Ακούσιες ιστορικές ανακρίβειες ή εκούσιες παραχαράξεις;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 5η Οκτωβρίου 2020

ΑΚΟΥΣΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ Ή  ΕΚΟΥΣΙΕΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ;

Η ιστορία του Ελληνισμού έχει μια αδιάκοπη συνέχεια τουλάχιστον τεσσάρων χιλιάδων ετών. Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος στους σαράντα αιώνες της ιστορίας του, που να είναι απών ο Ελληνισμός από το ιστορικό προσκήνιο και να μη συμβάλλει θετικά στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας. Αυτή είναι μια αλήθεια αναντίρρητη και αυταπόδεικτη, τόσο στην εθνική μας συνείδηση, όσο και σε κάθε αντικειμενικό ερευνητή. Όχι όμως και στους θιασώτες του σύγχρονου εθνομηδενισμού, του διεθνιστικού οίστρου και της ισοπεδωτικής Παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι πασχίζουν να «αποδείξουν» την ασυνέχεια του Ελληνισμού και τον περιορισμό του στην προ της Ρωμαιοκρατίας αρχαία εποχή και στην εποχή μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, το 1830. 

Κοινή «γραμμή» όλων αυτών είναι η απάλειψη από τον εθνικό ιστορικό κορμό της ένδοξης Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, (της κακώς αποκαλουμένης ως Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), της πιο μακραίωνης, πλούσιας και ισχυρής Αυτοκρατορίας, που γνώρισε η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Κατά τους ισχυρισμούς των η Ρωμανία δεν ανήκει στην ελληνική ιστορία και το χειρότερο: η υπερχιλιετής αυτή ιστορική περίοδος χαρακτηρίζεται ως «ανατολικός μεσαίωνας», ως μία περίοδος σκοταδισμού και οπισθοδρόμισης του πολιτισμού, της τέχνης και των επιστημών.  

Όλοι αυτοί που εμφορούνται και καλλιεργούν τέτοιες απόψεις αναπαράγουν την εδώ και 13 αιώνες προσπάθεια απαξιώσεως και απομειώσεως της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, η οποία πήρε σάρκα και οστά με την ίδρυση από τον μεγαλύτερο ανθέλληνα της ιστορίας, τον διαβόητο Καρλομάγνο, (748-814), μιάς άλλης Αυτοκρατορίας, της λεγομένης «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Γερμανίας». Αργότερα την ιστορική παραχάραξη του ονόματος της Ρωμηοσύνης και την πλήρη απαξίωση του μεσαιωνικού Ελληνισμού αναλαμβάνουν να εμπεδώσουν ιστορικά ο Γερμανός ιστορικός  Ιερώνυμος Βόλφ (1516-1580), ο Ιησουίτης Labbe (1667) και ο φράγκος ευγενής Du Cange (1680). Τον 18^ον αιώνα παίρνει την σκυτάλη των προηγουμένων ο  «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», οι εκφραστές του οποίου ανέλαβαν εργολαβικά να διαστρεβλώσουν και να παραμορφώσουν έτι περαιτέρω την αίγλη, τη δόξα και την πολιτιστική ακτινοβολία της Ρωμιοσύνης, έτσι ώστε να κατορθώσουν να σβήσουν και να ξεριζώσουν από την ιστορική μνήμη ημών των νεοελλήνων, (ευτυχώς όχι όλων), την ίδια την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας. Ο μακαριστός Καθηγητής κυρός Γ. Μεταλληνός έγραψε τα εξής για την εχθρότητα των «διαφωτιστών» κατά της ελληνορθοδόξης Ρωμανίας: «Για τη ‘βυζαντινή’ ιστορία, ήλθε ο Διαφωτισμός ‘με την αντιιστορική του αλαζονεία’ να καταδικάσει τις ‘βυζαντινές’ σπουδές σε ανυποληψία. Στο διαφωτιζόμενο άνθρωπο προκαλούσε ιδιαίτερη αντιπάθεια το συντηρητικό και θρησκευτικό πνεύμα της ‘Βυζαντινής’ Αυτοκρατορίας και γι' αυτό η ιστορία της δεν ήταν γι' αυτόν παρά ένα ‘άχρηστο απάνθισμα ρητορισμών και θαυματουργιών’ (Βολταίρος) και στην καλύτερη περίπτωση ‘ο τραγικός επίλογος της ένδοξης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας’». (Γ. Μεταλληνού, "Ελληνισμός Μετέωρος", εκδ. Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος).     

Το μεγάλο πρόβλημα όμως το δημιούργησαν οι σπουδαγμένοι στην Δύση, οι οποίοι γαλουχήθηκαν από αυτές τις ιδέες, τις οποίες μετέφεραν στο νεώτερο ελληνικό κράτος, τις καλλιέργησαν και τις επέβαλλαν, ώστε να αιωρείται σήμερα στην ελληνική κοινωνία μια αντιεπιστημονική και ανιστόρητη απέχθεια προς την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η νοοτροπία καλλιεργείται και στα σχολεία, «δηλητηριάζοντας» τη μαθητιώσα νεολαία με μίσος και αποστροφή για την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και αποθεώνοντας την προχριστιανική. Έτσι όμως, όπως έλεγε και πάλι ο σοφός αοίδημος καθηγητής κυρός Γ. Μεταλληνός, αναγνωρίζουν τους παππούδες μας, διαγράφοντας τους πατεράδες μας! Κολοβώνουν την ελληνική ιστορία, επιχειρώντας να διαιρέσουν την ούτως, ή άλλως αδιαίρετη, αλλά και ασύγχυτη ένωση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από βίντεο, που κυκλοφορεί στο διαδικτυακό τόπο YouTube (https://www.youtube. Com /watch?v=nOJHXHlhvkg), με ομιλία της γνωστής καθηγήτριας κας Ελένης Γλύκαντζη – Αρβελέρ, η οποία είχε γίνει στο ιδιωτικό θεραπευτήριο «Μητέρα», με θέμα: «Βυζάντιο η δική μας ιστορία». Παρακολουθώντας το παρατηρήσαμε δυστυχώς σε πολλά σημεία της ομιλίας της αρκετές ιστορικές ανακρίβειες και το χειρότερο: απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για πρόσωπα και γεγονότα της ιστορικής αυτής περιόδου.      

Κατ’ αρχήν επισημαίνουμε, ότι δεν αμφισβητούμε το επιστημονικό έργο της κ. Αρβελέρ, ούτε αγνοούμε τις όποιες θετικές και ορθές θέσεις εξέφρασε κατά καιρούς για τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό της Ρωμανίας. Ούτε επίσης αγνοούμε το γεγονός, ότι σε αρκετές περιπτώσεις έχει πάρει θετική στάση σε κρίσιμα εθνικά μας θέματα. Ωστόσο στην εν λόγω  ομιλία της κάποια από τα λεγόμενά της πιστεύουμε, ότι δεν συνάδουν με την ιστορική πραγματικότητα. Ίσως να πρόκειται για ακούσιες λεκτικές αστοχίες, τις οποίες όμως δεν διόρθωσε κατά την ρύμη του λόγου της. Το λυπηρό είναι ότι σε κάποια άλλα σημεία του λόγου της διετύπωσε, συνειδητά μάλιστα και με έμφαση, ιστορικές ανακρίβειες. Από την αρίθμηση προβολών του βίντεο φαίνεται να το έχουν δει έως τώρα 594.565 επισκέπτες. Αυτό σημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός επισκεπτών, που δεν γνωρίζει επαρκώς ιστορία, εξέλαβε τόσο τις λεκτικές αστοχίες και ιστορικές ανακρίβειές της, όσο και ορισμένους άστοχους χαρακτηρισμούς της ως «έγκυρους». Γι’ αυτό και θεωρήσαμε αναγκαίο να τις επισημάνουμε και ανασκευάσουμε, προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και οικοδομή του πιστού λαού του Θεού.

Αρχίζει την ομιλία της με την ορθή επισήμανση, ότι το «Βυζάντιο» είναι μέρος της εθνικής μας ιστορίας, ότι ο όρος «Βυζάντιο» δόθηκε από τους δυτικούς Φράγκους, διότι ήθελαν να απομειώσουν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να σφετεριστούν την ρωμαϊκή κληρονομιά. Κατόπιν αναφέρθηκε στον Μέγα Κωνσταντίνο και την ίδρυση της Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως. Στο 11,14^ο λεπτό της ομιλίας της αφήνει ανοικτό το θέμα της ελληνικότητας των Μακεδόνων, λέγοντας «οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες ή όχι; Αυτή είναι μια άλλη ιστορία και μην ανοίξουμε τώρα μια τέτοια συζήτηση…»! Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι η καθηγήτρια θέτει σε αμφισβήτηση την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, για την οποία και οι πέτρες βοούν!

Παρά κάτω προσπαθεί να αμφισβητήσει, (στο 11,54), την ιστορική αλήθεια για τον Μέγα Κωνσταντίνο, ότι έγινε χριστιανός, τονίζοντας ότι «φαίνεται ότι δεν έγινε ποτέ, αλλ’ αυτό δεν έχει τόση σημασία»! Το ότι ο μεγάλος αυτοκράτορας έγινε χριστιανός και βαπτίστηκε στο τέλος της ζωής του στηρίζεται σε αδιάσειστα στοιχεία και κυρίως στον αντικειμενικό ιστορικό Ευσέβιο Καισαρείας, ο οποίος έγραψε το βίο του. Με τον ισχυρισμό της αυτόν, για τον οποίο η κ. Καθηγήτρια δεν παρέθεσε ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο, εμμέσως προσβάλλει την Εκκλησία ως ιστορικά αναξιόπιστη, διότι Αυτή τον τιμά ως άγιο και ισαπόστολο. Στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος προσεταιρίστηκε τη μειοψηφία των χριστιανών των ανατολικών πληθυσμών, για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες, υπονοώντας ότι ουδέποτε τον άγγιξε η χριστιανική πίστη και ό,τι έκανε για την Εκκλησία, το έκανε για πολιτικούς λόγους! Αλλά αυτή είναι δυστυχώς η άποψη των δυτικών για τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον οποίο δεν μπόρεσαν ποτέ να συγχωρήσουν, διότι μετέφερε την έδρα της αυτοκρατορίας στην ελληνική ανατολή!

Κατόπιν, αναφερόμενη στην ίδρυση και καθιέρωση της Κωνσταντινουπόλεως ως πρωτεύουσας της Ρωμανίας, ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του. Αλλά από τις 11 Μαΐου 330, που εγκαινίασε την Πόλη, δεν μετέφερε εκεί όλες τις  εξουσίες, πολιτικές και στρατιωτικές; Δεν την έκανε έδρα της δικής του διαμονής; Τι άλλο έπρεπε να κάνει για να την καθιερώσει ως πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του;

Στη συνέχεια, στο 20.53, αναφέρθηκε στην σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325). Εδώ κάνει ένα χοντρό ιστορικό λάθος, αναφέροντας ότι το θαύμα με το κεραμίδι κατά τα τη διάρκεια της Συνόδου δεν το έκανε ο άγιος Σπυρίδωνας, αλλά ο …Μέγας Αθανάσιος! Τονίζει ακόμη, προφανώς για να απομειώσει το μεγάλο αυτό και ιστορικό εκκλησιαστικό γεγονός, ότι πρόεδρος της Συνόδου ήταν ο μη βαπτισμένος χριστιανός Κωνσταντίνος, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «επίσκοπο των έξω», δηλαδή «αυτών που δεν είναι χριστιανοί», αποσιωπώντας ότι ο άγιος ουδέποτε προήδρευσε σ’ αυτήν, αφήνοντας την προεδρία σε επισκόπους!

Στο 36,37 αναφέρθηκε στον Ιουστινιανό και στο κλείσιμο των σχολών των Αθηνών (529), αφήνοντας να εννοηθεί, ότι αυτό υπήρξε ολέθριο, παραβλέποντας το γεγονός ότι την εποχή αυτή οι παγανιστικές σχολές σε όλη την Αυτοκρατορία βρισκόταν σε πλήρη κατάπτωση και μαρασμό και είχαν γίνει εστίες καλλιέργειας μαγείας και δεισιδαιμονίας.

Στο 50,52 αναφέρθηκε στην εικονομαχική περίοδο, αποκαλώντας τους Ορθοδόξους ως «εικονόδουλους», εξαίροντας τους εικονομάχους! Την δε αγία Θεοδώρα την Αυγούστα, η οποία έθεσε τέρμα στην εικονομαχική αίρεση, το 843, την αποκαλεί «εικονόδουλη» και «χρηματόδουλη», αναφέροντας κάποιες μυθώδεις και αναξιόπιστες διηγήσεις γι’ αυτήν, ότι δήθεν ήταν λαθρέμπορας! Μάλιστα φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την αγιότητά της και να την σαρκάσει, διότι η Ορθοδοξία αγιοποίησε μια εφοπλίστρια!

Στο 59,14, ομιλώντας για το επίμαχο θέμα του πρωτείου και θέλοντας να τονίσει την εξουσιαστική κυριαρχία του Πάπα στη Δύση ανέφερε ότι «ο δυτικός κόσμος ήταν με τον Πάπα και ο ανατολικός υπό τον Πατριάρχη»(!), υπονοώντας ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν ο Πάπας της Ανατολής. Ρωτάμε, πότε άσκησε πρωτείο εξουσίας ο Πατριάρχης στην Ανατολή και δεν το γνωρίζουμε;

Τέλος στο 1,02, ομιλώντας για την άρση των αναθεμάτων Ανατολής και Δύσεως, κάνει άλλο ένα χοντρό ιστορικό λάθος. Κατά την καθηγήτρια η άρση των αναθεμάτων έγινε από τους…Πάπα Ιωάννη και Αθηναγόρα, το 1966, ενώ όπως είναι γνωστό  η άρση έγινε από τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ και τον Αθηναγόρα, το 1965!

Κλείνοντας την αναφορά μας  στην ομιλία της καθηγήτριας για το «Βυζάντιο», εκφράζουμε την λύπη, ανησυχία και απογοήτευσή μας. Κι’ αυτό διότι βλέπουμε ότι ο πνευματικός κόσμος της πατρίδος μας έχει συνταχτεί με τον ανθελληνικό και αντορθόδοξο δυτικό κόσμο, ο οποίος παραμένει πεισματικά στον αντίποδα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Κατά τον μακαριστό Ιωάννη Ρωμανίδη, «οι Φράγκοι ως σκοπόν έθεσαν την αποκάθαρσιν της Ρωμαιοσύνης από κάθε τι γραικικόν, ενώ οι Νεογραικοί ως σκοπόν έθεσαν την αποκάθαρσιν του Νεοελληνικού από κάθε τί το ρωμαϊκόν, δηλαδή ρωμαίικον». Διαπιστώνουμε πως το μίσος για την Ελληνορθοδοξία μας, όχι απλά συντηρείται, αλλά καλλιεργείται σε έναν κόσμο, (το δυτικό), ο οποίος απορρίπτει και τα τελευταία ίχνη της χριστιανικής του παραδόσεως και κληρονομιάς.

Παρακαλούμε την κ. Αρβελέρ να ακούσει και πάλι με προσοχή την ομιλία της και να ανασκευάσει τις επισημανθείσες ιστορικές ανακρίβειες, όσα άστοχα και απαράδεκτα εξέφρασε για τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας κατά της αιρέσεως της Εικονομαχίας, αλλά και τα όσα απομειωτικά και υβριστικά για τους άγιους Κωνσταντίνο και Θεοδώρα. Η διόρθωση των λαθών μας είναι άλλωστε σημάδι ηρωισμού, ειλικρίνειας και σεβασμού της αλήθειας, ιδιαίτερα από πρόσωπα που υπηρετούν την επιστήμη και την ιστορική αλήθεια!          

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών