Δεν υπάρχει καθολικότερο και εντονότερο αίτημα του λαού μας σήμερα, μεγαλύτερο από αυτό που αναγράφεται ως επικεφαλίδα, δηλαδή, το αίτημα να ακουστεί η φωνή της Εκκλησίας.
Μεμονωμένα λόγια, σωστά και επίκαιρα λέγονται κατά καιρούς από κάποιους ιερωμένους. Σχολιασμοί στα τεκταινόμενα και κριτική στην «οικονομική κρίση» διατυπώνονται που και που. Λόγος όμως δυνατός και καθαρός, που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους, θα ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας, θα προβάλλει σε όλα τα θέματα την ορθοδοξία, στην πίστη και στο ήθος του λαού, θα δίνει απάντηση στις συκοφαντίες και στις αθεϊστικές θεωρίες, θα στηρίζει τις βομβαρδισμένες ελληνορθόδοξες οικογένειες στην Παράδοση του Γένους μας, θα μαζεύει τα νιάτα από τους δρόμους των εξαρτήσεων, θα κατακεραυνώνει τη χυδαία και διεστραμμένη ελληνική τηλεόραση, θα ξεσκεπάζει τα σχέδια των εκκλησιομάχων, θα βλέπει μπροστά, στο μέλλον, θα χαλυβδώνει το πατριωτικό φρόνημα και θα ανοίγει δρόμους πίστεως και προκοπής…αυτός ο λόγος σήμερα απουσιάζει.
Ακούγεται κάποιες φορές μεταξύ ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών το αίτημα και η επιθυμία να είχε η Επίσημη Ελλαδική Εκκλησία δικό της τηλεοπτικό δίαυλο, που να φτάνει παντού και να βλέπεται από παντού. Έστω να κυκλοφορούσαν συχνότερα και δυναμικότερα τα φυλλάδια «Προς τον Λαό». Αυτό ακριβώς το γεγονός, αυτού του είδους οι ευγενικές παρατηρήσεις των απλών ανθρώπων, φανερώνουν ότι έχει παγιωθεί στην εκκλησιαστική συνείδηση η διαπίστωση, ότι δε μιλάμε και ότι χρειάζεται κάτι να λέμε, για να μη καταντήσουμε Εκκλησία αφώνων και ατόλμων ανθρώπων.
Δεν υπάρχει περίοδος του Εκκλησιαστικού μας βίου κατά την οποία να μην υπήρχε παρέμβαση της Εκκλησίας. Παρέμβαση με λόγο και έργο. Τα προβλήματα του λαού, των παιδιών της Εκκλησίας, είτε αυτά προέρχονται από αιρετικούς και απίστους, είτε από ομοδόξους άρχοντες και εξουσιαστές, που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους, είτε μία κοινωνική τάξη δημιουργεί προβλήματα σε κάποια άλλη και την σκανδαλίζει και την ωθεί με τον τρόπο της σε αντιχριστιανική συμπεριφορά και πρακτικές αντίθετες με το Ευαγγέλιο, όλα αυτά ποτέ δεν άφησαν ψυχρή και αδιάφορη την επίσημη και διοικούσα Εκκλησία. Σε όποια χρονική στιγμή του παρελθόντος και αν κοιτάξουμε θα δούμε μεγάλες εκκλησιαστικές μορφές και σε αξίωμα και σε πνευματικότητα να παίρνουν θέση και να τα βάζουν , όχι βεβαίως χωρίς κόστος, με βασιλείς και αυτοκράτορες. Αυτό εξάλλου είπε και ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον Παύλο όταν τον κάλεσε στο αποστολικό αξίωμα. Του είπε ότι πρόκειται «να βαστάσει το όνομα Του ενώπιον εθνών και βασιλέων και να κηρύξει μετάνοια και άφεση αμαρτιών στο λαό». Ας μη μιλήσουμε, γιατί δε θα τελειώσουμε ποτέ, για Μέγα Βασίλειο και Τρείς Ιεράρχες, άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων, Μ. Αθανάσιο…
Δηλαδή που θα στηριχτεί ο λαός, αν δεν ακούσει τη φωνή της μάνας του. Έρχονται τώρα τόσα νομοθετήματα, καταργούνται ιδανικά και αξίες, φακελλώνονται άνθρωποι και χάνουν το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας τους, συρρικώνεται η πατρίδα και στα άγια χώματά της οργιάζουν οι μειονότητες και οι προπαγάνδες..
Ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τον ηγούμενο «στήριγμα της Πατρίδος» και σε κρίσιμες εθνικά εποχές η Εκκλησία έσωσε το γένος και ολόκληρα κομμάτια του Ελληνισμού, όπως την Μακεδονία, επί παραδείγματι. Σήμερα τι κάνουμε; Καλή είναι η συναλληλία με το κράτος και η αγαστή συνεργασία και συμπόρευση, όχι όμως να γίνει συμβιβασμός και αφομοίωση σε βάρος της εκκλησιαστικής κοινότητος και να χάσει η Εκκλησία τη φωνή της και την αξιοπρέπειά της.
Δυστυχώς επικράτησε κάποια χρόνια η άποψη της εκκλησιαστικής αφωνίας. Δόθηκε το βάρος στην εσωτερικότητα και νηπτικότητα. Καλά και άγια αυτά. Πάντοτε η Εκκλησία μας είχε αποκλειστικά προσευχόμενα και ερημιτικά μέλη, αλλά ήταν η εξαίρεση. Ο κοινός και μετρημένος ποιμαντικός δρόμος, η βασιλική οδός του Σταυρού μέσα στον κόσμο, που βάδιζε ανέκαθεν η Εκκλησία του Χριστού επί της γης, ήταν αυτή αύτη η οδός του Κυρίου και των αποστόλων που αναζητούσαν το απολωλός με το οδοιπορικό ραβδί του ιεραποστόλου και κήρυτταν «ευκαίρως ακαίρως» τον λόγον νουθετώντας πάντα άνθρωπον.
Ο ίδιος ο Κύριος δεν είπε στον Παύλο που δίσταζε να πάει στην Κόρινθο «λάλει και μη σιωπήσης»; Ή μήπως ο Διδάσκαλος Κύριος έπιασε μια κορυφή και προσευχόταν χωρίς να λέει σε κανέναν τίποτα; Αντίθετα περιερχόταν κώμεις, πόλεις, σπίτια και χωριά και φανέρωνε την αλήθεια της πίστεως στον διψασμένο κόσμο. «Εις τούτο γάρ ελήλυθα», γι αυτό ήλθε, το είπε και στον Πιλάτο.
Το να ομιλεί η Εκκλησία δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι η αποστολή της. Δεν είναι ο ιερός κλήρος μόνο για τα πανηγύρια, τις αρτοκλασίες, τις ορκωμοσίες και τις δοξολογίες. Δεν μπορεί να είναι απλά ένα διακοσμητικό και συμπληρωματικό στοιχείο στην κοσμική και πολιτειακή διαδικασία. Έχει αποστολή η Εκκλησία ναι μεν να αγιάζει τον Λαό με τη χάρη των Μυστηρίων, αλλά πρωτίστως με την αλήθεια του Ευαγγελίου. «Πως θα πιστεύσουν, αν δεν ακούσουν; Πως θα ακούσουν, αν δεν κηρύξουν οι κήρυκες; Και πως θα κηρύξουν, αν δεν αποσταλούν στο κήρυγμα προς τους εγγύς και προς τους μακράν;» Αυτό είναι το καθήκον της ιερωσύνης όλων των βαθμίδων.
Δεν είναι απλά τα πράγματα. Το ράσο είναι βαρύ και είναι ματωμένο. Η αλήθεια είναι μεγάλη φωτιά. Κοστίζει πρώτα σ΄ αυτόν που τη λέγει. Δεν μπορεί η Εκκλησία του Χριστού η Ορθόδοξη, δηλαδή, «ο Χριστός μεθ΄ημών παρατεινόμενος εις τους αιώνας» να σιωπά και μάλιστα σήμερα που μιλούν όλοι στη λεγόμενη δημοκρατική κοινωνία! Ζούμε στη δικτατορία των ΜΜΕ, χάνονται ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε» και να μη μπορεί η Κιβωτός της Σωτηρίας να χτυπήσει την καμπάνα της αληθείας και να μαζέψει τα σκορπισμένα και σε ιδεολογική σύγχυση ευρισκόμενα από τις εκπομπές και τα τηλεοπτικά κουτσομπολιά, τα αποπροσανατολισμένα, τέκνα της!
Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία μετακυλίεται και στους Χριστιανούς οι οποίοι απογοητευμένοι από την αφωνία των ηγετών τους βαδίζουν κι αυτοί στην καθημερινό βίο τους την οδό της ήσσονος προσπαθείας. «Εγώ θα σώσω τον κόσμο;», λένε. «Εδώ δεν μιλάνε οι μεγάλοι…». Έτσι συμπαρασύρονται στην πλάνη της αδράνειας και την ίδια στιγμή που οι χριστιανοί έχουν καταθέσει τα όπλα τα πνευματικά, οι «υιοί του σκότους του αιώνος τούτου» περνάνε αβασάνιστα και ανεμπόδιστα τα όποια ολέθρια σχέδιά τους. Έτσι φτάσαμε στο μακάβριο φαινόμενο σήμερα να ακούγονται μόνο οι παραφυσικοί της τηλεοράσεως και οι αναρχικοί της ισοπέδωσης και η εθνοσώτειρα Εκκλησία που είναι λουσμένη στα αίματα των θυσιών της και μαζί μ΄ αυτή οι χριστιανοί, που έχουν την αλήθεια, να ζούν στη σιγή και να μη τολμούν να αρθρώσουν λέξη.
Από αυτή λοιπόν την ολέθρια έλλειψη παρεμβατικότητος φτάσαμε ακόμη πιο κάτω στην έλλειψη ομολογίας και στην απουσία ιεραποστολής.Πέρασε λοιπόν στην πλειονότητα των ορθοδόξων η αίσθηση της αυτάρκειας μέσα στη δυστυχία και στην πείνα του θείου λόγου. Βαλτώσαμε. Απλά αναπνέουμε. Δεν επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας. Είμαστε σε φυτική κατάσταση. Σε κώμα διαρκείας. Τελικά θα μας αποσυνδέσουν και θα μας αποσωληνώσουν. Αυτό περιμένουν πάνω από το κεφάλι μας πολλοί. Το τέλος μας. Την κλινική διαπίστωση της καταλήξεώς μας. Το θάνατό μας. Δεν είναι κρίμα όμως να αυτοκαταργηθούμε και να αυτοκτονήσουμε, τη στιγμή που ο πνευματικός μας πατέρας απόστολος Παύλος διακηρύττει: «αλλοίμονό μου, αν δεν κηρύττω το Ευαγγέλιο. Δεν ντρέπομαι το Ευαγγέλιο. Ο Χριστός με έστειλε να κηρύττω και αυτή είναι η απολογία μου σ΄αυτούς που με ρωτάνε και με ανακρίνουν. Ο λόγος του Θεού <ου δέδεται>, δεν έχει και δεν μπορεί να δεθεί».
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν όλοι, από το μετερίζι του ο καθένας, να ομολογούμε και να διαδίδουμε την πίστη μας. Να ενημερώνουμε τους αγνοούντες και απληροφόρητους, τους αμαθείς και αστήρικτους. Να διορθώνουμε τους παραπληροφορημένους και με αγάπη να ελέγχουμε τους προκατειλημμένους. «Όταν δεν μιλάει κάποιος, τον θάβουν ζωντανό».
Δεν είναι ο λόγος και ο αγώνας «περί χρημάτων, αλλά περί αρετής και ελευθερίας». Έχουμε πόλεμο και δεν το έχουμε καταλάβει. Πόλεμο λάσπης σε βάρος της Πίστεως. Προπαγάνδα απιστίας και αναρχίας. Τη στιγμή που τα πρώην αθεϊστικά καθεστώτα έχουν γίνει σκόνη και φτερό στον άνεμο και οι κοινωνίες οργανωμένα και θεσμικά επιστρέφουν στην πίστη και εγκολπώνονται την Εκκλησία, υψώνουν ξανά τον Σταυρό και ευγνωμονούν την Πίστη του Εσταυρωμένου για τις θυσίες και την προσφορά της στον κόσμο, εδώ στην κοιτίδα της Ορθοδοξίας, στην Ορθόδοξη Ελλάδα, ξαναγυρίζουμε στα φαντάσματα του παρελθόντος και ερωτοτροπούμε με θανάσιμες αλλαγές στους τομείς της πίστεως, της παιδείας, της νομοθεσίας. Ξένοι άνθρωποι, αλλά και δικοί μας ερχόμενοι από το πουθενά, με σαφή κρίση ταυτότητος, έρχονται να επιβάλλουν στο καθημαγμένο σώμα της Μητέρας Πατρίδας, κρυφά και ύπουλα, με μυστικές αδιαφανείς συμφωνίες και διεργασίες, ότι ανελεύθερο και άπιστο έχει σκεφθεί ποτέ νούς σε βάρος της Ελλάδος. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. «Είναι ώρα να ξυπνήσουμε και να σαλπίσουμε: Φύλακες Γρηγορείτε, Ορθόδοξοι ΄Ελληνες Γρηγορείτε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου