Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΩΤΕΙΑ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==========================
Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμος δημοσίευσε αξιοπρόσεκτο άρθρο πριν λίγο καιρό για τη διαμάχη για τα πρεσβεία τιμής των Ορθοδόξων Εκκλησιών και την αναβίωση του λεγόμενου “πανρωσισμού”, δηλαδή του Ρωσικού εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού. Ο σχολιασμός του άρθρου εξακολουθεί να είναι επίκαιρος επειδή το θέμα της σύγκλησης της πανορθοδόξου Συνόδου συζητείται στις μέρες μας επίμονα και θα γίνει ακόμη πιο επίκαιρο μετά την επικείμενη επίσκεψη του Παναγιότατου στο Πατριαρχείο Ρωσίας.
Παραθέτουμε αποσπάσματα του άρθρου και σχολιάζουμε στη συνέχεια ορισμένες από τις θέσεις του επειδή καταγράφει με γλαφυρό τρόπο πολλές αλήθειες. Δυστυχώς, όμως, αποσιωπά πολλά και είναι ανακόλουθος σε άλλα.
ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ “ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ”
________________
“Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να αποσείσει επάνω από την Ορθόδοξη Εκκλησία την μομφή της εθνικιστικής και εγωϊστικής ασυνεννοησίας, συντονίζοντας την σύγκληση πανορθοδόξου Συνόδου, προκειμένου η Ορθοδοξία να αρθρώσει λόγο που θα αντικαταστήσει το σημερινό της ψέλλισμα. Και ξαφνικά, η ρωσική Εκκλησία προτάσσει το θέμα των πρεσβείων των Πατριαρχείων. Αφού παλλινόρθωσε και επιχρύσωσε τους δικεφάλους, ανασύρει τώρα από τα τσαρικά σεντούκια τα οράματα που καλλιέργησε ο φεουδαρχικός 18ος αιώνας της. Ξέρουμε ότι, η γενική ιστορία ένα πράγμα μόνο διδάσκει: ότι δεν διδάσκει τίποτε! Αλλά και η εκκλησιαστική το ίδιο; Κατά τη διάρκεια των 80 χρόνων της κομμουνιστικής απάτης, ξεχάσαμε τους ρώσσους αξιωματικούς που ως ρασοφόροι, πριν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έκρυβαν κάτω από τα ράσα τους τα διπλωματικά έγγραφα με τα οποία αλώνιζαν στο Άγιο Όρος, στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία. Και προσκυνήσαμε τους στάρετς της Σιβηρίας και τις Λαύρες του Βορρά. Αγαπήσαμε τον Σεραφείμ του Σάρωφ, τον Ιωάννη τον Ρώσσο, τον Ιωάννη της Κροστάνδης και εκατοντάδες ακόμα αγίους της ρωσσικής γης. Μια συζήτηση για τα Πρεσβεία των Θρόνων, ακούγεται τόσο ανεδαφική και γελοία στην εποχή μας. Είναι θεματολογία αυτή που θα αγγίξει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του; Εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Απαρχή κυοφόρησης καινούργιων σχισμάτων. Εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά κυρίως, εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που ενώ μας ζητούν ψωμί, εμείς ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες! Στην κομψή και ύπουλη αθεΐα, στην παγερή μεταφυσική αδιαφορία, στην επιστροφή στον παγανισμό και στην ειδωλολατρία, στην οικονομική ανέχεια, στην χαλάρωση της οικογένειας, στον εκτροχιασμό των ηθών, στην ανεργία, στις αυτοκτονίες, στις αθρόες μεταναστεύσεις, στους βιοηθικούς ακροβατισμούς, στην επιστημονική προσπάθεια υποκατάστασης του Δημιουργού, στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική τακτική για θρησκευτικό συγκρητισμό, εμείς θα προτάξουμε «επιχειρήματα» για την πρωτοκαθεδρία των θρόνων μας;”
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
______________________________
Σωστές βέβαια οι παρατηρήσεις του Σεβασμιότατου αναφορικά με την επέλαση και το αντορθόδοξο ήθος του “πανρωσισμού”. Ο “πανρωσισμός” (παρακλάδι του “Πανσλαβισμού”) είναι εθνοφυλετισμός. Ο εθνοφυλετισμός είναι αίρεση που καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1872. Εξίσου ορθές είναι οι παρατηρήσεις του για την ανάγκη η Εκκλησία να αρθρώσει λόγο για τα ουσιώδη, έστω και αν αποτυγχάνει ο Σεβασμιότατος να διαγνώσει τα ουσιώδη για τα οποία πρέπει να μιλήσει η Εκκλησία.
ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
______________
Γιατί, όμως, αποσιωπά ότι το Πατριαρχείο δεν αντιλαμβάνεται την τραγική κρισιμότητα των καιρών; Πώς εξηγεί το σημερινό οικουμενιστικό παραλήρημα της πρωτόθρονης Εκκλησίας για το οποίο ο Σεβασμιότατος τηρεί ένοχη σιωπή; Ο “Πανρωσισμός” επέρχεται μετά ακανθών και τριβόλων και ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι υπόλοιποι Οικουμενιστές παίζουν παιγνίδια πολιτικά, διπλωματικά και οικουμενιστικά που δεν πείθουν για τις κατά Θεόν προθέσεις τους. Το αντίθετο! Δημιουργείται η ορθή εντύπωση ότι ενδιαφέρονται μόνον να κρατήσουν τα αρχαία πρωτεία όχι ως πρωτεία θυσίας και διακονίας αλλά ως κληρονομικώ δικαίω ράβδον δυνάμεως ενός ένδοξου παρελθόντος. Με άλλα λόγια: Προσφέρουν “ζεστή πατάτα” στο πιάτο του “πανρωσισμού”. Εχω κατ’ επανάληψη γράψει πάλαι τε και επ’ εσχάτων και επαναλαμβάνω και τώρα ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο αρχαιότερος και ενδοξότερος θεσμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Ελληνικού Γένους. Αλίμονον αν υπάρχουν Ελληνες χριστιανοί Ορθόδοξοι που υποσκάπτουν το κύρος και την ύπαρξή του. Οσων τα δακτυλικά αποτυπώματα θα βρεθούν στο λαιμό του Πατραρχείου θα καταστούν εσαεί δοσίλογοι στη συνείδηση του ευλογημένου μας Γένους και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΟΧΙ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ
_________________
Αλλά δυστυχώς ο Σεβασμιότατος παραλείπει να αναφέρει ότι αντί να εμπνέει το Πατριαρχείο τους πιστούς ως Εκκλησία μαρτυρίου τους απογοητεύει με τους οικουμενιστικούς τους ακροβατισμούς, τις πλωτές οικολογικές ανησυχίες του και το αφόρητα προκλητικό κοσμικό πνεύμα του. Ορθά ο Σεβασμιότατος σημειώνει ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για πρωτεία και εξουσίες και ότι η Εκκλησία διαδραματίζει ρόλο σε κοινωνικά θέματα επειδή δεν υπάρχει ακόμη η δέουσα κρατική κοινωνική μέριμνα. Ακολούθως, όμως, εντελώς ανακόλουθα, σημειώνει ότι η μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος πρέπει να ασχοληθεί με θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους ανθρώπους όπως η ανεργία, τα ναρκωτικά και οι οικονομικοί μετανάστες, λες και οι Οικουμενικές και τοπικές σύνοδοι συνέρχονται για να υποκαταστήσουν την κοινωνική μέριμνα του κράτους!!!
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ
_______________
Καταρχήν πώς μπορεί να επηρεάσει η Εκκλησία τη διακίνηση των οικονομικών μεταναστών ή των ναρκωτικών ή να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας; Το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει κέντρα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και να αγκαλιάσει, όπως είναι χρέος της, με στοργή τους οικονομικούς μετανάστες και να τους μεταλαμπαδεύσει την αλήθεια της πίστης μας. Γίνονται τόσες προσπάθειες για να ευαγγελίσουμε τον κόσμο σε όλες τις ηπείρους με ιεραποστολικά κλιμάκια που χρηματοδοτούμε από το υστέρημά μας. Είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για τους αλλόθρησκους που ήρθαν στην αυλή μας να φάνε ψωμί; Αλλά χρειάζεται Πανορθόδοξος σύνοδος για να υπάρξει ποιμαντική μέριμνα γι’ αυτά τα θέματα;
ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ) ΣΥΝΟΔΟΙ;
__________________
Οι Οικουμενικές (Πανορθόδοξες) Σύνοδοι συνέρχονται για να θεολογήσουν την αλήθεια της Εκκλησίας και υπάρχουν, δυστυχώς, πολλές αιρέσεις σήμερα για τις οποίες χρειάζεται η σύγκληση Οικουμενικής (Πανορθοδόξου) Συνόδου. Αναφέρω ορισμένες: Οικουμενισμός, εθνοφυλετισμός και μάλιστα ο “πανρωσισμός”, σχισματικοί, Νεοβαρλααμισμός, αιρέσεις, παραθρησκείες, κτλ.. Μια Πανορθόδοξη Σύνοδος πρέπει να μελωδήσει εναρμόνιο μέλος θεολογίας για όλα αυτά και πολλά άλλα θέματα. Χρειάζεται, επίσης, να νομολογήσει νέους κανόνες που να στοιχούνται ΑΠΟΛΥΤΑ στο πνεύμα όσων υπάρχουν και αφορούν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους, το μεταθετό των επισκόπων και για πολλά άλλα θέματα, που σχετίζονται με τη βιοηθική, την εκκλησιαστική δικαιοδοσία στη διασπορά, κτλ..
ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ
___________________
Ας δούμε, όμως, πόσο αξιόπιστος είναι ο λόγος του Σεβασμιότατου Αλεξανδρουπόλεως. Ως γνωστόν ο Γέροντάς του, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, έγινε “μοιχεπιβάτης”, δηλαδή κατέλαβε παράνομα Μητρόπολη που δεν κενώθηκε κανονικά. Επιπλέον εγκατέλειψε την Μητρόπολή του για να μετατεθεί στην πολύφερνη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Διέπραξε, επομένως, διπλή πνευματική μοιχεία. Η “μοιχεπιβασία” και το “μεταθετόν” δεν είναι μάχη για πρεσβεία και πρωτεία; Αρθρωσε λόγο ο Σεβασμιότατος γι’ αυτές τις αντικανονικές ενέργειες; Γιατί συντάχθηκε με τον εκκλησιαστικό μεγαλοιδεατισμό του Χριστόδουλου που προσπάθησε να στραγγαλίσει το Πατριαρχείο προσαρτώντας τις “Νέες Χώρες” στην Ελλαδική Εκκλησία; Η ανίερη αυτή προσπάθεια δεν ήταν μάχη για τα πρωτεία; Αλλωστε υπάρχει καιρός που η διαμάχη για τα πρωτεία είναι θεμιτή; Μόνον σήμερα είναι ανεπίτρεπτες αυτές οι διαμάχες;
ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ...
____________________________
Αντί σύγκληση Συνόδου για να ασχοληθεί με τις σύγχρονες αιρέσεις παρατηρούμε την εισαγωγή του κοσμικού θεσμού των “προσυνόδων” (που στηλίτευσε ο μακαριστός Ιουστίνος Πόποβιτς), οι οποίες συζητούν ατέρμονα, για δεκαετίες, θέματα μηδαμινής ή ανύπαρκτης σημασίας, όπως είναι τα πρεσβεία των Θρόνων. Πότε μίλησε για την καταγέλαστη και αντορθόδοξη αυτή πρακτική ο Σεβασμιότατος; Δεν είναι, λοιπόν, πειστική η προσέγγισή του στο αιρετικό εθνοφυλετικό παραλήρημα της Μόσχας. Τον ευχαριστούμε, βέβαια, ολόθυμα για το γλαφυρό του άρθρο και για όσες ορθές θέσεις καταθέτει σε αυτό, αλλά όταν υπάρχει τόσο κραυγαλέα αναντιστοιχία λόγων και πρακτικής η επιχειρηματολογία του αυτοπαγιδεύεται. Οι “άκρω δακτύλω αψάμενοι” των εκκλησιαστικών θεμάτων επιδοκιμάζουν τις ορθές θέσεις του Σεβασμιότατου. Ταυτόχρονα, όμως, κινούν περίλυπα το κεφάλι και μονολογούν: “Δάσκαλε που δίδασκες”!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου