Σουδάν - Σαράντα βουρδουλιές για ένα παντελόνι

Η Σουδανή δημοσιογράφος που αψήφησε τη σαρία διηγείται...
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη

Πριν από αυτήν, χιλιάδες Σουδανές είχαν καταδικαστεί αυθαίρετα σε μαστίγωμα, καμία όμως δεν είχε τολμήσει να αντιδράσει. Η Λούμπνα Χουσεΐν το έκανε.
Αμφισβήτησε τη σαρία, αφύπνισε τον πλανήτη ολόκληρο, αψήφησε την απαγόρευση εξόδου από την πατρίδα της, βρίσκεται στο Παρίσι και παρουσιάζει το νέο της βιβλίο: «Σαράντα βουρδουλιές για ένα παντελόνι». Η ιστορία της είναι ήδη γνωστή, απλώς την υπενθυμίζουμε: Στις 3 Ιουλίου, η 35χρονη Σουδανή δημοσιογράφος Λούμπνα Χουσεΐν και 12 ακόμα γυναίκες συλλαμβάνονται σε εστιατόριο του Χαρτούμ επειδή φορούν παντελόνι. Βάσει της σαρίας, του αυστηρού ισλαμικού νόμου που εφαρμόζεται στο Σουδάν από το 1983, η τιμωρία είναι προκαθορισμένη: 40 βουρδουλιές.
Η Λούμπνα, όμως, απαιτεί τη διεξαγωγή κανονικής δίκης. Παραιτείται, μάλιστα, της ασυλίας που της εξασφαλίζει η θέση της στο τοπικό γραφείο επικοινωνίας του ΟΗΕ και διανέμει στα ΜΜΕ και τους πολιτικούς πρόσκληση για... το μαστίγωμά της.
Αρχές Σεπτεμβρίου, το δικαστήριο μετατρέπει την ποινή των 40 βουρδουλιών σε πρόστιμο 200 δολαρίων. Η Λούμπνα αρνείται να το πληρώσει, προτιμά να πάει φυλακή.
Μένει όμως στο κελί μόνο μία νύχτα, την επομένη πληρώνει αντ΄ αυτής το πρόστιμο η Εθνική Ένωση Σουδανών Δημοσιογράφων- πιθανότατα, κατόπιν πίεσης ενός κράτους που βιαζόταν να τελειώνει η ιστορία ήσυχα. Αλλά η Λούμπνα δεν είναι διατεθειμένη να σιωπήσει.

Στο Παρίσι

Της απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα, εκείνη όμως κατάφερε να ταξιδέψει στο Παρίσι. Εκεί όπου μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Σαράντα βουρδουλιές για ένα παντελόνι» («40 Coups de fouet pour un pantalon», Εκδόσεις Ρlon). Σύντομα θα μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες, στα αγγλικά, τα αραβικά, τα σουαχίλι. «Πρέπει να αγωνιστώ γι΄ αυτούς που φοβούνται και δεν έχουν τα μέσα να εξεγερθούν», λέει. «Δεν πολεμάω τη θρησκεία.
Πιστεύω, αλλά αυτό δεν αφορά παρά τον Θεό μου κι εμένα. Το κράτος δεν θα έπρεπε να ασχολείται με την είσοδο των ανθρώπων στον παράδεισο αλλά με την είσοδο των παιδιών στο σχολείο». Δεν φοβάται; «Έχω δεχθεί πολλές απειλές. Αλλά πιστεύω πως θα πεθάνω τη μέρα που είμαι προορισμένη να πεθάνω».

Από την πένα της Λούμπνα

Οι νόμοι μας, αν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε νόμους, δεν περιορίζονται στο άρθρο 152 του Ποινικού Κώδικα που τιμολογεί το παντελόνι στη γυναίκα στις 40 βουρδουλιές. Υπάρχουν τόσα άλλα άρθρα (...) για το πώς κόβεται ο λαιμός, ακρωτηριάζεται το πόδι, κόβεται το γεννητικό όργανο, σπάζει το χέρι!
Το άρθρο 148 τιμωρεί τους ομοφυλόφιλους με 100 βουρδουλιές, ακριβώς την ίδια “τιμή” με τους βιαστές- δηλαδή “δυόμισι παντελόνια”. Όσο για την ταρίφα του σεξ, ανάμεσα σε δύο ενηλίκους που συναινούν αλλά δεν είναι παντρεμένοι, είναι πολύ υψηλή: λιθοβολισμός.
Το άρθρο 154 είναι πολύ αλλόκοτο: θεωρεί πως όλοι οι άνδρες και όλες οι γυναίκες που βρίσκονται στον ίδιο χώρο χωρίς να συνδέονται είτε μέσω γάμου είτε εξ αίματος τελούν εν αμαρτία, καθώς ένας από τους άνδρες “θα μπορούσε να επιτελέσει μια σεξουαλική πράξη”. Εδώ βρισκόμαστε στο βασίλειο του Ουμπού».

ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ

Η φίλη μου πέθανε από την πληγή
«Ήμουν επτά ετών όταν υποβλήθηκα σε κλειτοριδεκτομή. Πόνεσα φριχτά. (...) Οι εβδομάδες πέρασαν, ήρθε η σειρά μου να συνοδεύσω τη φίλη που μου είχε συμπαρασταθεί τις δέκα ημέρες του πόνου. Η πληγή μολύνθηκε. (...) Έναν μήνα αργότερα, η φίλη μου πέθανε. Πέθανε επειδή υποβλήθηκε σε κλειτοριδεκτομή.
Το έθιμο αυτό επιμένει στη χώρα μου. (...) Κάποιοι υποστηρίζουν πως το απαιτεί το Ισλάμ· κανείς δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να βρει μία γραμμή στο Κοράνι ή τις χαντίθ, τη συλλογή των έργων και των λόγων του Μωάμεθ, που να θεμελιώνει αυτόν τον ισχυρισμό».

«ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ»

Συνήγοροι και μάρτυρες δεν χρειάζονται
«”Είναι άσεμνα τα ρούχα που φοράς;” (...) Η εξέτασή της περιορίστηκε σε αυτή την ερώτηση. Το ίδιο έγινε και με τις άλλες κατηγορούμενες. Το ίδιο έχει γίνει, εδώ και είκοσι χρόνια, και με δεκάδες χιλιάδες άλλες κατηγορούμενες. Να την, μια έφηβη, μπροστά στον δικαστή της, χωρίς δικηγόρο, σε ένα δικαστήριο όπου οι συνήγοροι δεν είναι καλοδεχούμενοι, ένα δικαστήριο που δεν χρειάζεται μάρτυρες, ένα δικαστήριο που δεν στέλνει γραπτή κλήτευση. (...)
Η κατηγορουμένη είναι το πτώμα που ανατέμνουν δικαστής και αστυνόμος». Αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της Σουδανής Λούμπνα Χουσεΐν «Σαράντα βουρδουλιές για ένα παντελόνι»
Πηγή:«ΤΑ ΝΕΑ» - Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ:
Ισλαμικό «καμτσίκι» στο Σουδάν