Ο ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ (Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν).

Ο ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Από τη στιγμή που ο Χριστός γεννήθηκε επί της γης, ο κόσμος κινήθηκε αμέσως εναντίον του. Ο Χριστός βρέθηκε εξ αρχής καταδιωκόμενος από τις αρχές και εξουσίες «του σκότους του αιώνος τούτου». Με την αναχώρηση των μάγων, ο Βασιλεύς των Ουρανών φεύγει «δι’ άλλης οδού», κρυφά μες στη νύχτα, «εις Αίγυπτον», κρυπτόμενος από τον θεομάχο Ηρώδη. Από νήπιο ο Χριστός ζει σε διωγμό, καταδίωξη, εξορία, προσφυγιά, πόνο, βάσανα (Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν).

Γιατί όμως γίνεται αυτό;

Ο Χριστός περιβάλλεται μεν την ανόθευτη ανθρώπινη φύση, αυτήν που τα δικά του χέρια «εποίησαν και έπλασαν». Παίρνει το σώμα που ο ίδιος «εν αρχή» έπλασε, «χουν λαβών από της γης». Προσλαμβάνει την ψυχή που η θεϊκή του πνοή «ενεφύσησεν εις το πρόσωπον» του πρώτου ανθρώπου. Διαπλάθεται «κατ’ εικόνα» του πλάσματός του. Κάνει δικά του τα θεμελιώδη αρχετυπικά στοιχεία που ο ίδιος ενέβαλε στην ανθρώπινη ουσία. «Προσέλαβεν όλον τον Αδάμ, τον προ της παραβάσεως».

Αφήνει απ’ έξω μόνο την αμαρτία. Δεν είχε δημιουργήσει αμαρτία ο Θεός. Δεν έβαλε τέτοιο πράγμα στη φύση του ανθρώπου. Αυτή γεννήθηκε από τη θέληση του ανθρώπου. Υπήρξε επιλογή του, κατά συμβουλή και προτροπή του όφεως βέβαια. Προέκυψε εκ των υστέρων. Δεν ήταν αναγκασμένος από τη φύση του να αμαρτήσει ο άνθρωπος, προγραμματισμένος εκ κατασκευής. Ήταν προαιρετική επιλογή του, καρπός της ελευθερίας του και μόνο η αμαρτία.

Όμως, αν και αφήνει απ’ έξω την αμαρτία ο Χριστός, παίρνει πάνω του όλες τις συνέπειες που αυτή προκάλεσε στον άνθρωπο. Τον δερμάτινο χιτώνα του ανθρώπου ενδύεται τώρα ο Θεός. Περιβάλλεται τη θνητότητα με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Όχι την αμαρτία, αλλά τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη που συνεπιφέρει η αμαρτία. «Πείνα, δίψα, κόπος, πόνος, το δάκρυον, η φθορά, η δειλία, η αγωνία», με κορυφαίο τον θάνατο.

Ζει τον κατατρεγμό και την ταλαιπωρία εξ αρχής ως κοινός θνητός. Περνάει όλα τα στάδια του βιολογικού κύκλου του πεπτωκότος ανθρώπου. Αναλαμβάνει τα πάντα, «ίνα τα πάντα αγιάση». Γεννιέται, σπαργανούται, γαλουχείται, αναπτύσσεται, ενηλικιώνεται. Απογράφεται «τω δόγματι του Καίσαρος» ως δούλος και υπήκοος ανθρώπου, φεύγει διωκόμενος στην Αίγυπτο. Κοπιάζει, ιδρώνει, κλαίει εν όψει της Ιερουσαλήμ, αγωνιά στη Γεθσημανή, πάσχει, ραπίζεται, βοά επί του Σταυρού «ίνα τί με εγκατέλιπες», αποθνήσκει, θάπτεται.

Και ο μεν άνθρωπος διέρχεται από όλα αυτά υποχρεωτικά. Δεν μπορεί να τα αποφύγει. Είναι έξω από την εξουσία του. «Ουκ εφ’ ημίν».

Ο Χριστός όμως δεν αναγκάζεται σε τίποτε. Κάνει τα πάντα εκούσια. «Θέλων γαρ επείνασε, θέλων εδίψησε, θέλων εδειλίασε, θέλων απέθανεν» (αγ. Ιω. Δαμασκηνός). «Τα πάντα προσίεται (ανέχεται), ίνα σώση τον άνθρωπον».

Θέλησε να τα περάσει όλα αυτοπροσώπως, ώστε στο αγωνιώδες ερώτημα του κάθε πάσχοντος: «Πού είναι τώρα ο Θεός;» να μπορεί να του πει: «Δίπλα σου είμαι, στη δική σου θέση, στον ίδιο πόνο εξ αιτίας σου κι εγώ».