Απογοήτευση από την ηγεσία της χώρας μας

Απογοήτευση από την ηγεσία της χώρας μας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Τα όσα συμβαίνουν τελευταίως στις πολιτική, πνευματική και εκκλησιαστική ηγεσίες της Ελλάδος έχουν απογοητεύσει τους Έλληνες. Από πλευράς πολιτικής ηγεσίας φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Το Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ) στην πρόθεση ψήφου είναι στα χαμηλότερα σημεία εδώ και πενήντα χρόνια. Σύμφωνα με την Pulse RC (Καθημερινή, 5/10/2024, σελ. 5) το ποσοστό της κυμαίνεται στο 24-24,5%. Ο ηγέτης της Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει το προς αποφυγήν  παράδειγμα στους Έλληνες γονείς με τη φωτογραφία που ανέβασε ο γιός του στη Νέα Υόρκη. Αυτή έχει τη λεζάντα ότι μαζί με τη σύζυγό του Μαρέβα είχαν την ευκαιρία οικογενειακής συνάντησης με τα τρία παιδιά τους «που ζουν – για σπουδές και εργασία – στις ΗΠΑ». Τί να λέγει για πανεπιστήμια – κρατικά και ιδιωτικά –, τί να μιλάει για μείωση της ανεργίας, το δικό του παράδειγμα μετράει. Επίσης στη ΝΔ δημιουργείται πόλος βουλευτών που καταψήφισαν ή απέσχον της ψηφοφορίας για τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων και που εκφράζουν απόψεις παραδοσιακές του Κόμματος τους. Πέραν αυτών τα εσωτερικά προβλήματα, κυρίως με τη μετανάστευση και την ακρίβεια και τα εξωτερικά, με την Τουρκία, τα Σκόπια και την Αλβανία, αντιμετωπίζονται με ανεξήγητη χαλαρότητα.

            Τα δύο Κόμματα της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκονται υπό συνθήκες τυφώνος. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει στην ίδια κατάσταση και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ακόμη χειρότερη.            Η κατάσταση στην πνευματική ηγεσία του τόπου είναι ο καθρέφτης του πολιτισμικού μας επιπέδου. Ο διεθνούς φήμης μουσικός μας (βιολιστής και διευθυντής ορχήστρας) Λεωνίδας Καβάκος σε συνέντευξή του στην Ξένια Γεωργιάδου (Καθημερινή, 4/8/2024) είπε χαρακτηριστικά: « Δυστυχώς θεωρούμε ότι έχουμε προοδεύσει, αλλά την πνευματική διαδικασία την έχουμε ναρκώσει. Είμαστε μια κοινωνία “καθυστερημένη”». Η μείωση της ανάγνωσης  βιβλίων και της ακρόασης σοβαρής μουσικής, καθώς και η έλλειψη ικανών συγγραφέων πιστοποιούν την κατάσταση της δυτικής κοινωνίας. Ίσως είναι ενδεικτικό το ότι το φετινό Νόμπελ λογοτεχνίας το κέρδισε η κορεάτισσα Χαν Γκανγκ. Σήμερα στην Ελλάδα ακούγονται ή/και διαβάζονται  κάποιες ιδεολογικές μετριότητες της Αριστεράς,  και όσοι από τις περασμένες γενιές είναι στη ζωή. Είναι επίσης λυπηρό και ενδεικτικό της εποχής μας πως η Ακαδημία των Αθηνών πάντοτε σιωπά…                                              

Η εκκλησιαστική ηγεσία

            Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος αποτελεί την ηγεσία της. Σύμφωνα με τον ισχύοντα Καταστατικό της Χάρτη τακτικώς συνεδριάζει μία φορά τον χρόνο, κάθε Οκτώβριο, στις αρχές του. Και εφέτος συνεδρίασε, όπως όλα τα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια, χωρίς να λάβει οποιαδήποτε απόφαση, χωρίς να αγγίξει οποιοδήποτε θέμα που θα μπορούσε να προκαλέσει την αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, των γουοκιστών και λοιπών «προοδευτικών» δυνάμεων και της άθεης ιντελιγκέντσιας. Πέρασε αφανώς. Ουδείς, πλην  των 82 Αρχιερέων και όσων ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά πράγματα αντελήφθη το γεγονός. Το μόνο θετικό από την φετινή Ιεραρχία ήταν η εκλογή αξίου κληρικού στη Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας…

            Οι συνεδριάσεις της Ιεραρχίας κράτησαν τρεις ημέρες (2 έως 4 Οκτωβρίου), παρουσία των Αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ως ανωτάτη αρχή η Ιεραρχία, μεταξύ άλλων, «μελετά και αποφασίζει περί των ληπτέων μέτρων δια την πραγμάτωσιν της κατά Χριστόν ζωής του ιερού κλήρου και του Χριστεπωνύμου λαού». Η φετινή ημερησία διάταξη των τριών ημερών περιελάμβανε: Την πρώτη ημέρα τα τυπικά: Θεία Λειτουργία, προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου, αντιφώνηση του έχοντος τα πρεσβεία αρχιερωσύνης Μητροπολίτου Καρυστίας, εκλογή επιτροπής Τύπου, παρουσίαση εκθέσεων πεπραγμένων, συμπλήρωση καταλόγου προς Αρχιερατείαν εκλογίμων, ψήφιση κανονισμών, υπηρεσιακά θέματα. Την δεύτερη ημέρα είχε δύο εισηγήσεις, υπό τύπο διαλέξεων με, ως συνήθως, προτάσεις, που, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, λέγονται για τους τύπους. Η πρώτη, του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, είχε θέμα «Η στήριξη στον θεσμό της οικογένειας – πρακτική διάσταση» και η δεύτερη, του Μητροπολίτου Δράμας είχε θέμα «Βία, παραβατικότητα – ενδοοικογενειακή, ενδοσχολική – και Εκκλησία».

            Η ανιαρή παράθεση ή και επανάληψη ανώδυνων θεμάτων, που απλώς  καθηκόντως λέγονται και δεν έχουν οποιαδήποτε ανταπόκριση στον πιστό λαό και πρακτικό αποτέλεσμα στην πορεία της κοινωνίας είναι μια παγιωμένη κατάσταση στην Εκκλησία της Ελλάδος, προς μεγίστη ικανοποίηση των εχθρών της. Ένα μόνο παράδειγμα: Το 2011 0 Μητροπολίτης Ιλίου εισηγήθηκε το θέμα «Προετοιμασία για το μυστήριο του γάμου και τη δημιουργία χριστιανικής οικογένειας». Έγραψε στις προτάσεις του: «Χρειαζόμαστε προγράμματα μελλονύμφων, που δεν θα έχουν “σχολικό” χαρακτήρα μάθησης, αλλά κύκλους συναντήσεων διαλόγου και επικοινωνίας  των ζευγαριών με τους ιερείς ή και με ειδικούς…». Φέτος ο Μητροπολίτης Δράμας πρότεινε «την εξέλιξη των γραφείων γάμων των Μητροπόλεων σε γραφεία συμβουλευτικής για να διαδραματίσουν προληπτικό ρόλο ως προς την εκδήλωση συμπεριφορών βίας μέσα στην οικογένεια…». Μετά από δεκατρία χρόνια η ίδια σχεδόν πρόταση…

            Το λυπηρό δεν είναι μόνο ότι οι προτάσεις δεν λαμβάνουν ποτέ σάρκα και οστά. Το χειρότερο είναι ότι η Ιεραρχία δεν απασχολείται με το κύριο πρόβλημα, ότι έχουν μειωθεί πολύ οι εκκλησιαστικοί γάμοι και όσοι μελλόνυμφοι επιλέξουν την Εκκλησία, στη μεγάλη τους πλειονοψηφία,  δεν έχουν διάθεση να ακούσουν τις συμβουλές των ιερέων. Αυτή είναι η διαπίστωση με ιεραποστολικό ζήλο ιερέων, που με επιμονή προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν το έργο της συμβουλευτικής στους μελλονύμφους, αλλά δεν μπόρεσαν να το διατηρήσουν…

