Άγιος Ιωάννης Μονεμβασιώτης
Δήμητρα Μανώλη
Στὶς 21 Ὀκτωβρίου τιμᾶ ἡ ἐκκλησία μας ἕνα 15χρονο νέο, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Μονεμβασιώτη. Ἀπὸ τὸ χωριὸ Γεράκι καταγόταν ὁ ἱερέας πατέρας του καὶ ἀπὸ τὶς Γοῦβες ἡ πρεσβυτέρα του. Σ’ αὐτὸ τὸ χωριὸ γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε ὁ ἅγιός μας. Εἶχε ἅγια λειτουργικὰ βιώματα καθὼς μπαινόβγαινε στὸ Ἱερό, ὑπηρετώντας τὸν ἱερέα πατέρα του.
Τὸ 170, ὅμως, πλῆθος Ἀλβανῶν αἰχμαλώτισαν καὶ σκότωσαν πολλοὺς χριστιανούς. Φθάνοντας στὶς Γοῦβες, σκότωσαν τὸν ἱερέα καὶ αἰχμαλώτισαν τὴν πρεσβυτέρα, ποὺ μαζὶ μὲ τὸ παιδί της μεταφέρθηκαν στὴ Λάρισα. Ἐκεῖ, ἀφοῦ χώρισαν τὸν Ἰωάννη ἀπὸ τὴ μητέρα του, τοὺς πούλησαν. Δύο καὶ τρεῖς φορὲς πουλήθηκε ὁ καθένας τους, ὥσπου ὕστερα ἀπὸ δύο χρόνια ἀγοράστηκαν καὶ οἱ δύο μαζὶ ἀπὸ ἕνα Θεσσαλονικιὸ Τοῦρκο.
Ὁ Τοῦρκος αὐτὸς διέμενε στὴ Λάρισα καὶ ἦταν ἄτεκνος. Ζώντας κοντά του ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὅπως ἦταν φυσικό, δὲ μπόρεσε νὰ κρύψει τὰ χαρίσματά του. Ἦταν πρᾶος, ἐργατικός, ἔξυπνος, χαρούμενος. Ὁ Τοῦρκος τὸν συμπάθησε. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ γυναῖκα του καὶ θέλησαν νὰ τὸν υἱοθετήσουν, ὑπὸ τὸν ὄρο νὰ τουρκέψει. Καθημερινὰ τὸ ἀφεντικό του δὲν ἔπαυε νὰ τὸν ἐνοχλεῖ, προσπαθώντας νὰ διαστρέψει τὸν Ἰωάννη ἀπὸ τὴν πίστη τῶν χριστιανῶν καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴ δική του θρησκεία, πότε μὲ ὑποσχέσεις τιμῶν καὶ ἀξιωμάτων, πότε μὲ κολακεῖες καὶ πότε μὲ ἀπειλές, τιμωρίες καὶ βασανισμούς. Συγχρόνως καὶ ἡ σύζυγός του, μὲ μαγεῖες προσπαθοῦσε νὰ ξεμυαλίσει τὸν Ἰωάννη, νὰ τὸν ρίξει στὴν ἀγκαλιὰ μιᾶς Τουρκάλας, ὥστε νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἀλλαξοπιστήσει.
Ἡ Θεία Χάρη ὅμως φύλαγε τὸν ἔφηβό μας ἄτρωτο. Ὁ Ἀγαρηνὸς κουράστηκε, βαρέθηκε νὰ παρακινεῖ, νὰ ἐπαινεῖ καὶ νὰ τιμωρεῖ τὸ νέο μας καὶ τὸν ὁδήγησε στὴν αὐλὴ τοῦ τζαμιοῦ ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι πολλοὶ Ἀγαρηνοί. Ἄλλοι τὸν χτύπησαν, ἄλλοι τὸν τρύπησαν, ἄλλοι τὸν κορόιδευαν, ἄλλοι τοῦ ἔβαζαν τὰ πιστόλια στὸ στῆθος, παρακινώντας τον νὰ ἀλλάξει τὴν πίστη του. Ἄδικα ὅμως κουράζονταν. Ὁ Ἅγιός μας ἦταν ξεκάθαρος: «Δὲ γίνομαι Τοῦρκος. Ἐγὼ Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω».
Ἔφθασε ὅμως καὶ τὸ «μικρὸ Πάσχα» τῶν χριστιανῶν, ὁ Δεκαπενταύγουστος. Ἡ νηστεία ποὺ μὲ χαρὰ ὑποδέχονται καὶ περιμένουν οἱ πιστοί. Σὰν κατάλαβε ὁ Τοῦρκος πὼς ὁ Ἰωάννης δὲν ἤθελε νὰ χαλάσει τὴ νηστεία του καὶ νὰ ἀρτυθεῖ, τὸν ἔκλεισε σὲ ἕνα στάβλο. Στὸ διάστημα αὐτὸ τῶν 15 ἡμερῶν, πότε τὸν κρεμοῦσε καὶ ἄναβε ἄχυρα ὥστε νὰ τὸν πνίγουν οἱ καπνοί, πότε τὸν τρυποῦσε μὲ τὸ ξίφος σὲ ὅλο του τὸ σῶμα, πότε τὸν ἄφηνε τρεῖς μέρες νηστικὸ καὶ ὅλα αὐτὰ μπροστὰ στὰ μάτια τῆς πονεμένης, σκλαβωμένης, χήρας μανούλας του. Σκοπὸς καὶ πόθος τοῦ Ἀγαρηνοῦ ἦταν νὰ κάνει τὸν Ἅγιο νὰ χαλάσει τὴ νηστεία του, κάτι ποὺ θὰ ἀποτελοῦσε μεγάλη νίκη γι’ αὐτόν, ἂν τὰ κατάφερνε.
Ὁ νέος μας ὅμως, ἦταν ἀνυποχώρητος. Τὴν Παναγία του, τὴν μητέρα τοῦ Κυρίου του καὶ μητέρα του, θὰ τὴν τιμοῦσε μέχρι θανάτου. Εἶχε ὅμως καὶ ἄλλο πειρασμό, τὴ μανούλα του. Ἐκείνη, πιεζόμενη, ἴσως ἀπὸ τὸν Ἀγαρηνό, ἴσως ἀπὸ τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς της τὸν παρακαλοῦσε νὰ ὑποκύψει: «Φάε, γιέ μου, ἀπὸ τὰ φαγητὰ αὐτά, φάε νὰ μὴν πεθάνεις κι ὁ Θεὸς κι ἡ Παναγία σὲ συγχωροῦν γιατί δὲν τὸ κάνεις μὲ τὴ θέλησή σου, ἀλλὰ ἀπὸ ἀνάγκη. Λυπήσου, γιέ μου κι ἐμένα τὴν πονεμένη μητέρα σου καὶ μὴν πεθάνεις καὶ μ’ ἀφήσεις στὴν αἰχμαλωσία καὶ τὴν ξενιτιά. Μαζί σου δὲ νιώθω αἰχμάλωτη, σκλάβα». «Μάνα μου», τῆς ἔλεγε ἐκεῖνος, «γιατί κλαῖς; Γιατί δὲ μιμεῖσαι κι ἐσὺ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ ἕνα μονογενῆ γιὸ εἶχε κι ὅμως δέχτηκε νὰ τὸν θυσιάσει; Μὴν κλαῖς καὶ μὴ θρηνεῖς γιὰ μένα. Εἶμαι γιὸς ἱερέα καὶ πρέπει νὰ φυλάγω περισσότερο ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῶν λαϊκῶν τους νόμους καὶ τὰ ἔθιμα τῆς ἐκκλησίας μας. Ἂν δὲ μποροῦμε νὰ φυλάξουμε τὰ μικρά, ὅπως εἶναι ἡ νηστεία, πῶς θὰ φυλάξουμε τὰ μεγάλα…». Ἔπειτα κι ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀπάντηση, ἐξαγριωμένος ὁ Ἀγαρηνός, τοῦ ἔδωσε μία μαχαιριὰ στὴν καρδιά, ὅμως ὁ Ἅγιος κρατήθηκε στὴ ζωὴ δύο ἀκόμη μέρες. Πρὶν ξεψυχήσει, ζήτησε ἀπὸ τὴ μητέρα του νὰ παραμείνει στὴ Λάρισα, ἕως ὅτου παραλάβει τὰ ὀστά του, ὥστε νὰ τὰ μεταφέρει στὴν πατρίδα τους.
Ἀφοῦ ὁ νέος μας παρέδωσε τὴν ἅγια ψυχή του, ὁ Ἀγαρηνὸς πέταξε τὸ ταλαιπωρημένο καὶ βασανισμένο σῶμα του σ’ ἕνα κῆπο, γιὰ νὰ τὸ φᾶνε τὰ σκυλιὰ καὶ ἔδιωξε τὴ μητέρα του. Ὡστόσο, καὶ τὰ σκυλιὰ ἀκόμη σεβάστηκαν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ δὲν τὸ πλησίασαν. Τὸ πρόσωπό του ἄστραφτε σὰν τὸν ἥλιο καὶ πολλοὶ χριστιανοὶ τῆς Λάρισας, εἶδαν ἐκεῖνες τὶς δύο μέρες ποὺ ἦταν πεταμένο τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρα, φῶς, σὰν ἀστέρι, ποὺ κατέβαινε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πάνω στὸν Ἅγιο.
Ὁ Μητροπολίτης Λάρισας σὰν πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, ζήτησε ἄδεια ἀπὸ τὸν Ἀγαρηνὸ καὶ ἐνταφίασε τὸ πολύπαθο σῶμα του μὲ εὐλάβεια. Ἡ μητέρα του δὲν ξέχασε τὴν τελευταία ἐπιθυμία τοῦ γιοῦ της. Γύριζε ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι σὰ ζητιάνα γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὸ ψωμάκι της, ὥσπου νὰ συμπληρωθοῦν τὰ τρία χρόνια γιὰ νὰ κάνει τὴν ἐκταφὴ τοῦ παιδιοῦ της.
Ὅταν συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, παρέλαβε τὰ ἅγια λείψανα καὶ μὲ πολλὲς δυσκολίες καὶ περιπλανήσεις ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἔφτασε ἐπιτέλους στὴν πατρίδα της, τὶς Γοῦβες. Διηγήθηκε στοὺς συγγενεῖς της τὸ θάνατο τοῦ παιδιοῦ της καὶ παρακάλεσε τὸν ἀδερφό της, πεθαίνοντας, νὰ ἐνταφιάσει μαζί της καὶ τὰ λείψανα τοῦ μονάκριβου γιοῦ της. Ἔτσι κι ἔγινε.
Δεκατρία χρόνια ἀργότερα, ὅταν πέθανε καὶ ἡ γυναῖκα τοῦ ἀδερφοῦ της, θέλησαν νὰ τὴ θάψουν στὸν οἰκογενειακό τους τάφο καὶ ἀποφάσισαν νὰ κάνουν ἐκταφὴ τῆς πρεσβυτέρας. Ὅταν ἄρχισαν νὰ σκάβουν, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο ἄρρητος εὐωδία ποὺ τὴν αἰσθάνθηκαν ὅλοι καὶ θυμήθηκαν τότε ὅτι μαζί της βρίσκονταν ἐνταφιασμένα καὶ τὰ ὀστὰ τοῦ μάρτυρα Ἰωάννη. Συνέχισαν μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο νὰ σκάβουν καὶ βρῆκαν τὸ σῶμα τῆς μητέρας διαλυμένο καὶ τὸ σάβανο φθαρμένο, ἐνῷ ὁ σάκος ὅπου φυλάγονταν τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἦταν ἄφθαρτος, σὰ νὰ εἶχε μόλις τοποθετηθεῖ στὸν τάφο καὶ εὐωδίαζε.
Τὰ ἅγια λείψανα παρέλαβε ὁ συγγενὴς τοῦ μάρτυρα, ὁ ἱερέας Ἰωάννης Καυσοκαλύβας καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα ἐπιτελοῦσαν ἰάσεις σὲ ὅσους μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια τὰ προσκυνοῦσαν. Ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου ἔφτασε καὶ στ’ αὐτιὰ τοῦ τότε Μητροπολίτη Μονεμβασίας Χρύσανθου, ὁ ὁποῖος πῆγε καὶ τὰ προσκύνησε. Τὸ 1818, ἀφοῦ πέθανε ὁ ἱερέας, οἱ ὑπόλοιποι συγγενεῖς παρέδωσαν τὰ τίμια λείψανα στὸν Ἀρχιερέα.
Σήμερα, τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Μονεμβασιώτη βρίσκονται στὴ Μητρόπολη Σπάρτης καὶ συγκεκριμένα στὴν Ι.Μ. Ζερμπίτσας Σπάρτης, ἐνῷ τμήματα κατέχουν καὶ οἱ Ἱ. Μητροπόλεις Μεσσηνίας καὶ Λαρίσης, ὅπου ἔχουν ἀνεγερθεῖ Ἱ. Ναοὶ ἐν ὀνόματι τοῦ ἁγίου, ὅπως καὶ στὴν Παλλήνη Ἀττικῆς. Ἀμέτρητα τὰ θαύματά του, ὅπως καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων της ἐκκλησίας μας. Δοξάζουμε τὸ Θεὸ ποὺ φανέρωσε μετὰ ἀπὸ χρόνια τὰ ἅγια λείψανα, γιὰ νὰ στηρίζουν στὴν εὐσέβεια τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς καὶ κυρίως τοὺς νέους, τοὺς ἐφήβους συνομηλίκους του, ἀλλὰ καὶ νὰ ντροπιάζουν τοὺς κοιλιόδουλους, ποὺ δὲ φυλάγουν, περιφρονοῦν καὶ καταλύουν χωρὶς ντροπὴ τὶς νηστεῖες τῆς ἐκκλησίας μας.
«Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου