Στέργιος Ν. Σάκκος, Η παναίρεση του Οικουμενισμού, το πιο επικίνδυνο πρόσωπο του σύγχρονου αντιχρίστου.

Κατά τήν ἐκτίμηση μεγάλων συγχρόνων πνευματικῶν πατέρων, ὁ οἰκουμενισμός χαρακτηρίζεται παναίρεση καί θεωρεῖται ὡς τό πιό ἐπικίνδυνο πρόσωπο τοῦ συγχρόνου ἀντίχριστου.

Εἶναι, φαντάζομαι, σέ ὅλους γνωστή ἐκείνη ἡ γουστόζικη ἀλλά καί τραγική ἱστορία γιά τόν βοσκό τόν ψεύτη: Φώναζε «λύκος στά πρόβατα», ὄχι διότι πράγματι ἔβλεπε λύκο, ἀλλά γιά νά διασκεδάζει μέ τόν τρόμο τῶν συγχωριανῶν του πού ἀνυποψίαστοι ἔτρεχαν νά τόν βοηθήσουν. Μετά ἀπό ἀλλεπάλληλες διαψεύσεις ὁ ψεύτης βοσκός ἔχασε τήν ἀξιοπιστία του. Ἔτσι, ὅταν πραγματικά κινδύνευε τό κοπάδι του ἀπό τούς λύκους κι ἐκεῖνος ἀπεγνωσμένα κραύγαζε, κανείς δέν ἦρθε νά τόν βοηθήσει. Δέν πίστευαν ὅτι ἐμφανίσθηκε λύκος!

Φοβοῦμαι πώς σέ ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα θά ὁδηγήσει ἡ κινδυνολογία περί ἐμφανίσεως τοῦ ἀντιχρίστου καί Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, στήν ὁποία ἀρέσκονται διάφοροι σύγχρονοι κήρυκες, θεολόγοι καί θεολογίζοντες ἀριβίστες, κληρικοί καί λαϊκοί. Τό ἐπαναλαμβανόμενο κήρυγμά τους, πρός ἐπίρρωση τοῦ ὁποίου δέν διστάζουν νά παρερμηνεύουν καί νά διαστρεβλώνουν καί τά νοήματα τῆς ἁγίας Γραφῆς, ταράσσει καί ἀναστατώνει τόν εὐσεβῆ ἑλληνικό λαό, γεμίζοντας τίς δικές τους τσέπες (βλ. Ττ 1,11).

Τό θέμα δέν εἶναι τωρινό. Εἶχε ἀναστατώσει τήν κοινή γνώμη πρίν δυόμισι δεκαετίες ἐξ ἀφορμῆς ἑνός βιβλίου γραμμένου ἀπό κάποια προτεστάντισσα ἀμερικανίδα ἀεροσυνοδό. Στό βιβλίο αὐτό στηρίχθηκαν ἄρθρα, περιοδικά καί βιβλία ξένων καί Ἑλλήνων, αἱρετικῶν ἀλλά καί ὀρθοδόξων, πού μέ ἔμφαση τόνιζαν τήν ἔλευση τοῦ ἀντιχρίστου. Εἶχε γεννηθεῖ, ἔλεγαν, στό Σικάγο ἀπό μία Ἑβραία τῆς φυλῆς Δάν. Τόν παρουσίαζαν μάλιστα καί σέ φωτογραφία! Ἦταν ἕνας νέος εἰκοσιεπτά ἐτῶν μέ ἀπαίσια ἐμφάνιση, πού σύμφωνα μέ τίς «προφητεῖες» θά φανερωνόταν ὡς ἀντίχριστος σέ τρία χρόνια. Δέν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι πού πίστεψαν στά λεγόμενα καί πανικοβλήθηκαν ἀπό αὐτά. Μερικοί, μάλιστα παιδιά, ὁδηγήθηκαν καί σέ ψυχιάτρους. Ὑπῆρξαν δέ καί περιπτώσεις ἀνθρώπων πού παραφρόνησαν ἀπό τόν φόβο καί ἔφθασαν ὥς τήν αὐτοκτονία.

Σήμερα, μετά ἀπό τριάντα περίπου χρόνια, οἱ περιβόητες «προφητεῖες» παραμένουν ἀνεκπλήρωτες καί ὅσοι τίς πίστεψαν ἀπατημένοι. «Ὁ δέ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τό κρῖμα, ὅστις ἄν ᾖ» (Γα 5,10), θά ἐπαναλάμβανε μέ πόνο ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἀλλά ὁ ἀπληροφόρητος καί ἀκαλλιέργητος κόσμος φορτώνει, βέβαια, καί αὐτό τό κρῖμα στήν ἄσπιλη καί ἄμωμη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐκείνην ἐκλαμβάνει ὡς εἰσηγήτρια τῶν ἀντιχριστολογικῶν κηρυγμάτων καί τήν μέμφεται ὡς ἀναξιόπιστη.

Ἡ βδελυρή αὐτή ἀδικία καί ἀνήκουστη βλασφημία δέν πτοεῖ, δυστυχῶς, καθόλου τούς ἐπίδοξους «προφῆτες». Ἄν καί αὐτοσυστήνονται ὡς ἀμύντορες τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι συμπλέουν μέ αἱρετικούς καί προβάλλουν αἱρετικές δοξασίες. Μέ ἀμείωτο ἐνθουσιασμό συνεχίζουν τήν ἀντιχριστολογία καί τήν κινδυνολογία, ἡ ὁποία βεβαίως τούς ἐπιφέρει ἱκανοποιητικά κέρδη. Προβαίνουν σέ νέες ἐκδόσεις, ὅπου ὁρίζουν νέες ἡμερομηνίες. Ὁ κόσμος πανικοβλημένος σπεύδει νά πληροφορηθεῖ τίς καινούργιες «προφητεῖες» νομίζοντας μάλιστα ὅτι ἔτσι ἐκπληρώνει μέγα θρησκευτικό καθῆκον. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά οἱ ὀρθολογίζοντες καί οἱ πάσης φύσεως ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας βρίσκουν ἕνα πολύ εὔλογο ἐπιχείρημα γιά νά τήν κατηγοροῦν καί νά τήν διασύρουν, καί... ὁ χορός καλά κρατεῖ.

Τό ζήτημα περί ἀντιχρίστου καί Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου εἶναι βασικό γιά τόν θεολογικό μας καταρτισμό, ἑλκυστικό γιά τό μυστήριο πού κρύβει, ἐπίκαιρο γιά τόν θόρυβο πού δημιουργεῖται γύρω ἀπό αὐτό, ἀλλά καί ἀναγκαῖο νά τό γνωρίζουμε.

Ἡ ἁγία Γραφή, πού μᾶς ἀποκαλύπτει τόν ἀληθινό Θεό καί μᾶς διδάσκει τόν τρόπο τῆς σωτηρίας, παρουσιάζει ἐπίσης τό πρόσωπο τοῦ σατανᾶ καί ἀποκαλύπτει τίς μεθοδεῖες του ἐναντίον τῆς ψυχῆς μας. Ἐκείνους πού συνειδητά ἐντάσσονται στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ὑποτάσσονται στό δικό Του θέλημα, δέν μπορεῖ νά τούς πειράξει σέ τίποτε ὁ σατανᾶς. Ἔχει ὅμως τήν δυνατότητα νά ἐμπνέει καί νά κατευθύνει ἀπόλυτα ἐκείνους πού τοῦ παραδίδουν τόν ἑαυτό τους. Τούς διαποτίζει μάλιστα μέ τήν σατανική του δύναμη καί τούς μεταχειρίζεται ὡς ὄργανά του στό ἀπαίσιο ἔργο του. Αὐτοί εἶναι οἱ ἀντίχριστοι. Κατεξοχήν δέ ἀντίχριστος ὀνομάζεται τό πρόσωπο στό ὁποῖο ἡ ταύτιση καί ἡ συνεργασία μέ τόν σατανᾶ θά φθάσει στόν τέλειο δυνατό βαθμό. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος γράφει χαρακτηριστικά: «Τίς ὁ ἀντίχριστος ἐστιν; Ἆρα ὁ σατανᾶς; Οὐδαμῶς· ἀλλ᾿ ἄνθρωπός τις πᾶσαν αὐτοῦ δεχόμενος τήν ἐνέργειαν». Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι κάποιος ἄνθρωπος πού θά ἐνεργεῖται ἀπόλυτα ἀπό τόν σατανᾶ. Πότε θά ἐμφανισθεῖ στόν κόσμο; Πρίν ἀπό τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, τῆς ὁποίας τήν φανέρωση δέν γνωρίζει κανείς (βλ. Πρξ 1,7). Δέν εἶναι τῆς ὥρας οὔτε ὁ περιορισμένος χῶρος ἑνός ἄρθρου ἐπιτρέπει νά ἀναπτύξω τό θέμα αὐτό. Ἄλλωστε ἔχουν γραφεῖ πολλά καί εἶναι γνωστή ἡ σχετική διδασκαλία τῆς ἁγίας Γραφῆς, ὅπως τήν ἀποδίδουν οἱ ἅγιοι πατέρες καί τήν βιώνει ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἐδῶ θά ἀρκεσθῶ σέ μία πρακτική παρατήρηση:

Σύμφωνα μέ τίς μαρτυρίες τῆς ἁγίας Γραφῆς ὁ Κύριος θά ξαναέρθει γιά νά κρίνει τόν κόσμο. Ὁ ἐρχομός του θά γίνει ξαφνικά, σέ ὥρα ἄγνωστη. Αὐτό μᾶς ὑποχρεώνει νά τόν περιμένουμε κάθε στιγμή. Τήν ἀναμονή μάλιστα ἐπιτείνουν «τά σημεῖα τῶν καιρῶν», ἕνα ἀπό τά ὁποῖα εἶναι καί ἡ ἔλευση τοῦ ἀντιχρίστου. Ὁ Κύριος παραγγέλλει νά παρακολουθοῦμε τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί νά τά διακρίνουμε, ὥστε νά προσευχόμαστε μέ ἀγωνία καί νά εἴμαστε ἄγρυπνοι τήν ὥρα τῆς κρίσεως. Ἔτσι προετοιμαζόμαστε καί καλλιεργούμαστε πνευματικά, ὥστε κι ἄν δέν συντελεσθεῖ ἡ Δευτέρα Παρουσία κατά τήν ἐπίγεια ζωή μας, ὁ θάνατος νά μᾶς βρεῖ ἕτοιμους.

Μέ αὐτή τήν νοοτροπία ὁ πιστός ἔχει πάντοτε ἐνδιαφέρον καί ἀγωνία γιά τά θέματα πού προκύπτουν σχετικά μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου. Δέν ἀδιαφορεῖ π.χ. γιά τίς περιβόητες ἠλεκτρονικές ταυτότητες, τόν γραμμικό κώδικα (bar code), τό Α.Μ.Κ.Α. καί τά παρόμοια, γιά τά ὁποῖα τόσος θόρυβος γίνεται σήμερα, ἀλλά οὔτε παρασύρεται ἀπό τούς ἐπιτηδείους. Γιά ὅλα αὐτά, ὅπως καί ἄλλοτε τό ἔχω πεῖ, θά περιμένουμε νά ἀποφανθοῦν οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες καί νά ἀποφασίσουν οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας. Δέν μπορεῖ νά ἀποφαίνεται «ὁ πᾶσα ἕνας», νά καθορίζει καί νά προσδιορίζει τόν χρόνο ἐλεύσεως τοῦ ἀντιχρίστου καί νά ἐντέλλεται στούς χριστιανούς πολεμική ἤ ἀντίδραση ἡ ὁποία τούς ἀποδεικνύει φαιδρούς στά μάτια τοῦ κόσμου, τούς ἀποχαυνώνει πνευματικά καί τελικά τούς ἀπο- προσανατολίζει, τούς ὁδηγεῖ ἐκτός σωτηρίας.

Σήμερα, γιά παράδειγμα, θέμα μεῖζον γιά τήν πίστη μας εἶναι ὁ οἰκουμενισμός. Κατά τήν ἐκτίμηση μεγάλων συγχρόνων πνευματικῶν πατέρων, ὅπως εἶναι ὁ μακαριστός π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ γέροντας ἐπίσκοπος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης κ.ἄ., χαρακτηρίζεται παναίρεση καί θεωρεῖται ὡς τό πιό ἐπικίνδυνο πρόσωπο τοῦ συγχρόνου ἀντιχρίστου. Κι εἶναι, στ᾿ ἀλήθεια, τραγικό ὅταν τό ἐνδιαφέρον τῶν χριστιανῶν ἀναλίσκεται στό Α.Μ.Κ.Α. καί σέ παρόμοια ἀμφιλεγόμενα ζητήματα, τήν ὥρα πού ὁ οἰκουμενισμός κυριολεκτικά ἁλωνίζει. Δέν βρίσκεται ἁπλῶς «πρό τῶν πυλῶν», ἀλλά ἔχει ἤδη εἰσβάλει ἀνενόχλητος στήν Ἐκκλησία. Ἀποκοιμίζει τούς χριστιανούς μέ τά δολερά κηρύγματά του περί ἑνότητας καί ἀγάπης. Κι ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία, ὅπως ἕνας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ βαφτίζει «ἀδελφές ἐκκλησίες» καί ὅλες τίς αἱρέσεις, παπισμό, προτεσταντισμό καί ὅ,τι ἄλλο. Ἔτσι δέν ὑποτιμᾶ μόνο τήν μία ἁγία καθολική καί ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ἀδικεῖ καί ὅλους τούς αἱρετικούς· δημιουργώντας τους τήν ἐντύπωση ὅτι καί αὐτοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τούς στερεῖ τήν δυνατότητα νά ἀναζητήσουν τήν ἀλήθεια καί νά ἐπιστρέψουν σ’ αὐτήν. Τούς κρατᾶ ἐκτός σωτηρίας!

Στῶμεν καλῶς! Ἡ ἁγία Γραφή μᾶς παρέχει ὅλα τά ἀπαραίτητα στοιχεῖα γιά νά κατανοήσουμε τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί νά μήν αἰφνιδιασθοῦμε ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου. Μᾶς παρέχει ὅμως καί τήν διαβεβαίωση ὅτι ὁ ἀντίχριστος δέν θά μᾶς συμπεριλάβει στούς ὀπαδούς του χωρίς νά τό θέλουμε. Δέν πρέπει, λοιπόν, νά μᾶς τρομάζουν οἱ κατ᾿ ἐπανάληψη διαψευδόμενες «προφητεῖες» τῶν ποικιλωνύμων κινδυνολόγων ψευδοπροφητῶν, τούς ὁποίους ἀποδοκιμάζει ὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (βλ. Δε18,22).

Στό χέρι μας εἶναι νά μείνουμε στό βασίλειο τοῦ Χριστοῦ καί μέ μία δημιουργική ἀγωνία νά διατηρήσουμε τήν πίστη μας ἀλώβητη ἀπό τίς πλάνες καί τίς κακοδοξίες καί τήν ζωή μας ἀμίαντη ἀπό τήν διαφθορά. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν θά δεχθοῦμε τό σφράγισμα τοῦ ἀντιχρίστου οὔτε στό μέτωπο οὔτε στό χέρι μας (βλ. Ἀπ 13,16). Ἔτσι, μέ πνευματική ἀγωνία ἀλλά χωρίς φοβίες καί πανικό, ὄχι μόνο θά μείνουμε ἀνέγγιχτοι ἀπό τίς ἐνέργειες τοῦ ἀντιχρίστου, ἀλλά καί θά τόν συντρίψουμε μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Ἰω 4,4).

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)