            Στο διάστημα των δεκαπέντε ετών  το αξιοσημείωτο είναι πως υπήρξαν Αρχιερείς, που ζήτησαν, ει μάτην,  το αυτονόητο για κάθε χριστιανό, να κάνουν  οι αρχιερείς – μέλη της Ιεραρχίας την αυτοκριτική τους. Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης (Τασσιάς) στην Ιεραρχία του Οκτωβρίου 2011 είχε πει, μεταξύ άλλων,  στην εισήγησή του, με τίτλο «Συζυγία – οικογένεια, Ορθόδοξα και σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα»: «Θα πρέπει άγιοι πατέρες και αδελφοί, να εννοήσουμε και να κατανοήσουμε ότι πρέπει να παύσουμε να είμεθα ουραγοί μιας πορείας που οδηγεί εις την βεβαία αποτυχία και την απογοήτευση. Ο κόσμος σήμερα είναι απογοητευμένος. Βλέπει τη στάση μας, βλέπει την τακτική μας, που είναι ορισμένες φορές μια τακτική απραξίας και απογοητεύεται. Εάν θέλουμε να στηρίξουμε την οικογένεια θα πρέπει να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις τέτοιες που θα εξασφαλίζουν στην Εκκλησία την δυνατότητα να στηρίζει εμπράκτως την οικογένεια».

            Ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος στην εισήγησή του, κατά την Ιεραρχία του Οκτωβρίου 2012, είχε πει «Έχομε κάνει και πρέπει να κάνωμε και στη συνέχεια την δική μας αυτοκριτική και τον δικό μας αυτοέλεγχο…». Ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών, στην Ιεραρχία του Οκτωβρίου 2015 διερωτήθηκε: «Μήπως οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες απορροφούν εμάς, τους ποιμένες, υπέρμετρα, με αποτέλεσμα να παραμελούμε το κύριο έργο μας, που είναι η λατρεία, η διδαχή, η κατήχηση, με ένα λόγο το ποιμαντικό και πνευματικό μας έργο;».

            Αποκαλυπτική ήταν η εισήγηση του Μητροπολίτου Σάμου κ. Ευσεβίου, τον Οκτώβριο του 2022, με θέμα «Ανασυγκρότηση της ενορίας και επανευαγγελισμός των πιστών», όμορο προς τα θέματα των φετινών εισηγήσεων. Στον Επίλογό του επισημαίνει:

«Διεπιστώσαμε ότι στην έκδοση των εισηγήσεων του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου ενώπιον του σώματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τα έτη 1998-2006 έχουν ακουσθεί εισηγήσεις, έχουν ληφθεί αποφάσεις, έχουν γίνει αντικείμενο επεξεργασίας και διατυπωθεί παρατηρήσεις, έχουν αποφανθεί αρμόδιες επιτροπές και επί του προκειμένου θέματος της ενοριακής ανασυγκροτήσεως και δη του επανευαγγελισμού των πιστών. Η διαπίστωση αυτή θέτει όλους μας ενώπιον των ευθυνών μας και μας παρακινεί να υπενθυμίσουμε στην αγάπη σας το υπ’ αριθμόν 754/465/15.02.2006 εγκύκλιο σημείωμα, το οποίο απεστάλη σε όλους εμάς τους Αρχιερείς το σχετικό κείμενο, που δίνει κατευθύνσεις, οι οποίες 16 χρόνια μετά παραμένουν επίκαιρες και ακριβώς τώρα πλέον είναι ανάγκη να τηρηθούν προς το δέον γενέσθαι, για την όσο το δυνατόν εντελεχέστερη διακονία της σωτηρίας των μελών της Εκκλησίας, ως Σώματος του Χριστού». Η εισήγηση του Σεβ. Σάμου ουδεμία, έως σήμερα, ανταπόκριση βρήκε στο Σώμα της Ιεραρχίας.

