Moναχός Μωυσής, Τότε αλλού και σήμερα εδώ

Γράφει ο μοναχός Μωϋσής, Αγιορείτης

Τα Χριστούγεννα του 1991 κατέβηκε για πάντα η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο της Μόσχας και ανέβηκε η γνωστή, τρίχρωμη, ρωσική. Στα 74 έτη του σοβιετικού καθεστώτος είχαμε ανθηρό κομμουνιστικό παράδεισο με εκατομμύρια θύματα αντιφρονούντων.
Ο ορθόδοξος κλήρος θεωρήθηκε “αντιπαραγωγικό κοινωνικό στοιχείο” και καταδιώχθηκε βάναυσα. Χιλιάδες κληρικοί για την πίστη τους βρήκαν πρόωρο, αφύσικο και βίαιο θάνατο.
Ο Τρότσκι ίδρυσε την “Ένωση Μαχητικών Αθέων”, η οποία εργάστηκε σκληρά για την επικράτηση των ιδεών της. Ο Στάλιν δημιούργησε τα φοβερά και απάνθρωπα κολαστήρια των γκουλάγκ στη Σιβηρία, όπου εξορίστηκαν 2,5 εκατομμύρια συνάνθρωποί του, πολλοί από τους οποίους δεν επέστρεψαν ποτέ στα σπίτια τους.
Τα περιγράφει καταπληκτικά ο νομπελίστας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Μεταπολεμικά το σταλινικό καθεστώς έκανε μεγάλες εκκαθαρίσεις μειονοτήτων, που χαρακτηρίστηκαν “συνεργάτες” των Γερμανών. Εξορίστηκαν μειονότητες, μεταξύ των οποίων και Έλληνες, στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν.
Το άθεο καθεστώς θανάτωσε πιστούς, έκλεισε και γκρέμισε εκκλησίες, κατέστρεψε ιερά κειμήλια της χριστιανικής τέχνης. Τελικά, όπως ορθά γράφτηκε, αν “ο κομμουνισμός γνώριζε πόσο θα δόξαζε την εκκλησία διώκοντάς την, ίσως δεν θα αποτολμούσε αυτόν τον φοβερό διωγμό!”.
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι είπε: “Ήταν μεγάλο λάθος να ξεριζώσουν το δέντρο που μας έδινε ελπίδα επί εκατοντάδες χρόνια. Αυτό μας πόνεσε, μας αποπροσανατόλισε…”.
Για να είμαστε όμως ακριβοδίκαιοι, θα πρέπει να πούμε πως από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου οι πιστοί της Ρωσίας δεινοπάθησαν. Από τότε η εκκλησία υποτάχτηκε πλήρως στο κράτος, έφθασαν να απαγορεύσουν στους μοναχούς να έχουν χαρτί και μελάνι, για να μη γράφουν. Από την περίοδο του Μεγάλου Πέτρου άρχισε μια περίοδος δυτικοποιήσεως της Ρωσίας.
Υπήρξε μια στροφή κατά της βυζαντινής παραδόσεως στη θεία λατρεία. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην πατρίδα μας, κατά την περίοδο της βαυαροκρατίας. Βυζαντινές εκκλησίες κατεδαφίστηκαν και μοναστήρια έκλεισαν, καθώς ο Όθωνας ήθελε να εξευρωπαΐσει την Ελλάδα. Τα περιγράφει ωραία με δάκρυα ο αγέρωχος στρατηγός Μακρυγιάννης.
Το δέσιμο του πιστού ρωσικού λαού με την Εκκλησία ήταν πάντοτε βαθύ και μεγάλο. Το ίδιο και του ελληνικού με την πηγαία και αφτιασίδωτη ευσέβεια. Αλλά και οι ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι χριστιανικές, παρά τη σημερινή αμφισβήτηση.
Ο Γ. Μαρίνος γράφει πως “οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης διακήρυσσαν ότι το όραμά τους για την ενωμένη Ευρώπη στηρίζεται στις αξίες της χριστιανικής πίστεως”. Τον μηδενισμό των διανοουμένων, την απουσία του Θεού και τον θάνατό του σύμφωνα με τους φιλοσόφους ο πολύς Ντοστογιέφσκι τα θεωρεί φαινόμενα δαιμονικά.
Είναι γεγονός, όπως λέγει ο πολύσοφος ιερός Χρυσόστομος, ότι η “Εκκλησία διωκομένη λαμπροτέρα καθίσταται”. Όσοι επιχειρούν να κόψουν τις εθνικές ρίζες θα μείνουν ανέστιοι. Μια τέτοια επιχείρηση σύντομα ή αργά θα έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Θα στραφεί εναντίον αυτών που νόμιζαν ότι θα ωφεληθούν από αυτή την πολεμική.
Στην Ελλάδα αρχίζει πάλι, υπόγεια, σταθερά και ύπουλα να τίθεται η Εκκλησία στο στόχαστρο. Τα παιδιά αμφισβητούν τη μητέρα τους. Δυσφημείται τεχνηέντως το έργο και η προσφορά της Εκκλησίας και με τρόπο εισέρχεται στις καρδιές των ανθρώπων η αμφισβήτηση και η καχυποψία.
Η Εκκλησία σήμερα στην Ελλάδα έχει περί τα 800 ιδρύματα αγάπης για ορφανά, γέρους, φτωχούς, ασθενείς και πεινασμένους. Αλλού τα ιδρύματα αυτά όχι μόνο δεν φορολογούνται αλλά και επιδοτούνται.
Μένουμε ξανά να απορούμε στοχαστικά. Γιατί άραγε τόσο πολύ και μεγάλο μίσος για την τροφό του γένους Εκκλησία;
Πηγή:«ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» 06/12/2009