36 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Λάβαμε αυτή την ομιλία από αναγνώστη, η οποία γράφτηκε από τον κ. Γιώργο Υιατρού και διαβάστηκε πριν λίγες μέρες σε μια εκδήλωση. Ο κ. Υιατρού είναι γιος αγνοουμένου του οποίου τα οστά βρέθηκαν πριν λίγους μήνες. Πραγματικά αξίζει να αφιερώσετε 5 λεπτά από το χρόνο σας.
Ομιλία κ. Γιώργου Υιατρού, Ιούλιος 2010
Ώρα οκτώ και είκοσι. Ποια μέρα; Η μέρα δεν έχει πια καμιά σημασία. Όλες ίδιες είναι. Εμείς τις κάναμε να μοιάζουν έτσι. Ανοίγω την τηλεόραση γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει. Μετά τους τίτλους ειδήσεων ξεκινά το ίδιο τροπάριο. Μιζέρια, ενδοτισμός, ηττοπάθεια, αποτυχία, αλληλοκατανομή ευθυνών. Καμουφλαρισμένα πίσω από το αγαπημένο μας χαμόγελο. Αυτό του καλού παιδιού.
Η τηλεόραση κλείνει για ακόμα μια φορά. Θα ανοίξει πιθανόν μετά για τα αθλητικά, αφού ακούγοντας καθημερινά τα τεκταινόμενα στο εθνικό μας πρόβλημα κινδυνεύει πλέον η ψυχική μου υγεία.
Πως φτάσαμε αλήθεια ως εδώ είναι να αναρωτιέται κανείς. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Κάθε προσπάθεια που ξεκινά και μια αποτυχία από την αρχή χρεωμένη σ αυτήν. Τριάντα έξι χρόνια φθίνουσας πορείας και κατρακύλας. Τι κι αν κοιτάξαμε όλα αυτά τα χρόνια το μέλλον από όλων των χρωματισμών τα μάτια. Γαλάζια, κόκκινα και με συνδυασμούς.
Από την σύσταση του κράτους μας το 1960 και ενώ περιμέναμε τα καλύτερα, σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται. Με τους μισούς να χαίρονται για το νέο μας κράτος και κάποιους άλλους να το θεωρούν επιβαλλόμενο κακό. Ακόμα δεν το ξεπεράσαμε. Την κατάληξη θα την θυμόμαστε πάντα. Κάποιοι αποφάσισαν ότι ο πρώτος μας πρόεδρος ήταν ακατάλληλος. Ακολουθεί…πραξικόπημα, εισβολή…το έγκλημα στο νησί.
-”Σωτήρη μεν πάεις” λέει η μάνα μου στον πατέρα μου εκείνο το πρωί της 20ης Ιουλίου. “Εν να σε σκοτώσουν”.
-”Τζιε να μείνω …..εν να με σκοτώσουν οι δικοί μας”, ήταν η απάντηση του. Οι δικοί μας; Πόσο δίκαιο μπορεί να έχει κάποιος ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ άμα σκοτώνει τον ίδιο του τον αδελφό; Όσοι έκαναν τον λαό να κλάψει με τα εγκλήματα τους, αν μην αναρωτιούνται αν είχαν δίκιο ή άδικο. Γιατί είχαν λάθος έτσι κι αλλιώς. Τελικά ο Σωτήρης Γιατρού δεν γύρισε. Τα όνειρα του σταμάτησαν όταν τον έστησαν στο εκτελεστικό απóσπασμα λίγα μέτρα από το γήπεδο Γ.Σ. Πράξανδρος της Κερύνειας στις 23 Ιουλίου σε ηλικία 23 ετών, αφήνοντας την γυναίκα του στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης της. Σε μια βδομάδα γεννήθηκε και το παιδί τους. Ένα παιδί που έχετε την τύχη ή την ατυχία να βρίσκεται αυτή τη στιγμή μπροστά σας. Πόσα τέτοια ζήσαμε…Πόσο πονέσαμε…Οι μάνες…με τις φωτογραφίες στο χέρι…Να τις σηκώνουν προς τον ουρανό προσδοκώντας ίσως μόνο από τον Ύψιστο να δώσει τέλος στον πόνο τους.
Αυτό όμως μας πείσμωσε. Τότε γνωρίζαμε καλά την λέξη αγώνας. Μας συντρόφευε…Ήταν ο καιρός του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Αλήθεια το θυμάστε; Ήταν ο καιρός του “Λογαριάσατε λάθος με τον νου σας εμπόροι, δεν μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη”. Ήταν ο καιρός που ο Γιώργος Νταλάρας γέμιζε γήπεδα τραγουδώντας για την Κύπρο. Ήταν ο καιρός που υπήρχε κατοχή, πρόσφυγες, αγνοούμενοι.
Που χάθηκαν όλα αυτά; Μόδα και πέρασε; Μιλάς σήμερα για κατοχή, αγνοούμενους και πρόσφυγες και αυτόματα θέτεις εαυτόν εκτός κλίματος. Είσαι παράλογος και μαξιμαλιστής.
-Ρε φίλε, με ρωτάει προ δύο μηνών ο φίλος μου ο Ανδρέας, γιατί φοράς μαύρα;
-Φίλε μου έθαψα τον πατέρα μου. Βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στην Κερύνεια.
- “Συλλυπητήρια φίλε μου αλλά να σου πω και κάτι και να μην με παρεξηγήσεις; Τζιε εμείς εκάμαμεν πολλά τότε”, μου είπε.
Τον κοίταξα στα μάτια προσπαθώντας να ξεχωρίσω αν αυτό που μου είπε, πηγάζει από την μεγαλοψυχία του λαού μας ή από την θολούρα της καλοπέρασης μας, ή ίσως επειδή θέλουμε την δικαιολογία μας για τον βιασμό που συντελείται στην περηφάνια μας και που δεν τολμούμε να τον παραδεχτούμε.
Κάναμε και εμείς. Κάνανε και αυτοί. Οι εποχές ήταν δύσκολες. Ψυχρός πόλεμος, διαίρει και βασίλευε…αλληλοσπαραγμός των λαών.
Εμείς όμως, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν κατακτήσαμε το 35% της Τουρκίας και να το κατέχουμε για 36 χρόνια. Δεν προσφυγοποιήσαμε τόσες χιλιάδες κόσμο, δεν εποικήσαμε, δεν αλλοιώσαμε και δεν καταστρέψαμε την πολιτιστική τους κληρονομιά. Ας βάλουμε επιτέλους σε μια τάξη την κρίση μας. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Έχουμε απέναντι μας ένα δολοφόνο λαών και εμείς καλλωπιζόμαστε. Αρμένιοι, Πόντιοι, Έλληνες, Κούρδοι σφαγιάστηκαν και αυτή η χώρα αρνείται πεισματικά ότι ευθύνεται. Ενώ εμείς οι μεγαλόψυχοι, μοιράσαμε πενήντα-πενήντα τις ευθύνες θύτη-θύματος. Αυτό το λέτε λογική; Αυτό τελικά είναι ελεύθερη σκέψη; Αυτό είναι δικαιοσύνη; Αν διεκδικήσουμε από τους ισχυρούς της γης το δίκιο μας πιστεύοντας σ’ όλα αυτά, το μούντζωμα θα μας είναι λίγο.
Εγώ σ αυτό τον τόπο δεν θέλω απλά να επιβιώσω. Θέλω να ζήσω. Δεν θέλω να αναπνέω. Θέλω να αναπνέω ελεύθερα. Αν μπορούν ας βρούν τη διαφορά όσοι το πρόσταγμα έχουν.. Ας σηκώσουν το ανάστημα τους. Ας αναζητήσουν την χαμένη τους περηφάνια. Ας διεκδικήσουν επιτέλους τα δίκια μας. Τα δικά μας, αν δεν τα θεωρούν και δικά τους. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν το πρόσταγμα και όχι μόνο για να το στερούν από τους άλλους (γαλάζιους ή κόκκινους)…Ας αντιπαραθέσουν την πολιτική του καλού παιδιού με τα λόγια των γονιών και των παππούδων μας…
… “Απόν εσύντισιεν εθάψαν τον ζωντανόν”. Μην θάψετε το μέλλον των παιδιών μας για το χαμόγελο της νέας τάξης πραγμάτων. Το χαμόγελο που μοιράζουμε απλόχερα στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στα μέσα ενημέρωσης κερδίζει μόνο το δικό τους γλοιώδες και υποκριτικό αντιχαμόγελο. Γιατί μετά χαίρονται που για ακόμα μια φορά σκύψαμε το κεφάλι και υποκύψαμε στις ορέξεις τους. Μην προβάλλετε μόνο τις επιθυμίες σας και την καλή σας πρόθεση. Καλή πρόθεση έχουμε όλοι αλλά ποτέ δεν θα έχουμε το πρόσταγμα. Να θυμάστε πως τα μικρά μυαλά έχουν επιθυμίες μα και μεγάλους στόχους. Εμείς έχουμε ανάγκη μόνο τα δεύτερα.
Υπάρχει όμως και ο άλλος τρόπος σκέψης. Η σκέψη του: Τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους. Κάτι που καμουφλάρει την ανικανότητα μας. Διεκδικούμε επίσης τα ελάχιστα για να μην μας πιστώσει κανένας την αποτυχία. Αφού δεν ζητήσαμε κάτι παραπάνω άρα πετύχαμε. Μπορούμε να βγούμε στους δρόμους να το πανηγυρίσουμε κιόλας.
Σε μια συζήτηση που είχα με κάποιο φίλο μου προ ολίγων ημερών μου είπε το εξής συνταρακτικό. Στην Γαλλία όπου σπούδαζε, μιλώντας με κάποιο φίλο του Τούρκο, του εκμυστηρεύτηκε πως ακόμα και εκεί, οι Τούρκοι μαθαίνουν να φανατίζονται μέσω των βιβλίων της ιστορίας τους. Και όχι αυτών των βιβλίων που μας δείχνουν πως διδάσκονται και που εμείς οι αφελείς πιστεύουμε. Τόσα χρόνια πέρασαν και η ιστορία τους παραμένει η ίδια. Φανατισμός, διαστρέβλωση, εθνικισμός. Με αυτό τον τρόπο δεν αποκοιμούνται ποτέ. Και μετά από 100 χρόνια οι ασπίδες άμυνας τους θα στέκουν το ίδιο γερές.
Ενώ εμείς; Οι καλοπερασάκηδες Νεοκύπριοι. Οι σύγχρονοι πλέον Ευρωπαίοι; Ας αλλάξουμε τα δικά μας βιβλία ιστορίας. Οι αγώνες δεν χρειάζονται. Απαγχονίστηκε ο Παλληκαρίδης; Ας πρόσεχε. Έγινε εισβολή; Όχι ακριβώς…αλλά και έτσι νάταν είχαν και αυτοί τους λόγους τους που την έκαναν. Ας μην χαλάμε το κλίμα. Αύριο θα ζούμε πλάι πλάι. Αγώνες και ιστορικές μνήμες; Θα αντέξουμε και χωρίς αυτές.
Αν οι γνώστες λοιπόν της ιστορικής συγγραφής θέλουν να βοηθήσουν πραγματικά το λαό, υπάρχει τρόπος. Εξαγνίστε την ιστορία αλλά μην την ωραιοποιείτε και να την τεντώνετε όπως σας βολεύει. Σεβαστείτε τουλάχιστον αυτούς που πίστεψαν σε ιδανικά και θυσιάστηκαν. Aυτοί δε γεννήθηκαν καναπεδόπληκτοι, με δουλικό και κοσμικές συγκεντρώσεις, πολυτελή αυτοκίνητα και οδηγούς.
Πριν αλλάξετε έστω και ένα γράμμα από την ιστορία δώστε την απάντηση στο ερώτημα που σας κάνω, ευθύς αμέσως. Ποια σημαία αγαπάτε και τιμάτε περισσότερο; Ελληνική ή Κυπριακή; Και γιατί; Γιατί ακόμα και τα αντικατοχικά συλλαλητήρια τα χωρίζετε σε γαλάζιες και λευκές (ανάλογα με τις σημαίες) περιοχές; Απαντάτε επίσης αν η Κύπρος είναι ελληνική ή αν ανήκει στο λαό της;
Για σαράντα χρόνια τώρα πολλοί δεν θέλουν να απαντήσουν στα πιο βασικά ερωτήματα που υποβόσκουν σε κάθε μας προσπάθεια. Θέλουν άραγε να δώσουν απαντήσεις ή όχι; Ίσως να προτιμούν το «Μη μου τους κύκλους τάραττε», ούτως ώστε με το πιο απλό κάλεσμα να δηλώνουν παρών κάθε εκλογών την μέρα.
Κάθε λέξη που θέλεις να αλλάξει κάποιος στην ιστορία πρέπει να νοιώθει πως κάθεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού και τον κοιτάζει μια μαυροφορεμένη γυναίκα που μπορεί να είναι, μάνα αγνοουμένου, αδελφή απαγχονισμένου, πρόσφυγας με ξεκληρισμένη τη μισή της φαμίλια και όλα της τα όνειρα…
Οι αδελφοί μας οι Τουρκοκύπριοι. Αγαπημένη έκφραση και πολύ της μόδας. Όσο πιο πολύ την χρησιμοποιείς τόσο πιο ΙΝ είσαι. Κανένα μα το Θεό πρόβλημα δεν έχω με αυτούς τους ανθρώπους. Μέχρι που πήγα και στο κατεχόμενο σπίτι των γονιών μου στο Έξω-μετόχι και με κέρασαν καφέ. Καλοί άνθρωποι. Τουλάχιστον οι συγκεκριμένοι. Ερχόμενοι στις ελεύθερες περιοχές πριν λίγες μέρες όμως μου το είπαν καθαρά. Εμείς “ότι δικαιούμαστε που ποδά θέλουμεν το”. Ζήτησαν και βοήθεια. Να τους κανονίσω για να μην τους καθυστερήσουν. Για να πάρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται ότι δικαιούνται. Σκέφτηκα: Τι άσχημο πράγμα η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ…Να μένουν σπίτι μου, να επωφελούνται των παροχών του κράτους μου και να είναι και απομονωμένοι.
Δεν φταίνε αυτοί. Φταίμε εμείς. Να μας έχουν το βόρειο μέρος της πατρίδας μας ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟ και εμείς το νότιο ΑΝΕΧΟΜΕΝΟ, αφού ανεχόμαστε όλα αυτά τα παράδοξα. Όσων λοιπόν η προσπάθεια είναι η συμφιλίωση Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων πρέπει να προσέξουν γιατί ο λαός είναι πολύ κοντά στα όρια των αντοχών του. Αν δεν προσέξουν, σε λίγο χρόνο το όραμα τους για συμφιλίωση θα καταστραφεί μπροστά στα μάτια τους. Και αυτή η συμφιλίωση ίσως είναι και το μόνο θετικό. Στον αντίποδα σκεφτείτε τους χιλιάδες έποικους που θα μας μείνουν σαν σε προσφορά 1 συν 1, τον στρατό, τις Τουρκικές εγγυήσεις αλλά και όλα όσα απλόχερα προτείνουμε εμείς, από μόνοι μας.
Ενότητα…μια υπέροχη λέξη. Κύπρος…μια μικρή γειτονία της παγκόσμιας μεγαλούπολης. Μισό εκατομμύριο ψυχές όλες κι όλες. Η φωνή της πρέπει να είναι μια για να μπορεί να ακουστεί πιο δυνατά στην οχληρία της μεγαλούπολης αυτής. Εμείς όμως και ως συνήθως λειτουργούμε πιο δημοκρατικά. Κάθε πολιτικός λοιπόν και μια γνώμη. Κοινή γραμμή δράσης; Εδώ γελάμε. Ή κλαίμε. Ανάλογα. Μας βλέπουν και οι έξωθεν και διερωτώνται με ποιο θέλω μας να συνταχτούν; Όχι πως το θέλουν. Απλά για να κρατούν τα προσχήματα. Ενότητα στο εθνικό συμβούλιο δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται να υπάρξει, όμως έχουν όλοι ελεύθερα την γνώμη τους εκφράσει. Ως συνήθως και παραδόξως είχαν και όλοι δίκαιο. Άρα ούτε εδώ σύμπνοια. Αν με ότι έχω πει έως τώρα είμαι στα όρια κάρτας (πιθανόν κίτρινης), αν εκφραστώ πως νοιώθω για την ανάγκη ενότητας στο εθνικό μας θέμα η κάρτα ίσως αλλάξει χρώμα και γίνει κόκκινη…
Τα κακά μας είναι “συνότζιερα του κόσμου” όπως και η φυλή μας. Αυτό δεν θα σταματήσω να το πιστεύω ποτέ. Είμαστε όμως τώρα σε ένα σημείο που δεν υπάρχουν περιθώρια. Η αγωνιστικότητα μας αποκοιμήθηκε, η ενότητα μας διασπάστηκε, οι ήττες μας είναι διαδοχικές και σε όλα τα επίπεδα. Οι δηλώσεις τις πιο πολλές φορές ακούονται σαν δικαιολογίες για τις συμφορές που μας βρίσκουν και άλλοτε σαν απολογίες στα αυτιά του λαού. Ελπίζω να γνωρίζετε ποιοι έχουν την ανάγκη ή την υποχρέωση απολογίας.
“Μη γίνεις ποτέ δούλος οικειοθελώς όσο ζεις, ενώ μπορείς να πεθάνεις ελεύθερος.” Τάδε Έφη Ευριπίδης. Τουλάχιστον αυτόν θα δυσκολευτούμε πολύ να τον διαγράψουμε από την ιστορία.
Σας ευχαριστώ.
Γιώργος Υιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου