Γιατί συζητά η Εκκλησία;

 

Γιατί συζητά η Εκκλησία;

Δημήτρης Κοσκινιώτης

Όταν η εκάστοτε Κυβέρνηση της Χώρας μας, αλλά και κάθε χώρας, αποφασίζει να εισαγάγει ένα νομοσχέδιο στο Κοινοβούλιο, είναι βέβαιη ότι έχει εξασφαλίσει την ψήφισή του, αλλιώς διακινδυνεύει να υποστεί ήττα με δική της πρωτοβουλία. Χωρίς τέτοια βεβαιότητα πρόκειται για πολιτική αυτοκτονία.

Έτσι και στην προκείμενη περίπτωση του νομοσχεδίου που έχει αναστατώσει την ελληνική κοινωνία, ή μάλλον ένα σημαντικό μέρος της, αυτόν τον καιρό, είναι δεδομένο ότι αυτό θα υπερψηφιστεί.

Επομένως κάθε συζήτηση «ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται». Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Έτσι λειτουργεί στην Ελλάδα το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Τί να κάνουμε τώρα.

Και γιατί θορυβείται η Εκκλησία; Γιατί γίνεται μέρος του ζητήματος; Γιατί συμμετέχει σε έναν αγώνα, στον οποίο θα νικηθεί; Και θα νικηθεί γιατί το ίδιο συνέβη πάντοτε στο παρελθόν. Όταν αποφασίσει ο Καίσαρας, η Εκκλησία θα νικάται. Θυμηθείτε τις πιο πρόσφατες «αντιπαραθέσεις», πολιτικός γάμος, ταυτότητες, διδασκαλία των θρησκευτικών, σύμφωνο συμβίωσης, μέτρα για τον κορωναϊό. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Η Εκκλησία και πάλι εμπλέκεται σε μια υπόθεση, στην οποία θα υποχωρήσει και άλλο. Ίσως σκόπιμα την έχουν βάλει στο κάδρο της αντιπαράθεσης επειδή βολεύει κάποιους, λόγω της αποδιδόμενης σ’ αυτήν κατηγορίας, από τους αυτόκλητους προοδευτικούς, ως 0πισθοδρομικής ή σκοταδιστικής. Αντιστέκεται η κοινωνία μας στο αφήγημα της προοδευτικότητας;

Θα μου πείτε ότι αξίζει τον κόπο ο αγώνας γιατί κάποιος πρέπει να υπερασπισθεί την αρετή. Επειδή η Εκκλησία νοιάζεται για την κοινωνία. Επειδή αν γίνει αυτό που σχεδιάζεται, διαστρέφεται η φυσική τάξη των πραγμάτων. Επειδή παραβιάζεται μια προαιώνια παράδοση. Επειδή θα κινδυνεύσουν τα παιδιά κάποια μέρα. Επειδή με την αποδοχή φαινομένων έκλυτου βίου μπορεί να προκαλέσουμε την οργή του Θεού.

Αλλά τί θα πετύχει αν συμμετέχει στη συζήτηση η Εκκλησία; Θα ανατρέψει όσα έχουν δρομολογηθεί;  Θα πείσει κανέναν; Εδώ δεν μπόρεσε να υπερασπισθεί το Μυστήριο των Μυστηρίων την περίοδο του κορωναϊού, τί περιμένουμε να γίνει τώρα;

Για ποιό λόγο καταθέτουν απόψεις στη δημόσια θέα επώνυμοι και «ανώνυμοι» εκπροσωπώντας την Εκκλησία αφού δεν θα καταφέρουν κάτι; Όσοι από τους εκπροσώπους του δημόσιου λόγου ζητούν τη γνώμη των ανθρώπων της Εκκλησίας, το κάνουν συνήθως υποβολιμιαία ή και κακόβουλα. Δεν ζητούν την άποψη της Εκκλησίας, μάλλον να εκθέσουν τους ανθρώπους και τις αντιλήψεις της επιδιώκουν.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι γνωστή τοις πάσι. Τί καινούργιο θα προκύψει από τη συζήτηση; Οι «αστέρες» μπορούν να ανατρέξουν στα ιερά κείμενα αν θέλουν. Ξέρουν που υπάρχει η διαφορετική άποψη.

Όμως ποιός μπορεί να αντισταθεί στο «πεντάλεπτο» της δημοσιότητας που του αντιστοιχεί; Τί κι αν τους περιπαίξουν; Τί κι αν διασυρθεί η πίστη; Θυμηθείτε προσωπικότητες της Εκκλησίες να «χαριεντίζονται» με δημοσιογράφους και να χασκογελούν μπροστά στον φακό της τηλεόρασης ενόσω ευτελιζόταν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στην περίοδο του κορωναϊού.

Μα καλά, θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Σαφώς όχι!

Νομίζω πως αρκεί η σιωπή της Εκκλησίας. Να έχουν τον φόβο της. Να ξέρουν   ότι είναι απέναντι -αρκεί πράγματι να είναι απέναντι-. Ο Καίσαρας ξέρει τη δύναμή της. Γνωρίζει ότι «Εκκλησίας ουδέν ίσον. Η Εκκλησία ουδέποτε γερά. Πολεμουμένη νικά. Επιβουλευομένη περιγίνεται. Υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ούχ υπομένει. Πυκτεύει, αλλ’ ού νικάται».

Να μιλήσει ο άμβωνας, να έλθει ο κόσμος στην εκκλησία για να ακούσει λόγο αφυπνιστικό. Να προειδοποιηθεί ο λαός ότι, ο Θεός μπορεί να είναι αγάπη αλλά οργίζεται κιόλας. Και τιμωρεί όταν έχουν ξεπερασθεί τα όρια.

Τί κέρδισε η Εκκλησία από τις σκιαμαχίες τόσων χρόνων; Τί απέδωσε η αγαπολογία; Το εκκλησίασμα φυλορροεί.

Να μείνουν εδραίοι οι ταγοί της Εκκλησίας. Να μην διαπραγματεύονται, να μην συναλλάσονται με τον Καίσαρα. Να διατηρήσουν το κύρος του υπουργήματος που τους επιδαψίλεψε η Εκκλησία.

Και πάνω απ’ όλα, βίος καθαρός. Η «γυναίκα του Καίσαρα» δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται!