Μύχια σχέδια άρσης της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πατριαρχικές δηλώσεις και περίεργες συμπεριφορές Ιεραρχών υποθάλπουν το ισχύον καθεστώς διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος και γίνονται αφετηρία δημιουργίας σχετικών σεναρίων

Στην επανεξέταση του καθεστώτος της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και στην επάνοδο του παλαιού πατριαρχικού καθεστώτος διοίκησης αποβλέπουν οι τακτικές επισκέψεις του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στις κατά τόπους εκκλησιαστικές επαρχίες της Ελλάδος, αλλά και οι περίεργες συμπεριφορές Ιεραρχών.
Το μύχιο αυτό στόχο ενισχύουν περαιτέρω οι προσεκτικές αλλά λίαν περιεκτικές προς το θέμα αυτό δηλώσεις του Πατριάρχη. Δεδομένου μάλιστα της ενδόμυχης συνηγορίας της νυν εκκλησιαστικής ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η ύπαρξη της οποίας εκλαμβάνεται ως «μοναδική ευκαιρία» εκ του Φαναρίου για την επίτευξη των επιδιώξεών του, δεν αποκλείονται σύντομες εξελίξεις.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό θα επιτάχυνε λ.χ. τις όποιες διαδικασίες κατάργησης της Αυτοκεφαλίας μία τεχνηέντως υποκινούμενη μετωπική αντιπαράθεση Εκκλησίας και Πολιτείας εξ αφορμής της φορολόγησης η δήμευσης η γενικότερα αμφισβήτησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Κάτι τέτοιο φυσικά δεν αποκλείεται να συμβεί αν διακρίνει κανείς τις διαθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και τις εντολές που αυτή δέχεται από τα παρασκηνιακά άνομα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδος, που καθημερινά αποδεικνύεται πως κινούν τα νήματα των πολιτικών αποφάσεων.
Σε μία τέτοια περίπτωση η προσφυγή της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για δήθεν λόγους προστασίας των κεκτημένων δικαιωμάτων της θα αποτελέσει και το έναυσμα για την προσδοκώμενη και επιδιωκόμενη από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο επιδίωξή του.
Δεδομένης μάλιστα της υφιστάμενης αρχιερατικής αδυναμίας αλλά και της έλλειψης συντονιστικού κέντρου τυχόν αντίδρασης κάτι τέτοιο θα εκληφθεί ως μέγιστη επιτυχία και πολύ πιθανόν να χειροκροτηθεί...
Είναι αλήθεια πάντως πως όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες μηδενός εξαιρουμένου τρέφουν ειλικρινά αισθήματα προς το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας αναγνωρίζοντας τη διαχρονική πνευματική κυρίως προσφορά του στο Έθνος μας σε χαλεπούς καιρούς.
Τουτέστιν δεν υπάρχει συνειδητοποιημένος σήμερα Ορθόδοξος Χριστιανός ελληνικής καταγωγής που να μη σέβεται και να καυχιέται εν Χριστώ Ιησού του Ναζωραίου για τις άγιες εκείνες μορφές της χριστιανοσύνης που κατέστησαν στολίδι για τον ουρανό και τη γη το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο μας, σηκώνοντας αδιαμαρτύρητα το σταυρό του Κυρίου μας, ως άλλοι Σίμωνες Κυρηναίοι.
Τους γλυκύτατους καρπούς των αγώνων και του όλου έργου τους μέχρι σήμερα γεύεται η χριστιανοσύνη, όπως λ. χ. το κηρυχτικό και διδακτικό έργο του Αγίου Πατριάρχη Ιωάννη Χρυσοστόμου!
Ο σεβασμός λοιπόν των πιστών στο Σεπτό Κέντρο εκπορεύονταν βασικά από τον προσανατολισμό του στην αγιότητα του βίου και το ουσιαστικό ποιμαντικό έργο πνευματικής θωράκισης του ποιμνίου του. Η αγιότητα αυτή αποτελούσε στη διαχρονική πορεία του Πατριαρχείου μας η παρακαταθήκη και ο πραγματικός θησαυρός της Ορθοδοξίας!
Αυτή η αγιότητα το μετέτρεπε σε αείφωτο πνευματικό φάρο σωτηρίας της ρωμιοσύνης, εκ του οποίου φωτίστηκαν και οδηγήθηκαν σταθερά προς την αιωνιότητα και τον Παράδεισο πάμπολλες άγιες μορφές στη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια και προπαντός στο Άγιο Όρος.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν η πνευματική αυτή ακτινοβολία του Σεπτού Κέντρου υφίσταται και σήμερα; Κατά την ταπεινή μας γνώμη πιστεύουμε πως όχι! Και η πίστη μας αυτή προκαλείται από το ότι ο Θεός αν και επέτρεψε να ελευθερωθεί το μεγαλύτερο μέρος της Ρωμιοσύνης για το λίκνο της Ορθοδοξίας, το Σεπτό Πατριαρχείο μας επέλεξε να συνεχίσει να έχει τον αλλόθρησκο εκείνο χωροφύλακα.
Γιατί θα μας ρωτήσετε; Αντί απαντήσεως θα σας παροτρύναμε να διαβάσετε τις διδαχές του Αγίου Κοσμά σχετικές με τη διαφύλαξη της αγνότητας και της διαφύλαξης της πίστης της Ορθοδοξίας κατά την περίοδο της τουρκικής σκλαβιάς...
Μία ρεαλιστική λοιπόν ματιά στην όλη σύγχρονη δραστηριότητα και εκκλησιαστική πολιτική του Πατριαρχείου αρκεί για να διαφανεί η παντελής απουσία προσανατολισμού προς όλον εκείνο το θησαυρό που κληροδοτήθηκε από άγιες μορφές που το υπηρέτησαν ως διάκονοι και όχι ως κυρίαρχοι δεσπότες... Και η απουσία αυτή που ενίοτε συνοδεύεται με επιπόλαιες ατυχείς εκποιήσεις η διαφορετικά ξεπουλήματος των αξιών και των αρχών που το κοσμούσαν αποτελεί το αίτιο της σταδιακής ποιμαντικής παρακμής του.
Ο πνευματικός κατήφορος του προκλήθηκε από τον προσανατολισμό στην κοσμικότητα και στον θεομίσητο οικουμενισμό, νοούμενο όχι ως διάδοση των αληθειών της πίστης αλλά κυρίως ως διεθνή αναγνώριση μιας ανούσιας κοσμικού και ευτελούς τύπου εκκλησιαστικής εξουσίας.
Μίας εξουσίας βαρύγδουπων λόγων φθηνού εντυπωσιασμού και μύχιων κατευθύνσεων προς μία ιδιόμορφη σατανική ειδωλολατρία, η οποία εκδηλώνεται από την μύχια επιδίωξη και αγάπη πλειάδας στελεχών που υπηρέτησαν τα τελευταία 150 χρόνια το Πατριαρχείο στον χρυσό και τον άργυρο, ερμηνευμένο λαϊκά και με τον τουρκικό όρο «μπαξίσι»...
Ουδείς λοιπόν συνετός Ορθόδοξος Χριστιανός, λαϊκός η ρασοφόρος αλλά και ο ίδιος ο τριαδικός Θεός δεν θα συνηγορήσει στην έμμεση αποδοχή της μη αμφισβητούμενης πνευματικής παρακμής του Πατριαρχικού Οίκου μέσω της επαναφοράς παλαιών δεσμών πριν μεταβληθούν τα μέχρι σήμερα δεδομένα.
Γιατί δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την πατριαρχική ρήση περί μεγάλου σταυρού όταν η εικόνα η σημερινή δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν μπορεί ο χριστιανός να υποστηρίζει ότι σηκώνει μεγάλο σταυρό όταν συνειδητά έχει επιλέξει τη χλιδή και την άνεση και τη συναναστροφή με την πλουτοκρατία, την οποία θέτει στην πρώτη γραμμή.
Δεν μπορεί ο ορθόδοξος χριστιανός να μιλά για μεγάλο σταυρό, όταν συνειδητά και με τις καθημερινές του πράξεις και αποφάσεις δείχνει εμπάθεια, που κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη δηλοί την απουσία του Θεού από τη ζωή του. Δεν μπορεί ο ορθόδοξος χριστιανός να μιλά για μεγάλο σταυρό όταν εκλαμβάνει την οιανδήποτε κοινωνική θέση που ο Θεός επέτρεψε να έχει ως μέσον κοσμικής εξουσίας και λειτουργεί κατά τρόπον φαρισαϊκό...
Ως εκ τούτου υπό τις παρούσες περιστάσεις δύναται να νοηθεί ως μαζοχισμός η άρση της κουτσουρεμένης Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος που κάθε άλλο παρά «μικρομόρφωμα» είναι, όπως την αποκάλεσε ο Μητροπολίτης Μαντινείας Αλέξανδρος σε μία προσπάθεια να καταστεί αρεστός στον Πατριάρχη.
Θα λέγαμε ναι στην κατάργηση του νοσηρού διοικητικού συστήματος της Αυτοκεφαλίας μόνο στην περίπτωση που το Φανάρι συνειδητοποιήσει το διακονικό ρόλο και προσανατολισθεί στην φροντίδα των φτωχών και στην πλήρη ταύτιση με το θέλημα του τριαδικού Θεού.
Θα συναινούσαμε ακόμη στην κατάργησή της όταν μοναδικός σκοπός και στόχος της ηγεσίας του Πατριαρχείου καταστεί η ανά τον κόσμο ανάδειξη της τριαδικής δύναμης, η οποία ως Αλήθεια, Ζωή και Φως θα διαλύσει τα σύννεφα της αγνωσίας και το φαρισαϊσμό που σήμερα σκιάζει το Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας μας.
Ποιός άλλωστε χριστιανός δεν θα ήθελε σε μία τέτοια περίπτωση να φωτίζεται από την ακτινοβολία του Αναστάντος Χριστού και να δοξάζει τον Παντοκράτορα Πατέρα και τον Παράκλητο για τη δωρεά της σωτηρίας. Τότε θα δείτε και τη φυγή του αλλόθρησκου χωροφύλακα από το χώρο του Πατριαρχείου κατά το παράδειγμα των δαιμόνων που εξαφανίζονται μπροστά στη θέα του τριαδικού Θεού, των Ασωμάτων Δυνάμεων, της Θεομήτορος και των Αγίων Του.

Οι δηλώσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Ως «θλιβερό σχίσμα» χαρακτήρισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατά την επίσκεψη στην Τσαριτσάνη, τόπο καταγωγής του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, κληρικού που αντιτάχθηκε στη διεκδίκηση το 1833 του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την προσπάθεια διοικητικής απόσπασης από το Φανάρι. «...Καθ ἥν ώραν άλλοι, αλλοτριωμένοι πνευματικώς και επιλήσμονες του μητρικού γάλακτος υιοί της την εσταύρωναν δια του θλιβερού σχίσματος του 1833, ο Μέγας Οικονόμος Κωνσταντίνος, με μοναδικήν δύναμιν γραπτού και προφορικού λόγου, με προφητικήν παρρησίαν και μαρτυρικόν φρόνημα υπερησπίσθη τα δίκαιά της, έως ότου, εν συνεργασία μετά του Πατριαρχείου και διαφόρων υγιών εκκλησιαστικών παραγόντων, επετεύχθη η έξοδος από την δίνην, δια της εκζητήσεως της κανονικής ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου, η οποία και εγένετο το 1850, όποτε και έκλεισεν η πληγή του σχίσματος και αποκατεστάθη η κανονικότης, η ειρήνη και η αγάπη εν τη Εκκλησία της Ελλάδος».
Στο ίδιο μήκος κύματος και τα όσα είπε ο Μητροπολίτης Μαντινείας Αλέξανδρος. «Οι ισχυροί τής Γης- και όπως τους κατονομάζει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οι έμποροι των εθνών- μάς απέσπασαν από την αγκαλιά τής Μητέρας Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και εδημιούργησαν το μικρό μόρφωμα της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος», είπε χαρακτηριστικά προκαλώντας προβληματισμό και ποικίλα σχόλια στους κύκλους της Ιεραρχίας.

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009