Ἀρνηταί τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος

 

Ἀρνηταί τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

    Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικοὶ στὶς κοινωνικές τους ἐκδηλώσεις καὶ νὰ μὴ ἀκολουθοῦν ἐπιπόλαια τὴ νοοτροπία τῶν κοσμικῶν ἢ νὰ ἀποδέχονται τὶς θεωρίες τους γιὰ τὴ ζωή. Ποτὲ ἐπίσης δὲν πρέπει νὰ ἐμπιστεύονται τὰ ὅσα βλέπουν καὶ ἀκοῦν ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης, τὰ ὁποῖα κατεδαφίζουν τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιφρονοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ ἐργαζόμενοι σὲ αὐτὰ εἶναι ἐχθρικοὶ πρὸς κάθε ἠθικὸ καὶ ἅγιο. Ἔχουν βαθιὰ ἄγνοια ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ στοιχειώδη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. 

Γι’ αὐτὸ τὰ ὅσα λένε εἶναι ρηχὰ καὶ παράλογα. Αὐτὸ τὸ διαπιστώνουμε, ὅταν σχολιάζουν διάφορα γεγονότα, ποὺ ἔχουν κάποια σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Τὰ δικά τους κριτήρια δὲν ἔχουν ὁμοιότητα μὲ τὰ κριτήρια τῶν χριστιανῶν. Ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης ὅτι κανένας «δὲν θὰ βρεῖ τὶς ἴδιες γνῶμες γιὰ τὰ ἴδια πράγματα ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν κατὰ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ κόσμου καὶ σὲ ὅσους εἶναι πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο (δηλ. τοὺς χριστιανούς)».

  Οἱ κοσμικοὶ ἐπαινοῦν καὶ προβάλλουν πρόσωπα ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀρετή, ἀντίθετα εἶναι βυθισμένα στὴν ἁμαρτία, ἐνῷ γιὰ τοὺς ἐνάρετους δὲν βρίσκουν καμιὰ λέξη νὰ ποῦν. Τὴ θεωροῦν ὑποτιμητικὴ καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους τὴν ἀναφορὰ σὲ ἐκείνους. Ὅταν ὅμως ἀναφέρονται σὲ κάποιο σκάνδαλο καὶ ὅταν ἀκόμα δὲν εἶναι ἀποδεδειγμένο, εἶναι πληθωρικοὶ στὶς κρίσεις καὶ ὑπερβολικοὶ στὶς περιγραφές, ἀρκεῖ νὰ πετύχουν τὴν ἐξουθένωση τοῦ πιθανοῦ σκανδαλοποιοῦ καὶ τὴν κατακραυγὴ τῆς κοινωνίας.

  Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ μιλᾶμε γιὰ ἠθικὴ κι ἐκεῖνοι ἐγκωμιάζουν τοὺς ἀνήθικους. Ἐμεῖς μιλᾶμε γιὰ αὐτάρκεια καὶ ἐλεημοσύνη κι ἐκεῖνοι θαυμάζουν τοὺς πλούσιους ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη. Ἐμεῖς μιλᾶμε γιὰ ταπείνωση κι ἐκεῖνοι ὑποκλίνονται στοὺς ὑπερήφανους καὶ στοὺς ἰσχυρούς τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Ἐμεῖς μιλᾶμε γιὰ ἀρετὲς καὶ πνευματικὰ ἀγαθὰ κι ἐκεῖνοι ἐπαινοῦν τὴν πονηριὰ καὶ τὴν κακία. Ἐμεῖς ἐλπίζουμε στὴν αἰώνια ζωὴ κι ἐκεῖνοι ἔχουν μόνο γήινες φιλοδοξίες. Ἐμεῖς τὴ ζωή μας τὴ θεωροῦμε πρόσκαιρη, ἐνῷ ἐκεῖνοι ξεχνοῦν τὸ θάνατο. Γιὰ μᾶς ἡ γῆ εἶναι ἀποικία, ἐνῷ ἡ μητρόπολή μας εἶναι στὸν οὐρανό. Γιὰ ἐκείνους ὑπάρχει μόνο ἡ γῆ. Ἐμεῖς μιλᾶμε γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς κι ἐκεῖνοι ἐπιλέγουν τὴν ἀθλιότητα. Ἐμεῖς ἀγαποῦμε τοὺς ἐχθρούς μας κι ἐκεῖνοι μᾶς κατηγοροῦν γι’ αὐτό. Ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ κι ἐκεῖνοι τὸν ἀρνοῦνται. Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ δὲν ἔχουν τελειωμό, συμβαίνουν στὴν κοινωνία μας. Ζοῦμε σὲ μία δύσκολη ἐποχή, γι’ αὐτὸ ἡ ἐγρήγορση εἶναι ἀναγκαία προκειμένου νὰ καταπολεμήσουμε τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη ἀνεπηρέαστη. Οἱ ἴδιοι νὰ παραμένουμε ἄξιοι ὁμολογητὲς καὶ θερμοὶ ὑποστηρικὲς τῶν ὅσων διδάσκει καὶ προσφέρει ἀδιάκοπα στοὺς ἀνθρώπους ἡ Ἐκκλησία μας. Καὶ θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό, ὅταν ἀποβάλλουμε τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ἐνστερνιστοῦμε τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ποὺ συνάμα εἶναι καὶ μαρτυρικό.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος