ΡΑΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΡΝΗΣΙΧΡΙΣΤΟΙ

 

Ὁ μακαριστὸς Μητρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος (Καντιώτης) μὲ τὸν γέροντά του Ὅσιον Φιλόθεον (Ζερβάκον) δὲν ἐφοβοῦντο οὔτε τοὺς Γερμανούς! Σήμερον;

 Δεκτοὶ πάντες οἱ -ἐν μετανοίᾳ διάγοντες- ἁμαρτωλοὶ εἰς τοὺς ἱ. Ναούς, ὄχι ὅμως καὶ οἱ ἐμπαίζοντες τήν Πίστιν!

ΡΑΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΡΝΗΣΙΧΡΙΣΤΟΙ

Καταδικαστέα πᾶσα μορφὴ βίας, ἀλλ’ οὐχὶ ὁ νόμος – «χαστούκι»  κατὰ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ; Οἱ Ἀρχιερεῖς ὀλιγωροῦν νὰ συνεδριάσουν. «Βάζουν πλάτη» διὰ πολιτικοὺς φίλους.

Τὶ κολαφισμοὺς ἐπιφυλάσσει δι’ αὐτοὺς ὁ Κύριος;

Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Λαμπρόπουλος, θεολόγος

Τὰ «χαστούκια» εἰς τὸν πολιτικὸν ζυγὸν

   Τὰς παρελθούσας ἡμέρας πολὺς λόγος ἔγινε περὶ τῶν ἀντιδράσεων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν κατὰ Βουλευτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐθεσμοθέτησαν γάμον δι’ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι αὐτοπροσδιορίζουν τόσον τὸ φῦλον τους ὅσον καὶ τὸν γενετήσιον προσανατολισμόν τους κατὰ τὰς ἀτομικὰς ἐπιθυμίας των, καὶ παρέδωσαν δι’ αὐτοῦ μικρὰ παιδιὰ εἰς τὴν κηδεμονίαν τους. Αἱ ἀντιδράσεις ἔφθασαν εἰς τὸ σημεῖον ὑποψηφία εὐρωβουλευτὴς τῆς «Νίκης» νὰ δώση «χαστούκι» εἰς Βουλευτὴν τῆς Νέας Δημοκρατίας. Σύσσωμος ὁ πολιτικὸς κόσμος, ἀλλὰ καὶ τὰ τηλεοπτικὰ μέσα κατεδίκασαν τὴν πρᾶξιν.

  Δὲν συνέβαινε πάντοτε τὸ ἴδιον. Ἂν ἀνατρέξη κανεὶς εἰς τὴν μεταπολιτευτικὴν ἱστορίαν, θὰ ἐνθυμηθῆ τὸ «χαστούκι» τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ εἰς τὸν Θεόδωρον Ρουσόπουλον τὸ 1992, ὅπως καὶ ἐκεῖνο τῆς Ἀναστασίας Ἀθήνη-Τσούνη εἰς τὴν Δήμητραν Λιάνη-Παπανδρέου τὸ 1997. Δὲν ἠξιολογήθησαν ἐκεῖνα μὲ τὸν αὐτὸν τρόπον ὡς τὸ πρόσφατον, ὄχι μόνον διότι «ἄλλαξαν οἱ ἐποχές», ὡς συνηθίζουν πολὺ νὰ λέγουν, ἀλλὰ διότι καὶ τὸ πολιτικὸν σύστημα λαμβάνει πάντοτε ὑπόψιν τὰ κομματικὰ κριτήρια π.χ. ἡ πρόσφατος ἐντὸς Βουλῆς ἀνήκουστος λεκτικὴ ἐπίθεσις τοῦ Ὑπουργοῦ Ὑγείας κ. Ἄδωνι Γεωργιάδη κατὰ τῆς προέδρου τῆς «Πλεύσεως Ἐλευθερίας» κ. Ζωῆς Κωνσταντοπούλου δὲν ἐθεωρήθη οὔτε «σεξιστική», οὔτε ρατσιστική, οὔτε προτροπὴ εἰς βίαν, οὔτε στοχοποίησις παρὰ καὶ τὰς ηὐξημένας «γυναικοκτονίας» κ.λπ. Ἀπεναντίας φράσεις τοῦ προέδρου τῆς «Ἑλληνικῆς Λύσης» κ. Κυριάκου Βελοπούλου περὶ ἀποφυγῆς προσελεύσεως τῶν Βουλευτῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας εἰς ἱ. ναοὺς ἢ τοῦ Βουλευτοῦ τῆς «Νίκης» κ. Νικολάου Παπαδοπούλου, ὅτι θὰ συμβοῦν καὶ χειρότερα εἰς τοὺς ἱ. ναοὺς κατὰ τῶν ὑπερψηφισάντων τὸ ἐπαίσχυντον νομοσχέδιον, ἀμέσως κατηγγέλθησαν ὡς παρότρυνσιν πιστῶν πρὸς ἄσκησιν βίας. Μετὰ τὸ 2012 καὶ τὸ «χαστούκι» τοῦ κ. Ἠλία Κασιδιάρη εἰς τὴν κ. Λιάνα Κανέλλη καθὼς καὶ τὸν πρόσ­φατον διαπληκτισμὸν τοῦ ἀνεξαρτήτου (προερχομένου ἀπὸ τοὺς «Σπαρτιᾶτες») Βουλευτοῦ κ. Κωνσταντίνου Φλώρου μὲ τὸν Βουλευτὴν τῆς «Ἑλληνικῆς Λύσης» κ. Βασίλειον Γραμμένον, εὐκόλως ἐτέθη μία γενικὴ κατηγοριοποίησις ὅτι «ἡ Ἄκρα Δεξιὰ εἶναι ἡ ὑπαίτια τῆς βίας».

   Ἀντιλαμβάνεται, ἑπομένως, ὁ μέσος ἄνθρωπος ὅτι ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὴν βίαν ἐξυφαίνεται καὶ μία πολιτικὴ στρατηγική, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ τὰ γνωστὰ κομματικὰ συμφέροντα.

Ἡ ἄλλη ὄψις τῆς βίας

   Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀντιμετωπίζει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν βίαν, καθὼς δὲν τὴν ἐντοπίζει εἰς συλλογικότητας, ἀλλὰ εἰς ἄτομα. Αὐτὴ θὰ ἦτο μία ὀρθοτέρα ἐν γένει προσέγγισις, δηλ. ἀντὶ νὰ ρίψη κανεὶς τὸν λίθον τοῦ ἀναθέματος εἰς πολιτικὰς ἰδέας, νὰ ἐπιρρίψη τὴν εὔθυνην εἰς συγκεκριμένα πρόσωπα, ὡς ἐπιβάλλει ἡ πραγματικότης. Ὅμως, πῶς θὰ μειώσουν τὴν δύναμιν ἐνίων κομμάτων ἢ θὰ καρπωθοῦν τὸ μονοπώλιον τῶν προταγμάτων τῆς «Δεξιᾶς», ἐὰν δὲν ἐξοβελίσουν τοὺς πολιτικούς των ἀντιπάλους ἢ ἔστω δὲν ἐπιτύχουν τὴν ταύτισιν αὐτῶν μὲ τὸ «ἀπόλυτον κακόν»; Αὐταὶ ὅμως αἱ πρακτικαὶ ἀνήκουν εἰς τὸν ὁλοκληρωτισμόν, ὄχι εἰς τὴν Δημοκρατίαν.

   Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσης δὲν θεωρεῖ ἐξ ἀρχῆς τὴν βίαν ὡς κάτι κακόν, ἀλλὰ ὡς μέσον, τὸ ὁποῖο ἂν ἐφαρμοσθῆ σωστά, ὁδηγεῖ καὶ εἰς τὸν Παράδεισον ἢ –εἰς σύγχρονον γλῶσσαν- εἰς τὴν αὐτοπραγμάτωσιν τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν δοθὲν αὐτοῦ αἰώνιον προορισμὸν π.χ. τί εἶναι κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας ἡ μοναχικὴ ζωή; «Βία φύσεως διηνεκής»! Εἰς μία τοιαύτην προοπτικὴν ἀκόμη καὶ τὸ «χαστούκι» θεωρεῖται ἁγιαστικὸν μέσον: πολλοὶ μνημονεύουν τὸ «χαστούκι» τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἰς τὸν αἱρετικὸν Ἄρειον ἢ τὰ λόγια τοῦ κορυφαίου κοινωνικοῦ θεολόγου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἐντέλλεται τὸν χριστιανόν, ἐὰν ἀκούση οἱονδήποτε νὰ βλασφημῆ τὸν Θεόν, νὰ τοῦ συντρίψη τὸ στόμα καὶ δι’ αὐτῆς τῆς πράξεως νὰ ἁγιάση τὴν χεῖρα! Ἀνεξ­αρτήτως θεολογικῶν ἀντιρρήσεων (ἂν ὄντως συνέβη κατὰ τοὺς ἁγιολόγους τὸ περιστατικὸν μὲ τὸν Ἄρειον ἢ τὰ κοινωνικὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἱ. Πατρὸς ἢ τὴν ρητορικήν του ὑπερβολὴν) ἔχει ἀπομείνει εἰς τὴν Ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν ὅτι πρέπει τὸ κακὸν νὰ πατάσσεται καὶ κακὸν εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεόν.

Οἱ σύγχρονοι κολαφισμοὶ τοῦ Σωτῆρος

   Ἕως ἐδῶ ὁ προβληματισμὸς ἀφορᾶ τὰ «χαστούκια», τὴν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀσκουμένην βίαν. Ὡστόσον, μεῖζον ζήτημα εἶναι τὰ «ραπίσματα» τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸν Θεόν. Εἶναι δυνατὸν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν μίαν τοιαύτην «ἐξουσίαν»; Διὰ τὸν χριστιανισμόν, ὁ ὁποῖος δέχεται τὴν Σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπάντησις εἶναι «ναί». Εἰς τὴν «Ἀκολουθίαν τῶν Ἁγίων Παθῶν» ἀναφερόμεθα εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, δηλ. «ράπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ», καὶ καταλήγει ἡ ἀπόλυσις τῆς ἀκολουθίας: «Ὁ ἐμπτυσμοὺς καὶ μάστιγας καὶ κολαφισμοὺς καὶ Σταυρὸν καὶ θάνατον ὑπομείνας, διὰ τὴν τοῦ κόσμου σωτηρίαν, Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν». «Κολαφισμοὶ» εἶναι τὰ «χαστούκια», τὰ ὁποῖα ἐδέχθη ὁ Χριστὸς ὡς μέρος τῆς Ἄκρας Ταπεινώσεως.

   Ἡ σύγχρονος ἀπάρνησις τῆς πίστεως δὲν εἶναι μία θεωρητικὴ-πνευματικὴ προσβολὴ τοῦ Θεοῦ, ὡς τὴν ἀντιμετωπίζουν αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι, (τοιαύτη προσβολὴ δὲν ὑφίσταται εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν, ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι ἀπρόσβλητος ἀπὸ ὁ,τιδήποτε), ἀλλὰ ἐξομοίωσις μὲ τοὺς σταυρωτὰς τοῦ Θεανθρώπου, συμμετοχὴ εἰς τὸν τρόπον ἐξευτελισμοῦ τοῦ Κυρίου. Ἂν «σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου», τότε καὶ «σήμερον» δέχεται καὶ πάλιν τὴν καταδίκην, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, δημοσιογράφους κ.ἄ. Ἡ μόνη διαφορὰ εἶναι ὅτι οἱ σημερινοὶ βασανισταὶ εἶναι ἑκατονταπλασίως κατάκριτοι, καθὼς ἐκεῖνοι, οἱ πρῶτοι, εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, δὲν εἶχον ζήσει ἤδη 2.000 ἔτη χριστιανισμοῦ.

   Βεβαίως, ζῶντες εἰς τὴν μεταναστάσιμον περίοδον μὲ τὸν Ἀναστάντα θριαμβευτὴν ἐπὶ τοῦ θανάτου, οὔτε πλέον τὸ σωματικὸν -ἐν ὕλῃ- ράπισμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ συμβῆ. Ὅμως, τὰ «χαστούκια» εἶναι πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν Του, τὸ «Σῶμα» Του. Πῶς νὰ δεχθῆ ἡ Ἐκκλησία τοὺς ραπίζοντας Αὐτήν; Ὁ Χριστὸς ἐδέχθη τοὺς κολαφισμοὺς καὶ συνεχώρεσε τοὺς διαπράξαντας Θεοκτονίαν, ἀλλὰ δὲν τοὺς μετέδωσε Θ. Κοινωνίαν, ὡς εἰς τοὺς Ἀποστόλους. Ὁ Σταυρωθεῖς ἠγάπα ἀπείρως καὶ τοὺς συσταυρωθέντας μετ’ Αὐτοῦ ληστάς, ὅμως μόνον εἰς τὸν ἐκ δεξιῶν εἶπεν «αὔριο μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ Παραδείσῳ», δηλ. εἰς τὴν Βασιλείαν Του. Τί ἀπέγινεν ὁ ἐξ εὐωνύμων; Οὔτε κἄν τοῦ ὡμίλησεν ὁ Κύριος.

Ἡ στάσις τῆς Ἱεραρχίας

   Δεδομένων αὐτῶν ἡ Ἐκκλησία ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ στερήση τὴν Θ. Κοινωνίαν εἰς τοὺς ἀνατροπεῖς τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Νὰ τοὺς διαμηνύση ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ πρόγευσις καὶ συνάμα παρουσία τῆς Βασιλείας, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ἔχουν κλῆρον, ἐὰν δὲν μετανοήσουν. Διὰ τοῦτο αἱ θύραι τῶν ἱ. ναῶν θὰ εἶναι κεκλεισμέναι δι’ αὐτούς, ὥστε νὰ δύνανται νὰ σταθοῦν μόνον εἰς τὸν ἐξωνάρθηκα προσ­κλαίοντες. Νὰ τοὺς ἐξηγήση ὅτι δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ μετέχουν εἰς τὰς συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας, διὰ νὰ μὴ παρασύρουν καὶ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰς βδελυρὰς ἔναντι τοῦ Θεοῦ πράξεις των. Ἡ «ἐξορία» ἀπὸ τοὺς ἱ. ναοὺς δὲν θὰ προφύλασσε αὐτοὺς ἀπὸ ἀποδοκιμασίας, ὡς σκέπτονται ὅλοι μὲ κοσμικὸν φρόνημα, ἀλλὰ κυρίως τοὺς ἰδίους ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς των (συνειδητοποιῶντες τὸ ἔγκλημά των), καθὼς ἐπίσης καὶ τοὺς ὑπολοίπους πιστοὺς ἀπὸ αὐτούς.

   Ἀντὶ ὅμως αὐτῶν, ἠκούσθη ἡ φωνὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐκδικεῖται». Ὑπάρχει μητέρα, ἡ ὁποία νὰ ἐκδικῆται τὸ σπλάγχνο της; Ὄχι, βέβαια. Ὡστόσον, δὲν ὑπάρχει μητέρα, ἡ ὁποία νὰ μὴ θέτη περιορισμοὺς εἰς τὸ τέκνο της, ἡ ὁποία νὰ τὸ ἀποκλείη ἀπὸ κάποιας δραστηριότητας ἢ νὰ τὸ τιμωρῆ παιδαγωγικῶς. Μητέρα, ἡ ὁποία ἀφήνει τὸ παιδὶ νὰ τὴν καθοδηγῆ, ὁδηγεῖ τὸ παιδί της εἰς τὴν καταστροφήν. Αὐτὸ πράττει τώρα ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία: ὁδηγεῖ τὴν Ἑλλάδα εἰς τὸν ὄλεθρον.

