Όσιος Διονύσιος ο Ελεήμων Επίσκοπος Τρίκκης (12 Νοεμβρίου)

῞Οσιος Διονύσιος ὁ ̉Ελεήμων Επίσκοπος Τρίκκης

(῾Η μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 12ην Νοεμβρίου)

Ο

 ῞Οσιος Διονύσιος ὁ Ἐλεήμων ἦταν Μητροπο­λίτης Λαρί­σης, μὲ ἕδρα τὰ Τρίκαλα. ῾Η ἀρχιερατεῖα του, στὴν Μητρόπολιν Λαρίσης (μὲ ἕδρα τὰ Τρίκαλα) πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ μετὰ τὸ 1489 – 1490 καὶ πρὶν τὸ 1499 καὶ θὰ ἦταν μικρῆς διάρκειας.   

   ῾Ως μη­τρο­πο­λί­της Λα­ρί­σης ὁ Δι­ο­νύ­σι­ος κα­τήρ­γη­σε τὸ πρω­τά­το ἀ­πὸ τὴν ἐξασθενημέ­νη σκή­τη τῆς Δού­πι­α­νης καὶ ἔ­δω­σε τὸν τί­τλο τοῦ ἡ­γου­μέ­νου στὸν προεστῶ­τα τοῦ Με­γ. Με­τε­ώ­ρου. Ἔ­κτο­τε πρω­τεύ­ον­τα ρό­λο στὴν με­τε­ω­ρί­τι­κη πολιτεί­α εἶ­χε ἡ σκή­τη τοῦ Με­τε­ώ­ρου. Τὸ ἔτος 1499 ὁ ῞Αγιος Διονύσιος πα­ραι­τήθηκε καὶ ἀποσύρθηκε στὴν ῾Ι. Μο­νή  ῾Αγ. Νικο­λά­ου  ̉Αναπαυσᾶ.

   ῾Ο ῞Αγιος εἰκονίζεται σὲ τοιχογραφία τοῦ 1627 στὸ ἀ­ριστερὸ κλίτος τοῦ ναοῦ τῶν ῾Αγίων  ̉Αναργύρων Τρικάλων. Ἡ ἐ­πιγραφὴ τῆς τοιχογραφίας (῞Αγιος Διονύσιος ὁ Ἐλεήμων ῾Αρ­χιε­πίσκοπος [λαρίσις]), μαρτυρεῖ ὅτι ὁ ῞Αγιος καταξιώθηκε στὴ συνείδηση τοῦ πιστοῦ ποιμνίου του καὶ συγκαταριθμήθηκε στὴν τιμητικὴ χορεία τῶν τοπικῶν ῾Αγίων τῆς περιοχῆς. ῾Η ἐπωνυμία Ἐλεήμων ποὺ τοῦ ἀποδόθηκε, ἀποδεικνύει τὴν πλούσια προ­σφορά του στὸν Ἐκκλησιαστικὸ ὅσο καὶ στὸν κοινωνικὸ τομέα.    

   ῾Ο  ῞Οσιος  Διονύσιος  κοιμήθηκε τὴν  Μεγ. Πέ­μπτη τοῦ ἔτους 1510.

Παρακλητικὸς Κανὼν

εἰς τὸν ῞Οσιον Διονύσιον τὸν ἐλεήμονα

̉ Επίσκοπον Τρίκκης

Ποίημα τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

Εὐλογήσαντος τοῦ ῾Ιερέως, τὸ Κύριε εἰσάκουσον, μεθ̉ ὃ τὸ Θεὸς Κύριος (τετράκις) καὶ τὰ ἑξῆς:

 ῏Ηχος δʹ. ῾Ο ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ…

Τ ῷ  ̉Αρχιθύτι ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν* ἁ­μαρ­τωλοὶ καὶ ταπεινοὶ καὶ προσπέσωμεν* ἐν με­τανοίᾳ κραζοντας ἐκ μέσης ψυχῆς˙* ῞Αγιε, βοήθη­σον καὶ διά­σωσον πάντας˙* ἐκ παντοίων θλίψεων καὶ ποι­κίλων παγίδων˙* μὴ ἀποστρέ-ψῃς ἱκέτας κε­νούς˙* σὲ γὰρ με­σίτην,* Διονύσιε, ἔχομεν.

Δόξα Πατρὶ... τὸ ̉ Απολυτίκιον ῏Ηχος γ’.Θείας πίστεως…

Τ ρίκκης Πρόεδρος καὶ τῆς Λαρίσης,* καὶ ἀκοίμητος* φρουρὸς ἐδείχθης,*  ̉Αρχιθύτα ἐλεή­μων  Διο­νύσιε˙*  ̉Αναπαυσᾶ τὴν Μονὴν σὺ ἀ-νήγειρας* καὶ ἐν αὐτῇ  θεαρέστως  ἐβίωσας,* Θεοδόξαστε, Χρι­στὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε* δωρή-σασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔ­λεος.  

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ...  Θεοτοκίον.

Ο ὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε,* τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι˙* εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρε­σβεύουσα,* τὶς ἡμᾶς ἐρρύσατο* ἐκ τοσούτων κινδύ­νων;* Τὶς δὲ διεφύλαξεν* ἕως νῦν ἐλευθέρους;* Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ˙* σοὺς γὰρ δού­λους σώζεις ἀεὶ* ἐκ παντοίων δεινῶν.

Εἶτα ὁ Νʹ Ψαλμὸς καὶ ἀρχόμεθα τοῦ Κανόνος.

ᾨδὴ αʹ.  Ἦχος πλ. δ'. Ὑγρὰν διοδεύσας[1]…

Δ ιονύσιε, κλέος χριστιανῶν* πρὸς σὲ καταφεύγω ὁ ἀνάξιος ταπεινῶς* καὶ τὴν σὴν βοήθειαν αἰ­τοῦμαι* ἥν, ̉Αρχιθύτα Τρικκαίων,* παράσχου μοι.

Τ ὸν πλοῦτον ὃν δέδωκέ μοι Θεὸς* ἀφρόνως ὁ τά­λας ἐδαπάνησα, θαυμαστέ,* διὸ σοί, Διονύσιε, σπεύδω* καὶ ἐξαιτῶ ταῖς λιταῖς σου,* πανάριστε.

Κ αρδίαν σὺ νήφουσαν, θαυμαστέ,* παράσχου ἱ­κέ­ταις* ὡς καὶ σώφρονα λογισμόν,* ἵνα τὸν Σω­τήρα τῶν ἀνθρώπων* ἐκ μέσης καρδίας πάντες δοξάζω­μεν.   

Θεοτοκίον.

Υ ῾ ψώνω τὰς χείρας ἱκετικῶς* πρὸς σέ, Θεοτό­κε,* καὶ αἰτοῦμαι σὴν ἀρωγήν,* ἣν τάχος παρά­σχου σῷ ἱκέ­τῃ,* ἵνα ῥυσθῶ  τῆς  κολάσεως, ῎Αχραντε. 

ᾨδὴ γʹ. Οὐρανίας ἁψῖδος…

Τ οῦ πυρὸς τὴν μανίαν* λιταῖς σου κατάσβεσον,* ἀ­γρούς,  ̉Αρχιθύτα, καὶ οἰκίας* σὺ διαφύλα­ξον,* ἵνα ὑμνοῦμέν σε* τὸν τοῦ Χριστοῦ στρατιώ­την* τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα* καὶ καταφύγιον.

Ο ̉ ρθοδόξων ἐδείχθης* φρουρὸς ὁ ἀκοίμητος* καὶ τῶν μοναζόντων τὸ κλέος ὡς καὶ τὸ πρότυπον* τῶν δὲ νοσούντων ἀεὶ* σὺ ἰατρὸς καὶ προστάτης* καὶ χη­ρῶν ὑπέρμαχος,* ὧ Διονύσιε.

Ε ̉ κ τροχαίου, Παμμάκαρ,* σὺ διαφύλαξον* πά­ντας τοὺς προστρέχοντας πόθῳ* πρὸ τῆς εἰκό­νος Σου* καὶ ἐξαιτοῦντας θερμῶς* τὴν σὴν  βοή­θει­αν, Πά­τερ,* καὶ Χριστὸν δοξάζοντες,* ὦ Διονύσι­ε.

Θεοτοκίον.

Σ υνειδήσεως, Κόρη,* τὰς τύψεις διάλυσον* καὶ τῆς μετανοίας τὰ δῶρα* τάχος παράσχου μοι,* Μα­ριὰμ θαυμαστή,* τῶν ἀσθενῶν ἡ προ-στά­τις* καὶ πιστῶν τὸ στήριγμα,* Θεογεννήτρια. 

Δ ιάσωσον* ἀπὸ κινδύνων ἱκέτας σου,  ̉Αρχιθύτα,* ὅ­τι πάντες δεητικῶς* εἰς σὲ καταφεύγομεν* ὡς ἔ­χοντι τῷ Θεῷ παῤῥησία. 

Ε ̉ πίβλεψον ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴα­σαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία…

Σ ὺ πρέσβυς θερμὸς* καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον* ἐ­δεί­χθης, σεπτέ,* καὶ πιστῶν καταφύγιον* ἐκτε­νῶς βο­ῶμέν σοι,* μάκαρ Διονύσιε, πρόφθα­σον* καὶ ἐκ κινδύ­νων λύτρωσαι ἡμᾶς,* τοὺς σοι πόθῳ καὶ πίστει προ­σφεύγοντας. 

ᾨδὴ δʹ. Εἰσακήκοα Κύριε...

Τ οὺς νοσοῦντας θεράπευσον,* ἰατρὲ ἀνάργυρε, σοῦ δεόμεθα* καὶ θεραπευτὰς βοήθησον* ποι­εῖν καλὰς διαγνώσεις πάντοτε.

Ο ̉ ρθοδόξους προστάτευσον* ἐκ τῆς κατακρίσε­ως, Διονύσιε,* καὶ  ταπείνωσιν  παράσχου  μοι,* ἵ­να λά­βω ἄφεσιν καὶ ἔλεος.

Τ έκνα τάχος σὺ δώρησον* τοῖς ποθοῦσι, Διο-νύσιε πάντιμε,* καὶ παράσχου ῥώσιν ἅπασι* τοῖς σοι πό­θῳ καὶ πίστει προστρέχουσι.

Θεοτοκίον.

Ο ῾ λοψύχως σοῦ δέομαι* τὰ τέλη ἀνώδυνα πᾶσι δώ­ρησε* καὶ κατεύνασον τὸν τάραχον* τοῦ νοὸς μου, Κόρη Θεοδόξαστε.

ᾨδὴ εʹ. Φώτισον ἡμᾶς…

Ν όσων ἰατρὸς* ἀνεδείχθης, Διονύσιε,* διὸ σοι πά­ντες προσφεύγομεν θερμῶς* καὶ ἐξαιτοῦμεν παρα­σχεῖν ἡμῖν τὴν ἴασιν. 

Σ κέπασον ἡμᾶς* ὑπὸ τὴν σκέπην σου, Διονύσιε,* καὶ τὴν Μονὴν σου διαφύλαξον* ἐκ τῶν παγί­δων τοῦ ἐχθροῦ, Θεομακάριστε.

Υ ῞ πνον ἐλαφρὸν* καὶ ἀνάπαυσιν τοῦ σώματος* πα­ράσχου πάντες δεόμεθα θερμῶς* καὶ ταῖς λιταῖς Σου* τῆς ψυχῆς τὰ πάθη κοίμησον. 

Θεοτοκίον.

Φ όβον τοῦ Θεοῦ* τῇ καρδίᾳ μου ἐμφύτευσον* καὶ ὑ­γιείαν σὺ παράσχου μοι* τῷ ἀναξίῳ ἱκέ­τῃ σου, Θεο­νύμφευτε.

ᾨδὴ στʹ. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ…

Π ροστρέχω πρὸ τῆς εἰκόνος σου πόθῳ* καὶ αἰτῶ τὴν σὴν βοήθειαν, Μάκαρ.* Μὴ ἀποῤῥίψῃς ἱκέ­την ἀ­χρεῖον,* ἀλλὰ καρποὺς μετανοίας μοι δώρησον* σοῦ δέομαι καὶ νῦν θερμῶς* τὸν  Υἱὸν  τῆς  Παρ­θένου εὐμένισον.

Α ̉ παύστως σὲ ἱκετεύω ὁ τάλας,* μὴ παρίδῃς τὸν ἱ­κέτην, Θεόφρον,* ἀλλὰ παράσχου ἐμοὶ τῷ ἀ­θλί­ῳ* ὑπομονὴν καὶ ταπείνωσιν δέομαι* καὶ δί­δου μοι εὐ­θυπορεῖν* πρὸς ὁδοὺς τοῦ Σωτῆρος, Πανένδο­ξε.

Ε ̉ κ βλάβης τῶν φρενῶν διαφύλαττε,* Διονύσιε, τοὺς ἱκέτας σου τάχος* καὶ ἐκ ποικίλων παγίδων ἀπαύ­στως* ἃς ὁ ἐχθρὸς ἐξυφαίνει διάσωσον* δεόμεθα σου ταπεινῶς,*  ̉Αρχιθύτα, ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι.

Θεοτοκίον.

Ο ̉ ρθόδοξοί σε προστάτην ἔχομεν* καὶ φρουρὸν ἀ­κοίμητον, Θεοτόκε,* σὺ τῶν δαιμόνων τὰ βέ­λη διώ­κεις,* σὺ καὶ  τὰς  νόσους  ἰᾷ, Παναμώμητε,* διὸ μονα­ζόντων χοροὶ* ἀνυμνοῦσιν ἁπαύστως σέ, Δέ­σποι­να.  

Δ ιάσωσον* ἀπὸ κινδύνων ἱκέτας σου,  ̉Αρχιθύτα,* ὅ­τι πάντες δεητικῶς* εἰς σὲ καταφεύγομεν* ὡς ἔχοντι τῷ Θεῷ παῤῥησία. 

Α ῎ χραντε,* ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύ­τως* ἐπ̉ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώ­πησον,* ὡς ἔ­χουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Δέησις καὶ τὸ Κοντάκιον. Ἦχος β´. Προστασία.

Σ ὲ προστάτην τῶν Χριστιανῶν ὀνομάζομεν* καὶ ἀ­κοίμητον φρουρὸν ἁπάντων καλοῦμέν σε˙* μὴ πα­ρίδῃς* ἁμαρτωλῶν ἱκέτιδας φωνάς,* ἀλλὰ πρόφθα­σον, θαυματουργέ,* εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν τῶν θερ­μῶς δεο­μένων σου.* ῾Ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ πλά­νης* καὶ σῶ­σον ἐκ τοῦ καρκίνου* τοὺς  καταφεύγο­ντας πρὸς σέ,*  ̉Αρχιθύτα Διονύσιε.

Καὶ εὐθὺς τὸ Προκείμενον.  Ἦχος δ´.

Τ ίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ῾Οσίου αὐ­τοῦ. (δίς)

Στίχος: Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέ­σχε μοι.

Τ ίμιος  ἐναντίον  Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ῾Οσίου αὐ­τοῦ.

 

῾Ο ῾Ιερεύς: Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι  ἡμᾶς…

῾Ο Χορός: Κύριε ἐλέησον (τρίς)

῾Ο ῾Ιερεύς: Σοφία, ὀρθοὶ ἀκούσωμεν…

῾Ο Χορός: Καὶ τῷ Πνεύματί σου.

῾Ο ῾Ιερεύς: ̉Εκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν ...

῾Ο Χορός: Δόξα σοι, Κύριε, Δόξα σοι.

 

Τ ῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἔστη ὁ ̉Ιησοῦς ἐπὶ τόπου πεδι­νοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πο­λὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ ῾Ιε­ρουσα­λὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νό­σων αὐ­τῶν, καὶ οἱ ὀ­χλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀ­καθάρτων, καὶ ἐθερα­πεύοντο˙ καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐ­τοῦ, ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐ­ξήρχετο καὶ ἰᾶτο πά­ντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μα­θητὰς αὐτοῦ ἔλεγε˙ μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ˙ μακάριοι οἱ πει­νῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε˙ μακάριοι οἱ κλαίο­ντες νῦν, ὅτι γελά­σετε˙ μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσω­σιν ὑμᾶς οἱ ἄν­θρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσω­σιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσω­σι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πο­νηρὸν ἕνε­κα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

῾Ο Χορός: Δόξα σοι, Κύριε, Δόξα σοι.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ…

Τ αῖς τοῦ σοῦ ῾Οσίου πρεσβείαις Ἐλεῆμον,* ἐξά­λει­ψον τὰ πλήθη* τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ…

Τ αῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον,* ἐξάλειψον τὰ πλήθη*  τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

 

Στίχος: Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα… καὶ τὸ

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β´. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Μ ὴ ἐγκαταλείπῃς με,* εἰς τῶν δαιμόνων τὰς χεί­ρας,*  ̉Αρχιθύτα ἔνδοξε,* ἀλλὰ σκέπε, ῞Αγιε, τὸν ἱκέτην σου˙* θλῖψις γὰρ ἔχει με,* φέρειν οὐ δύναμαι,* τῶν δαιμόνων τὰ τοξεύματα,* σκέπην οὐ κέκτημαι,* οὐδὲ ποῦ προσφύγω ὁ ἄθλι-ος,* πάντοθεν πολεμού­μενος,* καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλὴν σου˙* Μάκαρ Διονύ­σιε,* ἐλπὶς σὺ καὶ προστάτης τῶν πιστῶν,* μὴ μου πα­ρίδῃς τὴν δέησιν,* τὸ συμφέρον ποίησον.

 

῾Ο ῾Ιερεύς: Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαὸν σου…

῾Ο Χορός: Κύριε, ἐλέησον (δωδεκάκις)

῾Ο ῾Ιερεύς: ̉Ελέει καὶ οἰκτιρμοῖς…

῾Ο Χορός:  ̉Αμήν.

Καὶ ἀποπληροῦμεν τὰς λοιπὰς. ᾨδὰς τοῦ Κανόνος 

ᾨδὴ ζʹ. Οἱ ἐκ τῆς ̉ Ιουδαίας…

Τ οῦ σεισμοῦ τὴν μανίαν* καταπαύει ὁ Πλάστης,  Διονύσιε ἔνδοξε,* διὸ πιστῶν τὰ πλήθη* αἰτοῦσι σαῖς πρεσβεῖαις* καὶ γονυκλινῶς σοῦ  δέονται,* τὸν  Ζωο­δότην Χριστόν, εὐμένισον λιταῖς Σου.  

Τ ῶν Τρικκαίων ἐδείχθης* ποιμήν, Διονύσιε μάκαρ, ἀκοίμη­τος,* καὶ κτίτωρ καὶ οἰκήτωρ,*  ̉Ανα­παυσᾶ  καὶ  κλέος,* διὸ  παντες  δεόμεθα˙* δί­δου ἱκέ­ταις, σεμνέ,* εἰρήνην καὶ ὑγείαν.

Θ ελητὴν τοῦ ἐλέους,* ὃν ἠγάπησας,  ̉Αθλητά δυ­σώ­πησον,* ῥυσθῆναι τῶν πταισμάτων,* ψυχῆς τε μολυ­σμάτων,* τῶν ἐν πίστει βοώντων σοι˙* Χαῖ­ρε, Τρικκαίων ποιμὴν* καὶ δόξα Μετεώρων.

Θεοτοκίον.

Θ εοτόκε Παρθένε,* πρὸς σὲ πίστει προσέρχο­μαι ὁ ἀ­νάξιος* καὶ χείρας μου σοι αἴρω* καὶ πόθῳ ἀνακρά­ζω* ἀποδήμους διάσωσον* ἐκ τῶν χειρῶν πει­ραστοῦ* καὶ τῶν αἰρετιζόντων.     

ᾨδὴ ηʹ. Τὸν Βασιλέα…

Τ ὴν ἀνομβρίαν* ὁ Λυτρωτὴς καταπαύει* λιταῖς Σου, Διονύσιε μάκαρ,* καὶ πιστοῖς παρέχει* εὐκράτους τοὺς ­ἀέρας.

Α ̉ δυναμίας* τῶν μαθητῶν ταῖς λιταῖς σου* θερα­πεύει ὁ Κτίστης ταχέως* καὶ εἰς τοὺς γονέας* χαρὰν παρέχει, μάκαρ.

Τ ὸν Κύριόν μου* καὶ Λυτρωτὴν τῆς ψυχῆς μου* κα­θικέτευε, Διονύσιε μάκαρ,* ἵνα ὁ ἀχρεῖος* ἰδῶ Θε­οῦ τὴν δόξαν.

Θεοτοκίον.

Ε ̉ κ τῶν ἀνθρώπων* τὴν ἀνασφάλειαν τάχος* ἐκ­δι­ώκεις, Κεχαριτωμένη,* καὶ εἰς τὰς ψυχὰς μας ἐλ­πίδαν ἐμφυτεύεις.

ᾨδὴ θʹ. Κυρίως Θεοτόκον…

Ι ̉ ώσεις θεραπεύεις,* ὄγκους ἀπελαύνεις* καὶ νό­σους, Διονύσιε, διώκεις ταχύ,* διὸ ἀπαύστως νοσοῦ­ντες* σοι καταφεύγουσι.

 

Λ ιμὴν σὺ καὶ προστάτης,* Διονύσιε, ἐδείχθης* καὶ τῶν  ̉Ορθοδόξων τεῖχος ἀκράδαντον,* καταφυ­γὴ τε καὶ σκέπη* καὶ ἀγαλλίαμα.

Δ ιάσωσον ἐκ πλάνης* τέκνα ̉Ορθοδόξων* καὶ ἐκ χει­ρῶν τοῦ ἀλάστορος δέομαι,* ἵνα ὑμνοῦμεν ἀπαύ­στως* Σέ, Διονύσιε.

 

Θεοτοκίον.

Π ανάχραντε Παρθένε,* Μῆτερ τοῦ ῾Υψίστου* τοὺς σοι προσφέγοντας ῥῦσαι δεόμεθα* ἐκ τοῦ  πυ­ρὸς τὴν μανίαν* καὶ τῆς κολάσεως.

Καὶ εὐ­θὺς τὰ Με­γα­λυ­νά­ρια.

­Α ῎ ξιόν ἐ­στιν ὡς ἀ­λη­θῶς,* μα­κα­ρί­ζειν σε τὴν Θε­ο­τό­κον,* τὴν ἀ­ει­μα­κά­ρι­στον καὶ πα­να­μώ­μη­τον καὶ Μη­τέ­ρα τοῦ Θε­οῦ ἡ­μῶν.* Τὴν τι­μι­ω­τέ­ραν τῶν Χε­ρου­βείμ,* καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ραν* ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φείμ,* τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως* Θε­ὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν,* τὴν ὄν­τως, Θε­ο­τό­κον,* σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

Χ αίροις, τῶν Τρικκαίων ὁ θησαυρὸς* καὶ τῶν Λαρι­σαίων* ποιμενάρχης ὁ ἐκλεκτός.* Χαίροις,  ̉Ανα­παυσᾶ* ὁ κτίτωρ καὶ οἰκήτωρ* καὶ τῶν πιστῶν ἡ δό­ξα,* ὦ Διονὐσιε. 

Χ αίροις, Διονύσιε θαυμαστέ,* Μονῆς τοῦ ῾Αγίου* Νι­κολάου ὁ οἰκιστής˙* χαίροις, τῶν ἐν θλίψει* ἀκοί­μη­τος προστάτης* καὶ τῶν ἀνέργων μάκαρ,* τὸ καταφύγιον.

Π άντες, Διονύσιε θαυμαστέ,* προσπίπτομεν πό­θῳ* τῇ εἰκόνι σου τῇ σεπτῇ* αἰτοῦντες εἰρήνην* μετά­νοιαν καὶ πίστιν* ἃ σὺ παρέχεις τάχος* τοῖς σοι προστρέχουσι.

Σ πεύδεις εἰς τὰς κλίνας τῶν ἀσθενῶν* καὶ τού­τοις παρέχεις,* Διονύσιε θαυμαστέ,* ἀκλόνη­τον ὑγεί­αν* μετάνοιαν καὶ πίστιν* διὸ σὲ εὐγνωμόνως* πά­ντες δοξάζομεν. 

Κ έρας ̉Ορθοδόξων Χριστιανῶν* ὕψωσον λιταῖς σου* καὶ παράσχου πᾶσι ταχὺ* δύναμιν καὶ ῥώ­σιν,* ταπείνωσιν, ὑγείαν* καὶ Παραδείσου κάλ­λη* ἰ­δεῖν ἀ­ξίωσον.

Δ αίμονας κατέβαλες, θαυμαστέ,* διὰ πολλῶν ἀ­γώνων* νηστειῶν τε καὶ προσευχῶν* καὶ γέγο­νας δοχεῖον* Πνεύματος ῾Αγίου* ὡς καὶ συμπολίτης* τοῦ Πανοικτίρμονος.

Π ᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί,* Πρόδρομε Κυ­ρίου,* ̉Αποστόλων ἡ δωδεκάς,* οἱ ἅγιοι Πάντες* με­τὰ τῆς Θεοτόκου,* ποιήσατε  πρεσβείαν* εἰς  τὸ  σωθῆ­ναι ἡμᾶς.

Εἶτα ὁ Χορὸς τὸ Τρισάγιον, Δόξα Πατρί... Παναγία Τριάς... Πάτερ ἡμῶν.. ὁ Ἱερεύς: ῞Ο­τι Σοῦ...,  ὁ Χορός:  ̉Α­μήν.  

Καὶ τὸ ̉̉̉Απολυτίκιον. ῏Ηχος γ’. Θείας πίστεως...

Τ ρίκκης Πρόεδρος καὶ τῆς Λαρίσης,* καὶ ἀκοίμητος* φρουρὸς ἐδείχθης,*  ̉Αρχιθύτα ἐλεή­μων  Διο­νύσιε˙*  ̉Αναπαυσᾶ τὴν Μονὴν σὺ ἀνήγειρας* καὶ ἐν αὐτῇ  θεαρέστως  ἐβίωσας,* Θεοδόξαστε, Χρι­στὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε* δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔ­λεος.  

Δέησις καὶ ὁ ῾Ιερεὺς ποιεῖ τὴν ἀπόλυσιν. Τῶν πιστῶν ἀσπαζομένων τὰς εἰκόνας ψάλλομεν:

῏Ηχος β’. ῞Οτε ἐκ τοῦ ξύλου…

Π άντας τοὺς προστρέχοντας πιστῶς* πρὸ τῆς ἱε­ρᾶς σου εἰκόνος,* Διονύσιε ἔνδοξε,* δίδου σὺ μετάνοι­αν,* ὑπομονὴν καὶ χαράν,* φωτισμὸν καὶ τα­πείνω­σιν,* εἰρήνην καὶ πίστιν,* ἄγγελον ἀ­κοίμη­τον καὶ ὁ­δηγὸν ἀσφαλῆ.* Πάτερ τῶν Τρικκαίων τὸ κλέ­ος,* πτωχῶν ἀνεδείχθης προστάτης* καὶ τῶν  ̉Ορθο­δόξων καταφύγιον.

Δ έσποινα πρόσδεξαι* τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου* καὶ λύτρωσε ἡμᾶς* ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλί­ψεως.

Τ ὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου* εἰς σὲ ἀνατίθημι,* Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,* φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

῾Ιερεὺς: Δι̉  εὐχῶν τῶν ῾Αγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε  ̉Ιη­σοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.      ̉Αμήν

---

[1] Εἰς τὰ δύο πρῶτα τροπάρια ἑκάστης ᾠδῆς λέγομεν: ῞Αγι­ε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν, εἰς δὲ τὰ δύο τελευταῖα: Δό­ξα Πα­τρὶ…, Καὶ νῦν…