"Ένωσις Κοσμάς Φλαμιάτος" Ανοιχτή επιστολή προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Μὴ στείλετε ἀντιπροσωπεία στὴν Κύπρο κι ἂν στείλετε, ἀρνηθεῖτε τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα!

«...ἠρ­νή­θη­μεν τὸ πρω­τεῖ­ον ἐ­ξου­σί­ας τοῦ Πά­πα καὶ προ­ε­βά­λο­μεν τὴν ὀρ­θό­τη­τα τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου συ­νο­δι­κοῦ συ­στή­μα­τος, τοῦ­το δὲ ἀ­νε­πτύ­ξα­μεν διὰ μα­κρῶν, ἀρ­νη­θέν­τες τὸ πρω­τεῖ­ον ἐ­ξου­σί­ας τοῦ Πέ­τρου...»

[Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, 1999]

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Ὅταν ἀνακοινώθηκε ἀπὸ τὴν Μικτὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τὸ «Κείμενο τῆς Ραβέννας» διατυπώθηκαν ἔντονες ἐπιφυλάξεις καὶ ἀντιδράσεις. Ἡγούμενοι, ἱερωμένοι καὶ θεολόγοι ἐπεσήμαναν τὶς «πονηρὲς» προτάσεις καὶ ἔκρουσαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὰ τεκταινόμενα ἱεροκρυφίως. Ἐξήγησαν ὅτι τὸ «Κείμενο τῆς Ραβέννας», οἱ προοπτικές του καὶ οἱ θέσεις αὐτῶν ποὺ τὸ προσυπέγραψαν εἶναι καινοφανεῖς∙ ἂν ἐπικρατήσουν, θὰ παγιώσουν τὶς αἱρετικὲς περὶ παπικοῦ Πρωτείου δοξασίες τοῦ Βατικανοῦ. Τὰ γεγονότα ποὺ ἐπακολούθησαν τοὺς ἐδικαίωσαν πλήρως.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ Ἱεραρχία, ποὺ συνέρχεται ἀπὸ αὔριο, ὀφείλει νὰ ξεκαθαρίσει τὰ πράγματα, νὰ ὀρθοτομήσει τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, κατὰ παράκληση καὶ ἀπαίτηση τῶν χιλιάδων ἐπώνυμων καὶ ἀνώνυμων πιστῶν καὶ ὅσων ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Χρειάζεται καὶ πάλι νὰ ὑπενθυμίσει–ὁμολογήσει τὶς ὀρθόδοξες θέσεις.
Τοῦτο καθίσταται ἀπόλυτα ἀναγκαῖο, διότι βρισκόμαστε σὲ μιὰ καθοριστικὴ στιγμὴ τοῦ Διαλόγου, στὴν ὁποία θὰ συζητηθεῖ ἕνα καίριο θέμα, χωρὶς —σύμφωνα μὲ τὴν πληροφορία τοῦ καθηγητῆ κ. Δημ. Τσελεγγίδη ποὺ ἐπικοινώνησε μὲ πλειάδα Ἀρχιερέων— οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι (ποὺ στὴν πλειονότητά τους δὲν εἶναι οἰκουμενιστές) νὰ ἔχουν ἐνημερωθεῖ ὑπεύθυνα ἀπὸ τοὺς διεξάγοντες τοὺς Διαλόγους. Ἀντίθετα, συστηματικὰ παραπλανοῦνται. Καὶ ἂν οἱ Ἐπίσκοποι δὲν ἔχουν ὑπεύθυνα ἐνημερωθεῖ, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ποιά ἐνημέρωση ἔχουν οἱ πιστοί.
Καὶ τὸ δυστύχημα εἶναι, ὅτι αὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἐνημέρωσης καὶ παραπλάνησης ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ Φανάρι καὶ τὸν ὑπεύθυνο συμπρόεδρο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Μητροπολίτη κ. Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος καὶ πάλι προχθὲς ἐπιβεβαίωσε μὲ τὸ νέο του κείμενο, ποὺ μάλιστα ἀποτελεῖ καὶ ἀνεπίτρεπτη-ὑβριστικὴ ἐπέμβαση-εἰσπήδηση στὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ αὐτὸ ὁ Περγάμου ὑποστήριξε ἀτυχῶς ὅτι, ὅσα ἔχουν ἀποφασιστεῖ, εἶναι ἐγκεκριμένα ἀπὸ Συνοδικὰ ὄργανα, ἐνῶ τοῦτο εἶναι ἀνακριβές[1], ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ τελευταίως δημοσιευθέντα κείμενα τῶν π. Γεωργίου Καψάνη, π. Θεόδωρου Ζήση, π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, π. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου, π. Σαράντου Σαράντη, τοῦ καθηγητοῦ Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδη κ.ἄ.
Ὡς ἐκ τούτου, συνοψίζοντες τὶς θέσεις τῶν παραπάνω Πατέρων καὶ ἐπισημαίνοντες τὴν ταυτόσημη πρόταση τοῦ Σεβ/του Κονίτσης κ. Ἀνδρέα[2], ἀλλὰ καὶ τὶς ἄλλες προτάσεις ποὺ σεβάσμιοι Ἐπίσκοποι, σεβαστοὶ Πατέρες καὶ θεολόγοι τελευταῖα διατύπωσαν,
προτείνουμε στὴν Ἱεραρχία ποὺ αὔριο συγκαλεῖται

ὡς τὸ ἀνώτατο συλλογικὸ ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας μας (καὶ ὄχι στὴν δωδεκαμελῆ Δ. Ἱ. Σύνοδο), νὰ συμπεριλάβει στὶς συζητήσεις της κατὰ προτεραιότητα καὶ ἐκτὸς ἡμερησίας διατάξεως τὸ θέμα αὐτό, καὶ μὲ βάση τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ τὰ Συμβολικά μας κείμενα νὰ διαλύσει τὶς ἀνακρίβειες καὶ τὴ σκόπιμη σύγχυση ποὺ τὸ Κείμενο τῆς Ραβέννας υἱοθετεῖ, ὅπως ἀναλυτικὰ καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης ἔχει ἐπισημάνει, στὸ κείμενο ποὺ ἡ Ἱ. Μ. Γλυφάδας ἔχει ἀναρτήσει στὴν ἰστοσελίδα της.
Νὰ ὑπενθυμίσει, δηλαδή, τὰ αὐτονόητα σὲ πιστοὺς καὶ ἑτερόδοξους καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι:
1. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΜΙΑ καὶ τὴν ἀποτελοῦν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες ἀνὰ τὸν κόσμο Ἐκκλησίες. Οἱ ἐκτὸς αὐτῆς ὡς «ἀδελφὲς ἐκκλησίες» ἀποκαλούμενες, δὲν εἶναι, εἰ μή, αἱρετικὲς ὁμάδες.
2. Μὲ αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς ὁμάδες, δηλ. τὸν Παπισμὸ καὶ τὶς ἑκατοντάδες τῶν Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν, διαλεγόμεθα ἐν ἀγάπῃ καὶ μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ τὶς βοηθήσουμε νὰ κατανοήσουν τὴν ἀπόκλισή τους ἀπὸ τὴν Πίστη καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τῶν πρώτων 10 αἰώνων, ἀφοῦ σ’ αὐτὴ καὶ μόνο ὑπάρχει ἡ σωτηρία. Αὐτὲς ὅμως (ὅπως ἔχει διαπιστωθεῖ ἐπανηλειμμένως), παρακωλύουν σκοπίμως καὶ διαιωνίζουν τὸν Διάλογο, κερδίζουν χρόνο γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὶς κακοδοξίες τους, δείχνουν ἀνειλικρίνεια καὶ δολιότητα, καὶ ὣς τώρα ἔχουν ἐπιτύχει νὰ ἀμβλύνουν τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο καὶ φρόνημα, ὄχι μόνο ἁπλῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ θεολόγων, Ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν. Ἡ μὴ τήρηση δηλαδή, σαφῶν Εὐαγγελικῶν Ἐντολῶν (ὅπως τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»), ἀλλὰ καὶ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς αἱρετικὲς ἀποκλίσεις ἀπὸ ὀρθόδοξους ποιμένες, ὅπως ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
3. Οὐδέποτε στοὺς 10 πρώτους αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία ἀναγνώρισε «Πρωτεῖο ἐξουσίας» στὸν Πάπα, παρὰ μόνον ἀπένειμε «Πρεσβεία τιμῆς». Ὡς ἐκ τούτου οἱ θέσεις τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ζηζιούλα καὶ τοῦ «μαθητή» του (ἀρχιδιακόνου τοῦ Πατριάρχου), οἱ ὁποῖοι παρουσίασαν ἄλλες καινοφανεῖς θέσεις περὶ «Πρώτου» καὶ «Πρωτείου» στὴν Ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης, δὲν υἱοθετοῦνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἂν οἱ Ἱεράρχες μας θεωροῦν ὅτι οἱ θέσεις τοῦ Περγάμου κ. Ἰωάννου δὲν ἀπορρίπτονται, ἀλλὰ εἶναι συζητήσιμες καὶ χρήζουν ἐπεξηγήσεων, πρέπει νὰ συζητηθοῦν πρῶτα πανορθοδόξως καὶ κατόπιν στὴν Μικτὴ Ἐπιτροπὴ μὲ τοὺς Παπικούς.
Ὅ­μως, καὶ στὶς δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις, (πά­λι σύμ­φω­να μὲ πρό­τα­ση Μη­τρο­πο­λί­του, τοῦ Ἰ­ω­αν­νου­πό­λε­ως Σε­β/­του κ. Σε­ρα­φεὶμ γιὰ τὴν «ἀ­να­βο­λὴ τῆς συ­ναν­τή­σε­ως τῆς Κύ­πρου ἄ­χρι και­ροῦ»), ἡ κα­λυ­τέ­ρα λύ­ση εἶ­ναι νὰ μὴ με­τα­βοῦν κα­θό­λου στὴν Κύ­προ οἱ ἐκ­πρό­σω­ποί μας, τὴν στιγ­μὴ ποὺ λαμ­βά­νουν χώ­ρα τέ­τοι­ου εἴ­δους ἐ­νέρ­γει­ες. Καὶ νὰ μὴ μεταβοῦν, ὡς μὴ ἔ­χον­τες ἀ­κρι­βῆ πλη­ρο­φό­ρη­ση καὶ κοι­νὴ γραμ­μὴ οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι καὶ μάλιστα οἱ Ἐπίσκοποί μας.
Μὲ αὐτὲς τὶς βασικὲς τοποθετήσεις ὡς ἐφόδιο καὶ ὅσες ἄλλες οἱ Ἱεράρχες μας κρίνουν ὡς ἀναγκαῖες, ἡ ἀντιπροσωπεία μας ποὺ θὰ μεταβεῖ στὴν Κύπρο, πρέπει νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἐκφέρει —ἐξουσιοδοτημένη— τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ νὰ μὴ βρεθεῖ σὲ δύσκολη θέση, δεχόμενη πιέσεις γιὰ ἄλλες ἀμφίσημες διατυπώσεις, ποὺ ἀργότερα θὰ μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν διαφοροτρόπως.
Τὸ τελευταῖο, πρέπει νὰ ληφθεῖ σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν, διότι, σύμφωνα μὲ τὶς ἐκτιμήσεις πολλῶν θεολόγων, μετὰ τὶς ἀντιδράσεις ποὺ ξέσπασαν τοὺς τελευταίους μῆνες, οἱ μεθοδεύοντες τὸν Διάλογο, δὲν θὰ τολμήσουν —ἂν καὶ τίποτα δὲν ἀποκλείεται— νὰ περάσουν τὶς θέσεις ποὺ σύμφωνα μὲ τὸ «χρονοδιάγραμμα Ἑνώσεως» ἔχουν ἐκπονήσει. Θὰ προσπαθήσουν, ὅμως, νὰ θέσουν τὶς βάσεις γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν στόχων τους σὲ ἑπόμενη Συνάντηση. Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ χρειάζεται ἐπαγρύπνηση καί, μιὰ γιὰ πάντα, νὰ ξεκαθαρίσει ἡ Ἱεραρχία τὴν θέση της. Δὲν μποροῦμε συνεχῶς νὰ παίζουμε μὲ τὰ τῆς Πίστεως καὶ νὰ ἀφήνουμε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἕρμαιο τῆς προπαγάνδας τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν καλοθελητῶν τοῦ Φαναρίου.
Δὲν θέλουμε νὰ ἐπισυνάψουμε στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας τὰ κείμενα τῶν Πατέρων ποὺ ἀνωτέρω ἀναφέραμε, γιατὶ ἀναρτήθηκαν στὸ διαδίκτυο μόλις τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα. Κρίνουμε ἀναγκαῖο, ὅμως, νὰ ἐπισυνάψουμε κάποιες φράσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἀπὸ Ἐπιστολή του στοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες τὸ 1999, ὅταν προσπάθησε νὰ διασκεδάσει τὴν ἐπικριτικὴ ἀπέναντί του στάση τους, γιὰ τὶς μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἀπαγορευμένες συμπροσευχὲς καὶ τὸν ἀντιπατερικὸ τρόπο διεξαγωγῆς τοῦ Διαλόγου κατὰ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς Πατριαρχείας του.
Τότε, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀπεδείκνυε ἑαυτὸν μὲ τὰ γραπτά του «ὑπερ-ορθόδοξος», κάνοντας ὁ ἴδιος αὐτὸ περίπου ποὺ τώρα κατηγορεῖ στοὺς Πατέρες ποὺ ἑτοίμασαν τὴν γνωστὴ «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
Τότε, λοιπόν, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, χαρακτήριζε τὸ Filioque ὡς δόγμα τῶν Παπικῶν καὶ κατὰ συνέπεια τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση, ἀντίστοιχη τοῦ Ἀρειανισμοῦ καὶ τῆς Εἰκονομαχίας. Ἔγραφε: οἱ ΡΚαθολικοὶ προχώρησαν εἰς «τὴν εἰσαγωγὴν νέων δογμάτων, ὡς τὸ Filioque …Ἰδοὺ αἱ συνέπειαι τῆς διαστάσεως Ὀρθοδοξίας καὶ Ἀρειανισμοῦ ἢ Εἰκονομαχίας ἀφ' ἑνὸς καὶ τῆς διαστάσεως Ὀρθοδοξίας καὶ Δύσεως ἀφ' ἑτέρου»[3].
Δὲν ὑποστηρίζω, συνέχιζε, «ὅτι δυνάμεθα νὰ ἑνωθῶμεν οἱ ὀρθόδοξοι μετὰ τῶν ρωμαιοκαθολικῶν παρ' ὅλον ὅτι ἐκεῖνοι θὰ διατηροῦν τὸ "καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ" εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως… Ἡ ὑπὸ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας προσθήκη εἰς τὸ σύμβολον τῆς Πίστεως τοῦ γνωστοῦ Filioque… φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως μικρολογία. Ἐν τούτοις… δύο λέξεις μόναι ἀνατρέπουν τὴν ὅλην δομὴν τοῦ κόσμου, δικαιολογοῦν τὸ ἀλάθητον καὶ τὴν αὐθεντίαν τοῦ ἑνὸς ἐπὶ τῆς γῆς …Διὰ τοῦ Filioque, θεοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος». Ἐξάλλου, «οὐδεὶς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος θὰ ἔφθανεν εἰς τοιοῦτον βάθος ἄνοιας νὰ ὑποστήριξη τὰ ἀντίθετα πρὸς ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς» ὡς πρὸς τὸ Filioque[4].
Ἐπίσης ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀποδεχόταν (τότε) Ὀρθοδόξως τὴν Συνοδικότητα καὶ ἀπέκλειε κάθε ἰδέα Πρωτείου. Συγκεκριμένα ἔγραφε: «Ἐπί πλέον κατὰ τὴν ιδ' Νοεμβρίου 1987 ἐνώπιον τῆς συνδιασκέψεως τῶν ρωμαιοκαθολικῶν ἐπισκόπων τῆς Ἑλβετίας ἠρνήθημεν τὸ πρωτεῖον ἐξουσίας τοῦ Πάπα καὶ προεβάλομεν τὴν ὀρθότητα τοῦ Ὀρθοδόξου συνοδικοῦ συστήματος, τοῦτο δὲ ἀνεπτύξαμεν διὰ μακρῶν, ἀρνηθέντες τὸ πρωτεῖον ἐξουσίας τοῦ Πέτρου, καὶ διὰ τῆς προσφωνήσεως ἡμῶν πρὸς τὴν Ρωμαιοκαθολικὴν Ἀντιπροσωπείαν κατὰ τὴν Θρονικὴν Ἑορτήν…».

10 Ὀκτωβρίου 2009

Μετὰ σεβασμοῦ

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

ὁ Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης

[1] Μάλιστα τὸ ἀντίθετο συμβαίνει: Ἡ Πανορθόδοξος Διάσκεψη τῆς Ρόδου, ἀποφάσισε νὰ μὴν ἀρχίσει ὁ Διάλογος, ἂν δὲν ἐκλείψει τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας. Ἡ Οὐνία, ὅμως, ζεῖ καὶ βασιλεύει καὶ μάλιστα συνεχῶς ἀναβαθμίζεται καὶ ὁ Διάλογος συνεχίζεται, ἐκθέτωντας ἀνεπανόρθωτα αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν σεβασμὸ σὲ Πανορθοδόξους ἀποφάσεις, ἀλλὰ μόνο ἀπὸ τοὺς ἄλλους.
[2] Σεβ. Κονίτσης: «Ἡ ἐνημέρωσις πρέπει νὰ γίνῃ ἀνυπερθέτως εἰς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν …ἅμα τῇ ἐνάρξει τῶν ἐργασιῶν τοῦ Ἱεροῦ Σώματος. Ἔχομεν μεγάλην εὐθύνην ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας».
[3] «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 1329, 23/7/1999 καὶ ἑπόμενα φ. 1330-1333.
[4] Ὅταν, ὅμως τώρα, συζητᾶμε γιὰ τὴν θέση τοῦ Πάπα στὴν Ἐκκλησία, πρὶν αὐτὸς ἀποβάλλει τὸ Filioque, τί κάνουμε; Εἰς ποῖον «βάθος ἄνοιας» ἔχουμε φτάσει; Πόσο ὑπολογίζουμε ἐν τοῖς πράγμασι τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος γράφει «περὶ τοῦ Filioque καὶ τῶν συνεπειῶν του: ”Τοιαῦτα τὰ βαθέα τοῦ Σατανᾶ, τὰ τοῦ πονηροῦ μυστήρια”, καὶ εὐθὺς ἀμέσως συμπεραίνει ὡς θεοφώτιστος ποιμὴν τῆς Ἐκκλησίας: “Ἀλλ' ἡμεῖς διδαχθέντες ὑπὸ τῆς θεοσοφίας τῶν Πατέρων αὐτοῦ τὰ νοήματα μὴ ἀγνοεῖν, ἀφανῆ τὴν ἀρχὴν ὡς ἐπίπαν τοῖς πολλοῖς τυγχάνοντα, οὐδέποτ' ἂν ὑμᾶς [τοὺς Λατίνους] κοινωνοὺς δεξαίμεθα μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε”» (π. Γ. Καψάνης).