            Είναι εντυπωσιακό ότι οι φετινοί δύο εισηγητές στην Ιεραρχία μίλησαν για θέματα οικογένειας και οικογενειακής βίας χωρίς να ασχοληθούν καθόλου  με τις τόσων ετών εμπειρίες των Ιδρυμάτων της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, τα οποία ίδρυσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και που ασχολούνται ακριβώς με αυτά τα θέματα. Θα μπορούσαν να ενημερωθούν και να ενημερώσουν τα μέλη της Ιεραρχίας για το έργο που επιτελούν και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα στελέχη των Ιδρυμάτων της Αρχιεπισκοπής από τον Αρχιμανδρίτη π. Συμεών Βενετσιάνο, γενικό διευθυντή του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος Νεότητος και Οικογένειας και του περιβάλλοντος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, που γνωρίζει άριστα τη δράση του και τις ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες του. Θα μπορούσαν επίσης να ενημερωθούν από τον πρωτοπρεσβύτερο π. Αντώνιο Καλλιγέρη, διευθυντή της Υπηρεσίας Γυναικείων Θεμάτων, καλό συνεργάτη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου. Ο συγκεκριμένος κληρικός θα μπορούσε να μιλήσει για την πρωτοβουλία του κυρού Χριστοδούλου για την πρόληψη της οικογενειακής βίας και την εξέλιξη που έχει αυτή η πρωτοβουλία. Τα θέματα ασφαλώς γνωρίζει και θα μπορούσε να ενημερώσει τους εισηγητές και ο Αρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας Θεοχάρης, αρχιδιάκονος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου και σήμερα πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής καθώς και ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Συνοδινός, τότε πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής και παραμένων προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών.

                                    Τα καυτά θέματα που δεν συζητούνται

            Τα δύο θέματα με τα οποία φέτος ασχολήθηκε η Ιεραρχία είναι επαναλήψεις και ελάσσονος σημασίας σε σχέση με τα καυτά ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζει η Ελλάδα και η Εκκλησία Της. Το θέμα του «γάμου» των ομοφυλοφίλων είναι το πιο επίκαιρο, που μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα στην επιβίωση της κοινωνίας μας. Το ερώτημα είναι η αντίδραση της Εκκλησίας περιορίστηκε στην Κυριακή της Ορθοδοξίας, και στην αποχή Της από τον εορτασμό στη Μητρόπολη των Αθηνών και από το γεύμα που, κατά παράδοση, παραθέτει στους Συνοδικούς Αρχιερείς η/ο πρόεδρος της Δημοκρατίας; Από εκεί και πέρα είναι ως να μην έχει συμβεί τίποτε; Τα της Κυριακής της Ορθοδοξίας ήσαν μόνο «στάχτη στα μάτια» και για να μην εξαγριωθεί ο πιστός λαός; Αυτά γιατί στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος συνάντησε τον πρωθυπουργό στο Δήλεσι και τα προσκείμενα στην Κυβέρνηση ΜΜΕ έγραψαν τότε ότι μετά τη συνάντηση «το ρήγμα Εκκλησίας – κυβέρνησης έχει σε μεγάλο βαθμό γεφυρωθεί». Κατά κάποιους μάλιστα δημοσιογράφους ήταν και κίνηση αμβλύνσεως της ζημίας που έχει υποστεί η κυβέρνηση από την πρωτοβουλία της. Στη συνέχεια στην Αρχιεπισκοπή ο κ. Ιερώνυμος έχει δεχθεί Υπουργούς που ψήφισαν «Ναι» στον «γάμο» των ομοφυλοφίλων και ασφαλώς οι σχετικές φωτογραφίες θα υπάρχουν στα φυλλάδια τους των προσεχών εκλογών, ως επιχείρημα πως αν και ψήφισαν υπέρ του «γάμου» παραμένουν κοντά στην Εκκλησία…Και η Εκκλησία τους αποδέχεται… Επίσης Μητροπολίτες επισκέπτονται Υπουργούς και συνεργάζονται για κοσμικά ζητήματα…Μητροπολίτης που κράτησε εκκλησιαστική στάση έναντι Υπουργού, που ψήφισε «ναι»,  αγνοήθηκε... 

Το ερώτημα στο οποίο θα έπρεπε να δώσει απάντηση η Ιεραρχία  είναι αν ο επιμένων και η επιμένουσα και ο επιχειρών και η επιχειρούσα να επιβάλουν την αμαρτία στην Εκκλησία είναι μέλη Της; Αν η Ιεραρχία τους/τις  θεωρεί μέλη Της τότε μπορεί να «ευλογήσει» και τον γάμο τους... Και ποια η απόφαση της Εκκλησίας για την τεκνοθεσία από ζευγάρι ομοφυλοφίλων; Δεν υπάρχει απόφαση για το τί γίνεται στην πράξη. Γιατί η Ιεραρχία δεν παίρνει θέση στο θέμα της βάπτισης των «παιδιών» του ζεύγους των ομοφυλοφίλων; Είπε την άποψή του ο Αρχιεπίσκοπος, διαφώνησε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, ο Μητροπολίτης Ξάνθης είπε ότι το θέμα θα συζητηθεί στην Ιεραρχία και έκτοτε σιωπή... Αλλά αν δεν παίρνει  αποφάσεις η Ιεραρχία πώς θα αντιμετωπίσουν οι Μητροπολίτες και οι ιερείς αυτά τα επίκαιρα ζητήματα; Το «ό, τι τους φωτίσει ο Θεός» και το «κατά συνείδηση» δεν είναι λύσεις, διότι με τη λογική αυτή θα καταργηθούν οι Ιεροί Κανόνες και θα επικρατήσει αναρχία, σύγχυση και τελικά διάλυση της Εκκλησίας. Άλλο είναι η εκκλησιαστική «οικονομία». Κατ’ αυτήν υπάρχει ο Κανόνας και ο κληρικός μπορεί να κρίνει επί το επιεικέστερο ανάλογα με το πρόσωπο, την μεταμέλειά του, τις συνθήκες υπό τις οποίες αμάρτησε. Στην περίπτωση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων τείνει να επιβληθεί η αμαρτία ως κάτι το κανονικό και φυσιολογικό… Εκεί η Ιεραρχία θα λάβει θέση όχι με ένα ανώδυνο κείμενο, αλλά με πρακτικά μέτρα;

Για το Μακεδονικό δεν υπάρχει απόφαση της Ιεραρχίας για το πώς οφείλουν να συμπεριφέρονται οι Μητροπολίτες μέλη της απέναντι στους Ιεράρχες της Εκκλησίας των Σκοπίων. Υπάρχουν Μητροπολίτες που συλλειτουργούν με ορισμένους από αυτούς. Πράττουν σωστά; Διατείνονται ότι έχει λειτουργήσει και ο Οικ. Πατριάρχης με τον Προκαθήμενό τους. Όμως, παρά το συλλείτουργο, για να αναγνωρίσει την Εκκλησία των γειτόνων ο κ. Βαρθολομαίος έθεσε τρεις όρους: Πρώτον το όνομα να είναι «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος» χωρίς αναφορά στη Μακεδονία, δεύτερον να μην έχουν την ποιμαντική ευθύνη των συμπατριωτών τους στο εξωτερικό (κυρίως Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία) και τρίτον να αναγνωρίσουν τη σχισματική Εκκλησία του Επιφανίου στην Ουκρανία. Οι όροι δεν έχουν γίνει δεκτοί από τους Σκοπιανούς. Εφόσον το θέμα είναι σε εκκρεμότητα δεν πρέπει να εξετάσει το ζήτημα και η Εκκλησία της Ελλάδος και να πάρει σχετική απόφαση; Σημειώνεται ότι ήδη έχουν αναγνωρίσει την Εκκλησία των γειτόνων οι περισσότερες εκ των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων  Εκκλησιών, που είναι ακόμη μία απόδειξη ότι με απόλυτο τρόπο δεν αποδέχονται το Πρωτείο άνευ ίσων του Οικ. Πατριάρχη.

