«Άκτιστο» Σώμα και Αίμα Χριστού;;

«Άκτιστο» Σώμα και Αίμα Χριστού;;

Του Χρήστου Μπονατάκη

Το παρόν κείμενο-διευκρίνηση έχει ίσως κάποιο νόημα, μονάχα εξ’ αιτίας της σημερινής πραγματικότητας στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης (social media). Δι’ αυτών (Viber, Facebook κτλ), παρέχεται η δυνατότητα να μεταδίδονται ταχύτατα και σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, γεγονότα, πληροφορίες, ιδέες και αντιλήψεις. Ωστόσο, εκτός από τη χρησιμότητά τους και την ωφέλεια που προξενούν αυτές οι δυνατότητες, δεν λείπουν -μάλλον ελλοχεύουν- και κίνδυνοι.

Ένας από αυτούς στον εκκλησιαστικό χώρο είναι όταν αναπαράγονται και να διαχέονται ως δήθεν ορθόδοξες, ποικίλες «τάσεις», αντιλήψεις, ακόμα και δογματικές θέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή.

Σε τέτοιες ομαδικές -με εκατοντάδες μέλη η καθεμιά- τις τελευταίες ημέρες διατυπώθηκε-«κυκλοφόρησε» από καθηγητή, η θέση ότι «μετουσιώνεται το κτιστό ψωμί και κρασί σε …Άκτιστο Σώμα και Άκτιστο Αίμα του Χριστού».

Το ψωμί και το κρασί όμως δεν μεταβάλλονται σε «άκτιστο» Σώμα και Αίμα. Μεταβάλλονται απλά σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού -το Άγιο Σώμα Του- είναι κτίσμα. Άκτιστος είναι μόνο ο Τρισυπόστατος Θεός, όπως επίσης άκτιστες είναι και οι Θείες ενέργειές Του.

Γράφει ο αείμνηστος Ρωμανίδης στη «Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας»: «εν τω Θεώ υπάρχει 1) Ο ενεργών, 2) η ενέργεια, και 3) τα ενεργηθέντα. 1) Οι ενεργούντες είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. 2) Η ενέργεια Αυτών είναι μία και κατά πάντα ταυτόν και άκτιστος εκ του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι, και 3) το ενεργηθέν είναι το κτίσμα».

Επίσης, ο Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός στο έργο του «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (κεφάλαιο 46ο), εκφράζει τη διαχρονική συνείδηση και διδασκαλία για το συγκεκριμένο ζήτημα, λέγοντας ότι με τη σάρκα που πήρε ο Χριστός από την Παρθένο «δεν μετάβαλε τη φύση της θεότητός του σε φύση της σαρκός του, ούτε τη φύση της σαρκός του σε θεία φύση», τουτέστιν σε «άκτιστο».

Ενώ και στο 91ο κεφάλαιο λέει κατηγορηματικά ότι: «ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος και θεωρείται κτίσμα».

Οπότε, ο Άκτιστος Θεός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, η οποία αν μη τι άλλο και μετά την Αγία Ανάσταση ή Ανάληψη είναι και παρέμεινε κτίσμα και δεν είναι «άκτιστος», ενώ και κατά την Θεία Κοινωνία φυσικά μεταλαμβάνουμε ένα τέτοιο πραγματικό Σώμα και Αίμα.

Σε μια αντίθετη περίπτωση άλλωστε θα εδημιουργείτο και η εξής προβληματική:

-Τι ακριβώς προσέλαβε, θέωσε και συνανύψωσε δεξιά του Πατρός ο Χριστός, αν όχι την ανθρώπινη φύση, δηλαδή κτίσμα;

-Μήπως προσέλαβε μεν σώμα ανθρώπινο-κτίσμα, το οποίο όμως έπειτα αλλοίωσε και απορρόφησε η θεία φύση του Χριστού, κάτι που αντιβαίνει σαφώς στους δογματικούς όρους των Οικουμενικών Συνόδων;; (Η ένωση των 2 φύσεων υπάρχει «ασυγχύτως, ατρέπτως…»)

-Ή μήπως υπάρχει περίπτωση να υποβόσκει έτσι κάποια αντίληψη που προσιδιάζει σε «δοκητισμό»;; (αίρεση, μία εκδοχή της οποίας θεωρεί ότι το Σώμα του Χριστού δεν ήταν πραγματικό σώμα, αλλά φαινομενικό… Με τραγικές φυσικά συνέπειες για την Ορθόδοξη ανθρωπολογία και σωτηριολογία…)

Γενικά, η ανθρώπινη φύση του Χριστού, παρότι κτίσμα, αποτελεί κι αυτή πηγή χάριτος, αγιασμού, ακτίστων θείων ενεργειών και προσκυνείται όπως ακριβώς η Άκτιστη Θεότητα. Ολ’ αυτά βέβαια, δεν υπάρχει λόγος να προκαλούν οποιαδήποτε σύγχυση καθότι οφείλονται στη λεγόμενη «αντίδοση των ιδιωμάτων» των δύο εν Χριστώ φύσεων.