Μετά την καταστροφική πλημμύρα …

Μετά την καταστροφική πλημμύρα …

της Ευαγγελίας Μπίτου, φιλολόγου

     Τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν από την πλημμυροπαθή Θεσσαλία, τώρα που κόπασε ο θόρυβος για τις Δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, τώρα που το ενδιαφέρον δεν μονοπωλούν οι εξελίξεις στην αντιπολίτευση ούτε ο πόλεμος στη Γάζα, τώρα μπορούν ίσως να βάλουν μια παρουσία στην επικαιρότητα και οι πληγέντες από την πλημμύρα, που της δόθηκε ακατανοήτως το όνομα DANIEL. Τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν αλλού, αλλά τα προβλήματα στη Θεσσαλία είναι παρόντα, και ο χειμώνας τα καθιστά πολύ εντονότερα. Οι βροχές, το κρύο, τα χιόνια έρχονται και γι’ αυτούς που έχασαν τα πάντα.

     Πολύ σκληρά δοκιμάσθηκε η Θεσσαλία ξημερώνοντας Πέμπτη, 7 Σεπτεμβρίου. Αυτοί πού έζησαν τον εφιάλτη της πρωτοφανούς καταστροφικής πλημμύρας και όσοι έσπευσαν σε βοήθειά τους δεν θα  ξεχάσουν ποτέ.

     Ακραίο καιρικό φαινόμενο έπληξε τη Θεσσαλία, πρώτα τη Μαγνησία, ύστερα την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα και στη συνέχεια τη Λάρισα. Οι ειδικοί εξήγησαν το φαινόμενο: Οι ψυχρές από Βορρά αέριες μάζες συναντήθηκαν με τις θερμές που αποδέσμευσαν οι θερμές θάλασσές μας και δημιουργήθηκε αυτή η λίμνη στην ατμόσφαιρα πάνω από τη Θεσσαλία, που στην κυριολεξία έζησε έναν κατακλυσμό. Το νερό έπεφτε λες και είχαν ανοίξει οι ουρανοί.

     Όσοι ζήσαμε την μπόρα, νοιώσαμε την ανεξέλεγκτη ορμητική δύναμη του νερού, μπροστά στην οποία αισθανθήκαμε πολύ αδύναμοι. Στη στιγμή κατέκλυσε δρόμους, υπόγεια, ισόγεια, αλλά δυστυχώς και ολόκληρα χωριά!   Μικρός  ο άνθρωπος παρά την τεχνολογία του, αλλά μεγάλη η αλαζονεία του εξ αιτίας της! Αυτό είναι το πρώτο.

    Το θολό νερό σε ορισμένα χωριά έφθασε ώς τις στέγες. Η σοδειά της χρονιάς, τα καλαμπόκια, τα βαμβάκια, οι ζωοτροφές για τον χειμώνα και τα ζωντανά τους θάφθηκαν κάτω από τόνους λάσπης. Επιχειρήσεις, που κρατούσαν τον κόσμο στην περιοχή, αξιοποιώντας τα προϊόντα και προσφέροντας θέσεις εργασίας, καταστράφηκαν σε λίγες ώρες. Όλοι αυτοί βίωσαν τι είναι να χάνεις τα πάντα σε μια στιγμή. Πολλοί ένοιωσαν την ανάσα του θανάτου, όταν το νερό μπήκε στα σπίτια, απειλώντας τη ζωή τους.

   Την αγωνία τους δύσκολα νοιώθει όποιος δεν έζησε κάτι ανάλογο. Οι άνθρωποι στην αρχή έμειναν σαστισμένοι και αποσβολωμένοι  μπροστά σε αυτόν τον χαλασμό. Κάποιοι έφυγαν με τα ρούχα μόνο που φορούσαν. Τραγικό το βίωμα της μεγάλης καταστροφής. Οι εικόνες της στα Μ.Μ.Ε., που βλέπει κανείς στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού του, συγκλονίζουν ίσως, αλλά ωχριούν μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα.

    Στην ώρα του μεγάλου χαλασμού φάνηκαν οι δυνατοί και η δύναμη του φιλότιμου· αυτοί που σώθηκαν έτρεχαν να σώσουν τους άλλους όπως μπορούσαν. Οι συγχωριανοί αποτελούν κοινότητα· τους δένουν οι κοινές ασχολίες και αγωνίες, οι κοινές χαρές και λύπες. Τους δένει το σχολείο. Τους δένουν οι γιορτές οι μεγάλες, οι θρησκευτικές και εθνικές, οι χοροί και τα τραγούδια τα ξεχωριστά που συνταιριάζουν με τον τόπο, τη φύση  και τους ανθρώπους τους. Μοιράζονται την καθημερινότητα, που ήθελαν να συνεχίσουν να τη μοιράζονται και στο μέλλον. Έτσι, τα μεγάλα τρακτέρ αποδείχθηκαν τις πρώτες ώρες σωτήρια. Γι’ αυτούς η αλληλεγγύη δεν είναι θεωρητικό μάθημα, αλλά βίωμα και πράξη. «Καν’ το καλό, και ριξ’ το στο γιαλό», ακούγανε από παιδιά.  Η αλληλλεγγύη,  στοιχείο του πολιτισμού μας,  έρχεται από πολύ μακριά.

    Και πριν κοπάσει η μπόρα, η βοήθεια  της πυροσβεστικής, που τόσο καταπονήθηκε με τις καλοκαιρινές πυρκαγιές, έδωσε το «παρών». Η ΕΜΑΚ και δυνάμεις του στρατού έσπευσαν να βοηθήσουν. Συγκινητικές εικόνες. Μαζί και οι εθελοντές, που προσφέρουν ανιδιοτελώς τη βοήθειά τους. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ που ξημερώνοντας Σάββατο, 9 Σεπτεμβρίου, εθελοντές πυροσβεστικής από την Αθήνα άντλησαν τα νερά από το πλημμυρισμένο μου υπόγειο! «Μολις τελειώσαμε τη δουλειά μας», μου είπαν, «μπήκαμε στο όχημα, φθάσαμε στα Τρίκαλα και αρχίσαμε δουλειά». Ευγενέστατα νέα παιδιά βοήθησαν με τόση ανθρωπιά! Αισθανόμαστε βαθιά ευγνώμονες όσοι δεχθήκαμε τη βοήθειά τους. Δεν θα τους ξεχάσομε. Η προσφορά επομένως της πυροσβεστικής, της ΕΜΑΚ, του στρατού και των εθελοντών δίνουν ελπίδα για το μέλλον τούτου του τόπου.  Ανάμεσά  τους και  παιδιά με  μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια. «Μη κρίνετε κατ’ όψιν», συμβουλεύει η Γραφή. Στην αντίληψή μου δεν έπεσαν οι ΜΗΚΥΟ! Μήπως έδωσαν το «παρών» και εγώ δεν το άκουσα; Η προσφορά της Εκκλησίας μας αθόρυβη και διακριτική αυτές τις ώρες είναι το σίγουρο δεδομένο.

   Δεδομένο όμως και οι μεγαλοστομίες των πολιτικών. Βρήκαν ευκαιρία για διαξιφισμούς. Πόσο κακόηχα ηχούσαν οι κομματικές αντιπαραθέσεις τους τέτοιες ώρες. Πόσο γυμνώνονταν οι μεγαλοστομίες! Προβλέψιμο το τι θα έλεγε η αντιπολίτευση και τι η κυβέρνηση! Καλή η κριτική. Χρησιμότερη και κρισιμότερη η αυτοκριτική. Αυτή απαιτεί και προϋποθέτει αγάπη στον τόπο και στον λαό και συνεπάγεται ανάληψη ευθυνών. Τότε η πολιτική δικαιώνεται. Η πολιτική δεν είναι μόνο επικοινωνία. Η πολιτική είναι κυρίως πράξη. Πάνω σε αυτήν κυρίως κρίνονται και οι πολιτικοί και η πολιτική.

   Συγκεκριμένα συνεπώς  τα δεδομένα. Μετρήσιμες ίσως και οι υλικές ζημιές, αλλά μεγάλες γι’  αυτούς που τις υπέστησαν. Επαινετή η προσπάθεια της πολιτείας να βοηθήσει τους πληγέντες, αν βέβαια η βοήθεια φθάσει σε όσους πράγματι έχουν πληγεί.  Δεν μετριούνται όμως η αγωνία και ο πόνος για ό,τι χάθηκε.

   Θα βοηθηθούν άραγε οι άνθρωποι να μείνουν στον τόπο τους ή θα αναγκασθούν και αυτοί να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς. Κι αν φύγουν οι άνθρωποι, τι μένει; Για τον ψυχρό υπολογισμό μένει ο εύφορος Θεσσαλικός κάμπος, που μπορεί να περάσει ξανά στα χέρια κάποιων ιδιωτικών εταιρειών, κάποιων ολίγων, που θα μπορέσουν να αναμορφώσουν τις καλλιέργειες και η απόδοση να είναι μεγαλύτερη. Όμως είναι ζωντανή ακόμη η μνήμη των τσιφλικάδων στη Θεσσαλία και το Κιλελέρ. Δεν ξέχασαν τα δισέγγονα  των κολλίγων.

    Αν λοιπόν αυτοί που υπήρξαν γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου, που πότισαν τον κάμπο με το αίμα τους και τον ιδρώτα τους, που στους εθνικούς αγώνες διακρίθηκαν, αν αυτοί αναγκασθούν να πάρουν των ομματιών τους, θα μείνει η γη αλλά χωρίς ιστορική συνέχεια, χωρίς τη βαθιά αγάπη, που εκφράζει το λαϊκό δίστιχο: «Τούτον τον τόπο αγαπώ, γιατί πατώ το χώμα του και πίνω το νερό του». Η καρδιά δίνει ζωή και φτιάχνει κοινωνίες. Ο ψυχρός υπολογισμός υπηρετεί την απληστία.

    Πνίγηκε η Θεσσαλία, μία περιοχή από τους κύριους τροφοδότες της Ελλάδας. Τις επιπτώσεις  στην τροφοδοσία  θα νιώσει ολόκληρη η χώρα. Οι Θεσσαλοί αγαπούν τον τόπο τους, έχουν υπομονή και θέληση να ξαναρχίσουν. Η Ελληνική Πολιτεία το θέλει;  Θα αναγνωρίσει τις παραλείψεις της; Φταίει ασφαλώς η κλιματική αλλαγή. Αυτό διαπιστώνει η επιστήμη. Η πολιτική όμως εκτελεί το χρέος της, όταν φροντίζει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης.  Πολιτική βούληση και έργα χρειάζονται. Αυτά περιμένομε.