Ὁ Ι. Χρυσόστομος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Δ.Ι.Σ.

Ὁ Ι. Χρυσόστομος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Δ.Ι.Σ.

Τοῦ κ. Παύλου Τρακάδα

Ἡ ΔΙΣ προκειμένου νὰ πείση τοὺς πιστοὺς διὰ τὸ ἀσύγγνωστον αὐτῆς ἔγκλημα νὰ ἀπαγορεύση τὴν συμμετοχὴν των εἰς τὰς ἀκολουθίας, τὴν Θ. Λειτουργίαν καὶ τὴν Θ. Κοινωνίαν ἐπεκαλέσθη τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον, γράφουσα εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς 1ης Ἀπριλίου 2020:

«Κάντε τὸν ἑαυτό σας θυσιαστήριο, θυσιάζοντας κενωτικὰ καὶ ἀγαπητικὰ τὴν παρουσία σας στὸν Ἱερὸ Ναὸ καὶ τὴν προσέλευσή σας στὴ Θεία Εὐχαριστία… ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει: «Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀνάγκη δὲν πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία, νὰ κάνει τὸν ἑαυτό του Θυσιαστήριο, μὲ τὸ νὰ προσ­εύχεται».

Ὁ ἴδιος ἱερὸς Πατὴρ ἀναφερόμενος στὴν ἀνάγκη τῆς κενωτικῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον καὶ μάλιστα πρὸς τὸν δοκιμαζόμενο, ἐπισημαίνει τὰ ἑξῆς σημαντικά: «Ἐσὺ σέβεσαι τὸ τωρινὸ Θυσιαστήριο, γιατί δέχεται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ συμπεριφέρεσαι περιφρονητικὰ σ’ αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν βλέπεις μὲ ἀδιαφορία νὰ χάνεται. Αὐτὸ τὸ θυσιαστήριο μπορεῖς νὰ τὸ δεῖς στημένο παντοῦ, καὶ σὲ στενοὺς δρόμους καὶ σὲ ἀγορές, καὶ μπορεῖς νὰ τελεῖς θυσίες πάνω σ’ αὐτὸ κάθε ὥρα».

Κατ’ ἀρχὰς ὀφείλομεν νὰ ἐπισημάνωμεν τὴν ἐπιλεκτικὴν χρῆσιν τοῦ ἱ. Πατρός. Ἡ ΔΙΣ παραθέτει ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν 20ὴν Ὁμιλίαν εἰς τὴν Β΄ Κορινθίους, ἀλλὰ δὲν ἐπέδειξε τοσαύτην εὐαισθησίαν πέρυσι μὲ τὸ «Μακεδονικόν», οὔτε ὑπεβλήθη εἰς τὸν κόπον νὰ ἀναγνώση τὴν 19ην Ὁμιλίαν, ὅπου γράφει:

«Εἶδες πόσο συνετὰ ἐπιδιώκει τὸ σκοπό του; Ἀναφέροντας ἄλλους, τοὺς Μακεδόνες, προτρέπει τοὺς Κορινθίους». «Σᾶς κάνω», λέγει, «γνωστή, ἀδελφοί, τὴ χάρη ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὶς Ἐκκλησίες τῆς Μακεδονίας» (Β΄ Πρὸς Κορινθίους Ὁμιλία ΙΘ΄, ΕΠΕ 19,495).

Δὲν πρόκειται ὅμως μόνον διὰ ἐπιλεκτικὴν χρῆσιν. Ἐδῶ πρόκειται διὰ παραποίησιν τῶν λόγων τοῦ χρυσορρήμονος Πατρός, διότι ἐκ προθέσεως ἡ ΔΙΣ ἀπέκοψε τὴν τελευταίαν φράσιν τοῦ κειμένου ποὺ λέγει: «γιατί καὶ σ’ αὐτὸ γίνεται θυσία» (δηλ. ὄχι μόνον σ’ αὐτό). Ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ἑπομένως, δὲν λέγει ὅτι μπορεῖ νὰ ἀντικατασταθῆ ἡ θυσία τῆς Θ. Λειτουργίας μὲ τὴν θυσίαν τῆς ἐλεημοσύνης, οὔτε ὅτι ἂν δὲν τελεσθῆ ἡ Θ. Λειτουργία, ἀρκεῖ ἡ ἐλεημοσύνη. Προϋποθέτει πάντοτε ὅτι ὑφίσταται καὶ τελεῖται κανονικῶς ἡ Θ. Λειτουργία, καθὼς κάθε ἄλλη πρᾶξις εἶναι ἐπέκτασις τῆς Θ. Λατρείας. Μελετῆσθε τί λέγει σχολιάζων τὸ χωρίον «ἐὰν οὖν προσφέρης τὸ δῶρον σου…»:

«Ἂς διακοπῆ, λέγει, ἡ λατρεία μου, διὰ νὰ μείνη ἀκλόνητη ἡ ἀγάπη σου. Διότι καὶ ἡ συμφιλίωσις πρὸς τὸν ἀδελφὸν εἶναι καὶ αὐτὴ ἰσοδύναμη μὲ προσφορὰν θυσίας εἰς τὸν Θεόν. Διὰ τοῦτο ἀκριβῶς δὲν εἶπε: μετὰ τὴν προσφορὰν θυσίας ἢ πρὶν ἀπὸ τὴν προσφορὰν θυσίας, ἀλλὰ μᾶς στέλλει νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἀδελφόν μας ὅταν πλέον τὸ δῶρον εὑρίσκεται ἐμπρὸς εἰς τὸ θυσιαστήριον καὶ ἔχη ἀρχίσει ἡ θυσία. Καὶ δίδει ἐντολὴν νὰ τρέξωμεν ὄχι μετὰ τὴν περισυλλογὴν τοῦ δώρου μας, οὔτε πρὶν νὰ τὸ προσκομίσωμεν ἐκεῖ, ἀλλὰ ὅταν ἔχη ἀρχίσει ἡ θυσία» (Κατὰ Ματθαῖον Ὁμιλία ΙΣΤ΄, ΕΠΕ 9, 567).

Ἡ ἀδιάρρηκτη συμμετοχή μας εἰς τὴν Θ. Λειτουργίαν καὶ ἡ ἀδιάκοπος λειτουργία τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐξακτινώνονται ὅλαι αἱ πράξεις, εἶναι ἀπαράβατος ἀρχὴ τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος εἰς ἕτερον λόγον του μνημονεύει ὅτι ὁ λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔφθασεν ὥς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ χριστιανοί:

«οὐδέποτε τὴν ἐπισυναγωγὴν ἑαυτῶν κατελίμπανον» (=ποτὲ δὲν ἀπεῖχαν ἀπὸ τὶς συναθροίσεις τους) (Περὶ Ὁμοουσίου ΙΑ΄, ΕΠΕ 35,376).

Ἡ ΔΙΣ ἐπικαλεῖται τὴν «ἀνάγκη» διὰ τὴν μὴ συμμετοχὴν τῶν λαϊκῶν εἰς τὴν λατρείαν, ἀλλὰ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας ὡς ἀνάγκη τοῦ πιστοῦ νὰ ἀπέχη καὶ ὄχι ὅπως τώρα, ποὺ συνέβη τὸ ἀντίστροφον, δηλ. ἡ ΔΙΣ ἐπέβαλε ἀναγκαστικῶς εἰς τὸν λαὸν νὰ μὴ προσέλθη. Εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν ἐνυπάρχει αὐτὴ ἡ νεωτεριστικὴ ἀντίληψις ὅτι ἡ ἀγάπη διὰ τὴν μετοχὴν εἰς τὴν Θ. Κοινωνίαν εἶναι δευτερεύουσα ἔναντι τῆς ἀλληλεγγύης, ἀλλὰ ἰδοὺ τί γράφει ὁ ἱ. Πατήρ:

«Ἀλλὰ ποιὸ τὸ κέρδος ἢ ἀπὸ τὴ δική μου ἀγάπη ἢ ἀπὸ τὴ δική σας, ὅταν ἡ εὐδοκίμησή μας σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν προχωρεῖ;… Ἀγαπιέμαι καὶ ἀγαπῶ, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ ζητούμενο. Ἂς ἀγαπήσουμε λοιπὸν πρῶτα τὸν Χριστό, διότι ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι «Ν’ ἀγαπήσεις τὸν Κύριο τὸν Θεό σου. Δεύτερη δὲ ὅμοια αὐτῆς εἶναι καὶ τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου». Τὴν δεύτερη τὴν ἔχουμε κατορθώσει, χρειάζεται νὰ ἐπιτύχουμε τὴν πρώτη. Χρειαζόμαστε τὴν πρώτη σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ καὶ ἐγὼ καὶ ἐσεῖς ἔχουμε αὐτή, ἀλλ’ ὄχι ὅπως πρέπει» (Εἰς τὰς Πράξεις ΜΔ΄, ΕΠΕ 16Α, 619-621).

Παρατηροῦμεν, λοιπόν, ὅτι ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἀντιστρέφει αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ ΔΙΣ. Σήμερα μάλιστα ποὺ ἡ μὲν ἀθεΐα κατήργησε τὴν πρώτην ἐντολήν, ὁ δὲ ἀνθρωπισμὸς ἐξυψώνει τὴν δευτέραν ἄνευ τῆς πρώτης, ὁ παραπάνω λόγος καθίσταται ὡς ὁ πλέον ἐπίκαιρος δι’ ἐφαρμογήν. Ἡ ΔΙΣ ὅμως θὰ δώση λόγον, διότι δὲν πράττει τὸ καθῆκον της, ἀλλὰ ἐφησυχάζει τοὺς πιστούς:

«Διαμαρτυρόμενος Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι τὴν εἰς τὸν Θεὸν μετάνοιαν». Τί κηρύττεις μὲ θάρρος; Γιὰ νὰ φροντίσουν γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς τους, γιὰ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν κοντὰ στὸ Θεό… «ὅτι καθαρὸς ἐγὼ ἀπὸ τοῦ αἵματος ὅλων» διότι δὲν παρέλειψα νὰ σᾶς κηρύξω ὁλόκληρο τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ». Βλέπεις πῶς φοβίζει αὐτοὺς καὶ ἐνθαρρύνει τὶς πονεμένες καὶ θλιμμένες ψυχὲς αὐτῶν;… Ἑπομένως ἐκεῖνος ποὺ δὲν κηρύττει εἶναι ὑπεύθυνος τοῦ αἵματος, δηλαδή, τῆς σφαγῆς» (Εἰς τὰς Πράξεις ΜΔ΄, ΕΠΕ 16Α, 601 ἐξ.)

Ἐν κατακλεῖδι, μὲ τὴν «λογικήν» τῆς ΔΙΣ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπορρίψωμεν παντελῶς τὴν Θ. Κοινωνίαν, ἀφοῦ εἰς τὸ ἴδιον σημεῖον τοῦ λόγου του ὁ ἱ. Χρυσόστομος, δύο γραμμὰς ἐνωρίτερον, χαρακτηρίζει «φρικωδεστέραν» (=πιὸ μυστηριακὴν) τὴν ἐλεημοσύνην ἀπὸ τὴν Θ. Κοινωνίαν!

Ὅμως, ὅσα πολύτιμα γράφει ὁ ἱ. Πατὴρ διὰ τὴν ἐλεημοσύνην γράφει διὰ κάθε θέμα τὸ ὁποῖον πραγματεύεται, ὥστε νὰ θεωρῆ κανεὶς ὅτι μόνον τὸ τάδε ἢ τὸ δεῖνα εἶναι τὸ κορυφαῖον, ἀκριβῶς ἐπειδὴ θεωρεῖ δεδομένην διὰ τὸν Βυζαντινὸν τὴν μετοχὴν εἰς τὰ Θ. Μυστήρια. Καὶ εἰς τὴν παροῦσαν περίπτωσιν δὲν «καινοτομεῖ», καθὼς τὴν διδασκαλίαν περὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς «θυσίαν ζῶσαν» εὑρίσκει κανεὶς εἰς ὅλους τοὺς Ἁγ. Πατέρας. Ἂς μελετήση κανεὶς π.χ. τὴν ὁμιλίαν τοῦ Μ. Βασιλείου «εἰς Γόρδιον», ὅπου ὁ μάρτυς ἐπαναλαμβάνει τὰ λόγια τοῦ Ἑκατοντάρχου τῆς Σταυρώσεως, ἀνοίγει διάπλατα τὰς χεῖρας του σχηματίζων τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ καὶ γίνεται ὁ ἴδιος θυσία.

Ὅσον ὅμως καὶ νὰ παραποιήσουν τοὺς λόγους τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου δὲν θὰ εὕρουν πουθενὰ ἕνα χωρίον ποὺ τοὺς θὰ παράσχη κάλυψιν εἰς τὸ κλείσιμον τῶν Ἱ. Ναῶν καὶ τὸν ἀποκλεισμὸν τῶν πιστῶν, διότι εἶναι ἀδύνατον νὰ ἑορτασθῆ Πάσχα ἄνευ πιστῶν:
«ἡ Τεσσαρακοστὴ ἔρχεται μία φορὰ τὸν χρόνο, ἐνῶ τὸ Πάσχα τελεῖται τρεῖς φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ πολλὲς φορὲς καὶ τέσσερις φορές, ἢ καλύτερα ὅσες φορὲς τὸ θελήσουμε. Γιατί τὸ ΠΑΣΧΑ δὲν εἶναι νηστεία, ἀλλὰ ἡ προσφορὰ καὶ ἡ θυσία ποὺ ἐπιτελεῖται σὲ κάθε ΣΥΝΑΞΗ ΠΙΣΤΩΝ» (Κατὰ Ἰουδαίων Γ΄, ΕΠΕ 34, 177).

orthodoxostypos