«Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπό Ἰερουσαλήμ…καί λησταῖς περιέπεσεν »

 

«Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπό Ἰερουσαλήμ…καί λησταῖς περιέπεσεν »

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ Κύριος δέν ἀποβλέπει  μόνον στήν ἀσθένεια, στό μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπον, τόν πληγωμένο καί ἡμιθανή, ἀλλά στήν ἀπαιτούμενη δύναμη καί ὑπόθεση καί αἰτία , ὥστε ἡ βοήθεια καί ἡ πρόσληψις νά γίνεται ἴαση, θεραπεία καί ζωή αἰώνιος. Μολονότι λοιπόν ὁ Ἰησοῦς διέγνωσε τίς σκέψεις καί τίς προθέσεις τοῦ νομικοῦ , δηλαδή νά τόν φέρει σέ δύσκολη θέση, ἀπαντᾶ μέ εὐγένεια, θεϊκή ἀθωότητα καί σοφία. Τόν παραπέμπει εἰς τόν νόμον πού ὡς νομικός, ὤφειλε νά γνωρίζει, παραβλέποντας τήν πανουργία, προσβλέποντας δέ στήν σπουδαιότητα τοῦ ἐρωτήματος γιά τήν σωτηρίαν ὅλων.

Χρήζει λοιπόν προσοχῆς  ἀδελφοί μου, γιά τή σωτηρία μας, ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἰησοῦ: Μέ τό «τί;» γέγραπται, προτρέπει ὅλους ἡμᾶς νά ἀναγινώσκουμε τίς θεῖες γραφές, ὡς ἐχούσαις ἐν ἑαυταῖς, ζωήν αἰώνιον. Μέ τό «πῶς;» ἀναφέρεται ὁ Χριστός εἰς τήν ἐξ ὑποκειμένου γνῶσιν καί ἀντίληψιν. Δηλαδή, τί γράφει ὁ νόμος καί πῶς ἐσύ, ὁ νομικός, τό ἀντιλαμβάνεσαι; « Γινώσκεις, ἅ ἀναγινώσκεις; »[1]

Γνωστόν ἐστι τοῖς πᾶσι, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι ὅλες οἱ αἱρέσεις ἕως τῆς σήμερον, σ΄ αὐτό τό σημεῖο προσκρούουν. Χρειάζεται καθαρότητα καρδίας καί ταπεινό φρόνημα μαθητείας κατά τήν ἀνάγνωση τῶν γραφῶν, ὥστε νά φωτίζει ὁ Παράκλητος τόν νοῦν μας, ἑρμηνεύοντας ἀληθινά τά ἁπλά καί τά δυσνόητα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στήν καρδιά μας. Σημαίνει αὐτό κατά τόν Ἀπόστολο ὅτι: «Τά σώματά μας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ὑπάρχει μέσα μας».[2] Καί πάλι : «Ἐμεῖς εἴμαστε οἶκος Θεοῦ»,[3]καί ὅπως ὁ Θεός λέγει: « Θά κατοικήσω σ’αὐτούς καί θά περιπατήσω μαζί τους καί θά εἶμαι Θεός τους».[4]

Αὐτό λοιπόν πού εἶναι ἀπό τή φύση του καμωμένο, νά γίνει κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ἐνήργησε ἀνάξια τῆς κλήσεώς του καί ἀπό τήν Ἰερουσαλήμ, τόν Παράδεισο, κατέβαινε στήν Ἰεριχώ, στήν κόλαση, πληγωμένος, ἡμιθανής, παίγνιο στούς ληστές, τούς δαίμονες. Ὁ Πλάστης Θεός, ἔβαλε νά κατοικήσει στό σῶμα ἀπ’ ἀρχῆς ἡ ψυχή, ὁ νοῦς, ὁ λόγος( τό κατ’ εἰκόνα).

Ἐντούτοις τό πλάσμα, δέν ἔμεινε ἀφοσιωμένο στόν Πλάστη, στήν Ἀλήθεια , στήν Ἀγάπη Του. Ἀπώλεσε τό πνευματικό καί θεῖο φρόνημα, μέ τήν παρακοή. Καί πόθησε τό σαρκικό φρόνημα, ἔπεσε, ἀμαύρωσε τό κατ’ εἰκόνα καί κεῖται ἀπαίσιον καί οἰκτρόν θέαμα, τοῖς ἀνθρώποις καί τοῖς δαίμοσιν. Τραῦμα τραγικόν, ὁ ἄνθρωπος· προσδοκᾶ βοήθεια. Πεσμένος, ἡμιθανής. Ἀλλοίμονον, κρῖμα, κατάντημα!!! Ὁ ἱερεύς καί ὁ Λευΐτης, δέν ἠδύναντο, δέν θέλησαν νά βοηθήσουν. Ἐντούτοις, ὀ Φύσει καθαρότατος, ὁ Ἀτίμητος, πωλεῖται, λαμβάνει δούλου μορφήν. Γίνεται ὑποζύγιον καί σηκώνει ἐπάνω Του, τό μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπον, κάνοντάς τον μέλος τοῦ παναγίου σώματός Του, παρέχοντας δωρεάν τά ἄχραντα μυστήρια, τό βάπτισμα, τό χρῖσμα, τήν θεία κοινωνία. Διά τοῦτο:« τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε» καί ἐπί τό ἴδιον ὑποζύγιον, ἀνεβίβασεν. Περιφρονητικῶς, ὀνομάστηκε ὑπό τῶν ἀπίστων Ἰουδαίων, Σαμαρείτης. Ἐκεῖνος ὅμως παρ’ ὅτι τόν ἐβλασφήμουν, προσελθών, κατέδυσε τό δεσμό τῆς θείας διδασκαλίας,(γάζες, ἀντισηπτικά), ἐπιχέων στό τραῦμα, ἔλαιον, τουτέστιν ἡμερότητα καί οἶνον, δηλαδή καταπραϋντικότητα. Καί μέ αὐτά τά δύο ὡφελεῖ καί σώζει αἰωνίως, γενόμενος ἀπ’ ἀρχῇ τῆς σωτηρίας τοῦ γένους ἡμῶν, ὁ Χριστός μας. Ἐπιπλέον καί εἰς Πανδοχεῖον μᾶς ὁδήγησε, χαρίζοντάς μας  τήν ἁγίαν, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του, πού δέχεται καί χωράει τούς πάντας, μέ θεϊκή ἀγάπη καί ἐλευθερία. Διότι καί τούς ἀπειθεῖς Ἰουδαίους χωράει καί τά νενεκρωμένα ἔθνη, ἐκ τῆς πολυθεΐας δέχεται. Ὁ Μεσσίας καλεῖ ἐσαεί εἰς μετάνοιαν καί γνῶσιν τοῦ ἑνός μόνου καί μοναδικοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πᾶσαν πνευματικήν, δωρούμενος χάριν καί ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι.

Ἀδελφέ μου, νόει ἅ λέγω. Αὐτός ὁ λόγος πρός τόν προεστῶτα τοῦ Πανδοχείου , τύπον ἐπέχει τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν μετ’ αὐτούς, ποιμένων καί διδασκάλων, ὅπου εὐλόγησε καί ἔδωσε ὑπόσχεση, ὅτι θά εἶναι μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος καί μετά τήν θείαν Του Ἀνάληψιν.

Ἄφησε ἐπιπλέον, δύο δηνάρια, ὡς πολύτιμο θησαυρό, στήν Ἐκκλησία Του, προνοῶντας ἐπιμελῶς, τοῦ ἡμιθανοῦς πεπτωκότος, ἕως τῆς τελικῆς αὐτοῦ ἰάσεως καί σωτηρίας. Ἐπρόσθεσε δέ καί φοβεράν καί φριχτήν ὑπόσχεση· ἐάν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας(πανδοχεῖον), κοπιάσει ὡς καλός οἰκονόμος Χάριτος Χριστοῦ καί προσθέσει ἀγῶνες καί μαρτυρία καί διδασκαλία ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας, στόν κάθε πληγωμένο πλησίον καί τόν άποσπάσει ἀπό τήν πλάνην, φέρνοντάς τον στήν ἀλήθεια, τότε θά τόν τιμήσει καί θά ὁμολογήσει ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του καί πάντων τῶν Ἁγίων, ὅτι αὐτός εἶναι τό στόμα Του.

Ἀδελφοί  μου, ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, προερχομένη ἐκ τοῦ ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἐγγυῶνται ἐσαεί, τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν Ἁγίαν, Ἄκτιστον, Αἰώνιον, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὁ Μεσσίας, ἡ Κεφαλή· ψυχή ὁ Παράκλητος· μέλη ὅλοι οἱ πιστοί πού πιστεύουμε καί δεχόμαστε τόν Ἰησοῦν, ὡς Αἰώνιον Θεάνθρωπον καί Σωτῆρα.

Συνεπῶς, ἀγαπημένοι Πατέρες, Ἐπίσκοποι καί συμπρεσβύτεροι, μέ νήψη, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι, δαπανούμενοι ἡμέραν ἐξ ἡμέρας, ἐλπίζουμε, ἐπανερχομένῳ τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ, τήν τελευταίαν Ἡμέραν νά ἀκούσωμε μέ χαρά καί ἀγαλλίαση τό: «Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ! ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου Σου».[5]

Στόν Βασιλέα τῶν Βασιλέων καί Κύριον τῶν Κυρίων, Ἰησοῦν Χριστόν, τό Κράτος καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Πράξ. 8, 30)

[2](Α΄ Κορινθ. 6, 19)

[3](Ἐβρ. 3, 6)

[4](Β΄ Κοριν.6,16)

[5]Ματθ., κε’—21