ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ; (Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Οκτωβρίου 2022

ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

(Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

Το καρκίνωμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, προχωρεί δυστυχώς καλπάζοντας και διαβρώνει επικίνδυνα ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Σώμα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα αναχαιτίσεώς του. Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία, ως γνωστόν, αντί καταδίκης εθριάμβευσε η παναίρεση, 

η μεγάλη πλειοψηφία της Ιεραρχίας, του λοιπού Κλήρου, του Μοναχισμού και του θεολογικού κόσμου της χώρας αγωνίζεται ακάθεκτη, με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια, στην προώθηση των στόχων της, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές. Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.

Έχουμε αποδείξει επανειλημμένως ότι οι ατέρμονες Θεολογικοί Διάλογοι όχι  μόνο έχουν παρεκκλίνει από την αποστολή τους, αλλά έχουν καταντήσει ολέθριο όργανο των θιασωτών του Οικουμενισμού, για να πλήξουν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνο σ’ αυτή βρίσκεται η αλήθεια και η σωτηρία και πουθενά αλλού. Από την όλη μέχρι σήμερα πορεία των Διαλόγων αυτών και από τα κείμενα που παρήγαγαν, αποδείχθηκε ξεκάθαρα ότι αυτοί δεν αποσκοπούσαν στην επισήμανση των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού και στην προσπάθεια από Ορθοδόξου πλευράς επανόδου στην Ορθοδοξία. Οι Διάλογοι θεωρήθηκαν αναγκαίοι για την συνειδητοποίηση των κοινών σημείων της πίστεως και για την ανοικοδόμηση μιας ενότητος «εν τη ποικιλία των ηθών και εθίμων» μεταξύ Ορθοδοξίας και Ετεροδοξίας. Τα δόγματα αλλάζουν όνομα και ονομάζονται «ήθη και έθιμα», ή «ποικιλία θεολογικών και εκκλησιολογικών παραδόσεων». Οι δογματικές διαφορές απλούστατα παρακάμφθηκαν με την αμοιβαία αναγνώρισή τους από τους Ορθοδόξους και Παπικούς στην Ζ΄ Γενική Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου, που συνήλθε τον Ιούλιο του 1993 στο Balamand του Λιβάνου.

Για την επίτευξη του σκοπού της ενώσεως εν τη «ποικιλία των θεολογικών και εκκλησιολογικών παραδόσεων», επιστρατεύθηκε ακόμη μια πλημμυρίδα Διαχριστιανικών Συναντήσεων, Συνεδρίων, Ημερίδων και Συμποσίων, στα οποία κυριαρχεί μια κίβδηλη αγάπη, αποκομμένη από την αλήθεια της πίστεως,  ώστε να αμβλυνθεί και αποδυναμωθεί κάθε διάθεση μαρτυρίας και ομολογίας. Παράλληλα καλλιεργείται ένα πνεύμα «αμοιβαίας αναγνωρίσεως» για την δημιουργία ψευδαισθήσεων ενότητος και ταυτότητος πίστεως, παρά την προτροπή του αποστόλου Παύλου: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;» (Β΄ Κορ.6,14-16)!

Ένα τέτοιο Συμπόσιο με σαφή οικουμενιστικό προσανατολισμό υπήρξε και το   «16ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο», που διεξήχθη στην Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου από τις 26 έως τις 28 Αυγούστου ε. ε. Για τις εργασίες του Συμποσίου και τα αποτελέσματά του διαβάσαμε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του παπικού «αρχιεπισκόπου πρώην Κερκύρας» κ. Ιωάννη Σπιτέρη, με θέμα: «Ἕνα συμπόσιο ὁρόσημο γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ στὴν Ἑλλάδα». Έγραψε: «Από τις 26 έως τις 28 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε το 16ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο, φιλοξενούμενο από τον αγαπητό, νέο Μητροπολίτη Περιστερίου κύριο Γρηγόριο στη Μητρόπολή του. Η φιλοξενία του ήταν πέρα από κάθε προσμονή θετική, πλούσια, γενναιόδωρη και αδελφική και του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το συμπόσιο αυτό πραγματοποιείται ήδη από 30 χρόνια και έχει οικουμενικό και ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Φορείς αυτού του Συμποσίου είναι η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και αυτή του Ινστιτούτου Πνευματικότητας του Πανεπιστημίου “Antonianum” της Ρώμης. Πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια, εναλλάξ, μία φορά στην Ιταλία και μία φορά στη Ελλάδα και στη χώρα μας φιλοξενείται από κάποιον ορθόδοξο μητροπολίτη. Το συμπόσιο αυτό, μαζί με την Βιβλική Εταιρία, αποτελούν τις δύο κύριες οικουμενικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα. Είναι τόσο σπουδαία η οικουμενική αυτή προσπάθεια ώστε, όταν ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, επισκέφτηκε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, στην προσφώνηση του σε αυτόν είπε: “Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω (…) τη σημασία των διαχριστιανικών συμποσίων, που προωθεί η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Antonianum της Ρώμης….Τα Συμπόσια αυτά εξελίσσονται, συνήθως, ως εξής: Το θέμα που κάθε φορά επιλέγεται αναφέρεται στον τομέα της πνευματικότητας και όχι της δογματικής, (προσευχή, μοναχισμός, χριστιανική μαρτυρία…). Το ίδιο κατά μέρος θέμα αναλύεται διαδοχικά  από έναν ορθόδοξο και από έναν καθολικό θεολόγο. Κάθε φορά η εμπειρία και τα συμπεράσματα, μας είναι ευχάριστα, καταπληκτικά. Αντιλαμβανόμαστε πως μεταξύ των δύο παραδόσεων δεν υφίστανται αντιφατικές διαφορές, αλλά συμπληρωματικές. Πρόκειται για έναν κοινό πλούτο, που προέρχεται από την κοινή μας κληρονομία: την Αγία Γραφή και τους κοινούς Πατέρες και Αγίους της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας».[1]

Είναι σε όλους γνωστή η οικουμενιστική γραμμή και πορεία, που ακολουθεί η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, όχι μόνο διότι εδώ και 30 χρόνια περίπου εμφανίζεται να συνδιοργανώνει από κοινού με το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Antonianum της Ρώμης τα εν λόγω Συμπόσια, αλλά και διότι υπήρξε η πρώτη Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή, η οποία δέχθηκε να ιδρυθεί μέσα στους κόλπους της κατεύθυνση Ισλαμικών Σπουδών. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός, ότι τα θέματα που επιλέγονται στα Συμπόσια αυτά, αναφέρονται στον τομέα της πνευματικότητας και όχι της δογματικής. Ο σκοπός της επιλογής αυτής είναι προφανής: Να «αποδειχθεί» προς πάσα κατεύθυνση, ότι έχουμε κοινή πνευματικότητα, η οποία μάλιστα είναι η φυσική συνέπεια της κοινής πίστεώς μας. Το ότι με τους Παπικούς έχουμε κοινή πίστη, αυτό θεωρείται από τους συμποσιαστές δεδομένο. Η κοινή μας πίστη επιβεβαιώθηκε από τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, η οποία επιδοκίμασε και επήνεσε, (και επομένως αποδέχθηκε), όλα τα υπογραφέντα κείμενα των Διαχριστιανικών Διαλόγων, άρα και αυτό της Ζ΄  Γενικής Συνέλευσης του Balamand, για το οποίο έγινε λόγος παρά πάνω. Και οι άγιες Συνόδοι, πανορθοδόξου χαρακτήρα, (880, 1341, 1347, 1351, 1440, 1441, 1443, 1450, 1484, 1722, 1727, 1838, 1848, 1895,  κλπ), που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση; Αυτές δεν ισχύουν πλέον; Φυσικά και δεν ισχύουν. Τις έχει διαγράψει με μια μονοκονδυλιά η «Σύνοδος» της Κρήτης. Μα, είναι δυνατόν τόσες πολλές Σύνοδοι, που αποτελούν ουσιαστικό μέρος της Συνοδικής μας Παραδόσεως, να διαγραφούν; Όλα είναι δυνατά στους σημερινούς εκκλησιαστικούς ηγέτες και πρωτοπόρους του Οικουμενισμού. Φαίνεται ότι οι συγκροτήσαντες τις εν λόγω άγιες και θεοφώτιστες Συνόδους, μάλλον θα έπεσαν «θύματα του αρχαικάκου όφεως» !!! Τέτοιο «θύμα» φαίνεται ότι ήταν και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, όταν έγραφε ότι «Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. Και τούτο παρεσιώπησεν η Εκκλησία ημών, διά το, το γένος είναι εκείνων πολύ ισχυρότερον ημών. Ημείς δε ού  δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μη ότι εισίν αιρετικοί. Διό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ει μη εκβάλωσι την προσθήκην από του συμβόλου και ομολογήσωσιν το σύμβολον καθώς και ημείς».[2]

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι για τον αμετανόητο αιρετικό «αρχιεπίσκοπο» τα συμπεράσματα του Συμποσίου υπήρξαν «ευχάριστα, καταπληκτικά» και ότι «μεταξύ των δύο παραδόσεων δεν υφίστανται αντιφατικές διαφορές, αλλά συμπληρωματικές»! Ρωτάμε τους «Ορθοδόξους» συμποσιαστές, Επισκόπους και μη, οι οποίοι μάλλον «χάιδεψαν» για μια ακόμα φορά «τα αυτιά» των αιρετικών, αποδεχόμενοι σιωπηρά τις κακοδοξίες τους: Υπάρχει πνευματικότητα μέσα στην αίρεση; Ο αυτουργός και δημιουργός της πνευματικότητος δεν είναι άραγε η Χάρις του άγιου Πνεύματος, η οποία οδηγεί το κάθε πιστό μέλος της Εκκλησίας στον αγιασμό και την θέωση; Είναι δυνατόν κτιστή Χάρις, όπως πιστεύουν οι Παπικοί, να αγιάσει και να θεώσει τον άνθρωπο; Δεν μας διδάσκουν όλοι οι άγιοι Πατέρες, ότι τα νόθα δόγματα παράγουν νόθο και κίβδηλη πνευματικότητα; Δεν μας διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι: «Ώσπερ δόγματα πονηρά βίον ακάθαρτον εισάγειν είωθεν, ούτω και διεφθαρμένος βίος πονηρίαν δογμάτων πολλάκις έτεκεν».[3]

Δεν μας εκπλήσσει ακόμη ο ισχυρισμός του «αρχιεπισκόπου», ότι η Ορθοδοξία και ο Παπισμός κατέχουν «έναν κοινό πλούτο, που προέρχεται από την κοινή μας κληρονομία: την Αγία Γραφή και τους κοινούς Πατέρες και Αγίους της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας»! Ρωτάμε και πάλι τους «Ορθοδόξους» συμποσιαστές: Τι κοινό υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως; Μεταξύ φωτός και σκότους; Μεταξύ αληθείας και ψεύδους; Δεν ακούτε, τι μας λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο οποίος χαρακτηρίζει την αίρεση δεύτερο είδος αθεΐας[4] και άρα τους αιρετικούς ως αθέους; Με τους αθέους Παπικούς είναι δυνατόν να έχουμε ως «κοινό μας πλούτο» την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες; Γιατί παραβλέπετε ακόμη το γεγονός, ότι ο Παπισμός κουρέλιασε κυριολεκτικά της Παράδοση της πρώτης χιλιετίας, με την καταφρόνηση των Αγίων Συνόδων και με την εισδοχή νεοφανών «δογμάτων», καταφανώς αντίθετων με τα δόγματα της Εκκλησίας;

Περαίνοντας θα θέλαμε να εκφράσουμε και πάλι την λύπη μας για τις κατ’ έτος διοργανώσεις των εν λόγω Διαχριστιανικών Συμποσίων, που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν στον πιστό λαό του Θεού την ψευδαίσθηση κοινής πίστεως και κοινής πνευματικότητος με τους Παπικούς. Λυπούμεθα διότι οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές τίποτε από όσα κατά καιρούς γράψαμε περί του Παπισμού θέλησαν να λάβουν υπόψη τους και η φωνή μας ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», φωνή εις ώτα μη ακουόντων. Την ίδια στιγμή, που «ευφραίνονται», να ακούουν την επιδοκιμασία των κακοδόξων!!! Η λύπη μας και η ανησυχία μας επιτείνεται, βλέποντας να γίνονται συνεργοί σ’ αυτές τις διοργανώσεις και Επίσκοποι, καταφρονώντας την φρικώδη υπόσχεση, που έδωσαν κατά την χειροτονία τους, να διαφυλάττουν ακέραια και απαραχάρακτη την πίστη της Εκκλησίας μας, αποδεχόμενοι, έστω και σιωπηρώς, ότι οι κατεγνωσμένες από την αλάθητη εκκλησιαστική συνείδηση πλάνες των Παπικών αποτελούν «κοινό πλούτο» με την απαραχάρακτη Ορθόδοξη πίστη. Με τη στάση τους αυτή μας αφήνουν να εννοήσουμε, ότι η προετοιμαζόμενη, πιθανότατα το 2025, ουνιτικού τύπου «ένωση των εκκλησιών», πολύ σύντομα θα είναι πραγματικότητα, πράγμα το οποίο θα αποτελέσει το μέγιστο πλήγμα κατά της Εκκλησίας στην δισχιλιόχρονη πορεία της!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

---

[1] https://episkopisyrou.gr/oloklirothike-me-epitychia-to-16o-diachristianiko-symposio/.

[2]Mansi 31A, 885DE.Bλ. και «Πρακτικά της αγίας και Οικουμενικής εν Φλωρεντία Συνόδου», εκδ.Gill, Pontificum Institutum Orientalium, Studiorum, Roma 1953, Vol. V, fasc. II, σελ. 400 (25-53).

[3] Εις το «ου θέλω υμάς αγνοείν αδελφοί…», ΕΠΕ 27,336. PG 51,252

[4] Προς Διονύσιον ΕΠΕ 4,404- 412