Μετεωρίτικοι
Στοχασμοί
"Τὰ Δάκρυα τοῦ Κόζιακα"
Πρὶν δύο χρόνια, ὁ οὐρανὸς ἄνοιξε τὶς
πύλες του πάνω ἀπὸ τὴν Πίνδο. Τὸ νερὸ κατέβαινε ἀσταμάτητο, ἄγριο, σὰν νὰ ἤθελε
νὰ ξεπλύνει τὸν κόσμο. Τὰ χωριὰ στὶς κορυφὲς καὶ τὰ ριζά του Κόζιακα ἔγιναν
νησιὰ ἀπομονωμένα σὲ θάλασσα λάσπης.
Ὁ παπᾶ-Νικόλας ἔβλεπε τὴ γέφυρα νὰ
καταρρέει σὰν παιχνίδι. Οἱ δρόμοι ἔγιναν χαράδρες. Τὰ χωριὰ κόπηκαν ἀπὸ τὸν
κόσμο.
Δυὸ χρόνια πάλεψαν οἱ ἄνθρωποι. Πέτρα
πάνω σὲ πέτρα, ἐλπίδα πάνω σὲ ἐλπίδα. Χτίζανε, ἐπιδιόρθωναν, προσεύχονταν.
Κι ὅμως, χθὲς τὸ βράδυ, πάλι βροντές.
Πάλι τὸ νερὸ ξεχύθηκε μὲ μανία. Τὸ ποτάμι φούσκωσε, μούγκριζε σὰν πληγωμένο
θηρίο. Φερτὰ ὑλικά: δέντρα, πέτρες, ἐλπίδες, χόρευαν στὸ ρεῦμα.
Ἡ γιαγιά-Ἑλένη κρατοῦσε τὴν εἰκόνα τῆς
Παναγίας, δακρυσμένη: "Πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή, Παναγιά μου;"
Ὁ γιός της τὴν ἀγκάλιασε: "Ὄχι,
μάνα. Ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ σταματήσαμε. Δὲν ξεχάσαμε πῶς νὰ σηκωνόμαστε."
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ἡ ἀληθινὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου δὲν μετριέται στὸ πόσες φορὲς πέφτει, ἀλλὰ στὸ πόσες φορὲς βρίσκει τὸ κουράγιο νὰ σταθεῖ ὄρθιος. Ἡ ἐλπίδα εἶναι τὸ τελευταῖο ποὺ πεθαίνει στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τῆς Πίνδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου