Ο Πάπας θα επισκεφθεί την Κύπρο εν μέσω καταγγελιών για σεξουαλικές κακοποιήσεις ανηλίκων

Η ένοχη σιωπή και στάση του Πάπα

Η Κύπρος ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄, τον ερχόμενο Ιούνιο. Η επίσκεψή του, όπως ευελπιστούν αρκετοί, θα συμβάλει και στην ενίσχυση του τουριστικού ρεύματος στο νησί μας. Πώς γίνεται όμως από τη μια να ζητούμε απονομή δικαιοσύνης και καταδίκη της απάνθρωπης τουρκικής κατοχής και από την άλλη να στρώνουμε χαλί στον υπόλογο κακοποιήσεων παιδιών από μέλη της Καθολικής Εκκλησίας;

Σύμφωνα με αρκετά στοιχεία και καταγγελίες, ο Ποντίφικας συνέβαλε καθοριστικά για τη συγκάλυψη αυτών των εγκλημάτων, ενώ εκκλησιαστικοί και νομικοί παράγοντες υποστηρίζουν ότι δεν αποκλείεται και ο ίδιος να έχει άμεση ευθύνη. Κορυφαίοι αξιωματούχοι του Βατικανού, με επικεφαλής το σημερινό Πάπα, κάλυπταν και αρνούνταν επί χρόνια να παραπέμψουν στη Δικαιοσύνη έναν ιερέα, ο οποίος είχε κακοποιήσει σεξουαλικά τουλάχιστον 200 κωφάλαλα παιδιά, αποφεύγοντας σκόπιμα να τον παύσουν και θεωρώντας «ύψιστη προτεραιότητά τους» την προστασία της Εκκλησίας από το σκάνδαλο κι όχι την προστασία των παιδιών από την Εκκλησία.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», η εσωτερική αλληλογραφία των καθολικών αξιωματούχων έρχεται στο φως της δημοσιότητας σε μια εποχή που έχει ξεσπάσει ένας κυκλώνας κατηγοριών που αναφέρουν ότι ο Πάπας Βενέδικτος, ανκαι γνώριζε όχι μόνο γι’ αυτή αλλά και για πολυάριθμες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης στις οποίες εμπλέκονται ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας -ενόσω ήταν Αρχιεπίσκοπος στη Γερμανία - οι συγκεκριμένες περιπτώσεις ουδέποτε γνωστοποιήθηκαν στις πολιτειακές Αρχές, προκειμένου να επιβληθούν πειθαρχικές ποινές.

Στο μεταξύ, θύελλα αντιδράσεων έχει ξεσπάσει από τις αποκαλύψεις που θέλουν τον αδελφό του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, ιερέα επίσης, να εμπλέκεται σε κάποιες απ’ αυτές τις θλιβερές ιστορίες. Η γερμανική Καθολική Εκκλησία διεξάγει έρευνα σχετικά με περισσότερες από 250 υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από ιερείς, που έχουν διαπραχθεί από τη δεκαετία του ’50.

Η τελευταία υπόθεση που έρχεται στο φως της δημοσιότητας, αφορά τις ΗΠΑ, και είναι μία από τις χιλιάδες υποθέσεις που έχουν φτάσει κατά καιρούς στο αρμόδιο γραφείο καταγγελιών του Βατικανού και έχουν επιμελώς αποκρυφτεί.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο ιερέας Lawrence Μurphy, ο οποίος από το 1950 έως και το 1974 δίδασκε σε ένα αμερικανικό σχολείο για κωφάλαλα παιδιά και μέσα σ’ αυτό το διάστημα κακοποίησε σεξουαλικά περισσότερα από 200. Το 1996, έφτασαν στο αρμόδιο γραφείο του Βατικανού τουλάχιστον 2 καταγγελίες για τον ιερέα Μurphy. Ο επικεφαλής του γραφείου ωστόσο, Καρδινάλιος Ratzinger και μετέπειτα Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’, απέκρυψε σκόπιμα τις αποκαλύψεις. Οχτώ μήνες μετά, ο αμέσως κατώτερός του διέταξε την αρμόδια αρχιεπισκοπή να διεξάγει μια μυστική «εσωτερική δίκη» προκειμένου να διερευνηθούν οι καταγγελίες.

Ο πατήρ Μurphy, όχι μόνο δεν παραπέμφθηκε ποτέ σε δίκη, παρά την πληθώρα στοιχείων σε βάρος του, όχι μόνο δεν καθαιρέθηκε, αλλά συνέχισε να δουλεύει σε παιδικά ιδρύματα για 24 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1998. Εκπρόσωπος του Βατικανού, ερωτηθείς για την υπόθεση Μurphyκαι για την επιμονή της Καθολικής Εκκλησίας να αποκρύπτει την όλη ιστορία, αρκέστηκε να δηλώσει ότι λόγω του ότι οι καταγγελίες έγιναν πολύ μετά από την τέλεση της αξιόποινης πράξης, η υπόθεση απλά δεν εξετάστηκε. «Δόθηκε, σαφώς, προτεραιότητα στην προστασία της Εκκλησίας», αναφέρθηκε χαρακτηριστικά από τη νεοϋορκέζικη εφημερίδα.

Ο Πάπας Βενέδικτος, ο οποίος υπήρξε μοχλός συγκάλυψης της συγκεκριμένης αλλά και άλλων παρόμοιων υποθέσεων επί χρόνια, σε πρόσφατη επιστολή του προς τους καθολικούς της Ιρλανδίας, υπογράμμισε την ανάγκη να συνεργαστεί η Εκκλησία με την αστική δικαιοσύνη σε περίπτωση ανάλογων καταγγελιών και ζήτησε συγγνώμη από τα θύματα που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά στην παιδική τους ηλικία από Ιρλανδούς ιερείς, δηλώνοντας ότι αισθάνεται «ντροπή και τύψεις».

Σε κάποιες χώρες, διανοούμενοι και δικηγόροι που ασχολούνται με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξετάζουν τρόπους για παραπομπή του Πάπα στη δικαιοσύνη.

Μπορεί η μορφή, το μέγεθος και οι προεκτάσεις των εγκλημάτων να διαφέρουν, αλλά δεν παύουν οι σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών και οι πρακτικές άσκησης βίας οιασδήποτε μορφής να αποτελούν εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

«Φιλελεύθερος»-18/04/2010- Του Πανίκου Παναγιώτου