Παύλος Σαββίδης, θεολόγος.
Στους λεγόμενους και αμετανοήτως, πλήν αδίκως και ανοήτως συνεχιζομένους θεολογικούς ή και εκκλησιαστικούς διαλόγους, γίνεται μία σαφής αντιπαράθεση των εκατέρω απόψεων Παπικών και Ορθοδόξων και μάλιστα έκδηλη προσπάθεια επιβολής γυμνή τη κεφαλή των παπικών κακοδοξιών.
Πιστεύω πως η όλη διαδικασία ξεκινά από μία όχι απλώς εσφαλμένη θεολογική εκκλησιαστική βάση, αλλά από ανυπόστατη επιχειρηματολογία εκκλησιαστικής υφής. Είναι αναντίλεκτη αλήθεια ότι ουδέποτε οι παπικοί θεολόγοι ξεκινούν τις θεολογικές διαπραγματεύσεις με ειλικρινή; διάθεση για μία πλήρη και εκ συμφωνίας συμμόρφωση επάνω στις ακραιφνείς, ακατάλυτες και αδιαπραγμάτευτες θέσεις της αμοιβαίας πίστεως των οκτώ πρώτων αιώνων, των επτά Οικουμενικών Συνόδων μέχρι και την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου του 1054.
Οι όλες επόμενες σπασμωδικές ενέργειες των παπικών αποσκοπούσαν στην δημιουργία ή μάλλον στη μάχη των εντυπώσεων, ότι θέλουν και ενδιαφέρονται για την «ένωση» την οποίαν οι ίδιοι εφαλκίδευσαν και έκαμαν το πάν για τη μή ένωση αφού η παντοδυναμία ενός κοσμικού και μόνον άρχοντος εξασφάλιζε πλήρως τα προς το ζήν υπηκόους –ferro iniqe- εις βάρος πάντοτε των ορθοδόξων λαών. Η άχαρις ιστορική αναφορά σε γεγονότα παλαιά και σύγχρονα βοούν περί του λόγου του αληθές.
Ερχόμεθα στην ουσία του θέματός μας. Οι άγιοι επίσκοποί μας, οι πρεσβύτεροι και οι θεολόγοι όλοι οι συμμετέχοντες-στους οποίους απεστάλησαν και ορισμένα εύλογα ερωτήματα για παρελθόντα και βοώντα ατοπήματα- γνωρίζουν άριστα, ή έστω στοιχειωδώς, ότι όλη η Εκκλησία συμπυκνώνεται και είναι παρούσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και αντιστρόφως ανάλογα η Θεία Ευχαριστία ενώνει τα μέλη της με την Ζωοποιό της Κεφαλή τον Κύριο Ιησού Χριστό κατά τέτοιο τρόπο ώστε να πραγματοποιείται στον καθένα μας το μυστήριο της Εκκλησίας, αυτό που τόσο χαρακτηριστικά σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος «ημείς και ο Χριστός έν εσμεν». Προεξάρχων όλης αυτής της Ευχαριστιακής Συνάξεως «των αθανάτων», του λαού του Θεού, η κεφαλή της τοπικής εκκλησίας, ο Επίσκοπος (όπου αν φανή ο Επισκοπος εκεί και η Εκκλησία) κατά τον Θεοφόρο και αποστολικό Πατέρα Ιγνάτιο, αλλά και αντ’ αυτού ο Πρεσβύτερος, δηλαδή ο Ιερεύς.
Το ερώτημα που απευθύνεται σε όλους τους εμπλεκομένους του θεολογικού διαλόγου, οι οποίοι ηθελημένα ή και αθέλητα αστόχησαν αλλά και συμπορεύθηκαν με ανεπίτρεπτες παπικές θέσεις (συμφωνία Μπάλαμαντ, Ραββένα κλπ.) μπορούν να μας διαβεβαιώσουν ορθόδοξα και πατερικά ότι το ίδιο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας υπάρχει και ιερουργείται στον παπισμό και είναι κατά πάντα έγκυρο; Εάν έστω και ατιμωρητί δεχθούμε το ΝΑΙ, τότε αφελώς και πολύ περισσότερο ανωφελώς «τρέχουμε και δεν φθάνουμε», να πείσουμε ορθοδόξους και ετεροδόξους να ενωθούμε διότι ακριβώς είμαστε στο ίδιον Άγιο Ποτήριον Το οποίον και είναι σημείον ενότητος. Προς τι αυτή η χρονίζουσα θεολογική και εκκλησιαστική αναστάτωση τόσων αιώνων; Είναι πλέον καιρός να σπεύσωμε «αγαλλομένω ποδί και ζεούση καρδία» να ανταλλάξουμε τον πολυπόθητο ασπασμό της αγάπης! Κανονική λοιπόν η ιερωσύνη τους κανονικά και τα μυστήριά τους…
Εδώ όμως φθάσαμε στην λυδία λίθο του προβλήματος και του έντονου ορθόδοξου προβληματισμού μας. Eμείς οι Ορθόδοξοι κλήρος και λαός πιστεύουμε, ομολογούμε, διακηρύσσουμε προς πάσαν κατεύθυνσιν urbi et orbi τον διαχρονικό λόγο του αγίου Κυπριανού «εκτός εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία»! Διότι στην Εκκλησία ανήκουν τα μυστήρια, η άκτιστη θεία Χάρις, η άσκηση και η θέωση.
Αλλ’ ω αφελείς παπικοί αφού δεν έχετε εκκλησία, δεν έχετε ιερωσύνη, ούτε μυστήρια έγκυρα (αφού για σας η θεία Ευχαριστία είναι φορέας…μικροβίων και δεν την μεταδίδετε στους πιστούς σας!), προς τι η όλη και η τόση σπουδή σας για συνέδρια, διαλόγους και μάχες εντυπώσεων; Δεν σας αρκεί ότι έχετε τον ορατό αντιπρόσωπο του Χριστού μέσα στο εξάμβλωμα-Κράτος του Βατικανού!
Δεν είναι ελάχιστο δείγμα αθεοφοβίας και αναίδειας να ισχυρίζεσθε ότι είσθε «εκκλησία» και συγχρόνως να αποκαλείτε εμάς τους ορθοδόξους «πλανεμένους αδελφούς», την στιγμή κατά την οποίαν δεν μπορείτε να μας υποδείξετε έναν άγιο, αγία, μάρτυρα ή θαυματουργό μετά την τελεσίδικη και ενσυνείδητη αποχώρησή σας από την μάνδρα της Μίας, Αγίας. Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας; Εσείς που δεν διστάσατε τους περιφανείς και κοινούς αγίους μας άγιο Γεώργιο, αγία Βαρβάρα και τόσους άλλους να τους υποβιβάσετε μέχρις εξευτελισμού επειδή και μόνον είναι ανατολίτες; Δεν θέλω να παρασυρθώ στον ολισθηρό σας κατήφορο…
Έχετε να μας υποδείξετε αγιασμένους προορατικούς, διορατικούς Γέροντες, Παϊσίους Ιακώβους, Πορφυρίους, ή άλλες νηπτικές ψυχές κρυμμένες ἑν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γής», να γίνονται πόλος έλξεως και θαυμαστών αλλοιώσεων τόσων πονεμένων και πληγωμένων ψυχών;
Γνωρίζετε άριστα ώ παπικοί και όλοι οι των ορθοδόξων συνεδρίων μετέχοντες ότι έχουμε μία θαυμαστή αλληλοπεριχώρηση ορθοδόξων και μόνον αγίων πολλών κατά τόπους ομοδόξων εκκλησιών; Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης ταξιδεύει στη Ρωσία και επιτελεί μυστήρια(!), ενώ ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ συγκεντρώνει χιλιάδες πιστών στην Αττική, ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας, επιτελεί συγκλονιστικά θαύματα στην Πατρίδα μας! Αλήθεια η υπερήφανος Ρώμη, το κράτος του Βατικανού έχει να μας προσφέρει σήμερα κάτι αντίστοιχο; Που και ποιοι είναι οι άγιοί σας «άφθαρτοι» ή μη, που θαυματουργούν και μπορούμε και εμείς οι ορθόδοξοι να τους προσκυνούμε; Μήπως χωρίς λόγο οι ολόσωμοι τρείς Άγιοι του Ιονίου και η Κυρά Φανερωμένη ευρίσκονται εκεί, φύλακες φρουροί και προστάτες από την «δυτική οφρύ» και την παπική απολυταρχία; Μπορείτε να καλέσετε τον «ιερέα» σας να σας κάνει τον αγιασμό-χωρίς αλάτι-και να μένει αυτός ανέπαφος από την φθορά του χρόνου, ή να διαβάζει εξορκισμούς στον δαιμονισμένο, αλλά αυτός να ζητά ορθόδοξο ιερέα γιατί μόνον αυτός έχει την Χάρι του μυστηρίου της Ιερωσύνης; Σας φαίνονται υπερβολικά αφελή τα ερωτήματα αλλά μένουν όμως αναπάντητα; Και για το Άγιο Φώς ποια είναι η δική σας τοποθέτηση; Και γιατί μόνον στους Ορθοδόξους; Δεν είναι εμφανέστατη η αλήθεια ότι χρησιμοποιείτε μία αμφίσημη γλώσσα στους θεολογικούς διαλόγους που θυμίζει περισσότερο σκληρή διαπραγμάτευση για επίτευξη διπλωματικών περισσότερο στόχων και θέσεων; Πως μπορείτε να μας πείσετε για την ειλικρινή και άδολη(;) αγάπη σας την στιγμή κατά την οποίαν ο φωτισμένος Γέροντας Παϊσιος όταν ερωτήθηκε για την επίσκεψη του μακαριστού Πατριάρχου Δημητρίου στο Βατικανό και τις σχετικές γνωστές φιλοφρονήσεις και συμπροσευχές απήντησε: «ΤΟΝ ΞΕΓΕΛΑΣΑΝ»! Τι έτι έχομεν χρείαν μαρτύρων; Έτσι ενεργούσατε και ενεργείτε πάντοτε.
Ένα άλλο ερώτημα απευθύνεται στους υπευθύνους της εκλογής των προσώπων των ορθοδόξων αντιπροσωπιών. Πιστεύουμε πως σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνον δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας αλλά και υπογράφουν κείμενα που βοούν από παράβαση των ακραιφνών ορθοδόξων πατερικών θέσεων. Δεν είναι ούτε οι καλλίτεροι ούτε οι ειδικότεροι. Μία έκδηλη οικουμενιστική διάθεση, ένας άνευρος χριστιανισμός, μια ανισσόροπη τάση ισορροπίας της αλήθειας, και ένας εξ ίσου καταμερισμός της σε όλα τα εμπλεκόμενα και διαλεγόμενα μέρη. Και στο τέλος όλων των διαβουλεύσεων φυσικά και «δεν έπνευσεν η θεόρρυτος χάρις», αλλά συμφώνησαν «εις μίαν συμφωνίαν κακώς ομονοησάντων».!
Εις τα χείλη του πιστού λαού του Θεού, αυτού του υπερασπιστού του ορθοδόξου δόγματος, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι-κατά τον αείμνηστο και υπέρμαχο της ορθοδοξίας αγωνιστή καθηγητή Κ. Μουρατίδη-«μία άβουλη, παθητική και ετεροκίνητη μάζα», υπάρχει το πικρό και πολλές φορές κατάπικρο παράπονο. Γιατί στα Συνέδρια αυτά εκεί που γίνονται, έστω όπως γίνονται, να μη συμμετέχουν θεολογικά, πατερικά, αγωνιστικά αναστήματα από τη σεπτή Ιεραρχία της Ελλάδος; Η αναφορά σε συγκεκριμένα ονόματα θα προσκρούσει στην μετριοφροσύνη τους. Στο Περιβόλι της Παναγίας μας μήπως δεν υπάρχουν αγιασμένες και φωτισμένες μορφές των οποίων η κατάθεση και μαρτυρία της θεολογικής αλήθειας είναι καρπός μόνον έμπονης, έντονης προσευχής δακρύων, και μετανοίας; Οι θεολογικές μας Σχολές μήπως υστερούν σε προσωπικότητες Καθηγητών εν ενεργεία και Ομοτίμων που διδάσκουν και μεταγγίζουν το γνήσιο πατερικό πνεύμα και η κατάθεση της απερίτμητης αλήθειας, είναι εγγύηση της απλανούς ορθόδοξης διδασκαλίας; Και τέλος οι Ορθόδοξες Ιεραποστολικές Αδελφότητες δεν διαθέτουν κορυφαία θεολογικά αναστήματα των οποίων τόσον ο προφορικός και προπάντων ο γραπτός λόγος είναι εχέγγυο Ορθοδοξίας, και συνάμα το βαρύ πυροβολικό της Εκκλησίας μας εναντίον των πάσης φύσεως αιρετικών διδασκαλιών;
Δυστυχώς οι συμμετέχοντες-πλείστοι εξ αυτών είναι οι λεγόμενοι «Λεγεωνάριοι»-δηλαδή οι εκτός της Ελλάδος διαβιούντες, οι οποίοι είναι βαθύτατα επηρεασμένοι ή μάλλον εμβολιασμένοι από το έντονο κοσμικό πνεύμα της Δύσεως, γι’ αυτό και ο θεολογικός τους εξοπλισμός είναι άνευρος, ασπόνδυλος και εν πολλοίς «αχαρίτωτος» και όχι σπάνια με αιρετίζουσες συμβιβαστικές λύσεις-θέσεις. Η μαρτυρία και η κατάθεση των γραπτών τους κειμένων βοούν περί του λόγου το αληθές! Όχι λίγες φορές στους κοσμικούς κύκλους αυτό που μετράει σ’ αυτούς δεν είναι η ασκητική της ορθοδοξίας πνευματικότητα, αλλά το «φαίνεσθαι», ή και κάπως σύγχρονα το κοινωνικό τους image, η εικόνα προς τα έξω με παράθεση τίτλων και κοινωνικών και φιλανθρωπικών έργων!
Είναι, κύριοι του Διαλόγου, ασύγγνωστος πολυτέλεια και πολύ περισσότερο χαμένος χρόνος να προσπαθούμε μέσα από τέτοιου είδους συναντήσεις να πείσουμε τους αμετάπειστους παπικούς περί των θησαυρών της Εκκλησίας μας και της ορθότητος των δογμάτων. Η Ένωσις, διορθώνω αμέσως, η επιστροφή των αιρετικών στην Ορθόδοξη Εκκλησία, γίνεται με συντριβή, με ειλικρινή δάκρυα μετανοίας και εξομολογήσεως και προπάντων με το παραδοσιακό, γνήσιο και ως εκ τούτου έγκυρο Βάπτισμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού…
Ο τελευταίος ο και περισσότερο έμπονος λόγος, απευθύνεται με πολύ σεβασμό, τόσο στη σεπτή κορυφή, όσον και εις τα μέλη της Ιεραρχίας της Αγιοτόκου και Μαρτυροτόκου Κύπρου μας. Γιατί σεβαστοί πατέρες η τόση σπουδή, ο τόσος ζήλος ενός και πάλι νέου οικουμενιστικού συνεδρίου-διαλόγου στο αγιασμένο Νησί σας; Μήπως ο σημερινός Αττίλας δεν είχε πρόγονο τον άλλο «πολιτισμένο» φραγκικό Ατίλλα που όχι απλώς κατεδυνάστευε το νησί σας αλλά ανερυθρίαστα ρήμαξε και «έθυσε» με τις απάνθρωπες κτηνωδίες- θηριωδίες και χορτασμό δεν είχε; Μήπως την αλήθεια αυτή πρέπει να σας την υπενθυμίσουν αφού σηκωθούν από τους τάφους τους οι δεκατρείς Οσιομάρτυρες της Καντάρας της Λευκωσίας;
Αλήθεια γνωρίζετε πολλά διαβήματα των παπικών προς όλους τους διεθνείς οργανισμούς με έντονες διαμαρτυρίες και ψηφίσματα(!) για την εισβολή του Ατίλλα και ποια τα αποτελέσματά τους; Πότε η «χριστιανική» δύση άσκησε επιρροή προς την γηραιά και αμαρτωλή Αλβιώνα να αποτρέψει τους απαγχονισμούς των αγωνιστών της ΕΟΚΑ; Πολύ φοβάμαι μήπως όπως ο πάπας έστειλε το επαίσχυντο συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ Ατατούρκ για την σφαγή του ορθοδόξου πληθυσμού της Σμύρνης, μήπως και πάλι η ένοχος σιωπή τους μυστικά ή φανερά, Θεός οίδεν, συντελούν στην παγίωση της ήδη υπάρχουσας κατάστασης;
Και ο καταληκτικός λόγος. Οι Διάλογοι είναι μάλλον κοσμικές και κοινωνικές συναντήσεις –κατά τη λαϊκή έκφραση μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε- με τις αντίστοιχες πληθωρικές φιλοφρονήσεις, τα πλειοδοτικά πανάκριβα δώρα, τα υπερπολυτελή δείπνα, τις ξενοδοχειακές ανέσεις. Αλήθεια μήπως η φιλοξενία σ’ ένα αυστηρό Μοναστήρι τουλάχιστον των Ορθοδόξων αντιπροσωπειών και με μία «λιτή αφθονία» θα ήταν και ο κατά πάντα ενδεδειγμένος τόπος; Και στη σύγχρονη οικονομική κρίση πόσες ανοιχτές πληγές θα μπορούσαν να επουλωθούν εάν η ανώφελη και προκλητική αυτή σπατάλη επενδυόταν σε οικογένειες που ζουν στα όρια της λιμοκτονίας;
Για να είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι με τον εαυτό μας οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι ορθόδοξοι οι οποίοι εν γνώσει ή εν αγνοία παζαρεύουν ή και απεμπολούν θέσεις-αλήθειες αιώνιες και ακατάλυτες. Κερδισμένοι οι παπικοί οι οποίοι με τις γνωστές δολιχοδρομίες και δολιότητες, προσπαθούν να πείσουν και να περάσουν την όντως αντιεκκλησιαστική τους «εκκλησιολογία».
Σ’ αυτό το χαοτικό αδιέξοδο και το θρησκευτικό συγκρητισμό που είναι η συνέπεια αλλά και η συνέχεια μιας αμοραλιστικής ηθικής, η οποία κυριολεκτικά ροκανίζει όλες τις πνευματικές ικμάδες του τόπου και δημιουργεί μια φρικιαστική κόλαση, κάποτε αργά ή γρήγορα, όπως χαριτωμένα συνήθιζε να επαναλαμβάνει ο Γέρων Παϊσιος «θα δουλέψουν και οι πνευματικοί Νόμοι». Δηλαδή όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και διαπλεκόμενα συμφέροντα «θα πληρώσουν» επωδύνως σε προσωπικό ή και κοινωνικό επίπεδο για όλες αυτές τις εν πολλοίς προκλητικές, οικουμενι(στι)κές φιέστες.
Δεν χάθηκε ακόμα τίποτε. Δόξα τω Θεώ υπάρχει αρκετός αναστρέψιμος εν μετανοία χρόνος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάντοτε έζησε και ζεί το θαύμα της επιστροφής των «πεπλανημένων» και της επισυναγωγής τους στην Μάνδρα της.
Αλλά και όλοι οι ημέτεροι οι του θεολογικού συνεδρίου συμμετέχοντες ας γνωρίζουν «και μάλα καλώς», ότι την τελευταία λέξη όλων των αποφάσεων ενός θεολογικού συμφυρμού ορθοδόξων και παπικών την έχει ο λαός του Θεού, ο οποίος είναι και πάλι έτοιμος αλλά και ώριμος να απαντήσει με τον διαχρονικό λόγο του Ιωσήφ Βρυεννίου «ουκ αρνησόμεθά σου φίλη ορθοδοξία».
Ακουέτωσαν ταύτα και οι παπικοί!
Το παρόν άρθρο επέχει και θέση υπογραφής της «Ὁμολογίας Πίστεως»
Παύλος Σαββίδης
Θεολόγος Καθηγητής 5ου Γυμνασίου Βέροιας
pavlos_sav11@yahoo.gr
Βέροια 4 Σεπτεμβρίου, Αγίας Ιερουσαλήμ και των τριών τέκνων αυτής Σεκένδου, Σεκενδίκου και Κηγόρου εν Βεροία μαρτυρησάντων.
Πηγή: xfd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου