"Με την ευκαιρία της θεσπίσεως από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεωντης 1ης Νοεμβρίου, εορτή των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμάκαι Δαμιανού, ως Πανελληνίου Ημέρας Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων,επιθυμώ να απευθυνθώ στην αγάπη σας, αλλά κυρίως στην καρδιά σας!
Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων <<μακάριον εστί μάλλον διδόναι ήλαμβάνειν>> (Πράξ. κ΄35), είναι δηλαδή μακάριο το να δίνουμε από το ναλαμβάνουμε.
Και δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο σ' αυτόν τον κόσμο για να συναλλαχθούμε από το αγαθό της ζωής, το ύψιστο αυτό δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά δεν υπάρχει και μεγαλύτερη αρετή από το να δίνουμε και να χαρίζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, τη ζωή. Τη ζωή μας, η οποία ανήκει στο Θεό, είναι όμως και δική μας και πρέπει να την επιστρέψουμεσε Αυτόν από τον καλύτερο δρόμο και με τον καλύτερο τρόπο κατά τοπρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του γιανα μας δώσει ζωή.
Είναι ευλογημένο έργο η απόφαση να γίνουμε δωρητές οργάνων. Να προσφέρουμε ζωή σ' έναν συνάνθρωπό μας, που βρίσκεται καθηλωμένος στοκρεββάτι του πόνου, που προσδοκά μια ευκαιρία για ζωή. Ας γίνουμε δωρητές οργάνων και να μιμηθούμε αδελφοί μου, τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσει στον κόσμο. Ας θυμηθούμε τον άγιοΜακάριο τον Αιγύπτιο που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας.
Η ζωή και το παράδειγμα του Κυρίου μας αλλά και των αγίων είναι μία διαρκής πράξη μεταμόσχευσης ζωής σ' εμάς. Είμαστε <<αλλήλων μέλη>>, οένας μέλος του άλλου και όλοι μαζί μέλη του Σώματος του Χριστού. Αςμην αρνηθούμε να δανείσουμε λίγο από τον εαυτό μας στους πάσχοντεςσυνανθρώπους μας. Ας μην αρνηθούμε να δώσουμε λίγο από τη ζωή μας στονΚύριο Ιησού που μας περιμένει στα δωμάτια των νοσοκομείων και στιςατέλειωτες λίστες αναμονής...
Σας ασπάζομαι όλους εν Κυρίω".
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
Ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος
(Το Μήνυμα του Ιγνατίου εξεδόθη στηριζόμενο στο υπ' αριθμ.3853/2038/23.10.2009 Εγκύκλιο Σημείωμα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ).
Πολύ ωραία! Μας ζητούν να συμφωνήσουμε, να δεχτούμε να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων. Αλλά πότε το ζητούν; Γιατί το ζητούν και από ποιούς;Ξέρουν άραγε τι ζητούν;
<<Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν>> και μακάριος, όποιοςδέχεται να αποβιώσει από το χειρουργικό νυστέρι, λίγο πρίν ξεψυχήσει.Ο Θεός μας έδωσε τη ζωή, λένε, και οφείλουμε να του τη δώσουμε πίσω.Πότε; Όταν οι θεράποντες γιατροί αποφανθούν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και είναι μάταιο να συντηρούμε τον άνθρωπο στα μηχανήματα.Τότε, εκείνη τη στιγμή, θέλουν από τώρα να την καταλάβουμε, να την εννοήσουμε, να τη συνειδητοποιήσουμε : Όταν η ψυχή μας υπάρχει αλλά παραμένει ανέκφραστη, είναι η καταλληλότερη για την επιστροφή της στον ζωοδότη και Σωτήρα μας. Ανέκφραστη η ψυχή του εγκεφαλικά νεκρού. Όταν ο άνθρωπος συλλαμβάνεται είναι ανέκφραστη (είναι;) και όταν την επιστρέφουμε στον ανέκφραστο Ζωοδότη τριαδικό Θεό, οφείλει να ανέκφραστη! Το Αγιον Πνεύμα όπου θέλει "πνεί", αλλά παραμένει κι αυτό ανέκφραστο! Ιδού, η καταλληλότερη στιγμή συναλλαγής της ζωής!!
Μήπως είναι όμως σύληση ζωής; Το σκέφθηκαν αυτό οι ιεροδιδάσκαλοι;
Η στιγμή της εγκεφαλικής σιγής, υποθέτουν οι κατηχούντες τον λαό του Θεού, όπου αρτίωση (: ολοκλήρωση) των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν συντελείται, είναι η στιγμή της αλήθειας. Τότε τα μαθαίνουμε όλα, τακαταλαβαίνουμε όλα και "τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλήςτου αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσειστον κόσμο". Είναι επίσης η ιδανικότερη να "θυμηθούμε τον άγιο Μακάριοτον Αιγύπτιο, που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας". Είναι τέλος η ιερότερη μίμιση "κατά το πρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσετο αίμα του για να μας δώσει ζωή".
Μας ζητούν, με άλλα λόγια, από τώρα να έχουμε την εμπειρία αυτή, την εμπειρία του ανύπαρκτου συνειδότος και της ανέκφραστης ψυχής. Διότι μετον εγκέφαλο νεκρό - αυτό γνωρίζουν οι ιεροδιδάσκαλοι - αρτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν υπάρχει και ο άνθρωπος είναι "νεκρός". Σε αυτούς όμως, που απευθύνονται και τους ζητούν να γίνουν εν συνείδηταδωρητές, υπάρχει και συνείδηση και αρτίωση της εγκεφαλικήςλειτουργίας. Παράξενα που ακούγεται αυτό!!! Όσο παράξενο ακούγεται, να υπάρχουν "νεκροί" με καρδιακό ρυθμό και όχι μόνο!!!
Αλλά πώς έμαθαν ότι το ανέκφραστο είναι νεκρό και άψυχο; Ποιά ψυχή ανέκφραστη ήρθε και τους το είπε; Ψυχή ανέκφραστη, όσο υπάρχει, ποτέ δεν υφίσταται, εκτός αν εξωτερικά αίτια την οδηγήσουν σ΄ αυτή την κατάσταση. Ασθενεί το σώμα, αλλά ασθενεί και η ψυχή. Και αν το σώμα φαίνεται ωσεί νεκρό, το ίδιο φαίνεται και η ψυχή. Αν το σώμα δεν είναι νεκρό, δεν είναι και η ψυχή. Οδεύει το σώμα προς το θάνατο, οδεύει καιη του σώματος ψυχή. Αλλά της ψυχής η ψυχή νεκρή δεν είναι. Εμείς τη απονεκρώνουμε, την αποσυνθέτουμε, με την ωραιολογία της εκούσιας καιενσυνείδητης - προ του εγκεφαλικού μας "θανάτου" - σύμπραξης στηνιερόσυλη πράξη της προθανάτιας και απάνθρωπης τελευτής υπό των ιερέων της επιστήμης.
Αν η ωραιολογία της ενσυνείδητης αποδοχής του εγκεφαλικού "θανάτου"ενισχύεται από τα παρατεθέντα εδάφια της επισκοπικής γραφίδας,υπάρχουν και άλλα, περισσότερο ενδεικτικά και ανατρεπτικά τούτων. Αν ησωτηρία μας επιτυγχάνεται μόνο δια του πλησίον, ο επί του ξύλου συσταυρωθείς ληστής μιλεί προ του θανάτου. Διατί όχι και εντός τουθανάτου; Μέσα στο θάνατο και λίγο πριν από αυτόν εκφέρει το τελευταίο του λόγο : "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου".Πλησίον ίσταται ο Χριστός και πάντα τον Χριστό πρέπει να βλέπουμε ωςπλησίον. Ο ανέκφραστος εγκεφαλικά "νεκρός" δεν αντιλαμβάνεται βεβαίως κανένα ως πλησίον. Οι κατηχητές μας είναι απόλυτα βέβαιοι. Τον είχεσυναντήσει, υποτίθεται, μόνο όταν οι εγκεφαλικές λειτουργίες του ήταν εκπεφρασμένες. Όταν είχε συνείδηση, αλλά δεν είχε την "εμπειρία" της εγκεφαλικής αποδιοργάνωσης : της ανέκφραστης ψυχής και του ανύπαρκτου συνειδότος. Άραγε, ποιός έχει αυτή την εμπειρία; Ποιός είναι αυτός πουμπορεί να μας βεβαιώσει ότι η ψυχή, με τον ανέκφραστο εγκέφαλο αλλάτην εκφραζόμενη - δια της λειτουργίας της - καρδιά, είναι συνάμα και αναίσθητη;
Αν ακόμη θέλουμε να θυμηθούμε τα λόγια του αγίου, που μας είπε, ότι ανμπορούσε θα έκανε κομματάκια την καρδιά του και θα τα μοίραζε στον κόσμο, τότε ένα πρέπει να κάνουμε : Με φόβον Θεού, πίστη και αγάπηΘεού, όπως αυτά μας τα διδάσκει η αγία Εκκλησία, να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία "πάλιν και πολλάκις". Τότε γινόμαστε "κομματάκια", κατάτην έκφραση του αγίου. Το προσφερόμενο Σώμα και Αίμα μας προσφέρετεγια να το προσφέρουμε με λόγο ζωοποιό, με λόγο που νικά το φθαρτό καιμας δωρίζει την αφθαρσία. Τότε μιμούμαστε το πρότυπο του Κυρίου. Όχι με λόγο χρησιμοθηρικό, πράξη υστερόβουλη και έργο θνησιμαίο. Όταν,λόγοι καθαρά οικονομικής φύσεως, δεν μας επιτρέπουν να συντηρούμε την ανέκφραστη ψυχή των ψυχορραγούντων εγκεφαλικά "νεκρών". Το δεχειρότερο, να τη συντηρούμε μόνο και μόνο για να αφαιρέσουμε τα όργανα.
"Ξέρετε τι σημαίνει για μια μάνα να βλέπει το παιδί της στην κατάστασηαυτού του θανάτου;", ήταν η δημόσια ομολογία μιας μητέρας, ότανβρέθηκε αντιμέτωπη με επιστημονικά επιχειρήματα που ήταν εντελώς διαφορετικά από τα γνωστά διαφημιζόμενα. Μέσα στην απόγνωση και στηνοδύνη, δέχθηκε να προσφέρει τα παιδί της "για να ζήσουν" κάποιοι άλλοι. Όμως, το πρόβλημα αυτής της συναλλαγής, να αποφασίζουν άλλοι για άλλους, αμαυρώνει το ήθος της δωρεάς. Κι εδώ ακριβώς ζητείται η συνδρομή της θεμιτής και αγιαστικής συναλλαγής. Η εκκλησία καλείται ναβοηθήσει. Πριν φθάσουμε στην κατάσταση του επερχόμενου θανάτου(κλινικός θάνατος), θα πρέπει να έχουμε δώσει τη συγκατάθεση. Και για να γίνει αυτό, ας θυμόμαστε το <<μακάριον εστί μάλλον διδόναι ήλαμβάνειν>>. Δίνουμε το δικαίωμα να μας αφαιρέσουν το υπόλοιπο ζωής πουμας απομένει, για να λάβουμε πλεόνασμα ζωής.
Αυτό όμως το "ελάχιστο υπόλοιπο ζωής", που μας έχει απομείνει, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι είναι και το μέγιστο της ζωής, για τοοποίο κληθήκαμε "εκ του μη όντος εις το είναι". Ανέκφραστη είναι ηψυχή, ανέκφραστο και το εναπομείναν πνεύμα αυτής. Δεν είναι όμως ούτεανέκφραστο, ούτε συνείδησης στερημένο. Δια μέσου των αιώνων μαςδιαβεβαιώνει : " Εί τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθή τηνβραδύτητα. φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερκαι τον πρώτον. αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από τηςπρώτης. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει". Οι κατά τούστερον προσερχόμενοι ανέκφραστοι και χωρίς ένδειξη συνειδότος έμψυχοι, αλλά κατά την επιστήμη και τους ιεροδιδασκάλους νεκροί, θαήταν φρόνιμο και θεοφιλές να μην αυτοαποκλείονται του ελέους, πουάφθονο μας παρέχει ο Κύριος : "έλεον θέλω και ου θυσίαν".
Η ζωή που θέλουμε να παρατείνουμε με το επιστημονικό θαύμα δεν είναιδωρεά ζωής, δεν είναι δωρεά αγάπης. Μακάβριον εστί το διδόναι αυτήν.Αρκετό να σκεφθούμε τα όργανα που λαμβάνονται από εγκληματίες, από αιχμαλώτους πολέμου, απαγωγές και από αφελή θύματα μιας απάνθρωπηςφιλανθρωπίας. Με την εγκύκλιο που εξέδωσε η Ιεραρχία, μετατρέπει τουςσυνειδητούς δωρητές σε ακούσιους συναυτουργούς εγκληματικής πράξης,αφού παρέχουν - οι συνειδητοί δωρητές - το δικαίωμα, κάποιοι να τουςεκτελέσουν . Μη γένοιτο και καλό θα ήταν να την ανακαλέσει.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου