Λυσσώδης πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών.

Ελληνοκεντρικότητα ή πολυπολιτισμικότητα
«γιατί να μας ενδιαφέρουν οι επόμενες γενιές. Τι έκαναν αυτές για μας;»
Γ. Μαξ (κωμικός)

Έχω μπροστά μου την κυριακάτικη έκδοση της «Καθημερινής». (3 Μαΐου). Διαβάζω ένα άρθρο με τίτλο «Συμμαθητής και όχι εισβολέας». Στο κείμενο κρίνεται και κατακρίνεται το «μονογλωσσικό, μονοπολιτιστικό ελληνικό σχολείο». Δηλαδή, αν και το 17% του μαθητικού πληθυσμού στη χώρα μας είναι αλλοδαποί, (με ποιο ποσοστό άραγε ικανοποιούνται οι φαυλόβιοι του αντιρατσισμού, 40%, 50%, το κράτος δεν φροντίζει να ιδρύσει διαπολιτισμικά σχολεία ή να δώσει στην παρεχόμενη εκπαίδευση πολυπολιτισμική χροιά.
Με λίγα λόγια να εξοβελιστεί από την Παιδεία η εναπομείνασα ελληνοκεντρικότητα και να προσαρμοστεί στις πολιτισμικές ανάγκες των αλλοδαπών μαθητών. Στο άρθρο ενοχοποιούνται οι Έλληνες γονείς, γιατί «αποφεύγουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία με πολλές εθνικότητες». Δάσκαλοι και καθηγητές, γιατί είναι ανίκανοι να συμβάλλουν στην ενσωμάτωση, το κράτος που δεν θεσπίζει δίγλωσσα προγράμματα. Γενικά, όλος ο λαός, εμείς οι αυτόχθονες ιθαγενείς, είμαστε ένοχοι, γιατί δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις υψηλές απαιτήσεις και τις προσδοκίες των αλλοδαπών.
Για να επανέλθουμε όμως στον κεντρικό προβληματισμό του άρθρου της «Καθημερινής», ποιο είναι σωστό; Ο θεσμός του (ελληνικού) σχολείου να προσαρμοστεί στην ιδιαιτερότητα ή διαφορετικότητα του μαθητή ή το αντίστροφο πρέπει να συμβεί; Αν, όπως προκρίνουν οι προοδευτικόφρονες, συμβεί το δεύτερο (προς τα εκεί οδεύουμε) και μεταβληθούν τα σχολειά σε πολυπολιτισμικό, συνονθυλευματικής υφής, πράγμα, τότε για ποια ενσωμάτωση των αλλοδαπών κόπτονται;
Ενσωμάτωση, αν καταλαβαίνω σωστά την λέξη, σημαίνει σεβασμό, εγκόλπωση, υιοθέτηση από τον αλλοδαπό, του πολιτιστικού παραδείγματος της χώρας που τον φιλοξενεί. Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να εντάξει την διαφορετικότητα (ή πολυπολιτισμικότητα) στο πρόγραμμά του, αλλά να βοηθήσει όλους τους μελλοντικούς πολίτες, όσο διαφορετικοί και αν είναι, να «συναντηθούν» γύρω από κάποιες κοινές αξίες και γνώσεις, που χειραφετούν και ενώνουν ταυτόχρονα.
Τουναντίον μάλιστα, αν το σχολείο, η Παιδεία, απαρνηθεί αυτήν την ενοποιητική της αποστολή και διολισθήσει στην πολυπολιτισμική αερολογία, τότε αποβαίνει συντελεστής μη ενσωμάτωσης και περιθωριοποίησης των αλλοδαπών μαθητών.
Αυτή όμως η πρόταση όλων αυτών των κοτσανολόγων, εμπεριέχει βαθιά περιφρόνηση γι’ αυτό που ονομάζουμε πολιτιστική μας κληρονομιά. Ο ελληνικός πολιτισμός, και στην αρχαία και στην χριστιανική εκδοχή του, κομίζει πρόταση ζωής πανανθρώπινης εμβέλειας. Σήμερα, στο όνομα ενός νεφελώδους ιδεολογήματος περί «ανοίγματος στον άλλο», εξοβελίζουμε από την εκπαίδευση αυτήν την λαμπρή κληρονομιά, καταδικάζοντας και τους γηγενείς μαθητές σε ανατριχιαστική ημιμάθεια, στερώντας και από τους αλλοδαπούς τα κλειδιά της γόνιμης και υγιούς ενσωμάτωσης.
Η μελέτη, για παράδειγμα, του Ομήρου, του Πλάτωνα, του Πλούταρχου, των αρωματισμένων από φιλανθρωπία έργων των Πατέρων της Εκκλησίας, του Σεφέρη, του Ελύτη - πνευματικά αριστουργήματα της οικουμένης- προσφέρει τα «εργαλεία» για ειρηνική συνύπαρξη, ορίζει την κοινή κληρονομιά που πρέπει να προτείνει το σχολείο, σ’ όλους τους πολίτες.
Ο μαθητής από το Αφγανιστάν – και απ’ όπου γης- δεν ενσωματώνεται λέγοντάς του «καλημέρα» στα αφγανικά, όπως προτείνει κάποια με «ευαισθησία γι’ αυτά τα ζητήματα» εκπαιδευτικός» (όλοι οι άλλοι είμαστε αναίσθητοι), ή διδάσκοντάς του τη λογοτεχνία της χώρας του. Αυτό διαιωνίζει την αποξένωση, τροφοδοτεί την απόρριψη.
Οι αλλοδαποί οικειώνονται γρήγορα την γλώσσα μας. Αν, κατόπιν, τους «μυήσεις» στην ομορφιά των Ελλήνων κλασικών, τους μορφώσεις με το έξοχο ελληνικό πνεύμα, τους κέρδισες. Αντί για έναν αυριανό γκετοποιημένο μουσουλμάνο, επιρρεπή στο έγκλημα, εχθρικό και καχύποπτο, δημιουργείς έναν φιλέλληνα μετανάστη, μέτοχο της Ελληνικής Παιδείας, κατά την αξεπέραστη ρήση του Ισοκράτη.
Οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικής σάχλας, άλλοι ενσυνείδητα, άλλοι ανεπίγνωστα (λόγω βλακείας) προτείνοντας την αλλοίωση του σχολείου και την μετατροπή του σε «προσφυγικό καταυλισμό», ουσιαστικά ροκανίζουν τα θεμέλια του κράτους μας, οικοδομούν το «κουκουλοφόρο» μέλλον του τόπου μας. Αν δεν ήταν πνευματικά αιχμάλωτη η χώρα μας, στους παντοειδείς αντιρατσιστές, αντιεθνικιστές και λοιπούς χαραμοφάηδες, που περιφέρουν την αβάσταχτη ελαφρότητά τους και την μοσχοπουλούν ως προοδευτικότητα, θα προσπαθούσαμε να τονώσουμε την ελληνοκεντρικότητα του σχολείου, επιμένοντας σ’ αυτά για τα οποία ακόμη καμαρώνουμε. «Συμμαθητής και όχι εισβολέας», λέει το άρθρο, αλλά η μόνη εισβολή του συμβαίνει σήμερα είναι της πολυπολιτισμικής ανοησίας στο ελληνικό σχολείο.
Την πληρώνουν όμως και οι Έλληνες μαθητές. Ήδη τα βιβλία της γλώσσας παραπέμπουν σε «ζάπινγκ», το νήμα με το παρελθόν, την ιστορική συνέχεια κόβεται, ανοίγουμε τόσο πολύ τα σχολεία στον «σύγχρονο» κόσμο, ώστε «αν χτες βρισκόμασταν στο χείλος της αβύσσου, σήμερα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα μπρος». Μέσα στην ίδια λογική της αγνώστου προελεύσεως πολυπολιτισμικότητας, ως μέσον δήθεν εντάξεως των μεταναστών, στην ουσία αποτάξεως του εθνικού μας προσώπου, περιλαμβάνεται και η λυσσώδης πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών. (Προσοχή! Γλώσσα, Ιστορία, Θρησκευτικά είναι τα τρία μαθήματα, που αφυδατώνονται από τους, συνεκτικούς για τον λαό μας, χυμούς).
Το καρύκευμα και στην περίπτωση των Θρησκευτικών είναι το ίδιο: οι τάξεις είναι πλέον πολυεθνικές, άρα, οφείλουμε σεβόμενοι διαφορετικές «δόξες» και…. λόξες, να τα μετατρέψουμε σε θρησκειολογία. Μια παρέκβαση όμως ειδικά για τους Ελληνόπαιδες: «Θα πρέπει να μην λησμονούμε ότι, όπως ωραία έχει διατυπωθεί, το γένος μας είναι μονήρες και ανάδελφον. Οι Σλάβοι είναι εκατοντάδες εκατομμυρίων∙ οι Άραβες και οι Φράγκοι επίσης. Μοναχικοί και ολιγάριθμοι, χωρίς αδελφούς ή συγγενείς λαούς, δεν πρέπει να υπολογίζουμε στην άδολη βοήθεια κανενός, δεν θα βρούμε στήριγμα παρά στους Πατέρες, που αιώνες τώρα με την θυσία τους παραδίδουν από γενεά σε γενεά την πίστη που μας σώζει εν Εκκλησία. Η Εκκλησία κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται μια συνεχής διάβαση, ένα συνεχές Πάσχα, υπό την έννοια ότι όποιος τη ζει αφήνει τον εαυτό του για να συναντήσει τον άλλο άνθρωπο. Εάν χάσουμε αυτή την πίστη όλα χάνονται, αφού εκλείπει ο εθνικός μας λόγος υπάρξεως.
Δεν έχουμε σκοπό να επιβληθούμε ως έθνος στους λαούς∙ σκοπός μας είναι ν’ ανοιχτούμε σ’ όλους και ν’ ανοιχτούν όλοι παντού. Αφ’ ης στιγμής ο δεσμός (της Παιδείας) με την παραδόσιμη πίστη σπάσει, η ώρα του τέλους επίκειται». (Στέλιος Ράμφος, «Κυριακοδρόμιο», εκδ. Κέδρος, σελ. 23). Εξαιρετικό κείμενο. Η παιδεία μας οφείλει να υπηρετήσει το Γένος, να φέρει σε επαφή τα νεαρά βλαστάρια του με τα πολυτίμητα πνευματικά του κοιτάσματά. Αυτή η Παιδεία, η ελληνοκεντρική, η ρωμέηκη, μεταμορφώνει τον «παλαιόν άνθρωπο», τον απαλλάσσει από την καταστροφική αποθέωση του εγωτικού εαυτού, πλάθει τον άνθρωπο της θυσίας. Πολυπολιτισμικότητα σημαίνει καχεξία, μικροψυχία, απονέκρωση του πνεύματος, μαράζωμα του εαυτού. Πώς να ενσωματώσει, να εναγκαλισθεί τον άλλο ο νεκρός; «Άφες», λοιπόν, τους πολυπολιτισμικούς «νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς».
Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς
Πηγή: «Ρεσάλτο»