ΤΟ ΑΝΙΣΧΥΡΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΣΤΙΣ ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ εἰδικότερα γιὰ τὸν θεολογικὸ διάλογο τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς, τὰ ὄργανα τοῦ δόλιου Οἰκουμενισμοῦ ἐπικαλέστηκαν πολλὲς φορὲς τὸ ἐπιχείρημα ὅτι διαθέτουν συνοδικὲς ἀποφάσεις γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τοῦ διαλόγου ἀπ᾽ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Καὶ ἄρα —κατὰ τὴ δική τους κρίση— κάθε φωνή, ποὺ ἀμφισβητεῖ τὸ θεολογικὸ διάλογο καὶ τὶς προθέσεις τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι καταδικαστέα καὶ πρέπει νὰ φιμωθεῖ.
Καὶ ἐνῶ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν δικαίωμα νὰ λένε ὅ,τι θέλουν καὶ νὰ περιφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐμεῖς οἱ ἀντιφρονοῦντες πρέπει νὰ σιωποῦμε, γιατὶ διαφορετικὰ θὰ μᾶς τιμωρήσουν οἱ ἀξιοκατάκριτοι! Ὅμως ἂς τὸ γνωρίζουν καλὰ ὅτι ὅλοι ἔχουν δικαίωμα, ἀλλὰ καὶ καθῆκον, νὰ διαμαρτύρονται —παρὰ τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις— ὅταν ὁ θεολογικὸς διάλογος διεξάγεται, γιὰ νὰ διευκολυνθεῖ ὁ Πάπας στὰ ὕπουλα σχέδιά του καὶ ὄχι γιὰ νὰ μάθει τὴν ἀλήθεια, ποὺ διαφυλάσσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν ὁποία προφανῶς γνωρίζει πολὺ καλὰ ἀλλ᾽ ἀρνεῖται λόγῳ τῆς αἱρετικῆς του διαστροφῆς.
Μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴ φοβερὴ καὶ συνάμα προκλητικὴ κατάσταση, ἔρχονται καὶ οἱ ἡμέτεροι Οἰκουμενιστὲς νὰ μᾶς διαβεβαιώσουν ὅτι ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες. Ποιοὶ φύλακες; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀποκοιμηθεῖ πάνω στὴ σκοπιά τους; Αὐτοὶ ποὺ ποτὲ δὲν ἀνησύχησαν γιὰ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τοῦ λαοῦ μας; Αὐτοὶ ποὺ εἶναι κοσμικόφρονες; Αὐτοὶ ποὺ ὑπηρετοῦν πολιτικοὺς σκοπούς; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τὴ χριστιανικὴ ἠθικὴ καὶ ζοῦν ὡς ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν μειωμένο ζῆλο γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ πρότυπό τους εἶναι οἱ Φαρισαῖοι; Αὐτοὶ ποὺ ἐμφανίζονται ὡς ποιμένες, ἐνῶ δὲν ἔχουν ποίμνιο; Αὐτοὶ ποὺ διαρκῶς ταξιδεύουν χωρὶς σταθερὸ προσανατολισμὸ στὴ ζωή τους; Αὐτοὶ ποὺ ἐμφανίζονται ὡς σοφοὶ θεολόγοι, ἐνῶ εἶναι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν σοφία καὶ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα;
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε καὶ πόση ἀξία μπορεῖ νὰ ἔχει μιὰ συνοδικὴ ἀπόφαση, ὅταν οἱ συνοδικοὶ εἶναι ἀνελεύθεροι ἢ ὑστεροῦν ὡς πρὸς τὸ ὀρθόδοξο ἦθος. Θὰ μεταφέρω ἐδῶ δύο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο "Ἡ καταιγίδα τοῦ Μαρτίου", ποὺ δημοσίευσε στὸ περιοδικὸ "Ἐλεύθερη Πληροφόρηση" (φύλλο 253 τῆς 16ης Μαΐου 2009) ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Νικόδημος, μὲ ἀφορμὴ τὴν "ἀθώωση" ἑνὸς καταδικασθέντος ἀπὸ τὰ κοσμικὰ δικαστήρια Μητροπολίτη, γιὰ νὰ δείξω ὅτι πολλὲς συνοδικὲς ἀποφάσεις ἐπιδέχονται κριτική, ὅταν τὰ μέλη ποὺ ἀποφασίζουν ὑπηρετοῦν ἀπαράδεκτες σκοπιμότητες κι ἐμποδίζουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργήσει. Ἀναφερόμενος ὁ Μητροπολίτης στοὺς ὑποστηρικτὲς τῆς ἄποψης ὅτι οἱ συνοδικὲς ἀποφάσεις εἶναι ὑπεράνω κάθε κριτικῆς καὶ ἀμφισβήτησης σημειώνει:
"Ἀποφάνθηκαν, ὅτι ἡ Συνοδικὴ Διάσκεψη δὲν ἐπιδέχεται κριτική. Καί πολὺ περισσότερο, δὲν προσφέρεται σὲ ἀμφισβήτηση και ἀπόρριψη. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀδιάκοπα παρόν, ἐνεργεῖ δραστικά, κατευθύνει τὴ σκέψη καὶ τὸ λόγο τῆς ἐπισκοπικῆς ὁμήγυρης καὶ ὑπαγορεύει τὴν τελικὴ διατύπωση τῆς ἀπόφασης. Ἑπομένως ὅ,τι ἀποφασίζει εἶναι θεόπνευστο καὶ ἀλάθητο. Κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸ ἀμφισβητήσει. Καὶ πολὺ περισσότερο, νὰ τὸ ἀνατρέψει.
Οἱ ἀπόψεις αὐτές —εἶναι πρόδηλο— εἰσάγουν ἕνα αὐτοματισμὸ καὶ μιὰ ἀπαξιωτικὴ ἐξουθένωση τῶν ἡγετικῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν, ὅτι ἀπὸ τή στιγμή, ποὺ οἱ Συνοδικοὶ Μητροπολίτες μπαίνουν στὴν αἴθουσα τῶν Συνεδριάσεων καὶ κάθονται στὶς καρέκλες τους, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κάθεται πάνω στὸ κεφάλι τους καὶ τὸ χειρίζεται ἀποφασιστικά. Ἡ ἁγιογραφικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ γνώση τοῦ καθενὸς συνοδικοῦ μέλους, ἡ πνευματική του ἐμπειρία καὶ ἡ ἠθική του εὐαισθησία δὲν ἔχουν καμμιὰ εὐθύνη γιὰ τὴ διαμόρφωση καὶ τὴν ἐπιψήφιση τῆς ἀπόφασης.
Ὅλα γίνονται μηχανικά. Σὲ ὅλα πρωτοστατεῖ καὶ ἐνεργεῖ “τὸ ἐπιστατοῦν” Ἅγιο Πνεῦμα. Στὰ συνοδικὰ μέλη δὲν ἀφήνεται περιθώριο λειτουργίας καὶ ἐλεύθερης εἰσφορᾶς γνώμης. Καί, πολὺ περισσότερο, δὲν παρέχεται τὸ δικαίωμα στοὺς “ἀπ᾽ ἔξω”, σὲ κείνους, ποὺ δὲν μετέχουν κἂν στὴ Συνοδικὴ Διάσκεψη καὶ στὸ μερισμὸ τῶν πυρίνων γλωσσῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, νὰ ἐπικρίνουν τὴ Συνοδικὴ ἀπόφαση καὶ νὰ καταλογίσουν εὐθύνες στοὺς Συνοδικούς".
Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία βλέπουμε ὅτι πάρα πολλὲς φορὲς συνοδικὲς ἀποφάσεις δὲν ἦταν οὔτε θεοφρούρητες οὔτε θεόπνευστες. Καὶ αὐτὸ συνέβαινε, γιατὶ οἱ συνοδικοὶ ὑπηρετοῦσαν ἐφήμερες σκοπιμότητες καὶ προπαντὸς γιατὶ τοὺς ἔλειπε τὸ ἦθος καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ.
Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀπουσιάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο προφανῶς δὲν συμμετέχει σὲ συσκέψεις ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ἀποφασίζουν γιὰ τὴν προβολὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὴ συγκάλυψή της προκειμένου νὰπροχωρήσουν πολιτικὰ σχέδια τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου καὶ τῶν ἑτεροδόξων, οἱ ὁποῖοι εἶναι στὴν ὑπηρεσία τους.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 15/1/2010
Πηγή: Θρησκευτικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου