρήκτως συνδέεται, θά ἔχει ὡς βέβαιο ἐπακόλουθο τήν θεία δίκη, τήν συνοδική ποινή τῆς καθαιρέσεως ἤ τῆς ἐκπτώσεως ἀπό ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, καί τήν καταδίκη ἐν τέλει ἀπό τήν ἱστορία.
Κανένας λοιπόν θεολόγος, λαϊκός ἤ κληρικός, δέν θά παρασυρθεῖ ἀπό κηρύγματα ψευδοῦς προοδευτισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ὁδηγεῖ στήν πρόοδο ἀλλά στήν προδοσία. Διότι ὅποιος ἐπιδιώκει πρόοδο δέν τό διατυμπανίζει, ἐργάζεται ἀθόρυβα, χωρίς διάθεση καταστροφῆς ὁποιασδήποτε πατροπαράδοτης ἀξίας, χωρίς διάθεση αὐτοπροβολῆς ἤ προσωπικοῦ κέρδους.Οὔτε εἶναι δυνατόν νά πιστεύσουμε, ὅτι παρεισέφρυσαν μεταξύ τῶν θεολόγων κομματικές διαφορές καί ἀντιπαραθέσεις, οἱ ὁποῖες θά γίνονταν αἰτία ἱδρύσεως πολυαρίθμων ἑνώσεων καί συνδέσμων. Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), ἡ παλαιότερη καί πολυπληθέστερη ἕνωση θεολόγων τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἀπό τό 1951, ἔτος ἱδρύσεώς της, δώσει τό καλό παράδειγμα τῆς ἀκομμάτιστης ἑνώσεως, τό ὁποῖο πιστεύουμε ὅτι ἀκολουθοῦν καί οἱ λοιπές ἑνώσεις καί σύνδεσμοι θεολόγων.
Πρός τί λοιπόν ἡ ὕπαρξη περισσοτέρων τῆς μιᾶς ἑνώσεων καί συνδέσμων θεολόγων; Πιστεύουμε, ὅτι τό γεγονός ὀφείλεται ἀφ΄ ἑνός στίς μεγάλες ἀποστάσεις οἱ ὁποῖες χωρίζουν διάφορες ὁμάδες συναδέλφων, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἀγωνισθοῦν καί νά προσφέρουν. Ἀφ΄ ἑτέρου ὑποπτευόμεθα, ὅτι πιστεύουν κάποιοι ὅτι ἡ δική τους τακτική ἀγῶνος θά εἶναι ἡ πλέον ἀποτελεσματική, γι΄ αὐτό καί ἱδρύουν νέους συλλόγους θεολόγων.
Ὅσον ἀφορᾶ στό πρῶτο ζήτημα, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε, ὅτι ἡ ἐποχή μας προσφέρει ἀνεξάντλητα μέσα τηλεπικοινωνιῶν, τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν νά λύσουν τό πρόβλημα τῶν χιλιομετρικῶν ἀποστάσεων. Ἀπαιτεῖται ὅμως ἐνημέρωση, ἐκπαίδευση καί ἄσκηση στή χρήση τῶν τηλεπικοινωνιακῶν συστημάτων, ὥστε νά ἐκμηδενίζονται οἱ ἀποστάσεις οἱ ὁποῖες ἐμποδίζουν τήν ἐπικοινωνία.
Ὅσον ἀφορᾶ στό δεύτερο ζήτημα, ὁ μοναδικός κανόνας ἀγῶνος πρέπει νά εἶναι ἡ εἰς Χριστόν πίστη καί ἡ ἐν Χριστῷ παιδεία, ἀπό τήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποχωρεῖ κανένας ὁ ὁποῖος θέλει νά λέγεται θεολόγος.
Βάσει αὐτοῦ τοῦ κανόνος πρέπει νά κατανοήσουμε, ὅτι τό ἑλληνικό σύνταγμα καί οἱ διεθνεῖς συμβάσεις δικαιώνουν τήν ὕπαρξη καί τήν συνέχιση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας μέσα στά σχολεῖα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ὁποιοδήποτε ἄλλο μάθημα τήν ἐξοβελίσει θά εἶναι ἀπολύτως παράνομο. Θά ἀποτελέσει παραβίαση τοῦ ἑλληνικοῦ συντάγματος, παραβίαση τῶν ἀποφάσεων 3356/1995 καί 2176/1998 τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, θά ἀποτελέσει παραβίαση τοῦ νόμου 1566/1985, θά ἀποτελέσει παραβίαση τῆς διεθνοῦς Συμβάσεως τῆς Ρώμης τῆς 4ης Νοεμβρίου 1950 «περί προασπίσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν», τήν ὁποία ἔχει ἐπικυρώσει ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία διά τοῦ νόμου 2329/1953 καί διά τοῦ Ν.Δ. 53/1974, θά ἀποτελέσει παραβίαση τῆς συμβάσεως γιά τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ ἡ ὁποία υἱοθετήθηκε ἀπό τήν Γενική Συνέλευση τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν στίς 20-11-1989 καί ἐπικυρώθηκε ἀπό τήν Ἑλληνική Δημοκρατία στίς 2-12-1992. Ἡ ὡς ἄνω νομοθεσία καί νομολογία κατοχυρώνει τό δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά ἑλληνικά κρατικά σχολεῖα, ἀλλά καί στά ἰδιωτικά σχολεῖα τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν τό κρατικό πρόγραμμα καί χορηγοῦν ἀπολυτήρια ἰσότιμα μέ τά κρατικά. Τυχόν ὁρισμός τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος ὡς προαιρετικοῦ ἤ ἐπιλεγόμενου θά ἦταν ἐπίσης ἀντισυνταγματικός, διότι θά σήμαινε ἀπροθυμία τοῦ κράτους νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἐκ τοῦ Συντάγματος ἀπορρέουσες ὑποχρεώσεις του.
Ὁ κάθε ἐνδιαφερόμενος ἔχει τή δυνατότητα νά συμβουλευθεῖ στήν ἰστοσελίδα τῆς Π.Ε.Θ. www.petheol.gr , στή στήλη ἀνακοινώσεις, στίς ἡμερομηνίες 7-5-2010 καί 30-6-2010 μελέτη μας μέ τίτλο «Τό μέλλον τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα» καί μελέτη μας μέ τίτλο «Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ὑπερβαίνει τεχνητές κρίσεις καί τεχνητά ἀδιέξοδα». Στίς δύο αὐτές μελέτες ἀποδεικνύουμε βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, βάσει τῆς κειμένης νομοθεσίας, βάσει τῆς διδακτικῆς ἐμπειρίας, καί βάσει συνεντεύξεων τίς ὁποῖες εἴχαμε μέ συναδέλφους καθηγητές, θεολόγους καί μή ἀλλά καί μέ γονεῖς καί μαθητές, ὅτι ἡ μόνη βιώσιμη λύση τοῦ τεχνητοῦ, τό τονίζουμε τεχνητοῦ αὐτοῦπροβλήματος εἶναι: ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα γιά ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές, χωρίς νά ἐκδιώκονται οἱ ἑτερόδοξοι καί οἱ ἀλλόθρησκοι, βασιζόμενο σέ ὀρθόδοξα χριστιανικά ἐγχειρίδια μέ πλούσια ὕλη, σέ λιτή καί κατανοητή γλώσσα χωρίς φλυαρίες καί ἐν γένει παιδαγωγικῶς προσεγμένα καί ὄχι πρόχειρα.
Ὁποιοσδήποτε ἄλλος τύπος μαθήματος θά προξενήσει σοβαρές ζημίες καί δέν θά κατορθώσει νά ἐπιλύσει ὅσα προβλήματα, ἀληθινά, τεχνητά ἤ ἁπλῶς φανταστικά, ἐπαγγέλλονται οἱ εἰσηγητές του ὅτι θά λύσει. Τό μάθημα πρέπει καί νά ὀνομάζεται χριστιανικό ὀρθόδοξο καί νά εἶναι, ἀλλιῶς, ἄν δέν ὀνομάζεται καί δέν εἶναι θά ἔχει δικαίωμα νά τό διδάσκει ὁ ὁποιοσδήποτε κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο καί θά ἀποκτήσουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀλλά καί οἱ ὁποιοιδήποτε ἑτερόδοξοι ἤ ἑτερόθρησκοι μαθητές. Ἄν ὀνομάζεται καί δέν εἶναι, ἐπίσης θά ἀποκτήσουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές. Ἄν εἶναι ὀρθόδοξο χριστιανικό χωρίς νά ὀνομάζεται, τότε καί πάλι θά διεκδικηθεῖ ἀπό τόν ὁποιονδήποτε, ἀκόμη καί ἀπό ἱεροδιδασκάλους ἄλλων θρησκειῶν.
Ὅμως οἱ νόμοι, ἄν δέν ἀγωνιζόμαστε, ἄν ἀδρανοῦμε, θά καταντήσουν παιχνίδια στά χέρια παρανόμων. Διότι ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ἰδιοτελεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦσαν νά μετατρέψουν τήν ἀδικία καί τήν αὐθαιρεσία τους σέ νόμο. Γι΄ αὐτό ἀπαιτεῖται ἡ συνεργασία καί ὁ συντονισμός τοῦ ἀγῶνος τῶν ἑνώσεων καί τῶν συνδέσμων τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων θεολόγων.
Ἄν ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ἀντικατασταθεῖ ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο (π.χ. ἀπό θρησκειολογία ἤ ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ), τότε ὅλοι ὅσοι κατέχουν πτυχίο ὀρθοδόξου θεολογίας θά θεωρηθοῦν παιδαγωγικῶς ἀνεπαρκεῖς καί θά κληθοῦν νά συνεχίσουν τίς σπουδές τους, ὥστε νά κατοχυρώσουν τά ἐργασιακά τους δικαιώματα.
Ὅλες οἱ ἑνώσεις καί οἱ σύνδεσμοι θεολόγων πρέπει νά ἐμποδίσουν τή δημιουργία τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ σχολείου, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπιβολή ἐπιχειρεῖται μέ νομικιστικά καί προπαγανδιστικά τεχνάσματα. Ἡ ἐπιβολή τέτοιου σχολείου θά εἶναι πέρα γιά πέρα ἀντισυνταγματική καί θά συνεπάγεται ἀπαγόρευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας, ἀπαγόρευση τοῦ ἁγιασμοῦ ἐνάρξεως τῶν μαθημάτων, ἀπαγόρευση τῆς πρωινῆς προσευχῆς, ἀπαγόρευση τῆς σχολικῆς ἐξομολογήσεως, ἀπαγόρευση τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ, ἀπαγόρευση ἀναρτήσεως τῆς εἰκόνας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στίς σχολικές αἴθουσες, θά σημάνει ἀπαγόρευση τῶν χριστιανικῶν διακοπῶν τῶν χριστουγέννων, ἀπαγόρευση τῶν χριστιανικῶν διακοπῶν τοῦ πάσχα, ἀπαγόρευση τῶν χριστιανικῶν ἀργιῶν. Ἡ συνένωση ὅλων τῶν θεολόγων καί ἡ στενή συνεργασία μέ τήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ διαρκῆς παρακολούθηση τῆς ἐπικαιρότητας καί διαρκῆς ἐνημέρωση, ὁ διαρκῆς καί ἀνυποχώρητος ἀγώνας θά ἀποσοβήσει τή δημιουργία ἑνός τέτοιου σχολείου.
Δι΄ ὅλων τῶν ἀνωτέρω δέν ἐπιχειρεῖ ὁ γράφων ἐπιβολή τῶν προσωπικῶν του θέσεων ἤ τῶν θέσεων τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), τῆς ὁποίας εἶναι ἐνεργό μέλος. Δέν πρόκειται γιά ζήτημα προσωπικῶν θέσεων καί ἀπόψεων, ἀλλά γιά ἀποτροπή ἑνός ἐπικειμένου κακοῦ. Αὐτό λοιπόν τό ὁποῖο ὁ γράφων ἐπιθυμεῖ μέ πλήρη εἰλικρίνεια εἶναι: συντονισμός καί συνεργασία ὅλων τῶν θεολογικῶν ἑνώσεων καί συνδέσμων πρός ἀποτροπή τοῦ σχεδιαζόμενου εἰς βάρος τῆς παιδείας τῶν χριστιανοπαίδων ἐγκλήματος. Tυχόν διχόνοιες θά ἀποτελέσουν ἀπροσμάχητο ὅπλο στά χέρια τῶν ἐχθρῶν τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἔχει ἡ πεῖρα ἀποδείξει, δέν θά παύσουν ποτέ νά τήν πολεμοῦν.
πηγή: "Κοινωνία", τεύχος 3, Ιουλίου-Σεπτεμβρίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου