Ἀνόητοι ἤ ἀμετ-ανόητοι; Παραμυθία ἤ παραμύθια;

 

Ἀνόητοι ἤ ἀμετ-ανόητοι;

Παραμυθία ἤ παραμύθια;

Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Μετά καί τό νέο διάγγελμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ γιά δεύτερο γενικό πανελλαδικό lockdown καί τό νέο βλάσφημο, θεομάχο καί ἀσύμφορο γιά τήν ἀνθρώπινη σωτηρία, ἀδυναμία κι ἀνεπάρκεια ἐνώπιον τοῦ κορωναϊοῦ καί κάθε θλίψεως, δοκιμασίας καί πειρασμοῦ λουκέτο τῶν Ἐκκλησιῶν, φίμωμα τῆς Θείας Λατρείας καί μετοχῆς στήν ὄντως ζωή διά τῶν Ἀκτίστων Μυστηρίων, ἔσπευσε ἡ «ὡραία κοιμωμένη» Δ.Ι.Σ. νά ἀποφανθεῖ τά κάτωθι, διά τήν «παραμυθία τῶν πιστῶν»:

Ἡ ΔΙΣ ἀρχικά ἐπικύρωσε τά Πρακτικά τῆς Ἐξουσιοδοτήσεως...

Ἀποφάσισε:

α) τήν ἀποστολή τῆς κάτωθι Ἐγκυκλίου πρός τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν καί τίς Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ σκοπό τήν παραμυθία καί ἐνίσχυση τῶν πιστῶν ἐν ὄψει τῶν ὑγιειονομικῶν περιοριστικῶν μέτρων:

«Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Οἱ ἄνθρωποι, ὅσο δυνατοί κι ἄν εἶναι, αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη κάπου νά ἀκουμπήσουν ὅταν τούς συνταράσσουν οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς.

Ἡ ἀνάγκη αὐτή γίνεται ἐντονότερη τώρα πού βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μέ τήν σοβαρή ἔξαρση τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Τοῦ ἰοῦ, πού ἐδῶ καί ἀρκετούς μῆνες ἀπειλεῖ ἐπικίνδυνα τήν ἀνθρωπότητα χωρίς νά κάνει διακρίσεις.

Τοῦ ἰοῦ, πού ἦρθε καί ἄλλαξε ριζικά τήν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων, μέ περιορισμούς, ἐμπόδια, ἀπαιτήσεις, στερήσεις, οἱ ὁποῖες ὅλο καί ἐντείνονται. Βέβαια τά ἐρωτήματα διαρκῶς πληθαίνουν.

Γιατί δοκιμάζεται ἡ ἀνθρωπότητα; Γιατί ὁ Θεός ἀργεῖ; Τί φταίει; Ὅσο ἡ ἀπάντηση ἀργεῖ, τόσο περισσότερο ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ διχασμοῦ καί τῆς ἀπόγνωσης.

Τό ἴδιο βασανιστικό ἐρώτημα ἀπηύθυνε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τόν Θεό γιά νά λάβει τήν ἀπάντηση: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου. Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ὅσο κι ἄν φαίνεται ἀντιφατικό αὐτό, ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μέσα στήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους.

Τρεῖς φορές παρεκάλεσε τόν Κύριο νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀρρώστια καί ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου».

Εἶναι δυνατόν, μέσα ἀπό τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά φανερώνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ; Ὅσο κι ἄν αὐτό φαίνεται γιά τήν ἀνθρώπινη λογική ἀντιφατικό, στήν πραγματικότητα δίνει μία ἀπάντηση στό ἐρώτημα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Ἡ λύση βρίσκεται στήν λέξη χάρη. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου». Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα νέο πρῖσμα, ὑπεράνω τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία θέλει ὅλα νά τά καταλάβει.

Μέ τήν χάρη ὁ ἄνθρωπος βλέπει τόν πόνο ὡς δωρεά, τήν ἀρρώστια σάν εὐκαιρία γιά προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, τίς ταλαιπωρίες σάν ἀνύψωση σέ μία σφαῖρα ἄλλης βιοτῆς.

Ὁπωσδήποτε, αὐτό δέν εἶναι εὔκολο γιά τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, μᾶλλον ἀδυναμίες, ἀλλά εἶναι δυνατόν μόνο μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἡ ὥρα νά μετατρέψουμε τήν δική μας ἀδυναμία σέ δύναμη. Μέ τήν χάρη νά αὐξήσουμε τήν πίστη μας στόν Τριαδικό Θεό. Νά συνδέσουμε συνειδητά τήν ζωή μας μέ τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Νά καλλιεργήσουμε τίς ἀρετές τῆς ὑπομονῆς, τῆς ταπείνωσης καί, κυρίως, τῆς μετάνοιας πού θά μᾶς ὁδηγήσει στήν λύτρωση.

Ἡ προσευχή μας νά γίνει καρδιακή, ἔντονη, τακτική γιά ὅλους τούς συνανθρώπους μας, ἰδιαίτερα γιά τό ἰατρικό καί νοσηλευτικό προσωπικό πού βρίσκεται στήν πρώτη γραμμή τῆς μάχης γιά νά βοηθήσουν τόν πάσχοντα ἄνθρωπο. 

Ἄς προσευχόμεθα γιά τήν ἴαση τῶν ἀνθρώπων πού τούς ἐπισκέφθηκε ἡ ἀσθένεια, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά εἶναι ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας.  Ἄς προσευχόμεθα γιά ὅσους στερήθηκαν ἀγαπημένα πρόσωπα ἐξ αἰτίας τῆς πανδημίας.

Ἄς προσευχόμεθα γιά τούς νέους μας, οἱ ὁποῖοι, μέσα ἀπό αὐτήν τήν δυσκολία τῆς πανδημίας, μποροῦν νά ὡριμάσουν συνειδητοποιώντας πώς τίποτε δέν εἶναι αὐτονόητο σέ αὐτόν τόν κόσμο. 

Ἄς προσευχόμεθα γιά τίς ψυχές ὅσων ἔφυγαν γιά τόν οὐρανό, λόγῳ αὐτῆς τῆς φονικῆς ἴωσης.

Ἡ ἁγιαστική χάρη θά μᾶς βοηθήσει νά ἀναπτύξουμε ὑψηλό αἴσθημα ἀτομικῆς εὐθύνης, ἀλλά καί ἀπολύτου σεβασμοῦ στόν συνάνθρωπο. 

Οἱ πιστοί δικαιολογημένα ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάποια ἀσθένεια, ἀπό πόνο ἤ ταλαιπωρία. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς ἀπάντηση μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά ἀντέξουμε.

Ἀναζητοῦμε τήν ἀσφάλεια κοντά στόν Θεό, ἀλλά καί στήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐνδιαφέρεται κυρίως γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά δέν ἀδιαφορεῖ γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματος τῶν πιστῶν.

Τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σέ αὐτό τό πλαίσιο, ἡ Ἐκκλησία δίνει μεγάλη προσοχή στά πορίσματα τῆς ἰατρικῆς, ἀναφορικά μέ δύσκολα διλήμματα βιοηθικῆς, ὅπως μεταμοσχεύσεις, ἀντιμετώπιση πανδημίας καί ἄλλα, τά ὁποῖα ἰατρικά πορίσματα σέβεται, ὅταν δέν στεροῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους τήν σωτηρία.

Τό «ἀγκάθι» στό σῶμα τοῦ Παύλου, ὅ,τι κι ἄν ἦταν αὐτό, δέν ἐμπόδισε τό ἱεραποστολικό του ἔργο πού ἐκτείνεται σέ ὅλη τήν τότε οἰκουμένη, δέν σταμάτησε τήν συγγραφή τῶν ἐπιστολῶν του.

Δέν τόν ἐμπόδισε νά ἐπισκεφθεῖ, ξανά καί ξανά, τίς Ἐκκλησίες πού ἵδρυσε. Δέν τόν ἐμπόδισε νά γράφει ἐπαινετικά λόγια γιά τούς χριστιανούς παραλῆπτες τῶν ἐπιστολῶν ἤ γιά τούς συνεργάτες του.

Ὁ Παῦλος δέν ἄφησε τήν πικρία του γιά τόν δικό του πόνο νά ἐπηρεάσει τήν συμπεριφορά του πρός τούς ἄλλους.

Ἔτσι καί ἐμεῖς, μετατρέποντας τήν ἀδυναμία σέ δύναμη μποροῦμε νά μήν ἀφήσουμε τίποτα νά σταθεῖ ἐμπόδιο στόν δρόμο γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμπάσχουσα καί συναγωνιζόμενη μέ τούς πιστούς, ἐπαναλαμβάνει μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι; εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τά τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. Ὁ Θεός καί πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τούς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι».

Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε, «ἀνδρίζου, καί κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καί ὑπόμεινον τόν Κύριον», γιά νά ἀκούσεις τήν στοργική φωνή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς καί Τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «ἀπαλείψω πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν»».

β) τήν ἀποστολή πρός τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς Κ.Υ.Α., ἡ ὁποία πρόκειται νά ἐκδοθεῖ καί ἀφορᾷ στά νέα περιοριστικά μέτρα (lockdown) πού θά ἐπιβληθοῦν ἀπό 7ης ἕως 30ῆς Νοεμβρίου 2020.

Ἐκ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος[i]

Δέν ἀντέχει ἡ γραφίδα μου νά κάνει τά στραβά μάτια καί νά σωπάσει στήν ἀποστασία πρό Ἀντιχρίστου καί πρό τοῦ τέλους πού ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή καί πού βιώνουμε ἐσχατολογικά στίς ἡμέρες μας ἀπό κλῆρο καί λαό καί σύμπασα τήν ἀνθρωπότητα!

Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀναφέρετε·

«Οἱ ἄνθρωποι, ὅσο δυνατοί κι ἄν εἶναι, αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη κάπου νά ἀκουμπήσουν ὅταν τούς συνταράσσουν οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς».

Γά ἐμᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς δέν τίθεται θέμα ἀπορίας κι ἀναζήτησης γιά τό ποῦ θά ἀκουμπήσουμε σέ κάθε περίσταση στήν ζωή μας. Ἀκουμπᾶμε στόν Θεό καί στήν Ἐκκλησία Του!

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11, 28).

Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀναφέρετε·

«Γιατί δοκιμάζεται ἡ ἀνθρωπότητα; Γιατί ὁ Θεός ἀργεῖ; Τί φταίει; Ὅσο ἡ ἀπάντηση ἀργεῖ, τόσο περισσότερο ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ διχασμοῦ καί τῆς ἀπόγνωσης».

Γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς δέν τίθεται θέμα ἀπορίας κι ἀναζήτησης ἀπάντησης στό γιατί ἀργεῖ ὁ Θεός νά παρέμβει μέ λύση στό πρόβλημα. Οὔτε ποιός φταίει ἐκτός ἀπό ἐμᾶς. Κι οὔτε ἐλλοχεύει κίνδυνος διχασμοῦ καί ἀπογνώσεως σά νά εἴμαστε τέκνα σκότους πού δέν ξέρουμε ποῦ πατᾶμε καί ποῦ βρισκόμαστε, ἐκτός ἄν γίναμε… συσχηματιζόμενοι τῷ αἰῶνι τούτῳ.

Ὁ διχασμός εἶναι ὡς γνωστόν διαβολική ἐνέργεια καί προκύπτει ἀπό τό ἀντεστραμμένο «πειθαρχεῖν ἀνθρώποις» καί ὄχι ἀπό τό «πειθαρχεῖν Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις».

Ἐπίσης καί ἡ ἀπόγνωση εἶναι προϊόν διαβολικοῦ ἐγωϊσμοῦ καί ὑπερηφάνειας, ἀνθρώπων πού δέν τηροῦν τίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πού δέν μετανοοῦν γι’ αὐτό ταπεινά.

Ἡ ἀνθρωπότητα καί ὅλοι μας δοκιμαζόμαστε ἐπειδή ἀποστατοῦμε ἀπό τόν Θεό προσωπικά, ἐθνικά καί παγκόσμια!

Ἐπειδή συνεχίζουμε νά εἴμαστε δειλοί ἀνθραπάρεσκοι κι ὄχι ἀνδρεῖοι φιλόθεοι.

Ἐπειδή συνεχίζουμε νά μήν μετανοοῦμε γιά τίποτε ἀπό αὐτά.

Ἡ δέ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ δέν σημαίνει οὔτε τήν ἀνυπαρξία Του, οὔτε τήν ὀλιγωρία Του.

Περιμένει μήπως ἔλθουμε εἰς ἑαυτόν, ἀλλά δέν θά περιμένει διαπαντός.

Ἤδη μᾶς ταρακουνάει γιά νά μᾶς ξυπνήσει μέ σεισμούς, μέ πλημμύρες, μέ πυρκαγιές, μέ πληθυσμιακή ἅλωση ἀκατάσχετης εἰσβολῆς λαθρομεταναστῶν, μέ φτώχεια, μέ προκλήσεις ἐχθρικῶν γειτονικῶν μας λαῶν καί τούς τελευταίους μῆνες μέ ἕναν ἀόρατο ἰό-παιδαγωγό.

Θά ἔλθει σύντομα νά βάλει τά πράγματα στήν θέση τους μετά ἀπό τόση ἀποστασία κι ἐμμονή στό δικό μας θέλημα καί τότε θά ἠχοῦν οἱ Ἀγγελικές Δυνάμεις μέ τίς σάλπιγγές τους·

«οἴδαμεν γάρ τόν εἰπόντα· ἐμή ἐκδίδκησις, ἐγώ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος· καί πάλιν· Κύριος κρινεῖ τόν λαόν αὐτοῦ. φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10: 30-31), ἀλλά τότε θά εἶναι ἀργά γιά πολλούς!

Σεβαστοί μας Ἱεράρχες ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης πού ἐπικύρωσε τόν Οἰκουμενισμό, ἡ ἀναγνώριση καί μνημόνευση τῶν σχισματικῶν Οὐκρανῶν, οἱ μακροχρόνιες συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς Ἁγιορειτῶν καί πολλῶν ἄλλων ρασοφόρων (ἐπίσης τοῦ Πατριάρχη κι Ἐπισκόπων), καθώς καί ἡ μυστηριώδης ἐμπλοκή κυρίως τῶν δευτέρων μέ Μασονικές Στοές κι «ἀδελφότητες», τά «εὐχαριστήρια» στόν Πρωθυπουργό καί στήν Κυβέρνησή του στό πρῶτο lockdown καί στό πρῶτο ἱστορικά ἀνά τούς αἰῶνες κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν καί στόν ἀποκλεισμό ἤ στό κώλυμα-περιορισμό τοῦ θρησκεύειν (πιστοί ἐκτός Ναῶν ἤ μέ τό σταγονόμετρο ἐντός), εἶναι ἕνα ἐνδεικτικό φιλέτο τῆς ἀπάντησης στό ἐρώτημά σας!...

Ἀποροῦμε γιατί ἀπορεῖτε.

Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀναφέρετε·

«Ἡ λύση βρίσκεται στήν λέξη χάρη. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου»».

Ἐπίσης·

«Εἶναι ἡ ὥρα νά μετατρέψουμε τήν δική μας ἀδυναμία σέ δύναμη. Μέ τήν χάρη νά αὐξήσουμε τήν πίστη μας στόν Τριαδικό Θεό. Νά συνδέσουμε συνειδητά τήν ζωή μας μέ τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας».

Σέ αὐτό τό σημεῖο ἐγείρεται τό εὔλογο ἐρώτημα ἀπό τήν πλευρά τῶν πιστῶν, πῶς θά λάβουμε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί θά συνδεθοῦμε συνειδητά μέ τήν ζωή τῆς «κλειστῆς Ἐκκλησίας», χωρίς ἐξομολόγηση, πρό παντός Θεία Κοινωνία, Θεία Λατρεία καί τά Ἄκτιστα Μυστήρια, γεγονός γιά τό ὁποῖο συμπορεύεσθε ἐδῶ καί μῆνες μέ τήν κοσμική ἐξουσία καί τά παγκόσμια νεοταξικά σχέδια πού ὑπηρετεῖ καί μάλιστα καλῶντας κατά διαστήματα τό ποίμνιο (κλῆρο καί λαό) διά «ἐπιστολῶν-ἀνακοινώσεων» νά κάνει ὑπακοή σέ αὐτά μέ Ὑμᾶς μπροστάρηδες;

Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀναφέρετε·

«Ἡ προσευχή μας νά γίνει καρδιακή, ἔντονη, τακτική γιά ὅλους τούς συνανθρώπους μας, ἰδιαίτερα γιά τό ἰατρικό καί νοσηλευτικό προσωπικό πού βρίσκεται στήν πρώτη γραμμή τῆς μάχης γιά νά βοηθήσουν τόν πάσχοντα ἄνθρωπο». 

Καμμίαν ἀντίρρηση.

Φοβᾶμαι ὅμως πώς ἡ προσευχή μας πρέπει νά γίνει ἰδιαίτερα γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους, δηλαδή τούς ἐκκλησιαζόμενους (μέχρι πρότινος…) Χριστιανούς (κλῆρο καί λαό), καί ὄχι τόσο γιά γιατρούς, ἀσθενεῖς κ.λ.π.,  διότι χωρίς τήν δική μας ἔμπρακτη μετάνοια στά προσωπικά του ὀλισθήματα ὁ καθένας μας καί στά ἐκκλησιολογικά ὀλισθήματα πού μᾶς ἀφοροῦν ὅλους, οἱ προσευχές μας θά μπαίνουν ἀπό τό ἕνα αὐτί τοῦ Θεοῦ καί θά κάνουν ἀπόδραση ἀπό τό ἄλλο, κατά τό·

«αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε» (Ἰακ. 4, 3).

Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀναφέρετε·

«Ἡ ἁγιαστική χάρη θά μᾶς βοηθήσει νά ἀναπτύξουμε ὑψηλό αἴσθημα ἀτομικῆς εὐθύνης, ἀλλά καί ἀπολύτου σεβασμοῦ στόν συνάνθρωπο. 

Οἱ πιστοί δικαιολογημένα ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάποια ἀσθένεια, ἀπό πόνο ἤ ταλαιπωρία. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς ἀπάντηση μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά ἀντέξουμε.

Ἀναζητοῦμε τήν ἀσφάλεια κοντά στόν Θεό, ἀλλά καί στήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐνδιαφέρεται κυρίως γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά δέν ἀδιαφορεῖ γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματος τῶν πιστῶν».

Σεβαστοί Πατέρες, οἱ πιστοί ζητοῦμε ἀσφάλεια ἀπό τόν Θεό κι ἀπό τήν Ἐκκλησία Του, τήν ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζει κατά χρονικά διαστήματα καί μόνο ἕνας πιστός, ἀκόμη καί λαϊκός, πού ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἡ «ποιμαίνουσα» Ἐκκλησία μᾶς ἔχει ἀπογοητεύσει, διότι στήν πράξη στήν παροῦσα φάση βάζει ἐπάνω ἀπό τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς τήν ὑγεία τοῦ σώματος καί ἐπάνω ἀπό τόν Ὕψιστο Θεό τόν «ἀπόλυτο σεβασμό στόν συνάνθρωπο» καί καμμία «ἀτομική εὐθύνη» δέν δείχνει μέ τίς «ἐπιστολές» της (οἱ ὁποῖες παρεμπιπτόντως καμμία σχέση δέν ἔχουν μέ αὐτές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τοῦ κειμένου σας) γιά τίς κλειστές Ἐκκλησίες καί τούς ἀφορισμένους (διά τῆς κρατικῆς ραφιναρισμένης βίας) πιστούς!

Διότι ναί μέν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐνίοτε παρηγοροῦσε, ἀλλά οὐδέποτε εἰς βάρος τῶν δογμάτων, τῆς ἀληθείας καί τῆς λατρευτικῆς λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας πού ἐπάξια ὑπηρετοῦσε. Θυμίζω·

«ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλάτ. 1, 8).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στόν ὁποῖον ἐκτενῶς ἀναφέρεσθε, ἦταν διώκτης τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ἀποστασία του κι ἔγινε ὁ πιό μεγάλος Ἀπόστολος τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ μετανοίᾳ του καί μάλιστα στά ἀπανταχοῦ ἔθνη, ἱδρύοντας Ἐκκλησίες, ἐπισκεπτόμενος αὐτές συχνά καί ἀποστέλλοντας ἐπιστολές, ὅπως πολύ σωστά ἀναφέρετε.

Ὑμεῖς, λοιπόν, ἀντί νά στηλιτεύετε τούς τωρινούς κρατικούς διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας πού τίς κλείνουν, παραδίδετε ἀμαχητί καί συναινετικά τίς κλειδαριές τῶν Ἐκκλησιῶν πού ποιμαίνετε (ἡ «ποιμαίνουσα Ἐκκλησία»…)!

Τέλος, ἡ Δ.Ι.Σ. ἀναφέρετε·

«Ὁ Παῦλος δέν ἄφησε τήν πικρία του γιά τόν δικό του πόνο νά ἐπηρεάσει τήν συμπεριφορά του πρός τούς ἄλλους.

Ἔτσι καί ἐμεῖς, μετατρέποντας τήν ἀδυναμία σέ δύναμη μποροῦμε νά μήν ἀφήσουμε τίποτα νά σταθεῖ ἐμπόδιο στόν δρόμο γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Ἡ πικρία καί ὁ πόνος πού ἐκπορεύονται ἀπό τό νά μήν μετέχει κάποιος παρά τήν θέλησή του στήν Λατρεία καί στά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ ξεπερνᾶ κάθε σωματικό πόνο καί πικρία.

Ἡ συμπεριφορά δέ πρός τούς ἄλλους δέν εἶναι ἡ πρέπουσα, μόνο ὅταν ἡ συμπεριφορά μας πρός τόν Θεό δέν εἶναι ἡ πρέπουσα!

Κλείνοντας, νά πῶ πώς

τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στόν δρόμο γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν εἶναι ὁ κακός ἑαυτός μας.

Γιατί κανένας δέν εἶναι πιό ἀνόητος ἀπό τόν ἀμετ-ανόητο πού αὐτοστερεῖται τήν αἰώνια σωτηρία καί θέα τοῦ Χριστοῦ!

Παραμύθια μέ ὡραῖες ἀλλά ὄχι καλῶς θεολογημένες λέξεις, δέν εἶναι ἡ ἀληθινή παραμυθία τοῦ Θεοῦ!

Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή παραμυθία τοῦ Θεοῦ·

«ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τόν Θεόν» (Ψαλμ. 67),

«μίαν ἠττησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ἐκζητήσω· τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, τοῦ θεωρεῖν με τήν τερπνότητα Κυρίου καί ἐπισκέπτεσθαι τόν ναόν τόν ἅγιον αὐτοῦ» (Ψαλμ. 27, 4).

Ἄν δέν μᾶς καίει τό ὅτι ἔπεσε ξανά ἡ αὐλαία στίς Ἐκκλησίες, ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι λόγια τοῦ ἀέρα καί χάσιμο χρόνου.