Ένα ακόμη σοβαρό θέμα που δεν συζητήθηκε είναι η πρόταση εκ μέρους των Ρωμαιοκαθολικών για  κοινό εορτασμό του Πάσχα, αρχής γενομένης από το 2025, που συμπίπτουν οι ημερομηνίες. Για να μην υπάρξει νέο «παλαιοημερολογητικό» πρέπει να υπάρξει ομόφωνη απόφαση της Ιεραρχίας, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα. Το Φανάρι έχει ελάχιστο ποίμνιο και μπορεί να παίρνει αποφάσεις που δεν του στοιχίζουν εσωτερικά. Επί πλέον, εκ των πραγμάτων φαίνεται, ότι έχει επιλέξει κυρίως να συνεργάζεται με τον Πάπα και τους συνεργάτες του, καθώς και με την πολιτική ηγεσία της Δύσης και όχι με τους Ορθοδόξους προκαθημένους. Όμως στην Εκκλησία της Ελλάδος τα πράγματα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά. Έχοντας πικρή εμπειρία από την αλλαγή του ημερολογίου  θα πρέπει να εκφράσει ευθαρσώς την άποψή της και να συμβουλεύσει να μη δοθεί νέα αφορμή προστριβών και πιθανού νέου σχίσματος των Ελληνικών Εκκλησιών με τις υπόλοιπες Ορθόδοξες…

Το Ουκρανικό είναι μία ακόμη χαίνουσα πληγή στο Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και το σχίσμα που έχει προκληθεί βαρύνει εξ ολοκλήρου το Φανάρι και τη Μόσχα. Η Εκκλησία της Ελλάδος ακολουθεί στο πρόβλημα τα προστάγματα του Οικ. Πατριάρχου, αν και θα έπρεπε  να έχει ρόλο ενωτικό και λόγο κατευναστικό. Είναι λυπηρό το γεγονός να μην μπορούν πλέον να συναχθούν και να συνεδριάσουν οι προκαθήμενοι όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και του κ. Βαρθολομαίου οι επαφές να περιορίζονται μόνο στον Ελληνισμό. Ομοίως και του κ. Ιερωνύμου. Η Εκκλησία της Ελλάδος πρέπει να ζητήσει συνάντηση όλων των Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων στο Φανάρι προς εξέταση της κατάστασης και πού αυτή οδηγεί. Το σχίσμα προκαλεί σκάνδαλο σε όλους τους Χριστιανούς, σημαίνει έλλειψη αγάπης, ταπείνωσης, και κατανόησης και ουδείς θα έπρεπε να το προκαλεί και να το διαιωνίζει, όσο και αν πιέζεται από ισχυρούς κοσμικούς παράγοντες.      

Τα οικονομικά της Εκκλησίας δεν έχουν συζητηθεί όλα τα χρόνια που είναι Αρχιεπίσκοπος ο κ. Ιερώνυμος. Μετά το φιάσκο του Σχιστού, που τα εγκαίνια έγιναν πομπωδώς, αλλά στη συνέχεια το έργο ακυρώθηκε χωρίς εξηγήσεις για τα αρχικά πανηγύρια και για το άδοξο τέλος του. Προ καιρού γράφτηκε στον Τύπο ότι υπήρξε κατ’ αρχήν συμφωνία του Αρχιεπισκόπου με τον Δήμαρχο Βουλιαγμένης για τις εκεί εκκλησιαστικές εκτάσεις, που είναι πολύ μεγάλης αξίας. Δεν έγινε γνωστό αν ήταν παρών και ο Μητροπολίτης της περιοχής, ο οποίος υπήρξε γενικός διευθυντής των οικονομικών υπηρεσιών της Εκκλησίας και συνεργάτης  του Αρχιεπισκόπου. Το θέμα ελέχθη ότι θα το φέρει ο Αρχιεπίσκοπος στην Ιεραρχία.

Τέλος Ο Νόμος για τα εκκλησιαστικά δικαστήρια ισχύει από το 1933 και με αυτόν οι Μητροπολίτες έχουν υπό την απόλυτη εξουσία τους ιερείς τους. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος επιχείρησε να τον εκσυγχρονίσει, αλλά βρήκε την ισχυρότατη αντίδραση του σημερινού Αρχιεπισκόπου και του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, με συνέπεια να μην προχωρήσει… Έκτοτε σιωπή.

                                                Επίλογος

Τον Οκτώβριο του 2009 και μετά την Ιεραρχία έγραψα στο σημειωματάριό μου: «Δεν γράφω τακτικότερα γιατί μιθριδατίζω. Άρχισα να προσαρμόζομαι στο περιβάλλον…. Πάλι απογοήτευση από την  Ιεραρχία. Τίποτε το ουσιαστικό. Λόγια, προτάσεις, επιτροπές για Συνοδικά Δικαστήρια, για Συνοδικό Σύστημα για όλα…Εκκλησιαστική περιουσία: Εισηγήσεις χωρίς συζήτηση. Εκλογές δύο Μητροπολιτών και έξι Επισκόπων με το σύστημα εκλογής που έχει καταδικάσει ο κ. Ιερώνυμος…». Αναπολώντας το 2009 επισημαίνω ότι οι από τότε προτάσεις δεν είχαν ποτέ κάποια απάντηση ή υλοποίηση και οι Επιτροπές ουδέν έργο ανακοίνωσαν. Από τότε οι εκλογές Μητροπολιτών διεξάγονται πάντα με το ίδιο σύστημα και επληθύνθησαν οι εκλογές Βοηθών Επισκόπων, τόσο ώστε πλέον να δημιουργείται ντε φάκτο μια νέα κατηγορία κληρικών και πολλοί Αρχιμανδρίτες να βλέπουν ως λύση για να φορέσουν μίτρα να καταστούν Βοηθοί Επίσκοποι με τον μισθό του Αρχιμανδρίτου…

Καλοί και ικανοί Μητροπολίτες γνωρίζουν άριστα την εκκλησιαστική κατάσταση, αλλά δεν μιλάνε στην Ιεραρχία και γενικά. Στον χώρο της Μητρόπολής τους κάνουν έργο, αλλά σε περιορισμένο χώρο. Με την αφωνία τους όμως για τα μείζονα ζητήματα της Εκκλησίας διαφωνούν πρώτος ο Κύριος και μετά οι μιμητές Του Απόστολοι,  οι Πατέρες, οι Ομολογητές, οι Μάρτυρες. Διαφωνεί μαζί τους και ο συμπατριώτης μας Πλούταρχος. Στο έργο του «Εί καλώς είρηται το λάθε βιώσας» διαφωνεί με τον Επίκουρο που συνιστούσε ο άνθρωπος να περνά απαρατήρητος για να είναι ελεύθερος, χωρίς ευθύνες και χωρίς έλεγχο και να ζει μόνο για τις απολαύσεις της χοϊκής ζωής. Ο Πλούταρχος  του απαντά ότι είναι ως να συμβουλεύει τον Λυκούργο να μην ορίζει Νόμους, τον Πυθαγόρα να μην διδάσκει, τον Θρασύβουλο να μην πολεμά για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τον Σωκράτη να μην κάνει διαλεκτικές συζητήσεις. Για τον Επαμεινώνδα γράφει ο Επίκουρος ότι έως τα σαράντα του χρόνια έμεινε ανώνυμος και άπραγος και δεν ωφέλησε σε τίποτε τους Θηβαίους. Ύστερα όμως, που τον εμπιστεύτηκαν και του ανέθεσαν αξιώματα «έσωσε την πόλη από την καταστροφή και ελευθέρωσε την υπόδουλη Ελλάδα, δείχνοντας μέσα στο φως της δόξης την αρετή του εν δράσει στην κατάλληλη στιγμή».

Η κατάσταση στην Πατρίδα μας δεν είναι ευχάριστη, όμως οι Χριστιανοί δεν καταλαμβάνονται από απελπισία, αλλά πιστεύουν και έχουν ελπίδα στον Θεό. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος, πως μετά τα όσα αρνητικά έχει περάσει η Ορθόδοξη Εκκλησία, έξωθεν και έσωθεν, το ότι εξακολουθεί να υπάρχει είναι απόδειξη πως είναι μαζί Της ο Θεός.-