Ο νέος νόμος για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή που επιτρέπει την ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ!

Ο νέος νόμος για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή που επιτρέπει την ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ!

Γράφει ο Βασίλειος Μπούτος, νομικός

    Κατόπιν των χθεσινών ανακοινώσεων του πρωθυπουργού περί της επικειμένης θεσμοθέτησης του γάμου ομοφυλοφίλων όσο και εν αναμονή της προσεχούς -ως είναι κοινό μυστικό- νομοθέτησης της δυνατότητας υιοθεσίας τέκνων εκ μέρους ομοφύλων ζευγαριών, ας εμπεδώσουμε ακόμη καλύτερα τί ακριβώς συμβαίνει και σε ποιά ρότα ακριβώς βαδίζουμε σε καθαρά θεσμικό πλέον επίπεδο όσο και εν ονόματι του διαβόητου “δικαιωματισμού”, υπενθυμίζοντας ή γνωστοποιώντας το πρώτον μία ακόμη -εν πολλοίς άγνωστη στο ευρύ κοινό όσο και σε μεγάλο μέρος του νομικού κόσμου- σελίδα της φιλελέφτ κοινωνικής ατζέντας, που υλοποιείται μεθοδικώς και συντεταγμένως από το πολιτικό σύστημα.

 Ειδικότερα, δυνάμει του άρθρου 8 Ν. 4958/2022 τροποποιήθηκε η ΑΚ 1455, η οποία και αναφέρεται στις προϋποθέσεις ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή (τεχνητής γονιμοποίησης).

Με την ως άνω νέα διάταξη εισήχθη στο νομικό μας περιβάλλον η δυνατότητα και, πάντως, η έμμεση θεσμική νομιμοποίηση της αιμομιξίας -ναι, όπως ακριβώς το γράφω: συγκεκριμένα, θεσμοθετήθηκε το δικαίωμα δωρεάς σπέρματος ή ωαρίων μεταξύ συγγενών σε «πλάγια γραμμή» και δη ανεξαρτήτως αν πρόκειται για συγγενική σχέση εξ αίματος ή εξ αγχιστείας!

 Για να καταστεί σαφέστερο, πλέον και προς τον σκοπό αναπαραγωγής, επιτρέπεται η δωρεά γενετικού υλικού και μεταξύ αδερφών, πρώτων εξαδέρφων, θείων και ανιψιών…!

Επομένως, επιτρέπεται πλέον κατά νόμον σε µία γυναίκα να τεκνοποιήσει µέσω τεχνητής γονιμοποίησης, χρησιµοποιώντας λ.χ. σπέρµα του αδερφού της…!

 Το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο -για την θέσπιση του οποίου ασφαλώς και ουδόλως ασχολήθηκαν τα κραταιά media- κατ’ αρχάς και σε καθαρά νομικό επίπεδο εισάγει μια κραυγαλέα θεσμική και αξιολογική αντινομία, εν όψει της διαχρονικής στάσης της έννομης τάξης έναντι του γάμου ή των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ εξ αίματος ή εξ αγχιστείας στενών συγγενών και δη, κατά περίπτωσιν και κατά τις σχετικές διακρίσεις, τόσο σε επίπεδο αστικού (βλ. ΑΚ 1356 και 1357) όσο και σε επίπεδο ποινικού δικαίου (βλ. ΠΚ 345, η οποία, διόλου προφανώς τυχαία, τροποποιήθηκε κατά το έτος 2019 κατ’ απάλειψη του -οπωσδήποτε φέροντος βαρύ ηθικό στίγμα- σχετικώς κρίσιμου όρου «αιμομιξία» και αντικατάστασή του από τον πολύ πιο soft και περιγραφικό απλώς όρο «γενετήσια πράξη μεταξύ συγγενών»).

 Αρκεί να ληφθεί υπ’ όψιν, ότι ενώ εξακολουθούν να ισχύουν τα κωλύματα γάμου λόγω συγγενείας, ενώ η αιμομιξία εξακολουθεί να συνιστά ποινικώς κολάσιμη πράξη, εν τούτοις, τα δεσμευόμενα και απειλούμενα από τις σχετικές διατάξεις πρόσωπα δύνανται, παρά ταύτα, να αποκτήσουν απογόνους με δωρεά γενετικού υλικού!

Περαιτέρω και ως είναι αυτονόητο, μέγα ασφαλώς ζήτημα γεννάται και σε αυτό το ιατρικό επίπεδο, δεδομένου ότι, ως γνωστόν, οι αιμομικτικές σχέσεις -οι οποίες ασφαλώς και συντρέχουν και εν προκειμένω, έστω και χωρίς την σχετική (διόλου πλέον αναγκαία) σαρκική συνάφεια- επάγονται για το τέκνο τον μάλλον βέβαιο κίνδυνο αντιμετώπισης σοβαρών ασθενειών (λ.χ. αιμοφιλία), στον οποίο, άλλωστε, και εν πολλοίς θεμελιώνεται η σχετική αποδοκιμασία της έννομης τάξεως σε διαχρονική όσο και διεθνή κλίμακα.

Ομοίως δε, από καθαρά κοινωνικής και ψυχολογικής απόψεως, είναι σαφές ότι συντελείται ένα έγκλημα, που επιφέρει σύγχυση και διασυρμό του νοηματικού φορτίου και μεγαλείου ιερών λέξεων, όπως εκείνης του «πατέρα» και της «μητέρας», όσο και των σχετικών οικογενειακών σχέσεων, οι οποίες και δίδονται βορά στον προκρούστρειο σχετικισμό της «Νέας εποχής». Αρκεί να σκεφτούμε, πως, αν πράγματι ο αδερφός δωρίσει το σπέρμα του στην αδερφή του, τότε το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι ταυτόχρονα παιδί του και ανήψι του.

 Ο νούς μας δεν μπορεί παρά να πάει στον Οιδίποδα, τα ακόμη άρτια, ωστόσο, αντανακλαστικά φιλοτιμίας και λογοδοσίας του οποίου επέβαλαν σ’ αυτόν να σπεύσει να αυτοτυφλωθεί, αμέσως μόλις συνειδητοποίησε ότι είχε διαπράξει κάτι αντίστοιχο, έστω και εν αγνοία του. Ο δικός μας, ωστόσο, πρωτογονισμός άνετα μάς επιτρέπει να θεσμοθετούμε ανάλογα, εκ προθέσεως και εν πλήρει συνειδήσει.

Ασφαλώς βεβαίως και δεν συζητείται, σε επίπεδο θεολογικό – πνευματικό, η σοκαριστική αντίθεση του συγκεκριμένου ανοσιουργήματος προς την Χριστιανική Διδασκαλία, την Πίστη μας.

 Παράλληλα δε και σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί παρά να προκαλεί όχι απλώς αλγεινή εντύπωση αλλά και πραγματική κατάπληξη η προκλητική και ισοπεδωτική παράβλεψη, περιφρόνηση και απαξίωση σχετικών πανάρχαιων ηθικών παραδόσεων, κοινωνικών αντιλήψεων και ιστορικών εθισμών, που συναντώνται οριζόντια, διαχρονικά και υπερτοπικά σε κάθε ανθρώπινο πολιτισμό, σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι η πραγματικότητα αρχίζει πλέον ξεκάθαρα και μάς ξεπερνά. Είναι απλώς αδιανόητα αυτά που πλέον συμβαίνουν, παρακολουθούμε άναυδοι την ανάδυση ή, μάλλον, την μεθοδική οικοδόμηση ενός πραγματικά νοσηρού και δυστοπικού κόσμου:

 Μία νέα «Πολιτιστική Επανάσταση» υπό ανάφλεξη, ως μετανεωτερική ωδή στο Τίποτα, ως ολοκληρωτική ρήξη με την Μνήμη του αγαθού, ως καθολική απαλοιφή και εξάλειψη οιουδήποτε σημείου, το οποίο στέκει στο διάβα της Ιστορίας, ως χνάρι, σφραγίδα και αποτύπωμα αυτής της ανθρωπιάς του ανθρώπου. Ένας νέος τύπος ανθρώπου υπό διαμόρφωση ή, μάλλον, υπό κατασκευή.

 Προφανώς, βεβαίως, και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η Πανεπιστημιακή Νομική κοινότητα, κατά την πάγια συνήθειά της, καθεύδει τον ύπνο του αδίκου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως εκείνης του Καθηγητή Αστικού Δικαίου, κ. Παναγιώτη Νικολόπουλου, ο οποίος πιθανότατα είναι και ο πρώτος (αν όχι και ο μόνος) που έδωσε ευρύτερη δημοσιότητα επί του σχετικού ζητήματος.

 Αναρωτιέται δε κανείς, τί σόι κατασκευάσματα μάς ετοιμάζει προσεχώς το νεοσύστατο «Υπουργείο Οικογένειας». Μήπως θα πρέπει να αναμένουμε και την άρση των σχετικών κωλυμάτων γάμου λόγω συγγενείας ή και την αποποινικοποίηση των σχετικών συμπεριφορών;

Τέλος, σημειώνεται ένα ακόμη παράδοξο, καινοφανές όσο και μάλλον διόλου τυχαίο γεγονός: η κατά τα ως άνω τροποποίηση του ως άνω άρθρου 1455 του Αστικού Κώδικα δρομολογήθηκε απ’ ευθείας από τον Υπουργό Υγείας, χωρίς ιδιαίτερη εμπλοκή του Υπουργού Δικαιοσύνης, χωρίς την σύσταση σχετικής νομοπαρασκευαστικής επιτροπής από τους κατ’ εξοχήν επαΐοντες Καθηγητές Οικογενειακού Δικαίου, χωρίς την κατάθεση της εξαιρετικά κρίσιμης σχετικώς επιστημονικής γνώσης και γνώμης παιδοψυχιάτρων, ψυχολόγων, παιδαγωγών, ανθρωπολόγων και κοινωνιολόγων, ως προς τις επιπτώσεις, τις οποίες ενδέχεται να επιφέρουν οι σχετικές ρυθμίσεις στον ψυχισμό των παιδιών, τα οποία θα γεννώνται βάσει των μεθόδων του κατά τα ως άνω τροποποιημένου πλαισίου ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, όσο βεβαίως και εν γένει στους συγγενικούς δεσμούς και τις οικογενειακές σχέσεις.

ΥΓ: Προς επίρρωσιν των ανωτέρω, παραθέτω αυτούσια και την σχετική διάταξη, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει:

Άρθρο 1455

Η ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή (τεχνητή γονιμοποίηση) επιτρέπεται μόνο για να αντιμετωπίζεται η αδυναμία απόκτησης τέκνων με φυσικό τρόπο ή για να αποφεύγεται η μετάδοση στο τέκνο σοβαρής ασθένειας ή για να διατηρείται η γονιμότητα, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ιατρικής αναγκαιότητας. Η υποβοήθηση αυτή επιτρέπεται μέχρι την ηλικία φυσικής ικανότητας αναπαραγωγής του υποβοηθούμενου προσώπου. Η ανθρώπινη αναπαραγωγή με τη μέθοδο της κλωνοποίησης απαγορεύεται. Επιλογή του φύλου του τέκνου δεν είναι επιτρεπτή, εκτός αν πρόκειται να αποφευχθεί σοβαρή κληρονομική νόσος που συνδέεται με το φύλο. ΔΩΡΕΑ ΓΕΝΝΗΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΗ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΣΕ ΠΛΑΓΙΑ ΓΡΑΜΜΗ.

Μπούτος

enromiosini