Νέα προσπάθεια απαξίωσης του μαθήματος των Θρησκευτικών

 

Νέα προσπάθεια ἀπαξίωσης τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

Ἀπρόκλητα, λίγο πρίν τήν ἔναρξη τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, μᾶς αἰφνιδίασε ἡ Ἀρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικοῦ Χαρακτήρα μέ τό ἐνδιαφέρον της καί τή σπουδή της γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀνακοινώνοντας ὅτι λό­γοι πού θά μποροῦσαν νά δικαιολογήσουν τήν ἐξαίρεση ἀπό τά Θρησκευτικά δέν εἶναι μόνον ὅσοι ἀναφέρονται στή θρησκευτική συνείδηση τῶν παιδιῶν καί τῶν γονέων ἤ κηδεμόνων τους, ἀλλά ὁ­ποιοσδήποτε λό­γος πού ἀνάγεται σέ γενικότερες (κοσμοθεωρητικές) ἀντιλήψεις. Μέ λίγα λόγια καταβάλλεται προσπάθεια τό μάθημα νά ὑποβαθμισθεῖ καί νά εὐτελισθεῖ στή συνείδηση μαθητῶν καί γονέ­ων, ἀφοῦ δίνει τό δικαίωμα τῆς ἀπαλλαγῆς καί στούς ὀρθόδοξους μαθητές.

Ἡ κίνηση αὐτή ἐγείρει πολλά ἐρωτήματα: Βεβαίως, δέν τίθεται θέμα γιά τούς ἀλλόδοξους καί ἀλλόθρησκους· κανείς δέν τούς ἀρνεῖται τό δικαίωμα νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανός ὅ­μως γιά ποιούς λόγους μπορεῖ νά «ἐπιθυμεῖ» τήν ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν;

Ἡ ἀπόφαση τῆς ΑΠΔΠΧ ἔρχεται σέ εὐθεία ἀντιπαράθεση μέ τό Σύνταγμα, τό ὁποῖο στό ἄρ­θρο 16.2 ὁρίζει: «Ἡ παιδεία... ἔχει σκοπό... τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνι­κῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης». Μέ τό θέμα αὐτό, ἐπίσης, ἔχει ἀσχοληθεῖ τό Συμβούλιο Ἐπικρατείας, τό ἀνώτατο δη­λαδή διοικητικό δικαστήριο τῆς χώ­ρας, καί ἔχει ἐκδώσει τέσσερις ἀποφάσεις, μέ τίς ὁποῖες ἀποφάνθηκε ὅτι τό μάθημα εἶναι ὑποχρεωτικό γιά τούς χριστιανούς ὀρθοδόξους, γι᾽ αὐτό καί θέτει ὡς προϋπόθεση ἐξαίρεσης λόγους θρησκευτικῆς συνείδησης, συμπληρώνοντας μάλιστα ὅτι ἡ πολιτεία ὀφείλει νά συμμορφωθεῖ μέ τό ἀνώτατο δικαστήριο τῆς χώ­ρας. Ἀντιβαίνει λοιπόν ἡ ΑΠΔΠΧ πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, καθώς ἔρχεται νά ἀπαξιώσει τό μάθημα, μεταλλάσσοντάς το σέ προαιρετικό.

Εὔλογη ἡ ἀπορία: Ἡ ΑΠΔΠΧ, πού στελεχώνεται ἀπό λίγα πρόσωπα (14) -τῶν ὁποίων ἀγνοοῦμε τή βιοθεωρία- μπορεῖ νά ὑποσκελίσει τό Σύνταγμα καί τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, νά διαγράψει τήν ἱστορία καί τήν παράδοσή μας; Κανένας, σύμφω­να καί μέ τίς ἀκλόνητες ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, δέν δικαιοῦται νά ἀλλάξει ἤ νά παρερμηνεύσει ὅ,τι ἔχει θεσπιστεῖ βάσει τοῦ Συντάγματος τῆς χώρας μας.

Ἀλλά, ἐπιπλέον, ποιός προκάλεσε τήν παρέμβαση τῆς συγκεκριμένης Ἀρ­χῆς; Ποιός ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν παρακολούθηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευ­τικῶν, τό ὀποῖο στίς μέρες μας -εἶναι γνωστό- ἔχει ἀπολέσει τόν χριστοκεντρικό χαρακτήρα καί ρέπει πρός τή διαθρησκειακή καί πολυθρησκειακή ἰδεολο­γία; Δυστυχῶς, ἡ νεοταξική λαίλαπα ὑ­πο­νόμευσε τόν καθαρά ὁμολογιακό χαρακτήρα τῶν Θρη­σκευ­τικῶν καί τό με­τάλλαξε σέ χλιαρό καί ἄνευρο μάθημα.

Ἡ γνωμοδότηση τῆς ΑΠΔΠΧ προφα­νῶς στοχεύει στό νά ἀποστασιοποιηθοῦν οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές ἀπό τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό, ἀπό τίς ἀρετές καί τίς ἀξίες του, οἱ ὁποῖες στήριξαν καί στηρίζουν διαχρονικά τό ἔθνος μας καί ὅσο πο­τέ εἶναι ἀπαραίτητες σήμερα σέ ἕναν διαρκῶς μεταβαλλόμενο κόσμο.

Γιατί παραβλέπει ἡ Ἀρχή καί τό ἄλλο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος, πού διαλαμβάνει: «Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλά­δα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρ­θόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Xρι­στοῦ» (ἄρθρο 3.1); Ἀπό τό πρῶτο Σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου τοῦ 1822 μέχρι τό ἰ­σχῦ­ον, ἡ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος στό προοίμιο δηλώνει τόν προσανατολισμό τοῦ ἔ­θνους μας, χωρίς νά παρεμποδίζει τήν ἔκφρα­ση ἄλλων πεποιθήσεων, πού προστατεύ­ονται ἀπό τό ἄρθρο 13. Ἀ­ναμφισβήτητα, εἴτε ἀρέσει σέ κάποιους εἴτε ὄχι, ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ θεμελι­ῶδες στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ἱ­στο­ρίας καί τῆς παράδοσής μας κι ἑπομέ­νως συνιστᾶ ζήτημα ὑ­παρ­ξιακό γιά τό ἔθνος μας, ἀφοῦ συνδέεται ἄρρηκτα μέ τούς ἀγῶνες του. Ὅ­ποιος παραβλέπει αὐ­τές τίς παραμέτρους εἶναι σάν νά συνεπικουρεῖ στήν κατάλυση τοῦ ἔθνους, τοῦ συ­ντάγματος καί τῆς ἱστορίας μας. Μήπως παραφρονήσαμε;

Γνωρίζει ἡ ἐν λόγῳ Ἀρχή ὅτι ἀνοίγει τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου; Ἄν αὔριο οἱ μαθητές διαφωνήσουν μέ τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Νέων Ἑλληνικῶν, τῆς Ἱ­στορίας ἤ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, εἶναι σωστό, μέ δεδομένη τήν ἐν λόγῳ γνωμοδότηση, νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν παρακολούθηση αὐτῶν τῶν μαθημάτων;

Καί μία ἄλλη παράμετρος εἶναι βοηθητική γιά τούς συνειρμούς μας: Τά τε­λευ­ταῖα χρόνια ἐντάχθηκε ὡς ὑποχρε­ω­τικό μάθημα στό ὡρολόγιο πρόγραμμα τῆς ἐκπαίδευσης τό Ἐργαστήριο Δεξιοτήτων, στό πλαίσιο τοῦ ὁποίου περιλαμβάνεται καί ἡ ἑνότητα τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Γιά νά γνωρίσουν ἀ­κόμα καί τά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ τόν... θαυμαστό κό­σμο τῆς «σεξουαλικῆς ποικιλομορφίας», τό Ὑπουργεῖο δέν διστάζει νά «τσαλακώσει» τήν παιδική ἀ­θω­ό­τητα, ἀλλά καί νά ἀδιαφορήσει γιά τή διαφωνία κάποιου γο­νέα γιά τό μάθημα. Γιά τήν ὀρθό­δο­ξη ἀγωγή ὅμως, γιατί νά ἐμ­φα­νιστεῖ ἡ Πολι­τεία ἄκρως «δημο­­κρατική» καί πρόθυμη νά ἀφο­ρίσει κά­θε εἴ­δους ὑπο­χρεω­τι­κό­­τητα; Τό νά μαθαίνει ὁ μαθητής ὅτι δέν ὑ­πάρ­χει μόνο βιολογικό φῦ­λο εἶναι ὑπο­χρεωτι­κό. Τό νά μαθαί­νει γιά τόν Χριστό καί τήν Ὀρθοδοξία εἶναι πά­ρ­ερ­γο καί περιττό.

Φυσικά, ἀναφύονται κι ἄλλα προ­βλήματα ἐνδοσχολικά, τά ὁ­ποῖα ἡ Ἀρχή δέν ἔλαβε ὑπ’ ὄψιν της. Ἄν 3-4 μαθητές ἀπό κάθε τμῆ­­μα ζητήσουν ἀπαλλαγή ἀπό τό μά­θημα τῶν Θρησκευτικῶν, τί θά γί­νεται μέ αὐ­τούς; Θά περιφέρο­νται ἀσκόπως στούς διαδρόμους τοῦ σχολείου καί θά παρενοχλοῦν τή διεξαγωγή τοῦ μαθήματος; Ποιός θά ἀναλάβει τήν ἐπιτήρησή τους, γιά νά ἀποτραποῦν δυ­σά­­­ρε­στα γιά τή σχολική ζωή φαινόμενα;

Δόξα τῷ Θεῷ, πρός τό πα­ρόν ἡ παροῦσα γνωμοδότηση δέν βρῆ­κε ἀνταπόκριση ἀπό τό Ὑ­πουργεῖο Παι­δείας. Τό θέμα ὅμως ἀνα­­δει­κνύ­­ει τήν εὐ­θύ­νη ὅλων μας. Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα τῶν Θρη­­σκευτικῶν δέν εἶναι μόνο θέ­μα τῶν Θεολόγων, εἶναι ὑπόθεση ὅ­­λων. Νά τό πάρουμε ἀπόφαση: Κα­­λού­μαστε νά παλεύουμε μέ τίς δυ­νά­μεις τοῦ σκότους, «ὅκωσπερ τεί­­χεος» (=ὅ­πως ἀ­κριβῶς γιά τά τεί­χη τῆς πό­λης), ὅπως θά ἔλεγε ὁ Ἡ­­ρά­κλει­τος. Ἐπιβάλλεται συλλο­γι­κ­ή ἀ­ντίδραση. Καλούμαστε «ὅσοι πι­­στοί» νά δί­νουμε τή μαρτυρία καί τήν ὁμολογία μας. «Στῶμεν κα­λῶς»!