Ορθόδοξος Παράδοσις και Παπισμός
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη
Ο υπερήφανος «αλάθητος» άνθρωπος της Ρώμης δεν δέχεται να παραχωρήση την θέσιν του εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, την αληθή και αλάθητον κεφαλήν της Εκκλησίας.
Υπέταξεν εις την εξουσίαν του όλας τας Εκκλησίας της Δύσεως και τας Ανατολικάς ουνιτικάς. Τώρα απομένει προς υποταγήν εκ των μη παπικών η Ορθόδοξος, καθ' όσον οι Προτεστάνται δεν αποτελούν Εκκλησίας αλλ' ομάδας θρησκευτικάς.
Προς υποταγήν και της Ορθοδόξου Εκκλησίας το Βατικανόν προσποιείται ότι ήλλαξε πνεύμα. Προέβη εις χειρονομίας ευγενείας και καλής διαθέσεως με τον σκοπόν να διαθέση ευμενώς τους Ορθοδόξους απέναντί του, ώστε να διευκολύνη την επάνοδόν τους εις την Ρώμην.
Η άρσις των αναθεμάτων, η ανταλλαγή επισκέψεων, η παραχώρησις αδείας εις τους παπικούς να κοινωνούν εις τας Εκκλησίας των Ορθοδόξων και αντιστοίχως των Ορθοδόξων εις τους παπικούς, τα συνέδρια, αι συμπροσευχαί εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπόν.
Ο παπισμός πιστεύει ότι με όλα αυτά οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι κατά κόσμον είναι ασθενέστεροι και εμπερίστατοι και ανοργάνωτοι (στερούμενοι ισχυράς κεντρικής διοικήσεως, ως ο παπισμός), ευκόλως θα απορροφηθούν από τον παπισμόν, ως συνέβη με τας άλλας πρώην Ορθοδόξους Εκκλησίας της Δύσεως και το ήμισυ του Πατριαρχείου της Αντιοχείας, το οποίον κατεφαγώθη από την ουνίαν.
Η ανταπόκρισις, την οποίαν δεικνύουν οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι, Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί Θεολόγοι εις τας παπικάς αυτάς χειρονομίας, εξυπηρετεί τα σχέδια του Βατικανού. Αι φιλοπαπικαί εκδηλώσεις των Ορθοδόξων ηγετών και θεολόγων αμβλύνουν την εκ παραδόσεως αντίστασιν του Ορθοδόξου λαού και προετοιμάζουν το Ορθόδοξον πλήρωμα δια την μελετωμένην υπό του Βατικανού, καλώς σχεδιασθείσαν και σταδιακώς εφαρμοζομένην ουνιτοποίησιν των Ορθοδόξων.
Δεν θέλομεν να πιστεύσωμεν ότι οι φιλοπαπικοί Ορθόδοξοι συνεργάζονται συνειδητώς δια την εκτέλεσιν του σχεδίου αυτού.
Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι το αμετανόητον Βατικανόν έχει μακροτάτην πείραν προσηλυτισμού των Ορθοδόξων, διαθέτει ειδικά προσηλυτιστικά ιδρύματα και σχολάς, ειδικευμένον προσωπικόν και επάρκειαν οικονομικών μέσων. Διαθέτει επίσης αρχαιοτάτην διπλωματικήν πείραν και οργάνωσιν. Υπάρχουν παπικοί θεολόγοι, οι οποίοι παρακολουθούν και γνωρίζουν καλλίτερον από τους Ορθοδόξους τα εν τη Ορθοδοξία συμβαίνοντα, πάντες δε ούτοι εμφανιζόμενοι ως φιλορθόδοξοι εισχωρούν τεχνηέντως εις την Ορθοδοξίαν, ακόμη και εις Ορθοδόξους Ιεράς Μονάς.
Ύπουλον μέσον διαστροφής του Ορθοδόξου φρονήματος είναι αι υπό των παπικών παραχωρούμεναι ευρύτατα υποτροφίαι εις νέους και απείρους Ορθοδόξους θεολόγους δια σπουδάς εις παπικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Τί επεδίωκον ανέκαθεν και τί επιδιώκουν και σήμερον οι παπικοί δια των υποτροφιών αυτών δεν είναι δύσκολον να εννοήση τις. Τον επηρεασμόν των μελλόντων να καταλάβουν ηγετικάς θέσεις εις την ιεραρχίαν και την ακαδημαϊκήν θεολογίαν, ώστε να εξασφαλισθή ευμενής στάσις απέναντι του Βατικανού.
Ως μοι είπε διαπρεπής Ρουμάνος Ορθόδοξος θεολόγος, παραστάς εις συνέδριον παπικών και ορθοδόξων θεολόγων, η τοποθέτησις των Ορθοδόξων θεολόγων, ων οι περισσότεροι ήσαν υπότροφοι των παπικών, ήτο αποκαρδιωτική. Εκ των παρισταμένων είκοσι Ορθοδόξων θεολόγων, οι δεκαοκτώ ετάχθησαν υπέρ της μυστηριακής διακοινωνίας προ της ενώσεως των Εκκλησιών. Υπάρχουν δε πληροφορίαι, καθ' ας ορθόδοξοι νέοι υπότροφοι των παπικών, κοινωνούν ήδη εις τους παπικούς ναούς.
Το κλίμα τούτο καλλιεργούν και οι ρωμαιοκαθολικοί καθηγηταί. Ούτω πληροφορούμεθα ότι εν Regensburg ο καθηγητής Paul Rauch, όστις διευθύνει το ίδρυμα Santa Klara (κέντρον δι' οικουμενικάς σχέσεις) τελουμένης της Ορθοδόξου Θείας Λειτουργίας απαγγέλλει ελληνιστί το Σύμβολον της πίστεως και την Κυριακήν προσευχήν, λειτουργούντος Ορθοδόξου ιερέως και παρόντος Ορθοδόξου εκκλησιάσματος.
Δι' όλων αυτών προάγεται ο λεγόμενος «λαϊκός οικουμενισμός», ήτοι η σταδιακή ψυχολογική προετοιμασία του Ορθοδόξου λαού, ώστε συν τω χρόνω η ένωσις να πραγματοποιηθή εις τον λαόν ανεξαρτήτως των αποφάσεων της ιεραρχίας.
Ήδη ο λαϊκός οικουμενισμός έχει αρχίσει να αποδίδη καρπούς. Ορθόδοξοι εις το εξωτερικόν εκκλησιάζονται, κοινωνούν και βαπτίζουν τα τέκνα των εις τους Ρωμαιοκαθολικούς. Πού οδηγούμεθα με όλα αυτά, δεν είναι δύσκολον να προΐδη τις.
Δια να μη αυταπατώμεθα οι Ορθόδοξοι σχετικώς με τας διαθέσεις των δυτικών, είναι χρήσιμον να παρακολουθήσωμεν τι λέγουν εις στιγμάς ειλικρίνειας διακεκριμένοι εκπρόσωποι του παπισμού.
Ούτως ο γνωστός θεολόγος Yves Congar λέγει ότι η υπέρ της ενότητος προσευχή «σημαίνει κατά τους Καθολικούς προσευχήν υπέρ επεκτάσεως της Καθολικής Εκκλησίας, εν τη οποία ευρίσκεται η Εκκλησία του Χριστού και των Αποστόλων» και «ο καθολικός παραμένει ό,τι είναι και προσκαλεί τους άλλους να έλθουν προς αυτόν»2....
Πόσον αμετανόητοι είναι οι παπικοί δεικνύει και η μέχρι σήμερον εκδηλουμένη εχθρότης των έναντι των αγίου Γρηγορίου του Παλαμά με επίκεντρον το Istina και με τας κατά του αγίου Γρηγορίου εκδόσεις. Έχει τόσον βαρύτατα ασθενήσει ο παπισμός από το ανθρωποκεντρικόν και ορθολογιστικόν πνεύμα, ώστε η θεραπεία του να φαίνεται, τουλάχιστον κατ' άνθρωπον, αδύνατος.
Και ο μεν παπισμός βαρύτατα νοσών επιμένει εις την νόσον του και το χειρότερον επιδιώκει να την μετάδοση και εις τους, χάριτι Θεού, παραμένοντας πνευματικώς υγιείς Ορθοδόξους δι' αλλαγής της προσηλυτιστικής τακτικής και μεθόδου του.
Τί όμως αναγκάζει τους Ορθοδόξους να πίπτουν ως αφελείς εις την παγίδα του παπισμού και να συμπεριφέρονται προς αυτόν, ως εάν πράγματι ήλλαξε πνεύμα και σκοπόν; Είναι δυνατόν πάπαι εμμένοντες εις τας αντιευαγγελικάς και αντιεκκλησιαστικάς πλάνας να χαρακτηρίζονται παρά ημετέρων ως «άγιοι», «μακαριστοί», «πρεσβύτεροι αδελφοί» ή ως έχοντες αποστολικήν διαδοχήν, ως ημείς έχομεν;
Δι' ημάς τους Ορθοδόξους τους επιθυμούντας να μείνωμεν πιστοί εις την αγίαν Θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν της Ορθοδοξίας κάθε πάπας εμμένων εις τα ανωτέρω όχι μόνον δεν είναι άγιος και μακαριστός και πρεσβύτερος αδελφός, αλλ' αντιθέτως, ως εξακολουθών να διαστρέφη το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου Χριστού, είναι, έστω και ακουσίως, εχθρός του Χριστού και επίβουλος της Ορθοδοξίας.
Είναι, επίσης, μέχρι σήμερον το σημαντικώτερον εμπόδιον δια την ένωσιν των Εκκλησιών εν τη αληθεία του Χριστού. Είναι αιρεσιάρχης και ένοχος αιωνίου κρίματος δια την αμετανόητον εμμονήν του εις το μεγαλύτερον σκάνδαλον του Χριστιανισμού, τον παπικόν ολοκληρωτισμόν.
Η Εκκλησία της Ρώμης δεν είναι αγία, διότι ακολουθεί αμετανόητος τόσας αιρέσεις. Έχει εκπέσει της Αληθείας και ως εκ τούτου και της χάριτος και της αποστολικής διαδοχής. Θα είναι άγιος ο πάπας και αγία η Εκκλησία της Ρώμης, εφ' όσον μετανοήσουν ειλικρινώς δι' όλας τας αντιευαγγελικάς αιρέσεις των και τότε θα είναι άξιοι της τιμής και της προσκυνήσεώς μας.
Τοιουτοτρόπως επίστευε πάντοτε η Εκκλησία και τοιουτοτρόπως πιστεύομεν και ημείς. Αυτή είναι η πίστις κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, «ην εδιδάχθην τιαρά των αγίων Πατέρων, ην εδίδαξα κατά πάντα καιρόν ομοίως, ου συμμορφούμενος τοις καιροίς, και διδάσκων ου παύσομαι, μεθ' ης εγεννήθην και η συναπέρχομαι»3. Ημείς οι ευτελείς δεν είμεθα αγιώτεροι ούτε εξυπνότεροι από τους μεγάλους Πατέρας μας, τον άγιον Φώτιον, τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, τον άγιον Κοσμάν τον Αιτωλόν, τον άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, δια να αλλάξωμεν το ευσεβές φρόνημα της Εκκλησίας και να ομολογήσωμεν ετέραν πίστιν, συμβιβάζοντες τα ασυμβίβαστα.
Μένομεν, χάριτι Θεού, και δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών σταθεροί εις όσα παρελάβομεν, εβαπτίσθημεν, εκατηχήθημεν, ωμολογήσαμεν, επιστεύσαμεν, ελπίζομεν και δι' όσα επίσης ήλθομεν εις τον άγιον αυτόν τόπον της Υπεραγίας Θεοτόκου καταφρονήσαντες τον κόσμον και τα του κόσμου. Ει τις δε ευαγγελίζεται, παρ' ο παρελάβομεν παρά των αγίων Πατέρων, ανάθεμα έστω (Γαλ. α' 9).
Γνωρίζομεν πόσο δυσκολεύονται κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι εν τω κόσμω βιούντες να κατανοήσουν την γλώσσαν αυτήν. Η εκκοσμίκευσις, ο ηθικισμός και ο ουμανισμός έχουν καταστήσει ολιγώτερον ευαίσθητους πολλάς ορθοδόξους συνειδήσεις.
Ταπεινώς όμως τους παρακαλούμεν να μη κρίνουν τα ανωτέρω με τα κριτήρια του κόσμου, αλλά με τα αιώνια κριτήρια του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων.
Ποίοι είμεθα ημείς, δια να αντικαταστήσωμεν τα αιώνια κριτήρια της Εκκλησίας, με τα ιδικά μας κριτήρια; Μήπως έχομεν την αγιότητα ή την σοφίαν ή την άσκησιν ή το μαρτύριον των αγίων Αποστόλων, μαρτύρων, ομολογητών της πίστεώς μας, ώστε να έχωμεν το δικαίωμα να κρίνωμεν διαφορετικά από αυτούς;....
1. (Από το βιβλίον ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Άγιον Όρος 1979, αναδημοσιεύουμε τας σελίδας 33-37 προς ενημέρωσιν του πληρώματος της Εκκλησίας και προστασίαν του από την παναίρεσι του Παπισμού και Οικουμενισμού).
2. «Η Θεολογία της Προσευχής υπέρ της Χριστιανικής ενότητος», Αθήναι 1968, σελ. 13,16).
3. Προς Αρειανούς, Ρ.G. 36, 233Β.
«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)». Τριμηνιαίο τεύχος ορθοδόξου πνευματικής οικοδομής. Υπεύθυνος: Στυλιανός Ν. Κεμεντζετζίδης. Τεύχος 20. Μάιος - Αύγουστος 2007. Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
2 σχόλια:
Το καταθέτω εδώ, αν και άσχετο με το θέμα, διότι η ιστοσελίδα με το βίντεο του καθηγητή κ. Μπέζγου στη συνέντευξη της κας Ρίκας Βαγιάννη, τη Μ. Δευτέρα εξαφανίστηκε.
Στο ερώτημα της κας. Βαγιάννη σχετικά με τον ιστορικό Ιησού κατά πόσον υπήρξε - διότι, είπε η κα. Βαγιάννη, "υπάρχουν άλλοι ιστορικοί που το αμφισβητούν" - ο καθηγητής Θεολογίας κ. Μάριος Μπέζγος είπε : "Είναι σαν να με ρωτάτε αν οι "Αδελφοί Καραμαζώφ" υπήρξαν ή αν δεν υπήρξαν".
Με αφορμή αυτό έγραψα τα κατωτέρω:
[ Όταν ο Ιησούς συγκρίνεται με τους "Αδελφούς Καραμαζώφ" και η Ιστορία συγχέεται με τη μυθοπλασία, τότε καταλαβαίνει κανείς σε τι βαθμό διάβρωσης και στρέβλωσης οδηγεί η Αισθητική τη Θεολογία. Η συνέντευξη αυτή είναι το πλέον χαρακτηρηστικό δείγμα της νεοορθοδοξίας και της νοοτροπίας που καλλιεργεί, πηγή της οποίας - δεν είναι τολμηρό να το πει κανείς - είναι η "ορθοδοξία η ρούσσικη", που γράφει και ο Μακρυγιάννης.
Παρεμπιπτόντως, η σύγκρουση μεταξύ των διανοουμένων Ντοστογιέφσκι και Τουργκένιεφ, (ήταν σύγχρονοι), δεν ήταν αντιπαράθεση μεταξύ θρησκείας και μηδενισμού. Ήταν σύγκρουση μεταξύ Αισθητικής και Μηδενισμού με τελικό νικητή, όπως ήταν αναμενόμενο, τον τελευταίο.
Μολυσμένο βέβαια το νερό της πηγής και αν το ψάξουμε, δεν θα δυσκολευτούμε να ανακαλύψουμε το δράστη.
"Τον πάπα να καταράσθε ως αίτιον".]
Αυτό ήταν το σχόλιο. Αν, τώρα, κάποιος μου πει ότι διαβλέπει εικονοκλαστικές τάσεις πίσω από αυτά που γράφω, θα τον παρακαλούσα να μου πει με τη σειρά του, τι διαθέσεις βλέπει να κρύβονται όπισθεν των όσων είπε ο κύριος καθηγητής.
Εξαίρετο κείμενο ενός λαμπρού κληρικού και επιφανούς ορθόδοξου θεολόγου.
Δημοσίευση σχολίου