Τὸ μυστήριο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου

 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Τὸ μυστήριο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου

Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν, Δρος Θεολογίας

    Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὑπενθυμίζει τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς τὸ γεγονὸς τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ὁ Χριστὸς παραθέτει στοὺς Μαθητές Του τὸν τελευταῖο Δεῖπνο τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς Του. Ὁ Δεῖπνος αὐτὸς ἀναδείχθηκε ὡς ἡ ἀρχὴ τοῦ αἰωνίου Δείπνου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἐκεῖ καλεῖται κάθε πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας νὰ λάβῃ μέρος ἀπ᾽ αὐτὴν ἀκόμη τὴν πρόσκαιρη ζωή, ὥστε καὶ στὴν ἄλλη ζωή, τὴν αἰώνια, νὰ ὑπάρχῃ μέσα στὸν χῶρο τῆς Τριαδικῆς δόξης τοῦ Θεοῦ μας. Σὲ αὐτὴν τὴν αἰώνια διάσταση θὰ γεύεται τὴν Χάρη, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη κατ᾽ εὐθείαν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος.

    Τί συνέβη σὲ αὐτὸν τὸν Δεῖπνο; Ἐκεῖ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος παραδίδει στοὺς Μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅταν τοὺς λέγῃ «λάβετε φάγετε...» καὶ «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...» προδηλώνει τὰ «μέλλοντα Αὐτῷ συμβαίνειν». Ὅτι δηλαδὴ θὰ προσφέρῃ τὸν Ἑαυτό του γιὰ τὴν λύτρωση καὶ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ ἀνέβη στὸν Σταυρό, θὰ γίνη Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, θυσιάζοντας τὸν Ἑαυτόν του καὶ ἀνοίγοντας πάνω στὸν Σταυρὸ τὰ χέρια Του θὰ καλέση καὶ θὰ ἀγκαλιάση ὅλον τὸν κόσμο.

 Ἔτσι, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔχη τὴν δυνατότητα νὰ ἑνώνεται μαζί Του, μετέχοντας σὲ αὐτὸν τὸν Δεῖπνο, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται σὲ κάθε Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ τὸ προαιωνίως ἐσφαγμένο Ἀρνίο, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, σφαγιάζεται ἀναιμάκτως καὶ προσφέρεται στοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς. Καλεῖται, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος νὰ λάβῃ τὸ τεθεωμένο Σῶμα καὶ τὸ τεθεωμένο Αἷμα Του, γιὰ νὰ ἑνωθῇ μυστικὰ μαζί Του, νὰ λυτρωθῆ καὶ νὰ σωθῆ.

   Ἄρα ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ Μυστήριο, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μυστικὰ μὲ τὴν Κεφαλὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τὸν Χριστό. Συνάμα, μέσῳ αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου, συνδέεται ὀντολογικὰ μὲ ὅλα τὰ ἀδέλφια του ποὺ λαμβάνουν μέρος στὸ Μυστήριο καὶ εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό.

   Προσφέρει ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς τὰ Τίμια Δῶρα, τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο, μὲ τὰ ὁποῖα συμβολίζεται ὁ ὅλος ψυχοσωματικὸς ἄνθρωπος. Τὸ σιτάρι, ἀφ᾽ ἑνὸς, ἀπὸ τὸ ὁποῖο γίνεται ὁ ἄρτος συμβολίζει τὸν φυσικὸ κόσμο, τὴν κτίση ὁλόκληρη καὶ ἀκόμη τὸν ἄνθρωπο σωματικῶς, τὸν πόνο, τὴν ἐργασία του, τὴν ἐπιστήμη. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ ὅλη διεργασία, γιὰ νὰ γίνῃ ὁ ἄρτος, ἀντικατοπτρίζει τὸν πολιτισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐνῶ ὁ οἶνος, ἀφ᾽ ἑτέρου, ποὺ εἶναι ἕνα ποτὸ ποὺ φέρνει τὸν ἄνθρωπο σὲ μία ψυχικὴ εὐθυμία καὶ ξεκούραση συμβολίζει τὸν ἐσωτερικό, ψυχικὸ ἄνθρωπο.

   Σὲ αὐτὴν λοιπὸν τὴν προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἀντιπροσφέρει τὸν Ἴδιο τὸν Ἑαυτό του, μεταβάλλοντας τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο στὸ Σῶμα καὶ στὸ Αἷμα Του. Λαμβάνοντας ὁ ἄνθρωπος τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ἑνώνεται μὲ Αὐτὸν κατὰ Χάριν καὶ γίνεται σύσσωμος καὶ σύναιμος Χριστοῦ, χριστοποιεῖται, χαριτώνεται, γίνεται θεάνθρωπος κατὰ Χάριν. Ἐπιπλέον καθίσταται ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, ἑνοποιεῖται ἐσωτερικῶς, παύει νὰ ὑφίσταται ἐντός του ἡ διάσπαση ποὺ τοῦ προξένησε ἡ ἁμαρτία καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν σχέση του μὲ τὸν Δημιουργό του Θεό, μὲ τὸν συνάνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἑαυτό του.

   Αὐτὸ εἶναι τὸ βαθύτερο νόημα τῆς οὐσιαστικῆς συμμετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ ὄχι ἡ προσέλευση σὲ αὐτὸ κατ᾽ ἔθιμο, χωρὶς μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ νηστεία.

    Μακριὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν οὐσιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος ζῇ ὡς ἕνα διεσπασμένο ἄτομο, αἰσθανόμενος ἕνα κενὸ μέσα του, γιατὶ ἀντιλαμβάνεται ὅτι δὲν ἔχει κανένα νόημα αὐτὴ ἡ ζωή. Αὐτὸς ποὺ δίδει λόγο καὶ νόημα στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι καὶ ὁ δρόμος ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν αἰώνιο ζωή, γιὰ νὰ ἀπολαύσωμε αἰωνίως τὸν παράδεισο.