Θρησκευτικού Συγκρητισμού παραλειπόμενα

Θρησκευτικού Συγκρητισμού παραλειπόμενα

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Η εργαλειοποίηση της Εκκλησίας προς σκοπόν εξυπηρετήσεως γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων προφανώς έρχεται σε αντίθεση με τον πνεύμα της Ορθοδόξου παραδόσεως, ιδίως όταν προκρίνονται γεωστρατηγικές και αμιγώς πολιτικές σκοπιμότητες προς τον σκοπόν αυτόν, εις βάρος αναδείξεως του πνευματικού υποβάθρου της αειζώου Ορθοδόξου παραδόσεως.

Το μείζον ζητούμενο είναι να θεαθεί η Ορθοδοξία πολυπλεύρως και πολυπτύχως προκειμένου να γονιμοποιήσει τον υφιστάμενο «Δυτικό» πολιτισμό, να αρθρώσει τον αντίποδα ή αν όχι μία συγκροτημένη αντιπρόταση οργάνωσης και νοηματοδοτήσεως της ζωής μας, πέραν από την χρόνια φαύλη δίνη αφενός των χρεοκοπημένων ιδεολογημάτων της Μαρξιστικής θηριωδίας και αφετέρου, της επίπλαστης καταλυτικής ευζωίας του καπιταλισμού.

Πέραν όμως από τις γενικές αυτές αρχές, η Εκκλησία μας, δέον όπως άρει την εγκύστωση της από τον ανεξήγητο προς εμέ εγκλωβισμό της προς τα του οίκου της και με γνώμονα την εφαρμογή του διακριτού ρόλου της σχέσης συναλληλίας, να προβάλλει το έργο της και λύσεις εντός της κοινωνίας.

Η αντίφαση της σύγχρονης Ελλαδικής Εκκλησίας έγκειται ότι πλειστάκις δρα ως παράρτημα του Κράτους,  ήτοι, ως ένα άλλου είδους Υπουργείο, δίχως όμως να διαμηνύει το φύσει αντιστασιακό και επαναστατικό πνεύμα της Ορθοδοξίας, το οποίο υποφώσκει, έστω και ασυνείδητα εις το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας μας, παραδόξως όμως διακηρύττει περί του νοήματος της Εκκλησίας εις τον σύγχρονο κόσμο από καθέδρας εις τα Πανεπιστήμια, όλα όμως αυτά εξαντλούνται εις τα πλαίσια της θεωρητικής ρητορικής εις την δογματική της πανεπιστημιακής «αυθεντίας» των καθηγητών.

Ορισμένοι όμως καθηγητές πανεπιστημίου ακόμη και Θεολόγοι, (ασφαλώς όχι όλοι), ομιλούν ως προπαγανδιστές πολιτικών γραφείων και όχι ως Θεολόγοι, απλώς επιβεβαιώνουν άριστα, την πάγια συλλογική συνείδηση, ότι η γνώση εις τα υψηλά κλιμάκια ελέγχεται άρα, η υποταγή προς τον εκάστοτε υπερεθνικό εντολέα ταγό.

Η μέγιστη αλλοτρίωση προς όλους τους θεσμούς καθίσταται μη αναστρέψιμος και ψηλαφητή, με αποτέλεσμα η κοινωνία να μετασχηματίζεται σε μία άμορφη μάζα, εις ένα α-εθνικό και ουδετερόθρησκο μόρφωμα, ένα εξαθλιωμένο προλεταριάτο, το οποίο θα υπηρετεί εις το διηνεκές της παγκόσμια διακυβέρνηση.

Ο ουσιαστικός ρόλος της Εκκλησίας ποιος θα είναι, σε ένα τέτοιο δίλημμα, η Εκκλησία θα πρέπει να αποφασίσει ποιόν εν τέλει θεό υπηρετεί, θα σταθεί εις το ύψος των περιστάσεων ή εκουσίως θα αυτοεξοριστεί κατά παρά φύσει των Αρχών της,  όπως συνέβη λίαν προσφάτως, εξ αφορμής του εφετινού Πάσχα, διαρκούσης της υγειονομικής Κρίσεως.

Η Ελάς Εάλω, Η Πόλις εάλω, Ελλήνων Ανάνηψις!