Ορθοδοξία : Ο πιο ισχυρός δεσμός συνοχής του Ελληνικού Έθνους.

Με την ευκαιρία των μεγάλων εορτών της χριστιανοσύνης (Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά – Θεοφάνεια) επιβάλλεται, σήμερα μάλιστα πιο πολύ, να ιδούμε κάποια πράγματα πολύ προσεκτικά.
Σήμερα πολύ περισσότερο, διότι κάποιοι θέλουν στα σχολεία μας αντί της διδασκαλίας της Πίστης μας και της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Παράδοσής μας, αποκλειστικά και μόνον, να διδάσκεται μια γενική και αόριστη ιστορία των θρησκειών που υπάρχουν στον κόσμο (τί πιστεύουν οι Ινδοί λόγου χάρη, οι Αφρικανοί, οι Άραβες, οι Κινέζοι κ.ά.).
Όλοι αυτοί που εισηγούνται αυτή τη διδασκαλία σκέπτονται ανιστόρητα και κυρίως δεν έχουν αντιληφθεί τη σχέση του απλού Έλληνα με την πίστη του, με την Εκκλησία, με τους Αγίους του, με τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, με την παράδοση γενικά της θρησκείας μας.
Ο Γ. Μπαμπινιώτης γράφει: «Ο λαός πιστεύει. Κάποιοι από αυτούς, που φωνασκούν δεν πιστεύουν. Αυτό είναι δικαίωμά τους. Δεν επιτρέπεται, όμως, να συγχέουν την προσωπική τους αντίληψη με δήθεν προοδευτικές ιδέες ελεύθερης σκέψης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ. Και κυρίως δεν επιτρέπεται να μη σέβονται την ιστορία, την πίστη και την παράδοση ενός ολόκληρου λαού».
Αλλά, όλοι αυτοί και όσοι κινούν αόρατοι τα νήματα πίσω από αυτούς μένουν αδιάφοροι σε όλα αυτά. Στόχος τους είναι η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν, ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδιά τους αυτά είναι η Ορθοδοξία, η οποία είναι ο ισχυρότερος θεσμός και δεσμός συνοχής του Ελληνικού Έθνους.
Για τον Έλληνα, η Ορθοδοξία είναι περισσότερο συνειδητή από την Εθνική Συνείδηση. Αυτό δεν συμβαίνει με τα άλλα δόγματα. Για παράδειγμα ο Προτεσταντισμός δεν κατανοεί την σημασία της εθνικής παραδόσεως και ούτε ενδιαφέρεται για την εθνική συνείδηση. Όσο για τους Καθολικούς αρκεί να θυμηθούμε τη στάση που ετήρησαν οι Έλληνες Καθολικοί στη διάρκεια της επαναστάσεως το 1821. Όχι, μόνον δεν έλαβαν μέρος οι Έλληνες Καθολικοί, αλλά ετήρησαν εχθρική στάση.
Είναι αποκαλυπτική η μαρτυρία του Άγγλου ιερέα George Waddington στο έργο του «Avisit to Greece in 1823 and 1824» London 1825, σελ. 34 γράφει: «Είναι απίστευτο το μίσος αυτών των Καθολικών Ελλήνων εναντίον των συμπατριωτών τους Ορθοδόξων. Όχι μόνον δεν πήραν μέρος στην επανάσταση, αλλά εύχονται το ναυάγιό της…».
Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή που εξέθρεψε την εθνική συνείδηση και καλλιέργησε και διατήρησε όσα στοιχεία χρειάζονταν τότε ο Έλληνας για να επιβιώσει εθνικά.
Θα μάκραινε πολύ ο λόγος, αν ανέφερα όσα γράφει ο μεγάλος εθνικός μας ιστορικός Κων. Παπαρρηγόπουλος για το θέμα αυτό. Θα αναφέρω μόνον όσα γράφει ο μεγάλος Άγγλος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα του «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία».
«…Ο Ελληνισμός επέζησε γαλουχούμενος από την Εκκλησία, επειδή οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια για την ημέρα που θα αναχτούσαν την ελευθερία τους…».
Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται από τους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης να ξεριζώσουν από την ψυχή μας την αυτάδελφη σχέση Ορθοδοξίας και Έθνους. Και γράφουν και λένε, ότι η Εκκλησία έχει τη δική της πορεία και το Έθνος τη δική του και ότι τόσους αιώνες που συμπορεύονταν κακώς συμπορεύονταν κ.λπ.
Μετά από όλα αυτά ερχόμαστε να ιδούμε την αλήθεια ότι η απώλεια της Ορθοδοξίας συνεπάγεται και την απώλεια της Ελληνικής Συνειδήσεως: Είναι γνωστό ότι πριν και κατά την πτώση της Βυζ. Αυτοκρατορίας, την άλωση της Κων/πόλεως, πολλοί ορθόδοξοι Βυζαντινοί, που είχαν ελληνική συνείδηση, έφυγαν από τις εστίες τους προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Ο 15ος αιώνας εγνώρισε στη Δύση πολλούς Ορθοδόξους Έλληνες, επώνυμους των γραμμάτων, των τεχνών και του πλούτου, αλλά και πάρα πολλούς επαγγελματίες, εμπόρους και απλούς πολίτες. Από αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία γρήγορα ή αργά προσχώρησε στο Ρωμαιοκαθολικισμό, εγκαταλείποντας θεληματικά ή με πιέσεις ηθικές και οικονομικές την Ορθοδοξία.
Παράλληλα όμως και χωρίς καθυστέρηση, όλοι αυτοί έχασαν και την ελληνικότητά τους, την ελληνική τους συνείδηση. Έπαψαν να είναι Έλληνες…
Γι΄ αυτό και έχουμε ιστορικό παράδοξο, σκάνδαλο κυριολεκτικά. Δεν δημιουργήθηκε και δεν είχαμε πουθενά στις ξένες χώρες συγκροτημένη ελληνική κοινότητα με ρωμαιοκαθολικό ή προτεσταντικό θρήσκευμα. Κοινότητες συγκροτημένες με ακμαία συνείδηση της ελληνικότητας έχουμε, όπου και όταν τα μέλη της κοινότητας είναι και ορθόδοξα, όταν τα δύο άνισα και μη συγκρίσιμα μεγέθη, ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, συνυπάρχουν.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της τουρκοκρατίας μετανάστευσαν Ορθόδοξοι Έλληνες, όχι μόνον μεμονωμένα πρόσωπα και οικογένειες, αλλά χωριά ολόκληρα και μικρές περιοχές. Έφευγαν όλοι μαζί οι κάτοικοι του χωριού με τον ιερέα και τον δάσκαλο, από τη Μάνη για παράδειγμα.
Φυσικά, όλοι τους ήταν και ορθόδοξοι και Έλληνες. Στην αρχή προσπαθούσαν να διατηρήσουν την Ορθοδοξία τους, αλλά πιεζόμενοι σιγά-σιγά την εγκατέλειψαν. Τότε αυτόματα χανότανε ή εξασθενούσε τελείως και η συνείδηση της ελληνικότητάς τους. Συγκροτημένες ελληνικές κοινότητες έχουμε στη Βενετία, τη Βιέννη, την Τεργέστη κ.λπ., γιατί διατήρησαν την Ορθοδοξία τους.
Χρειάζεται μήπως άλλη απόδειξη για την αδιάρρηκτη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας; Ότι δεν μπορεί να εννοηθεί Έλληνας χωρίς Ορθοδοξία; Για επιβεβαίωση έχουμε και κάτι ακόμη χειροπιαστό: Η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων της Δυτ. Θράκης, της Αλβανίας, της Κύπρου παλαιότερα, της Μ. Ασίας, της Αιγύπτου, της Βοσνίας, της Ρόδου και άλλων περιοχών είναι ορθόδοξοι Έλληνες Βυζαντινοί ή Σέρβοι, που οι πρόγονοί τους εξισλαμίστηκαν και όταν έχασαν την ορθοδοξία τους, έχασαν και την ελληνική ή Σερβική τους συνείδηση.
Έγιναν μουσουλμάνοι Τούρκοι ή Βόσνιοι ή Αλβανοί ή Αιγύπτιοι. Και η πλειοψηφία των Τούρκων της Μ. Ασίας είναι φυλετικά αδέλφια μας, που έγιναν εχθροί μας από τότε που απώλεσαν την Ορθοδοξία τους.
Οι Έλληνες της διασποράς στην Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά και αλλού διατηρούν την Ορθόδοξη και την Ελληνική τους συνείδηση. Μάλιστα, δε σήμερα αποδεικνύεται ότι αυτοί είναι χωρίς αμφιβολία δύο φορές Έλληνες.
Όλα αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης και γι΄ αυτό έστρεψαν κυρίως την προσοχή τους στον τομέα αυτόν. Δηλαδή πώς θα βρουν τρόπους να εξαλείψουν την Ορθοδοξία.
Γι΄ αυτό ακούμε τη μια φορά προτάσεις, όπως: Να καθιερωθεί υποχρεωτικά ο πολιτικός γάμος, την άλλη η πολιτική κηδεία, η ονοματοδοσία στα παιδιά να γίνεται χωρίς βάπτιση στην Εκκλησία και πολλά άλλα…
Η απάντηση σε όλα αυτά έρχεται από εκεί που δεν την περιμένει κανείς. Στις 9-9-1945 δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη με τον τίτλο «Ορθοδοξία» και αναδημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι» στις 31-8-2000. Δίνει απαντήσεις όχι μόνον σε όσους αμφισβητούν τη συμβολή της Ορθοδοξίας στην αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, αλλά και σε αυτούς που διατείνονται ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι άσχετος προς τον Ελληνισμό.
Ανάμεσα στα τόσα άλλα γράφει: «Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η Χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η εκκλησία αυτή παίξαν, όχι μόνον στη Ρωσία, μα και στα Βαλκάνια, έναν προοδευτικό ρόλο, τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντας ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο σαν στοιχείο, που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς, κάτω από την Οθωμανική τυραννία, συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα…
Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν, ότι Ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, πάλαιψαν με το τουφέκι στο χέρι, στο πλευρό του λαού και ότι μοναστήρια και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκες και λαϊκά φρούρια!..».Αν στο κείμενο αυτό δεν υπήρχε η υπογραφή του Νικ. Ζαχαριάδη, θα νόμιζε κανείς ότι το έγραψε ο Γιάννης Μακρυγιάννης…


Πηγή :http://www.proinoslogos.gr/pn/index.php?module=pagesetter&func=viewpub&tid=10&pid=10321