Κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν ὀνομαστηρίων του ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀνέφερε πολλὰ μὴ συνάδοντα μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν. Ἀνοίκεια ὅμως ἦτο ἡ ἔμμεσος ἐπίθεσίς του πρὸς τὴν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν, τὴν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, πρὸς τὸ δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς προκατόχους του! Παραθέτομεν χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλίαν:
«Μαζὶ μὲ τὰς ἐξονομασθείσας δύο καὶ τὰς λοιπὰς
κατὰ τόπους Ἐκκλησίας θὰ συνεχίσωμεν, ἐλέῳ Θεοῦ, τὴν ζωὴν καὶ τὴν μαρτυρίαν τῆς
«ἐνδιαλόγου Ὀρθοδοξίας» μὲ Πρῶτον τὸν Κωνσταντινουπόλεως, ὡς εὐθαρσῶς ὑπέμνησε καὶ
ὑπεγράμμισεν ὁ μακαριστὸς Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος κατὰ τὴν ἐν Φαναρίῳ Σύναξιν τῶν Προκαθημένων
τοῦ ἔτους 2008.
Ὁ αὐτὸς ἀοίδιμος εὐρυμαθὴς Πατριάρχης, ἐν Γράμματι
αὐτοῦ πρὸς ἡμᾶς τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1994, ἀναφερόμενος εἰς πρόθεσιν τοῦ τότε Πατριάρχου
Ἱεροσολύμων νὰ ὀργανωθῆ συλλείτουργον τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων ἐν Βηθλεὲμ τὰ Χριστούγεννα
τοῦ ἔτους 2000, προσθέτει: «παράξενος ἡ πρότασις αὕτη, διότι προέρχεται ἐκ τοῦ Πατριαρχείου
τῶν Ἱεροσολύμων!». Μὲ θαυμαστικὸν εἰς τὸ τέλος. Καὶ ὁ νοῶν νοείτω.
Καὶ ἀκόμη: ὅταν ἠθέλησεν ὁ αὐτὸς Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος
νὰ ἀποστείλη Ἱεράρχην τῆς Ἐκκλησίας του εἰς Παρισίους, διὰ νὰ ἐξυπηρετῆ τὰς θρησκευτικὰς
ἀνάγκας τῶν ἐκεῖ ἀραβοφώνων πιστῶν, ἐζήτησε τὴν ἄδειαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
καὶ κατόπιν τῆς συγκαταθέσεως τοῦ τελευταίου ἀπέστειλε τὸν Παλμύρας Γαβριήλ—ὄχι
τὸν Παρισίων ἢ τὸν Γαλλίας ἢ τὸν Δυτικῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ τὸν Παλμύρας. Ἔτσι ἐφρόνουν
καὶ ἔπραττον οἱ παλαιότεροι καὶ σοφώτεροι, σεβόμενοι τοὺς κανόνας καὶ τὴν τάξιν
τῆς Ἐκκλησίας, δι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶχε περισσοτέραν ἑνότητα καὶ ὀλιγώτερα
προβλήματα…
Δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν τὴν συγκατάβασιν, τὴν οἰκονομίαν,
τὴν εὐγένειαν, τὰς μερικὰς φιλόφρονας ὑποχωρήσεις, τὰς ἐνεργείας τοῦ περασμένου
αἰῶνος, εἰς τὰς ὁποίας ἀτυχῶς προέβησάν τινες τῶν πρὸ ἡμῶν, μὲ ὄνειρον μίαν ἑνότητα,
μακράν, ὅμως, τῆς αὐθεντικῆς καὶ παλαιᾶς ἐκκλησιολογίας. Δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν νὰ ἀνατρέψουν
ὅ,τι τὸ πανίερον ᾠκοδόμησεν ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνον».
Ορθόδοξος Τύπος
1 σχόλιο:
Εμφανής η αντιπαράθεση, το 1994, του Αντιοχείας προς τον Ιεροσολύμων και εμφανώς εξεδηλώθει με τη συγκεκριμένη επιστολή. Βεβαίως δεν δημιουργεί τετελεσμένο, υποβιβάζει τον Ιεροσολύμων, ούτε μπορεί να γίνει δόγμα. Η αλαζονεία όμως και η απολυταρχία του ελέω Θεού Πρώτου, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, Κωνσταντινουπόλεως, χωρίς να αποτελεί αίρεση, γίνεται αιτία πτώσεως ανάλογης με αυτήν του Πάπα Ρώμης, κατά μίμηση του εκπεσόντος από τον Ουρανό, διότι χωρίζεται της αγάπης, «Δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν τὴν συγκατάβασιν, τὴν οἰκονομίαν, τὴν εὐγένειαν, τὰς μερικὰς φιλόφρονας ὑποχωρήσεις, …… μὲ ὄνειρον μίαν ἑνότητα». Λυπηρό κατάντημα του πρώτου μεταξύ ίσων. Προβληματίζει όπως και το γεγονός της απόλυτης υποταγής που απαιτεί, γιατί; τι κερδίζει από την επέκταση των δήθεν δικαιωμάτων του; Είναι απλά φιλαρχία, ανόητη κενοδοξία, ή ωμή, βίαιη και κτηνώδης φιλοδοξία κυριαρχίας επί των πάντων; Θέλει να επεκτείνει μόνο την εξουσία του, ή να επιβάλει απόψεις και ιδέες που έρχονται σε αντίθεση με την Ορθοδοξία, τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων;
Η όλη εξέλιξη της ιστορίας από τότε που ανέλαβε τον θρόνο του Πρώτου, δείχνει έναν εξελικτικό σχεδιασμό αλώσεως της Ορθοδοξίας από δυνάμεις αλλότριες προς την Αποκαλυφθείσα Αλήθεια του Θεού, δυνάμεις του σκότους και του ερέβους, επιβεβαιώνοντας, δυστυχώς, τους Αγίους, Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, Άγιο Νείλο κλπ, που προσδιόρισαν με απόλυτη ακρίβεια τον χρόνο έναρξης της πτώσεως του κλήρου ως το έτος 1992, όταν δηλαδή ανέλαβε, ένα χρόνο πριν και άρχισε να εφαρμόζει τα καλά προετοιμασθέντα σχέδια. Οίδομεν.
Δημοσίευση σχολίου