   Ἀλλὰ καὶ Ἀρχιερεῖς ἔχουν ἄγνοιαν τῆς θεολογικῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν καταστάσεων. Π.χ. ὁ Σεβ. Δημητριάδος ἐρωτώμενος, ἐὰν θὰ δεχθῆ εἰς τοὺς ἱ. ναοὺς φιλοσοδομίτας πολιτικούς, ἐδήλωσεν («ethnos.gr», 25.4.2024):

   «Δὲν θὰ κάνω κανένα διαχωρισμό. Ἀλλοίμονο. Ἤδη δεχόμαστε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πολλῷ μᾶλλον τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα. Ξέρετε, νομίζω ὅτι ἡ παράδοσή μας τὸ διασῴζει καὶ ὁ πολιτισμός μας. Πρέπει ἐπιτέλους νὰ καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε σὲ ἕνα δημοκρατικὸν πολίτευμα. Συμβαίνουν πράγματα ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ διαφωνήσει, ἀλλὰ τελικὰ πρέπει ὅλοι νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι. Εἶναι πολὺ πιὸ σπουδαῖα αὐτὰ ποὺ μᾶς περιμένουν ἀπὸ αὐτὰ τὰ μικρὰ ποὺ πολλὲς φορὲς μᾶς κατατρώγουν καὶ μᾶς διχάζουν. Ἐὰν λοιπόν, κάποιος δὲν δεχθεῖ ὅλο τὸν κόσμο, δὲν θὰ εἶναι Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός, μᾶς θέλει ὅλους, γιὰ ἐμᾶς σταυρώθηκε, γιὰ ἐμᾶς ὅλους ἀναστήθηκε. Καὶ μᾶς περιμένει νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ χαροῦμε τὴν Ἀνάστασή Του ὅλοι μαζί».

   Προφανῶς, δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ διακρίνη τὸν ἁμαρτωλὸν ἀπὸ τὸν θεσμοθετοῦντα τὴν ἁμαρτίαν ὡς φυσιολογικὸν σκοπὸν τοῦ ἀνθρώπου. Προφανῶς, ὑπακούει εἰς τὸν «πολιτισμὸν» καὶ ὄχι εἰς τὴν Ἱ. Παράδοσιν τῶν Ἁγίων Πατέρων. Προφανῶς, θέτει τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα ὑπεράνω τοῦ «πολιτεύματος, τοῦ ἐν οὐρανῷ ὑπάρχοντος». Προφανῶς, ἀντιλαμβάνεται τὴν ἑνότητα ὄχι ὡς δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὡς συμφωνίαν ἁμαρτωλῶν. Προφανῶς, πιστεύει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι δημόσιος χῶρος καὶ ὄχι σύναξις πιστῶν, ὅπου π.χ. οἱ αἱρετικοὶ δὲν χωροῦν. Προφανῶς, ἡ Ἀνάστασις δι’ αὐτὸν εἶναι κάποια «παγκόσμια ἡμέρα» δι’ ὅλους καὶ ὄχι ἡ κάθε Θεία Λειτουργία, ὄχι ἡ καθημερινὴ πνευματικὴ συσταύρωσις καὶ συνανάστασις, ὄχι ἡ πραγματικότης ἐντὸς τῆς ὁποίας ζῆ ὁ τηρῶν τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ. Προφανῶς, τὸ δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ νὰ μεγαλώση μὲ μητέρα καὶ πατέρα (καὶ ὄχι μὲ δύο ὁμοφυλοφίλους) ἀνήκει εἰς τὰ «μικρὰ» τὰ ὁποῖα… διχάζουν.

   Ἡ χεὶρ τῶν πολιτικῶν, ἡ ὁποία ἐράπισε τὴν Ἐκκλησίαν, θὰ «ξεραθῆ». Τί «χαστούκι» ἆραγε θὰ ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς διὰ τοὺς Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι θυσιάζουν τὰ παιδιὰ εἰς τὰ συμφέροντά των;

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος