Εν ου παικτοίς

Εν ου παικτοίς

της Ευαγγελίας Μπίτου, φιλολόγου

Για δεύτερη φορά αποδείχθηκε άσχετος προς την ορθόδοξη πίστη ο κ. Μόσιαλος. Την πρώτη μας υπεδείκνυε - ως ειδήμων,  χωρίς βεβαίως να είναι -  πώς να κοινωνούμε, για να μη μεταδοθεί με την θεία κοινωνία ο κορωνοϊός. Για την θεία κοινωνία μόνον η Εκκλησία μπορεί να αποφανθεί, διότι είναι ζήτημα θεολογικό. Τη δεύτερη φορά τόλμησε, με περισσό θράσος να παίξει «εν ου παικτοίς», να βλασφημήσει την Θεοτόκο, την Παν-αγία μας, την Κυρά – Παναγιά του λαού μας, την μητέρα του Θεού αλλά και μεγάλη Μάνα όλων των Ορθοδόξων!

Αντηχούσαν ακόμη οι χριστουγεννιάτικοι ύμνοι - «Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει…», «καί ἡ Παρθένος ἔτεκε, Θεόν ἐνανθρωπήσαντα…», «τῇ Παρθένῳ δὲ  ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβὼν» κ.λπ -, καθώς και τα Κάλαντα, σε πολλές παραλλαγές,  από τις οποίες μία  διακηρύσσει,  «Άναρχος Θεός καταβέβηκε και εν τη Παρθένω κατώκησε…», όταν έγινε η βλασφημη ανάρτηση.

Την Παναγία μας ύμνησαν και υμνούν ψαλμωδοί με ύμνους εξαίσιους, ποιητικά αριστουργήματα, τα οποία ψάλλονται μελωδικά στις εκκλησιές μας αιώνες τώρα και συγκινούν τους πιστούς. Παρθένον,  αειπάρθενον, την πιστεύομε, άσπιλον, αμόλυντον, άχραντον, Πανάχραντον την ομολογούμε, αγνήν μητέρα, υπέραγνον την ονομάζομε, η τον αχώρητον χωρήσασαν  Χριστόν ψάλλομε…

 Σε αυτήν στηρίζουν τις ελπίδες τους οι πιστοί, όταν χάνεται κάθε ανθρώπινη,  βρίσκουν παρηγοριά οι πονεμένοι, οι αναγκεμένοι, αυτοί που ο κόσμος τους περιφρονεί ή τους ξεχνάει∙ σε αυτήν αποθέτουν με πίστη τα αιτήματά τους οι πιστοί δύο χιλιετίες τώρα! Κι αυτή δεν τους απογοητεύει, γιατί, αν τους απογοήτευε, δεν θα την είχαν τόσο βαθιά στην καρδιά τους.

 Η σχέση των Ορθοδόξων με την Παναγία είναι βιωματική, είναι βαθειά, στηρίζεται στην πίστη τους. Γι’ αυτό οι βλασφημίες δεν ακουμπούν την πίστη, δεν την κλονίζουν, αλλά πληγώνονται οι καρδιές, όπως πληγώνονται όταν συκοφαντείται πολύ οικείο, αγαπημένο  και αξιοσέβαστο πρόσωπο και αισθάνονται ιερή αγανάκτηση.  Κατάλαβε άραγε ότι πλήγωσε κατάκαρδα όλους τους Ορθοδόξους τις μέρες που γιόρταζαν και γι’ αυτό που γιόρταζαν! Πόση αλαζονεία, πόση αγένεια, πόσο θράσος χρειάζεται για κάνει κανείς κάτι τέτοιοΙ  Έγινε μάλιστα από κάποιον που μας εκπροσωπεί διεθνώς! Πόσο μας εκπροσωπεί τους Ορθοδόξους Έλληνες; Πόσο μάς ξέρει; Πόσο ως δημοκράτης μάς σέβεται;

Η λογική θέτει προβληματισμούς, αλλά και με τιμιότητα ομολογεί πως δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Όσα δεν υπόκεινται στη λογική δεν είναι όλα παράλογα∙ είναι και υπέρλογα. Υπέρλογο είναι η ενανθρώπηση του Κυρίου, η γέννησίς  Του εκ παρθένου. Μόνο η ακατάδεκτη αλαζονεία δεν μπορεί αποδεχθεί ότι ο Θεός Ταπεινώθηκε, έγινε άνθρωπος, για να θεώσει τον άνθρωπο!  Πώς ο ακατάδεκτος προς τον συνάνθρωπο άνθρωπος να αποδεχθεί τον καταδεκτικό προς το πλάσμα του Δημιουργό; Η έπαρση δεν αντέχει ούτε καταλαβαίνει τη συγκατάβαση της ταπεινώσεως.

Εν κατακλείδι, η μεν επιστημοσύνη επιβάλλει, για τα σοβαρά θέματα, να μιλάει κανείς  μετά γνώσεως –η Θεολογία αναγνωρίζεται ως επιστήμη, και με αυτήν ο κ. Μόσιαλος δεν έχει σχέση –, το  δημοκρατικό φρόνημα υπαγορεύει τον δέοντα σεβασμό προς τα πιστεύω των άλλων, και η ελληνική σοφία  συμβουλεύει πως με τα σοβαρά και τα ιερά δεν μπορούμε να παίζομε. Δεν παίζομε «εν ου παικτοίς».  Όποιος τολμά τέτοια παιγνίδια μάλλον τη μικρότητά του φανερώνει. Η πράξη εν τέλει δικαιώνει αν δικαιούται κάποιος τους τιμητικούς τίτλους του επιστήμονα και του δημοκράτη!