Κυριακή μετά την Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ ἄνθρωπος σύμφωνα μέ τήν ἴδια τή φύση του, καλεῖται νά ζήσει ταυτοχρόνως σέ δύο κόσμους: Στόν ἐπίγειο, γιατί τό σῶμα του εἶναι γήινο καί στόν ἐπουράνιο, γιατί ἡ ψυχή εἶναι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ.

Αὐτό ἰσχύει οὐσιαστικά, ἀπό τότε πού ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἔγινε Ἐκκλησία· ἐφ’ὅσον ἡ Ἐκκλησία συμπεριλαμβάνει ἀμφότερους κόσμους, καί στή γῆ, καί στόν οὐρανό.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εὐαγγελίζεται: «...ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον, Ἰησοῦν Χριστόν»[1]. Ἔτσι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ζῶντας διά καί, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, μεταποιοῦν τήν γῆ σέ οὐρανό καί μολονότι βρίσκονται στή γῆ σκέπτονται καί ζοῦν μέ τρόπο οὐράνιο. Αὐτό σημαίνει ἐν ἀπολύτῳ ἐλευθερία. Ἡ κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου κατορθώνεται διά τῆς ἀκτίστου Χάριτος καί τῆς ἐλευθέρας βούλησης τοῦ θέλοντος.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, και ἀκολουθείτω μοι»[2]. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι νόμος ἐλευθερίας, ἀφοῦ Αὐτός μᾶς ἐλευθέρωσε μέ τό θεῖο βάπτισμα, ἀπό τόν νόμο τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἄν λοιπόν δέν σπεύσουμε νά φυλάξουμε μαζί μας τήν ἐλευθερία ἕως τέλους, μέ ἔργα καί λόγια ἀκατηγόρητα ἤ, ὅταν ἐκπέσει, νά τήν ἀνακαλέσουμε μέ τήν μετάνοια, θά κατακριθοῦμε ἀπό τόν ἴδιο τόν ἐλευθερωτή νόμο, ὡς μή τηρήσαντες τήν ἐλευθερία πού μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Κύριο. Ἐν τούτοις δέν πρέπει κανείς νά ἀπελπίζεται ἐντελῶς πρίν ἀπό τό ὀφειλόμενο, ἀπ’ ὅλους, τέλος τῆς ζωῆς.

Σκοπός λοιπόν ὅλων ἐκείνων πού θέλουν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι νά εὐαρεστήσουν τόν Χριστόν, τόν Θεό μας, νά ἐπιτύχουν τή συμφιλίωση μέ τόν Πατέρα μέσω τῆς μετοχῆς τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, καί μέ αὐτόν τόν τρόπο νά κερδίσουν τή σωτηρία τους.

Γιατί αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία κάθε ψυχῆς, καί ἄν αὐτό δέν γίνει, ἡ ζημία θά εἶναι ἀνυπολόγιστος καί ἄχρηστος ὁποιοσδήποτε κόπος, καί μάταιη ὁποιαδήποτε ἐργασία: «...διότι τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο, ἐάν κερδίσει ὅλον αὐτόν τόν ὑλικόν κόσμον καί εἰς τό τέλος χάσει τήν αἰώνια ψυχή του;»

Ὁ ψαλμός λέει: «Οἱ πόρνοι θά καταστραφοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» καθώς καί οἱ μοιχοί. Ὁποιοσδήποτε λοιπόν, ἐντραπεῖ τόν Κύριον Ἰησοῦν καί τούς λόγους Του, ἐπηρεαζόμενος ἀπό τάς περιφρονήσεις καί τούς χλευασμούς τῶν ἀνθρώπων κάθε γενιᾶς· «Μή αἰσχυνθείησαν ἐπ’ ἐμέ οἱ ὑπομένοντές Σε, Κύριε, Κύριε τῶν δυνάμεων. Μή ἐντραπείησαν ἐπ’ ἐμέ οἱ ζητοῦντές σε, ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ»[3], ἐφ’ ὅσον ἀποστάτησε ἀπό τόν Νυμφίον Ἰησοῦν καί τίς ἐντολές Του περιφρόνησε, θά καταταγεῖ μέ τούς μοιχούς καί πόρνους κάθε ἐποχῆς[4].

Ἀντίθετα ἐκεῖνος, ὁ ἄνθρωπος, πού μέ ἀνεπιφύλακτη πίστη στόν Σωτῆρα καί Θεό Ἰησοῦ Χριστό ἀπαρνήθηκε τόν κόσμον καί τά πράγματα τοῦ κόσμου, ὁμολογεῖ ἐνώπιον ἀνθρώπων καί Ἀγγέλων ὅτι ὁ Κύριος εἶναι φιλάνθρωπος καί εὔσπλαχνος· καί δέχεται καί τιμᾶ ὅσους ἔρχονται πρός Αὐτόν μέ εὐχαριστία καί δοξολογία, τότε θά τόν ὁμολογήσει, ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του καί τῶν Ἀγγέλων.

Ὁ Χριστός εἶναι φιλάνθρωπος καί ὡς ἐλεήμων καί σπλαχνικός θέλει, στούς θέλοντας, νά χαρίζει πνευματικούς μισθούς, σάν νά μᾶς τούς ὀφείλει. Συνεπῶς ἀδελφοί μου, ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς μας, ὁ Θεός ἡμῶν, δέν ἀφήνει ποτέ ἐκείνους πού προσέρχονται ἀνεπιφύλακτα σέ Αὐτόν, συμπράττει καί βοηθάει, προσφέρει ἐνίσχυση μέ τόν Τίμιον Σταυρόν· συνεργεῖ καί φανερά καί κρυφά ἕως ὅτου ἀπό τό κατ’ εἰκόνα φθάσουμε στό καθ’ ὁμοίωσιν. Προίκισε, τό πλάσμα του, μέ δῶρα μοναδικά, θεϊκά, οὐράνια· δώρισε στό κατ’ εἰκόνα: «τό Λογικόν, τό Ἀρχικόν, τό Βασιλικόν, τό Αὐτεξούσιον». Ἀξία μεγάλη, ἁγία γερόντισσα, μεγάλη καί ἡ δωρεά.

Ἐνισχύει ἀπό ψηλά, ἕως ὅτου μέ τρόπο, συνειδητά, ἀπαλά, ἀνεβοῦμε ὅλην τήν κλίμακα καί προσεγγίζοντας σέ Αὐτόν νά ἑνωθοῦμε ἐξ ὁλοκλήρου μέ τόν Τριαδικόν Θεόν ἀπολαμβάνοντας τά ἀπόρρητα ἀγαθά,[5] δηλαδή τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη, τήν ἀλήθεια, τήν ἔφεση τοῦ νοός πάντοτε νά ζητᾶ τά ἄνω.

Προφανῶς καί εἶναι δίκαιο, χριστιανοί μου, πρῶτα νά βάζουμε τόν τράχηλό μας κάτω ἀπό τόν Σταυρό τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ[6] καί οὔτε νά παραπονιούμαστε, οὔτε νά ὀπισθοχωροῦμε· ἀλλά ὀρθόδοξα καί μέ προθυμία νά βαδίσουμε πάνω στά ἴχνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι θανάτου· ἄν χρειαστεῖ. Χρειάζεται νά καλλιεργοῦμε τόν ἑαυτό μας, πού γίνεται πράγματι δοξασμένος μέ τό καθ’ ὁμοίωσιν, Παράδεισος, ὥσπου ὁ Υἱός μαζί μέ τόν Πατέρα, διά μέσῳ  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλθει καί κατοικήσει μέσα μας.

Καί τότε, ὅταν τόν ἀποκτήσουμε ὁλοκληρωτικά ἔνοικό μας καί διδάσκαλο, ὅποιον ἀπό ἐμᾶς προστάξει καί ὅποια ὑπηρεσία μᾶς ἐμπιστευθεῖ, θά τήν ἀναλάβουμε πρόθυμα καί θά τήν ἐκτελέσουμε ὅπως θέλει Ἐκεῖνος. Προσοχή ὅμως ἀδελφοί· Νά εἴμαστε σταθεροί στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ· ταπεινά, μέ διάκριση, μέ μετάνοια. Ἀναμένουμε ἐν Χάριτι, τό δικό Του πρόσταγμα· κυρίως, τώρα, σήμερα πού μᾶς ζητοῦν στανικά νά παραχωρήσουμε τήν ἄσκηση τῶν προσωπικῶν μας δικαιωμάτων, σέ κέντρα ἐξουσίας, ἄγνωστα καί νά δεθοῦμε ἔτσι χειροπόδαρα· μέ συνέπεια τήν καταπάτηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας πού ὁ Χριστός καί Θεός, μᾶς δώρισε μέ τό Τίμιο Αἷμα Του, ἐπάνω στόν Σταυρό, ὅπου ἔσχισε τό χειρόγραφο τῶν ἀνομιῶν μας, γιά πάντα «στούς θέλοντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Στόν Κύριον Ἰησοῦν, τόν Σωτῆρα, ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί ἡ Ἐξουσία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Φιλιπ. 3, 20)

[2](Μάρκ. 8, 34)

[3](Ψαλμ. 68)

[4](Ψαλμ. 105, 39) 

[5](Β’ Κοριν. 12, 3)

[6] «…ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι».(Μάρκ.8, 34)