ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΓΕΝΝΗΣΕ ΘΕΟΝ (Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως).

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΓΕΝΝΗΣΕ ΘΕΟΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

Τη Βίβλο γενέσεως ακούμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα από τον ευαγγελιστή Ματθαίο, στην οποία καταγράφονται ονομαστικά οι κατά σάρκα πρόγονοι του Χριστού. Επιπλέον αναφέρουμε και τιμάμε όλους τους προ Χριστού αγίους, γιατί με τη θεοσεβή τους πολιτεία εδραίωσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, στις ψυχές των ανθρώπων την πίστη στον ερχόμενο Υιό του Θεού, ενίσχυσαν την προσδοκία όλων των εθνών και γιγάντωσαν τον πανανθρώπινο πόθο για την έλευση του παγκόσμιου λυτρωτή (Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως).

Οι άγιοι Προπάτορες προπαρασκεύασαν το ανθρώπινο γένος για να φέρει στον κόσμο τον κάλλιστο καρπό του, την Παρθένο Μαρία, θυγατέρα του Δαυΐδ, του Αβραάμ, του Αδάμ, του Θεού. «Καυχώνται εν δόξη οι άγιοι, (δι)ότι εκ σπέρματος αυτών υπάρχει καρπός ευκλεής, η ασπόρως τεκούσα σε». Με τη γέννηση της Παναγίας έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, ο καιρός που περίμενε ο Θεός για να σαρκωθεί, να γίνει άνθρωπος, να κατέβει στη γη.

Αρχής γενομένης (κατά τον ευαγγελιστή Λουκά) από τον Θεό που «γεννά» τον Αδάμ, η μακρά σειρά των διαδοχικών γενεών διέρχεται από τον Αβραάμ, «Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ», φτάνει στον Δαυΐδ και κατακλείεται με την Παρθένο, «εξ ης εγεννήθη Ιησούς». Και ενώ στην αρχή ο Θεός «γέννησε», έπλασε τον άνθρωπο, επίλογος στη Βίβλο γενέσεως μπορεί άριστα να γίνει το «άνθρωπος εγέννησε Θεόν».

Έκτοτε ο Χριστός αυτοαποκαλείται «Υιός του ανθρώπου», χωρίς να θεωρεί καθόλου υποτιμητικό τον τίτλο αυτό. Ο άνθρωπος που γεννά τον Θεό, είναι ο τελειότερος όλων των εποχών, η Παναγία. Απλός άνθρωπος η Θεοτόκος, γεννημένη κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης, εκ «ρίζης φυείσα του Ιεσσαί», κατάφερε ωστόσο να υπερβεί τα ανθρώπινα μέτρα. «Όρους παρήλθε των βροτών της ουσίας». Είναι δικό της κατόρθωμα αυτό. Γεννήθηκε μεν «εξ επαγγελίας», με υπόσχεση του Θεού και με τρόπο θαυματουργικό, από στείρους, γέροντες γονείς, αλλά είλκυσε πάνω της με τον δικό της ενεργό πνευματικό αγώνα, με τη δική της ελεύθερη θέληση, τον μέγιστο δυνατό αγιασμό. Γι’ αυτό και προκρίνεται ως η μόνη άξια να γεννήσει τον Υιό του Θεού.

Την αγιασμένη σάρκα της Παρθένου διαλέγει και προσλαμβάνει εκούσια ο Ύψιστος Θεός για να σαρκωθεί και να καθαρίσει το γένος μας από τον «ιόν της δρακοντίας κάρας». Από το δηλητήριο της κεφαλής του αρχαίου δράκοντα, του διαβόλου, με το οποίο θανάτωσε τον Πρωτόπλαστο. «Σάρκα προσλαβών εκ Παρθένου» ο Θεός, γίνεται «ίσος τοις βροτοίς», αδελφός μας. Δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί αδελφούς του. Έγινε ένα με τους θνητούς, για να μας οδηγήσει «άπαντας προς σέλας ζωηφόρον εκ πυλών ανηλίων». Από τα σκοτεινά βάθη της αμαρτίας.

Επιφύλαξε ύψιστη τιμή στην Παρθένο, επιλέγοντάς την ως μητέρα του. Όμως, την ίδια τιμή επιφυλάσσει και σε μας. Καταδέχεται να γίνουμε κι εμείς μητέρα του, αδελφοί του, κατά σάρκα συγγενείς του.

Διπλό το μυστήριο: Δίνει και παίρνει ο Χριστός. Δίνει και σε μας την εκ Παρθένου Σάρκα του, αλλά συγκατανεύει «να παίρνει σάρκα», μορφή και από μας, να τον γεννούμε μέσα μας κι εμείς με τη θεοπρεπή βιωτή μας.